Καλέ μου φίλε και
αμύητε αναγνώστη Θανάση, αντιλαμβάνομαι ότι με τούτα και με κείνα σε έχω
παραμελήσει, με αποτέλεσμα το διανοητικό σου επίπεδο να έχει ξαναπέσει κατάχαμα
και να ασχολείσαι με την ταυτότητα του νέου γκόμενου της κυρίας Στικούδη, ή με
το αν η Τζούλια έχασε τα (ελάχιστα) κιλά της και έγινε μοντελάκι για σάβανα,
προκειμένου να παίξει στην «επιστροφή της Μούμιας».
Επειδή λοιπόν ενδιαφέρομαι
τα μέγιστα για τον διαφωτισμό του (κατά τα λοιπά, κατρουλιάρη) χαρακτήρα σου,
θεωρώ ότι θα πρέπει να σε απασχολήσω με κάποιο θέμα που δεν άπτεται των
κοινωνικών κουτσομπολιών του λεγόμενου «κίτρινου Τύπου» (λες και έχουμε και
άλλου χρώματος, διαθέσιμο), ούτε των εμβριθών πολιτικών αναλύσεων που αρέσκεται
να κάνει η κυρά-Κούλα του Φανούρη του περιπτερά.
Θα ασχοληθούμε
λοιπόν Θανάση μου με το να αναλύσουμε εάν η Αυθεντία και η Απολυτότητα μπορούν
να είναι Τεκτονικές ιδιότητες, με τον ίδιο τρόπο που είναι πολιτικές,
θρησκευτικές ή κοινωνικές ιδιότητες κάποιων συνανθρώπων μας.
Η
εξέταση αυτού του θέματος προκλήθηκε από την αντίληψη κάποιων αμύητων
συμπολιτών μας (σαν και του λόγου σου), ότι ο Τεκτονισμός αποτελεί άλλο ένα κοινωνικό-φιλοσοφικό (και
ίσως κρυπτο-θρησκευτικό) δόγμα, το οποίο ορίζει την πίστη των μελών του μέσω
μιας αυστηρά δομημένης ιεραρχίας, διοικούμενης από αυθεντίες επάνω στην
Τεκτονική ιδεολογία και συμπεριφορά.
Η
αντίκρουση μιας τέτοιας θέσεως (όσο και αν στα αυτιά ενός Τέκτονα, η θέση αυτή ακούγεται
εκ προοιμίου λανθασμένη), δεν μπορεί να είναι η ίδια δογματική και απόλυτη,
εκφράζοντας απλώς μια κάθετη άρνηση. Μια αποτελεσματική αντίκρουση απαιτεί
αφενός μεν να προσδιοριστούν οι μηχανισμοί που ευνοούν την ανάπτυξη δογματικών
θέσεων, αφετέρου δε να εξετασθεί εάν αυτοί οι μηχανισμοί βρίσκουν πρόσφορο
έδαφος να επηρεάσουν τις σχέσεις και τη φιλοσοφική θεώρηση των μελών της
Τεκτονικής Αδελφότητας.
Όλοι
μας γνωρίζουμε ότι μια οργανωμένη θρησκεία είναι αδύνατον να λειτουργήσει
αποτελεσματικά χωρίς να υπάρχει ένα εκκλησιαστικό δόγμα που να διέπει τη
λειτουργία και την πίστη της.
Από
το 325 μ.Χ. με τη σύνοδο της Νίκαιας και μέσω αλλεπάλληλων Οικουμενικών και
Παπικών Συνόδων, τα δύο κρατούντα Χριστιανικά δόγματα που είχαν αναπτυχθεί, όχι
μόνον διασφάλισαν την Πίστη του ποιμνίου τους αλλά εγκαθίδρυσαν ένα άκαμπτο
σύστημα εξουσιών που τους επέτρεψαν μέσω του Δόγματος να έχουν τον τελευταίο
λόγο στις πολιτικές εξελίξεις σε ολόκληρη την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή.
Ο
Πάπας της Ρώμης απέκτησε το «Αλάθητο» και τόσο ο θρόνος του, όσο και οι κατά τόπους
επίσκοποι και κληρικοί του συγκέντρωσαν τεράστια πλούτη και εξουσίες στα χέρια
τους σε βαθμό που δεν υπήρχε μονάρχης στην Ευρώπη που να μην τρέμει στην ιδέα
ότι θα δυσαρεστούσε τον επί της Γης κληρονόμο της εξουσίας του Αποστόλου
Πέτρου.
