Το Κράτος του Φόβου...

Καλέ μου φίλε Θανάση, τι γνώμη έχεις για την ακατάσχετη πληροφόρηση που δεχόμαστε καθημερινά από όλα τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα; Θεωρείς, κατρουλιάρη μου φίλε, ότι σε βοηθάει να αποφασίσεις ψύχραιμα για το μέλλον σου, έχοντας μια πληρέστερη εικόνα της πραγματικότητας;

Ας κουβεντιάσουμε λίγο γι’αυτό…

Κατά το Μεσαίωνα, η οργανωμένη Καθολική Εκκλησία χρησιμοποίησε μηνύματα που θα ήταν κατανοητά στις μάζες και θα είχαν άμεσα αποτελέσματα:

«Αν δεν υπακούσετε στην Εκκλησία, στους άρχοντες και στην Εξουσία γενικότερα, θα είστε καταραμένος και αμαρτωλός. Θα πάτε στην Κόλαση, όπου χιλιάδες δαίμονες και τριβόλοι θα σας βασανίζουν με φωτιά, πίσσα και μαχαίρια για μια Αιωνιότητα. Αυτό θέλετε; Η είναι καλύτερα να βγάλετε το σκασμό για να εξασφαλίσετε την αιώνια ζωή δίπλα στον Αβραάμ και τον Ισαάκ; (απο εκεί μάλλον ξεκίνησε η έξη του Ελληνα για πρώτο τραπέζι πίστα)»

Το μήνυμα ήταν απλοϊκό όπως και οι αποδέκτες του, αλλά εξαιρετικά αποτελεσματικό, ιδίως με την «ενθάρρυνση» της Ιεράς Εξέτασης προς κάποιους σκεπτικιστές. Και η επιρροή του συνεχίστηκε αλώβητη μέχρι να αναπτυχθούν τα διαφωτιστικά ρεύματα στην Ευρώπη, τα οποία προήλθαν κυρίως από τον Τεκτονισμό.

Ας έλθουμε τώρα στο παρόν...

Έχεις δει μήπως, αγαθέ μου Θανάση, την ταινία-ντοκυμαντέρ του Michael Moore με τίτλο «Bowling for Columbine”; Η ταινία αυτή διαπραγματεύεται την άκρατη αγάπη του μέσου Αμερικανού πολίτη, ιδίως στις ημιαστικές και αγροτικές περιοχές των ΗΠΑ, για τα όπλα κάθε είδους και τη χρήση τους.

Μπορεί ο Moore να είναι κάπως ακραίος στις απόψεις που παρουσιάζει στις ταινίες του και πολλές φορές να χρησιμοποιεί τη λογική «Ράβδος στη γωνία, άρα βρέχει», αλλά στο συγκεκριμένο πόνημα έχει πετύχει κέντρο.

Από την εποχή του ψυχρού πολέμου, στη δεκαετία του ’50, ο μέσος Αμερικανός πολίτης έχει μάθει να φοβάται.

Φοβάται τον μαύρο που βλέπει στο δρόμο, επηρρεασμένος από τις ταινίες του Charles Bronson που παρουσίαζαν μία εφιαλτική εικόνα των γκέτο.

Φοβάται τον ξένο, επειδή οι συνήθειές του είναι άγνωστες και συνεπώς απειλητικές.

Φοβάται τον μορφωμένο σε καλά σχολεία, γιατί τα μηνύματα που παίρνει από τον περίγυρό του και την TV είναι ότι κάτι τέτοιοι είναι ικανοί να του φάνε τις οικονομίες του.

Φοβάται το νερό που πίνει, τον αέρα που αναπνέει, τα ταξίδια σε ξένα μέρη, τους ανθρώπους που έχουν ξένη προφορά, διαφορετική θρησκεία, διαφορετικό πολιτικό προσανατολισμό, άλλες σεξουαλικές προτιμήσεις, διαφορετικό ντύσιμο, κάθε τι καινούργιο και άγνωστο για αυτόν..

Και καθημερινά, οι διαφημήσεις, τα μηνύματα που παίρνει από την TV, από τους τηλευαγγελιστές και τον στενό κοινωνικό του κύκλο είναι ότι πρέπει να φοβάται.

Βλέπετε, ο φόβος, περισσότερο από την πείνα, τη σεξουαλική ανάγκη ή τη λογική, είναι το ισχυρότερο κίνητρο στη ζωή μας. Και όλες οι εταιρείες Marketing & Advertisement το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό, όπως και όλοι οι πολιτικοί σύμβουλοι των διαφόρων κομμάτων.

