Ο ΑΝΑΖΗΤΟΥΜΕΝΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΥ ΣΤΙΣ ΔΥΝΑΜΙΚΑ ΜΕΤΑΒΑΛΛΟΜΕΝΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ

Kαλέ μου Θανάση, θα μου επιτρέψεις, σε αυτό το μικρό κείμενο να απευθυνθώ κυρίως σε όλους αυτούς που "έκρουσαν ατάκτως τη θύρα του Ναού", δηλαδή τους Μυημένους Τέκτονες, παραθέτοντας ένα παλαιό Τεκτονικό Τεμάχιο που είχα παρουσιάσει στη Στοά μου.

....................................................

Με το παρόν τεμάχιο, θα προσπαθήσουμε να ανιχνεύσουμε τις κοινωνικές αλλαγές που συντελούνται με ολοένα και πιο επιταχυνόμενο ρυθμό στις Κοινωνίες μας, καθώς και την αιτιολογία του φαινομένου αυτού και να προσδιορίσουμε το ρόλο που μπορεί ο σύγχρονος Τεκτονισμός να παίξει μέσα στο δυναμικό και πολλές φορές χαοτικό αυτό Κοινωνικό περιβάλλον.

Ο σύγχρονος Ελευθεροτεκτονισμός, όπως όλοι γνωρίζουμε, εμφανίστηκε στο προσκήνιο πριν από 300 χρόνια, με τη συνένωση των ανεξαρτήτων τεκτονικών στοών της Αγγλίας. Από τα πρώτα βήματά του έγινε αντιληπτό ότι δεν επρόκειτο απλά για μία ακόμα λέσχη κυρίων της εποχής, αλλά για μια παραγωγική μήτρα ιδεών και αντιλήψεων που επηρέασαν και επηρεάστηκαν βαθιά από τις ιδέες που γέννησαν το κίνημα του Διαφωτισμού. Μέσα στα επόμενα χρόνια, οι μεγάλες ιστορικές αλλαγές που επήλθαν, με την Αμερικανική και Γαλλική επανάσταση, το κίνημα των Καρμπονάρων, το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, ακόμα και η ίδρυση της δικής μας Φιλικής Εταιρείας, ξεκίνησαν μέσα από μυαλά φωτισμένων Τεκτόνων.

Με αυτό δεν προσπαθώ να υπονοήσω ότι ο Ελευθεροτεκτονισμός υπήρξε αφ’εαυτού ο μοχλός που προκάλεσε όλες αυτές τις σημαντικές κοινωνικές αλλαγές, αλλά πάντοτε ενήργησε ως το υπομόχλιο, συντηρώντας και ενθαρρύνοντας τις ιδέες αυτές που οδήγησαν τις κοινωνίες μας στις πολιτικές ελευθερίες και τα δικαιώματα που απολαμβάνουμε στη σύγχρονη εποχή.

Πριν από 3 αιώνες, αλλά ακόμα και πριν από λίγες δεκαετίες, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων ήταν άνθρωποι του χειρωνακτικού μόχθου, με περιορισμένες ή ανύπαρκτες ακαδημαϊκές περγαμηνές ή επικοινωνιακές και οικονομικές δυνατότητες και μηδενική κοινωνική επιρροή. Έτσι, η αποκαλούμενη “άρχουσα τάξη” αποτελείτο από ανθρώπους που είχαν αποκτήσει πανεπιστημιακή Παιδεία και είχαν στα χέρια τους τη λειτουργία του Κράτους και της Κοινωνίας. Ο γιατρός, ο δικηγόρος ή ο δάσκαλος, μαζί με τους εμπόρους και επιχειρηματίες της μεσαίας τάξεως, τους ανώτερους στρατιωτικούς, πολιτικούς, διανοούμενους και καλλιτέχνες, αλλά και τους γόνους οικογενειών της αστικής τάξης, αποτελούσαν την πνευματική και κοινωνική ελίτ της κάθε χώρας, τους ανθρώπους που όλοι σέβονταν και υπολόγιζαν τη γνώμη τους.

Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα ιδεολογικά κινήματα του 19ου και 20ου αιώνα, ακόμα κι αν προασπίζονταν τα συμφέροντα των αδυνάτων και των φτωχών εργατών, προέρχονταν από ιδέες αρρένων μελών των ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων, γιατί μόνο εκείνοι είχαν τη γνώση και την ικανότητα να τα εκφράσουν και να παράγουν ιδεολογία. Και φυσικά, δεν ήταν καθόλου τυχαίο ότι στις τάξεις της Ελευθεροτεκτονικής Αδελφότητας εντάσσονταν ακριβώς αυτοί οι ίδιοι άνδρες που κινούσαν τα νήματα στις κοινωνίες στις οποίες ζούσαν. Άνθρωποι υψηλού μορφωτικού επιπέδου, με εσωτερικές ανησυχίες και διάθεση να αναζητήσουν και να παράγουν Ιδέες.