Με
τον ίδιο τρόπο, αντίστοιχες εξουσίες περιήλθαν στα χέρια του Ορθοδόξου Οικουμενικού
Πατριαρχείου, το οποίο ήλεγχε στενά όλες τις εξελίξεις στη Βυζαντινή
αυτοκρατορία, επωφελούμενο στην πορεία από δεκάδες «χρυσόβουλα» και προνόμια
που απολάμβαναν οι λειτουργοί της Ορθόδοξης Πίστης.
Με
όπλο το Δόγμα, οι επί Γης εκπρόσωποι του Ιησού Χριστού απώλεσαν το αίσθημα της
ταπεινοφροσύνης, της φιλανθρωπίας και της ασκητικότητας που πρέπει να διακρίνει
κάθε ιερωμένο και επιδόθηκαν για πολλούς αιώνες και μέχρι την επικράτηση του
Διαφωτισμού, σε υπερβολικές αυθαιρεσίες εις βάρος των πιστών τους αλλά και των
αλλοθρήσκων.
Η
Ιερά Εξέταση, οι Σταυροφορίες και η εξολόθρευση εκατομμυρίων ανθρώπων, τόσο
στην Ευρώπη, όσο και στον Αραβικό κόσμο και τις αποικίες των Ευρωπαίων
μοναρχών, υπήρξαν τα αποτελέσματα μιας σκληρής, απάνθρωπης και μυωπικής
θεώρησης της Χριστιανικής Πίστης, παρά το γεγονός ότι η Πίστη αυτή έχει ως
ακρογωνιαίο λίθο την Αγάπη προς τον Πλησίον μας. Το Δόγμα και η Αυθεντία των
εκπροσώπων της εκκλησίας κατέστησαν πολύ ισχυρότερα επιχειρήματα από την ίδια
τη διδασκαλία του Ιησού.
Το
ίδιο βέβαια συμβαίνει και στις υπόλοιπες μονοθεϊστικές πατριαρχικές θρησκείες,
οι οποίες ουδέποτε υπήρξαν ανεπηρέαστες από τον τυφλό δογματισμό των εκπροσώπων
τους, με αποτέλεσμα να είμαστε ακόμα και σήμερα μάρτυρες της θρησκευτικής
αγριότητας και του σκοταδισμού που επιβάλλουν σε πιστούς και αλλόθρησκους, στο
όνομα του Ενός και Μοναδικού Θεού.
Επεκτείνοντας
την εξέταση του δογματισμού και σε άλλες εκφάνσεις της ανθρώπινης
ύπαρξης, θα πρέπει να συμπεριλάβουμε τα απολυταρχικά καθεστώτα του Εθνικοσοσιαλισμού
και του Κομμουνισμού, τα οποία στο όνομα κάποιων κοινωνικών θεωρήσεων
αιματοκύλισαν την Ανθρωπότητα και στοίβαξαν δεκάδες εκατομμύρια νεκρών, μόνο τα
τελευταία 100 χρόνια. Αλλά και οι δήθεν φιλελεύθερες Δυτικές δημοκρατίες δεν
είναι άμοιρες ευθυνών, επιτρέποντας σε ομάδες δογματικών και απολυταρχικών
ατόμων να τις εκτρέψουν σε μονοπάτια που αποδείχτηκαν καταστροφικά για τον απλό
πολίτη.
Εκεί
βέβαια δεν υπήρχε ο Λόγος του Θεού, εκπεφρασμένος μέσω των επί της Γης
εκπροσώπων Του, αλλά ο λόγος κάποιας «αυθεντίας» όπως του Αδόλφου Χίτλερ, του
Πόλ Ποτ, του Μουσσολίνι, του Μάο Τσετούνγκ, του Πινοσέτ ή του Λένιν, ο οποίος
μετουσιώθηκε σε Δόγμα για μια κοινωνική τάξη ή μια φυλή, στο όνομα των οποίων
οι “αυθεντίες” του κατεστημένου διέπραξαν αμέτρητα εγκλήματα.