Ο Ελληνας έμαθε να φοβάται με τον ίδιο τρόπο...

Ολα τα μηνύματα που παίρνει από τα κόμματα, τις διαφημιστικές εταιρείες, τους σταρ της δημοσιογραφίας, έχουν να κάνουν με το φόβο:

Θα χάσετε τις οικονομίες σας και θα γυρίσουμε στη δραχμή...

Οι συνταξιούχοι θα πεθαίνουν της πείνας...

Τα παιδιά μας θα φύγουν μετανάστες στα ορυχεία της Γουαδελούπης (ό,τι κι αν βγάζει το υπέδαφός της, άλλωστε γράφω με κύρια βιβλιογραφία τη γκλάβα μου)...

Οι παράνομοι μετανάστες θα μας σφάξουν κάποια μέρα που θα πάρουν τα όπλα...

Οι Τούρκοι, οι Σκοπιανοί, οι Μασόνοι, οι Αμερικανοί, οι Εβραίοι, οι Μπίλντενμπεργκ, το Μεγάλο Κεφάλαιο, οι Σιωνιστές, απεργάζονται νυχθημερόν την καταστροφή της Ελλάδας...

Ο Ελληνικός Πολιτισμός (!!!) κινδυνεύει με εξαφάνιση...

Αν δεν χρησιμοποιήσετε το προϊόν μας θα σας φάνε οι κατσαρίδες, θα σας φύγει η γκόμενα, θα σας σνομπάρει ο σκύλος σας, θα βρωμάτε σαν ψόφιο κουνάβι, θα καταντήσετε ένας απόβλητος από τον κύκλο των «Ωραίων Ανθρώπων».

Πιείτε το αναψυκτικό μας και κερδίστε αμέτρητες γκόμενες (χωρίς να σας μπαγλαρώσουν οι πατεράδες τους), αλλοιώς μείνετε μπακούρια στο διηνεκές...

Κάθε μήνυμα που παίρνουμε κρύβει έντεχνα ή άτεχνα και μία απειλή. Μια απειλή που σαν την γκλίτσα του τσομπάνη επιχειρεί να μας οδηγήσει σε κατευθύνσεις που επιθυμεί ο εμπνευστής του μηνύματος.

Από εκεί και πέρα, η ψυχολογία της μάζας και οι μεταξύ μας συζητήσεις, διογκώνουν, αναπαράγουν και ενισχύουν το μήνυμα, σε βαθμό που είναι πια ανώφελο να ΜΗΝ υποταχθούμε στα κελεύσματά του.

Και ο Φόβος γεννάει φανατισμό, μισαλλοδοξία, τυφλή υποταγή σε αυτόκλητους σωτήρες, ακραίες πράξεις που κανένας άνθρωπος δεν θα σκεφτόταν να κάνει χωρίς το Φόβο. Οι Σταυροφορίες, οι φανατικοί μουλάδες, Ο Αδόλφος Χίτλερ, ο Στάλιν, ο Παπαδόπουλος και τα σύγχρονα φυντανάκια τους το επιβεβαιώνουν καθημερινά.

Αν λοιπόν ο Τεκτονισμός ψάχνει για ένα στόχο στη σημερινή Κοινωνία μας, πιστεύω με το φτωχό μυαλό μου ότι πρέπει να είναι η κήρυξη πολέμου κατά του Φόβου. Αυτός είναι ο νέος Μεσαίωνας που προσπαθεί να καταστρέψει κάθε τι ωραίο και ανθρώπινο έχουμε καλλιεργήσει μέσα μας. 

Αλλωστε, πολλές φιλοσοφίες και θρησκείες μας λένε ότι ο Νους διαμορφώνει την Πραγματικότητα, συνεπώς ποιά πραγματικότητα περιμένουμε να βιώσουμε υπό το κράτος του Φόβου;

Μήπως είμαστε καταδικασμένοι (ή ευλογημένοι) να υποστούμε αυτά που περιμένουμε να μας συμβούν; Ας κάνουμε λοιπόν κάτι γι αυτό καλέ μου Θανάση…

Ο Φόβος του Χάους...

Καλέ μου φίλε και μοναδικέ αναγνώστη Θανάση, όπως βλέπεις, είπα να μη σε αφήσω πάλι παραπονεμένο να περιδιαβαίνεις το φτωχό μου μπλογκ και να μη βρίσκεις ένα άρθρο της αρεσκείας σου που να μην έχεις διαβάσει και σχολιάσει τουλάχιστον είκοσι φορές μέχρι σήμερα.