Συνεπώς
οδηγούμεθα, καλέ μου (και ήδη μισοναρκωμένε) φίλε Θανάση, στο αβίαστο συμπέρασμα ότι ο δογματισμός, η αυθεντία και
η απολυτότητα των αντιλήψεων αποτελούν όπλα στα χέρια αυτών που δεν ενδιαφέρονται
να αλλάξουν τις κοινωνικές δομές δια της Πειθούς και του Ορθού Λόγου αλλά δια
της βίας και της αυθαίρετης επιβολής των απόψεών τους.
Στον
αντίποδα αυτών των κοινωνικών φαινομένων, ο Ελευθεροτεκτονισμός, από το 1716,
χρονιά που οργανώθηκε στη συγκεκριμένη δομή η οποία εφαρμόζεται μέχρι σήμερα,
υπήρξε ως θεσμός ένα φιλελεύθερο και ανεκτικό φιλοσοφικό κίνημα Διαφωτισμού και
αυτό υπογραμμίζεται από το τρίπτυχο «Ελευθερία-Ισότης-Αδελφότης» που κοσμεί τις
Τεκτονικές μας Στοές.
Το
2ο Κεφάλαιο του Καταστατικού Χάρτη ρητά αναφέρει ότι «Ως ύπατον αγαθόν ο ελεύθερος τέκτων θεωρεί την ελευθερίαν σκέψεως και
συνειδήσεως, αποδοκιμάζει παν μέσον απειλούν την ελευθερίαν ταύτην και
καταδικάζει την βίαν». Έτσι, αν και ακολουθεί άλλη παράγραφος που ορίζει
ότι ο Τεκτονισμός δεν είναι πολιτικός οργανισμός και συνεπώς απαγορεύεται κάθε πολιτική
συζήτηση εντός του, η πρότερη μνεία του συγκεκριμένου Κεφαλαίου τονίζει την
υπερπολιτική ιδιότητα του αγαθού της Ελευθερίας, πέρα και πάνω από οποιαδήποτε
πολιτική ιδεολογία.
Για
το λόγο αυτό άλλωστε, το τεκτονικό σύνταγμα επανέρχεται στο θέμα, τονίζοντας
ότι «Οι τέκτονες θεωρούν ως καθήκον τους
το αμύνεσθαι υπέρ παντός αδικουμένου και έχουν ως αρχήν τον σεβασμόν της
ελευθερίας ... ».
Αυτή
η αγάπη προς την Ελευθερία, Θανάση μου, δεν μπορεί με κανένα τρόπο να
εκφραστεί μέσω ενός στείρου, στεγνού και (εν κατακλείδι) απάνθρωπου δογματισμού,
διότι ο Τεκτονισμός εκ φύσεως αποδέχεται το γεγονός ότι η τελειοποίηση των
χαρακτήρων και η σφυρηλάτηση των συνειδήσεων του καθενός μας αποτελεί μια
ελεύθερη, βιωματική και μοναχική διαδικασία, συμβατή μόνον με το χαρακτήρα μας,
τα πιστεύω μας, την πνευματικότητά μας και την προσωπική μας κοσμοθεωρία.
Αυτό
λοιπόν που μας προσφέρει ο Τεκτονισμός είναι τα εργαλεία του Ορθού Λόγου και η
αδελφική αγάπη και στήριξη που απολαμβάνουμε από τους αδελφούς μας, ώστε να
μπορέσουμε, σιωπηλά και με ταπεινοφροσύνη, να λαξεύσουμε και να λειάνουμε τον προσωπικό
μας λίθο.
Οι Τεκτονικές
πορείες όλων μας συγκλίνουν προς το Φως, αλλά τα μονοπάτια που ακολουθεί ο
καθένας μας πρέπει να ανοιχτούν από εμάς τους ίδιους και όχι να ακολουθήσουμε
το συγκεκριμένο πάντοτε μονοπάτι ενός στείρου δογματισμού. Γνωρίζουμε ότι μας
έχει δοθεί μια επίπονη Ελευθερία, αλλά αυτή η ιδιότητά της, καθιστά ακόμα πιο
πολύτιμες τις πνευματικές κατακτήσεις που θα επιτύχουμε υπό την σκέπη της.
Αναγνωρίζω
(πονηρέ κατρουλιάρη Θανάση), το γεγονός ότι τα αρχαία Οροθέσια της Αδελφότητάς μας θέτουν ως προϋπόθεση, για
την αποδοχή ενός νεοφύτου στους κόλπους του Ελευθεροτεκτονισμού, την πίστη στο
Υπέρτατο Ον και την αθανασία της ψυχής μας, αλλά ούτε αυτό δύναμαι να το
θεωρήσω ως άμεση και δεσμευτική δογματική θέση, δεδομένου ότι η διαδικασία της
λάξευσης του λίθου μας δεν στηρίζεται κατ'ανάγκην σε αυτή την απαίτηση, αφετέρου
δε, η προϋπόθεση αυτή αποτελεί μία κοινή αφετηρία συμφωνίας μεταξύ μας και όχι
ένα τελικό στόχο της Τεκτονικής μας πορείας.
Άλλωστε,
στη σύγχρονη εποχή δεν είναι λίγα τα Τεκτονικά τάγματα που αντιμετωπίζουν το
συγκεκριμένο Οροθέσιο με πολύ πιο ανεκτικό πνεύμα απ’ότι στο παρελθόν, γεγονός
που τονίζει την ουσιαστική έλλειψη απολυτότητας των μελών τους.
Κατά
τον ίδιο τρόπο, η έννοιες της Ισότητας και της Αδελφότητας δεν μπορούν να
υποστηριχθούν όταν οι απόψεις μιας ομάδας ανθρώπων επιβάλλονται στους
υπόλοιπους μέσω του δογματισμού και της αυθεντίας. Η προσφώνηση «Αδελφέ μου» η
οποία χρησιμοποιείται μεταξύ των Τεκτόνων προσδιορίζει και εμπεριέχει τη φύση
της σχέσης μεταξύ τους. Είναι μία σχέση Ισότητας και αδελφικής αγάπης και
αλληλεγγύης, μέσα στην οποία οι όποιοι τίτλοι έχουν αποκτηθεί από κάποιον
Τέκτονα, δεν οριοθετούν κάποια εξουσία που ο φέρων αυτούς έχει επί των αδελφών
του, αλλά το βάρος των ευθυνών που καλείται ο ίδιος να φέρει επ'ωφελεία των
αδελφών του αυτών, με ταπεινοφροσύνη,
σοφία και προσωπικό μόχθο.
Γι
αυτό και οι διάφοροι τίτλοι του Τεκτονισμού αντιμετωπίζονται από τον σοφό
Τέκτονα που τους φέρει, ως σημαντικό καθήκον και όχι ως διάσημα αυθεντίας ή εξουσίας.
Αντίστοιχα, οι νεότεροι και μη φέροντες υψηλούς τεκτονικούς τίτλους αδελφοί του
τον περιβάλλουν με αγάπη και σεβασμό, ακριβώς επειδή γνωρίζουν ότι έχει
αναλάβει αυξημένα βάρη προς όφελός τους και όχι για να επιβάλλει σε αυτούς τα
προσωπικά του πιστεύω και αντιλήψεις.
Απευθυνόμενος
στις καρδιές και τα συναισθήματα του καθένα μας, δεν μπορώ παρά να υπογραμμίσω
ότι η πορεία μας προς το Φως δεν είναι η νικηφόρα προέλαση του κατακτητή προς
την απόκτηση κάποιου υλικού θησαυρού, αλλά τα διστακτικά και αβέβαια βήματα
μέσα στο σκοτάδι ενός άγνωστου μονοπατιού, του ταπεινού μύστη. Η αναζήτηση, η
ταπεινότητα και η αβεβαιότητα αυτή, δεν μπορεί να είναι χαρακτηριστικά μιας
αυθεντίας.
Η
σύνθλιψη του «Εγώ» μας αποτελεί την κυριότερη προϋπόθεση για να ολοκληρωθεί η
πορεία αυτή, που θα μας καταστήσει ένα κομμάτι του πανανθρώπινου Όντος και θα
επιτρέψει στις ψυχές μας να ενωθούν και να γίνουν μέρος του Όλου, μέσα από τη
διαδικασία του Τεκτονικού Εγρηγορότος, όπως αυτό ορίζεται με τη φράση του
Τυπικού του Μαθητού, «εναρμονισμός με τον Παγκόσμιο Ρυθμό».