Άλλωστε, το θεωρώ ως τεκτονικό μου καθήκον να σε προκαλώ να σκεφτείς κάποια πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία, μια και η μακροχρόνια έκθεσή σου στα όσα συναρπαστικά σου φέρνει κατακέφαλα ο κάθε καλοπροαίρετος Ταλιμπάν, σε έχουν καταστήσει απελπιστικά κατρουλιάρη και απρόθυμο να κατανοήσεις ότι κάποιες από τις αντιλήψεις σου μπορεί και να είναι εντελώς λανθασμένες.

Σε τελευταία ανάλυση, τι είναι άραγε ο Τεκτονισμός, άν όχι ένας θεσμός που αυτό που ζητάει από τα μέλη του είναι να βάλουν το ρημάδι το ξεροκέφαλό τους να σκεφτεί έξω από διάφορα κουτάκια, ελεύθερα και αδογμάτιστα;

Βλέπεις, καλέ μου Θανάση, αυτό ακριβώς το ζητούμενο είναι που διαολίζει τις περισσότερες φορές τους κάθε λογής πολέμιους της Αδελφότητάς μας. Η διάφορά δεν έγκειται στο ότι εμείς οι παλιομασόνοι πιστεύουμε σε κάποιο άλλο Θεό ή κάποια άλλη κοσμοθεωρία που περιλαμβάνει την έλευση του Αντίχριστου μετά βαϊων και κλάδων. Και φυσικά, η διαφορά μας με τους προσφιλείς Ταλιμπάν δεν είναι ότι εμείς έχουμε τα “μεγάλα μέσα” και τον πλούτο, γιατί τίποτε τέτοιο δεν συμβαίνει. Απλοί άνθρωποι είμαστε, από όλα τα οικονομικά στρώματα και πολλοί από εμάς δοκιμάζονται σκληρά από την οικονομική κρίση.

Η βασική διαφορά μας από όσους θέλουν να μας παρουσιάσουν ως σατανιστές, πλουτοκράτες, δόλιους και ραδιούργους στα μάτια σου, έγκειται στο γεγονός ότι όλοι αυτοί αναπαράγουν με ύφος αυθεντίας κάποιες δογματικές θέσεις, πολιτικές ή θρησκευτικές, με μια ξύλινη γλώσσα που κανένα λογικό άνθρωπο δεν μπορεί να πείσει, ενώ οι Τέκτονες προσπαθούν να μιλήσουν τη γλώσσα της Λογικής, διαρκώς αμφισβητώντας και επανεξετάζοντας τα ίδια τους τα πιστεύω και με την ταπεινότητα και έλλειψη απολυτότητας που πρέπει να διακατέχει κάθε άνθρωπο στην αναζήτησή του για την Αλήθεια.

Η ρήση “εν οίδα, ότι ουδέν οίδα” του Σωκράτη γίνεται για εμάς βιωματική και όχι απλά μία στάμπα στο μαύρο μακό μπλουζάκι μας, κάτω από μαιάνδρους, σβάστικες και τη φάτσα του Λεονάϊντας στα...“Hot Gates”.

Εμείς αναζητούμε και θα αναζητούμε μέχρι το τέλος της ζωής μας, γνωρίζοντας ότι πιθανότατα δεν θα φτάσουμε ποτέ στην Αλήθεια, ενώ οι επικριτές μας έχουν καταφέρει να βρουν την Αλήθεια (τους) μέσα από την πολιτική ή θρησκευτική κατήχηση του τοπικού γκουρού και έχουν αποκρυσταλλώσει τόσο πολύ τις ιδέες τους και τα πιστεύω τους, που αν κουνούσαν το κεφάλι τους, αυτό θα ξεκολλούσε και θα έσπαγε στο πεζοδρόμιο.

Ξέρω Θανάση μου, κάποιες φορές μπορεί να είμαι λίγο περισσότερο σαρκαστικός στις απόψεις μου για όλους αυτούς τους ανθρώπους, αλλά πίστεψέ με, τους καταλαβαίνω πολύ καλύτερα ίσως, απ'όσο θα μπορέσουν οι ίδιοι να καταλάβουν τους εαυτούς τους. Γι αυτό άλλωστε είχα αναρτήσει παλιότερα και κάποια σχετικά αρθράκια (ψάξε τα, δεν θα σε βλάψει να τα διαβάσεις), σχετικά με τους κοινωνικούς μηχανισμούς που ωθούν ένα συνάνθρωπό μας στο να ασπαστεί ακραίες και παράλογες θέσεις, αρκεί κάποιος “καθοδηγητής” να τον πείσει ότι ο Βίος του δεν είναι ένα χαοτικό τοπίο, αλλά μια ρυμοτομημένη περιοχή που μπορεί να βρει τα πάντα ακολουθώντας κάποιους χάρτες και συγκεκριμένες οδηγίες.

Ποιος δεν θα ήθελε να διαθέτει ένα βιβλίο οδηγιών για τη ζωή του; Πόσο πιο εύκολη δεν θα ήταν η ζωή μας, αν είχαμε τις συνταγές και τη μεθοδολογία για την εύρεση της Αληθείας, για την επίτευξη της Γαλήνης, για την εκπόρθηση του Παραδείσου; Ποιος στα σωστά του μυαλά θα προτιμούσε ένα χαοτικό τοπίο, γεμάτο εμπόδια, Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες, που θα πρέπει με κόπο να ανοίξει περάσματα και μονοπάτια, χωρίς καν να γνωρίζει που οδηγούν;

Το Χάος μας τρομάζει όλους, καλέ μου Θανάση. Είναι ο Εχθρός, αυτό που ρίχνει λάδια στην κλειστή στροφή μέσα στο δάσος, αυτό που βουλώνει μια μικρή αρτηρία στην καρδιά μας ή το κεφάλι μας, το γυμνό καλώδιο, το φίδι μέσα στο χορτάρι, οτιδήποτε μπορεί να αλλάξει μια καλοκουρδισμένη και τακτική ζωή μέσα σε δευτερόλεπτα και να μας αφήσει να μαζεύουμε τα κομμάτια.

Ο φοβισμένος συνάνθρωπός μας είναι έτοιμος να ασπαστεί οποιαδήποτε πολιτική ή θρησκευτική κοσμοθεωρία που υπόσχεται να αναιρέσει αυτό το Χάος από τη ζωή του και να το αντικαταστήσει με απλές εξισώσεις που μπορεί να τις διαχειριστεί αποτελεσματικά.

Και αντιλαμβάνομαι πολύ καλά, φίλε μου Θανάση, γιατί είσαι τόσο πολύ κατρουλιάρης. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι σε καλώ, μέσα από τις σελίδες αυτού του φτωχού ηλεκτρονικού φυλλαδίου να αποδεχτείς αυτό το χάος ως μια απαραίτητη και αναπόφευκτη συνθήκη της ζωής σου και να αγωνιστείς μέσα σου να ανακαλύψεις τα μονοπάτια που θα σε οδηγήσουν στην εσωτερική πλήρωση, αδιαφορώντας στα κελεύσματα και τις κραυγές των “ετοιματζήδικων” κοσμοθεωριών. Και κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο...

Άλλωστε, θυμήσου ότι ποτέ δεν υπήρξε κάποια σημαντική Ιστορική ή Θρησκευτική προσωπικότητα που έβγαλε Τσελεμεντέδες για την Ανθρωπότητα, άσχετα αν οι επίγονοί τους δεν αντιστάθηκαν στον πειρασμό για ίδιο όφελος.

Όταν λοιπόν αρχίζεις να αμφιβάλλεις για κάθε τι που πίστευες ή ακολουθούσες τυφλά, ίσως να ανακαλύψεις ότι τελικά, τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες τους κουβανούσες μέσα στην ψυχή σου.

Σε ένα μικρό χωριό....

Καλέ μου φίλε και κατρουλιάρη αναγνώστη Θανάση, όπως θα είδες έχει περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που σε προβλημάτισα με τις αμπελοφιλοσοφίες μου.  Ο λόγος που το έπραξα ήταν ότι θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο για εσένα να χειριστείς τον υπολογιστή σου με τα φουσκωμένα μπρατσάκια περασμένα στα χέρια σου, στην παραλία.

Κατά καιρούς έχω λάβει επιστολές από άλλους αμύητους Θανάσηδες ανά την επικράτεια (εμ, τι, νόμισες ότι είσαι ο μόνος κατρουλιάρης;) και κάποιοι εξ αυτών μου καταθέτουν τον προβληματισμό τους, ότι ναι μεν ενδιαφέρονται για όλα αυτά που πρεσβεύει η Τεκτονική Αδελφότητα, αλλά σε μια μικρή επαρχιακή πόλη είναι δύσκολο να είναι κανείς Τέκτονας.