Πως
λοιπόν, Θανάση μου, θα είχαν θέση μέσα σε αυτή τη διαδικασία ανάτασης των
ψυχών και του πνεύματός μας, ιδιότητες σαν την απολυτότητα και την αυθεντία;
Για
όλους αυτούς τους λόγους, φίλε μου, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Τεκτονισμός
στοχοποιήθηκε μέσα στα 300 αυτά χρόνια, τόσο από τα άκαμπτα θρησκευτικά
δόγματα, όσο και από πολιτικούς σχηματισμούς που προσπαθούσαν να επιβάλλουν ένα
απολυταρχικό τρόπο διακυβέρνησης, εις βάρος των πολιτών τους, ακριβώς διότι η
φιλοσοφία του Τεκτονισμού αμφισβήτησε ευθέως την ουσία του Δόγματος και της
Αυθεντίας.
Η
έμφυτη αγάπη του φωτισμένου Τέκτονα προς τον Ορθό Λόγο, δεν μπορεί παρά να
αποτελεί απειλή για κάθε έναν που επιχειρεί να επιβάλλει τις απόψεις του μέσα από
δογματικά και αυθαίρετα μονοπάτια σκέψης.
Η
προσήλωση του Τεκτονισμού στην Ισότητα, αποτρέπει την ανάπτυξη αυθεντιών μέσα
στους κόλπους του και ευνοεί μόνο το Επιχείρημα, την Πειθώ και την Ταπεινότητα
στην εκφορά του Λόγου, η οποία γίνεται πάντοτε με αδελφική Αγάπη.
Η
Ισότητα που εφαρμόζεται μεταξύ όλων αυτών που έχουν αφήσει τα μέταλλα εκτός του
Ναού, είναι ασύμβατη με οποιαδήποτε δεσποτική αυθεντία που θα επιχειρούσε να
χαλιναγωγήσει τη σκέψη μας.
Και
τέλος, η συνειδητή προσπάθεια του ολοκληρωμένου Τέκτονα να συντρίψει το κέλυφος
του «Εγώ» του και να αφήσει την καρδιά του να επικοινωνήσει αβίαστα, ταπεινά
και με Αγάπη, με τις καρδιές των αδελφών του και κατ’επέκταση με το Παγκόσμιο
Όν, δεν θα είχε κανένα αποτέλεσμα, όταν οι πανοπλίες της απολυτότητας και της
αυθεντίας έχουν φυλακίσει τη Θεία Φλόγα σε ένα σκοτεινό κελί.
Και
δυστυχώς, Θανάση μου, είναι βέβαιον ότι η Αδελφότητά μας θα εξακολουθήσει να
αποτελεί στόχο επικρίσεων, συκοφαντιών και ύβρεων από όλους αυτούς που
προσπαθούν να επιβάλλουν στην Κοινωνία μας τη δική τους κοσμοθεωρία, με σκοπό
να αποκομίσουν επιρροή, πλούτο ή εξουσία.
Και
οι κατήγοροί μας αυτοί, δυστυχώς θα βρίσκουν πάντοτε ευήκοα ώτα σε αυτούς που
είναι πολύ οκνηροί και στενόμυαλοι για να μπορέσουν να αντιληφθούν τον Ορθό
Λόγο και να αποφύγουν την παραπληροφόρηση που τόσο απλόχερα τους προσφέρεται
από όσους θεωρούν ότι κατέχουν τη Μοναδική Αλήθεια.
Όσο
όμως αυτό συμβαίνει, τόσο εμείς, ως Τέκτονες, θα πρέπει να νοιώθουμε ότι
πράττουμε το σωστό.
.... κι αν δεν με πιστεύεις, ρώτα τον Κασιδιάρη!!
(θα παρακαλέσω τους αγαπημένους μου αδελφούς να μην το μεταφέρουν αυτούσιο στα Τεμάχιά τους, αφαιρώντας τον καλό μας Θανάση από τη μέση, αφήστε και κάτι για μένα )
(θα παρακαλέσω τους αγαπημένους μου αδελφούς να μην το μεταφέρουν αυτούσιο στα Τεμάχιά τους, αφαιρώντας τον καλό μας Θανάση από τη μέση, αφήστε και κάτι για μένα )