Το καταλαβαίνω πολύ καλά αυτό το πρόβλημα, καλέ μου Θανάση. Κατά καιρούς έχω κι εγώ οδοιπορήσει με τη στοά μου σε περιφερειακές στοές της επαρχίας και έχω αντιληφθεί από πρώτο χέρι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αδελφοί μας, ζώντας σε κοινωνίες που αργά ή γρήγορα, όλα γίνονται γνωστά.

Έχω ακούσει για στοές που από τα διπλανά μπαλκόνια στήνονται διάφοροι περίεργοι τύποι και τραβάνε φωτογραφίες..

Έχω ακούσει για στοά που έβαλαν φωτιά στο κτίριό της  την ώρα που οι αδελφοί μας ήταν μέσα και εργάζονταν…

Έχω ακούσει για αξιοσέβαστους παπάδες που εξαπολύουν πύρινους λόγους μίσους και ψεύδους στο εκκλησίασμά τους, με στόχο ορισμένα μέλη της κοινωνίας τους, αγνοώντας το γεγονός ότι πολλά από αυτά τα μέλη είναι επίσης και οι πιο πιστοί Χριστιανοί και ενεργοί πολίτες του τόπου τους…

Όμως, υπάρχει και ο αντίλογος….

Πριν από ένα χρόνο βρέθηκα σε ένα μικρό χωριό της Πελοποννήσου, όπου τυχαία έπεσα επάνω στο σεβάσμιο μιας στοάς της Αθήνας, που όπως μου δήλωσε ήταν φίλος  με ένα νέο παληκάρι που λειτουργούσε το beach bar της περιοχής.

Έτσι, για να δοκιμάσω τα νερά, όταν κάθησα για ένα καφεδάκι, ρώτησα το παληκάρι αυτό αν του έλεγαν τίποτα κάποια ονόματα (που είναι σε κάθε Τέκτονα της χώρας μας γνωστά).

Μόλις κατάλαβε ο νέος αυτός ότι ήμουν αδελφός του, όχι μόνο με υποδέχθηκε με ανοιχτές αγκαλιές, αλλά έβαλε μια φωνή και από τα γύρω τραπέζια σηκώθηκαν άλλα 10-12 άτομα και ήλθαν να με καλωσορίσουν, να με δεχτούν αμέσως στην παρέα τους και να με κεράσουν ό,τι ήθελα.

Έτσι έμαθα ότι, χωρίς να το γνωρίζω, είχα βρεθεί σε ένα στέκι των μελών της τοπικής στοάς, τα οποία, μη μπορώντας να εργασθούν στην περιοχή τους, έκαναν ολόκληρο ταξίδι μέχρι την Πάτρα κάθε εβδομάδα, προκειμένου να έχουν ένα χώρο για να λειτουργήσουν τη στοά τους.

20-25 νοματαίοι, όλοι κι όλοι, τα μέλη αυτής της μικρής στοάς, νέα παιδιά 30-40 ετών οι περισσότεροι, που φροντίζουν να είναι όλοι στις εργασίες της και παραμένουν δεμένοι μεταξύ τους και έξω από αυτήν. Και με λίγες κουβέντες και πράξεις, με έκαναν στο λεπτό να νοιώσω σαν στο σπίτι μου, με την αγάπη και τη χαρά που με υποδέχθηκαν.

Ενεργοί πολίτες, ο κάθε ένας από αυτούς, συμμετέχουν στους πολιτιστικούς συλλόγους των χωριών τους, στα αθλητικά σωματεία, στην εκκλησία, σε κάθε δραστηριότητα που θα μπορούσε να παρακινήσει τους συντοπίτες τους σε κάποια ουσιαστικότερη ενασχόληση από το να σέρνονται κάθε βράδυ στα σκυλάδικα της περιοχής.

Συνεπώς, καλέ μου Θανάση, αν και η Ελληνική επαρχία δεν είναι το πιο κατάλληλο πεδίο για την ανάπτυξη του Τεκτονισμού, με όλες τις προκαταλήψεις, φανατισμούς και μισαλλοδοξίες που την κατατρύχουν, όταν ένας άνθρωπος πραγματικά θέλει να κάνει τη διαφορά και να προσφέρει στον τόπο του, βρίσκει τον τρόπο, αντιπαρερχόμενος όλες τις δυσκολίες και τα εμπόδια που θα σταθούν μπροστά του.

Και τα παιδιά εκείνης της μικρής στοάς το αποδεικνύουν καθημερινά με τις πράξεις τους…

Τους στέλνω όλη την αδελφική μου αγάπη και τις ευχές μου για περισσότερο Φως.