Με αυτό τον τρόπο, μπορούμε να πούμε ότι ο ρόλος του Ελευθεροτεκτονισμού υπήρξε σχετικά εύκολος, όσον αφορά την επιρροή που είχε στις Κοινωνίες μας, μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα. Επέλεγε τους άριστους και μέσω αυτών μπορούσε να διαμορφώσει τις κοινωνικές εξελίξεις, προς όφελος πάντοτε του ευρύτερου συνόλου των ανθρώπων. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι όλοι οι φιλεργατικοί νόμοι που πρωτοεμφανίστηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα στη Γαλλία, είχαν στην κυριολεξία συνταχθεί μέσα στις στοές όπου ανήκαν τα περισσότερα μέλη του Κοινοβουλίου και είχαν στη συνέχεια επικυρωθεί από τα ίδια αυτά μέλη, υπό την ιδιότητά τους ως βουλευτές. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι περισσότερες χώρες που έχουν τα πλέον φιλελεύθερα Συντάγματα και κοινωνικές ελευθερίες, είναι οι χώρες στις οποίες ο Ελευθεροτεκτονισμός, ως θεσμός, απολάμβανε υψηλό κύρος και αποδοχή.

Σε αντιδιαστολή με τα παραπάνω, τα ολοκληρωτικά, αυταρχικά ή θεοκρατικά καθεστώτα, συστηματικά άσκησαν ανηλεείς διώξεις στον Τεκτονισμό και τους εκπροσώπους του και δεν είναι λίγοι οι αδελφοί μας που έχασαν τη ζωή τους μόνο και μόνο λόγω της Τεκτονικής τους ιδιότητας. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι ένας εκ των πρώτων Ελλήνων που συνελήφθησαν με την είσοδο των Γερμανικών στρατευμάτων στην Αθήνα, με ρητή εντολή από τα ανώτατα κλιμάκια του Ναζιστικού καθεστώτος, υπήρξε ο τότε Μέγας Διδάσκαλος,  Ενδοξ.: Αδ.: Φιλώτας Παπαγεωργίου.

Η επιρροή του Ελευθεροτεκτονισμού στα Κοινωνικά Δρώμενα, ήταν βέβαιο ότι θα περιοριζόταν, όσο οι κοινωνικές τάξεις άρχισαν να υφίστανται μια ολοένα και ταχύτερη όσμωση, ιδίως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πλέον, οι άνθρωποι που είχαν περισσότερες ακαδημαϊκές και επαγγελματικές δεξιότητες αποτελούσαν ένα αυξανόμενο ποσοστό του κοινωνικού συνόλου και άρχισαν να επηρεάζουν ολοένα και περισσότερο τις εξελίξεις στην πολιτική και τα πιστεύω των συμπολιτών τους. Από όλους αυτούς τους νέους επιστήμονες και επιχειρηματίες, μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό εντασσόταν στην Ελευθεροτεκτονική Αδελφότητα, η οποία σταδιακά άρχισε να χάνει την ισχυρή επιρροή που είχε στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις.

Νέες ιδέες και ιδεολογίες αναπτύχθηκαν και έγιναν αποδεκτές από τους συνανθρώπους μας, ιδέες που είτε ήταν σε ευθεία αντίθεση με τις αρχές του Τεκτονισμού, είτε ήταν υπερβολικά καινοτόμες και αλλότριες για να μπορέσει η Αδελφότητά μας να τις αφομοιώσει με την ανάλογη ταχύτητα που αυτές εξαπλώνονταν. Σήμερα, ένας μεγαλέμπορος της Κεντρικής Κρεαταγοράς πιθανώς έχει πολύ μεγαλύτερη Κοινωνική επιρροή από έναν Τέκτονα και δυστυχώς η δύναμη του Χρήματος αποδείχτηκε ισχυρότερη από αυτή του Πνεύματος.

Οι μικρές, περιορισμένες και γνώριμες κοινωνίες μας άρχισαν να ανακαλύπτουν ότι αποτελούσαν απλά βοτσαλάκια ενός σύνθετου μωσαϊκού που ολοένα και μεγάλωνε. Στα παιδικά χρόνια των περισσοτέρων από εμάς, ο κόσμος μετρούσε 1-2 δισεκατομμύρια ψυχές και έπειτα από λίγες μόνο δεκαετίες προσεγγίζουμε ταχύτατα τα 8 δισεκατομμύρια, με προοπτική να γίνουμε 20, μέχρι το κοντινό 2050.

Στη φυσική έχουμε το φαινόμενο της ανόδου της θερμοκρασίας, όταν μέσα σε ένα πεπερασμένο χώρο προσθέτουμε γρήγορα τα μόρια ενός αερίου, αυξάνοντας την πίεση. Αυτή είναι άλλωστε και η αρχή της λειτουργίας των κινητήρων Diesel και παρακαλώ να μου επιτρέψετε αυτόν τον παραλληλισμό, μια και οι κοινωνίες μας υπακούουν κι αυτές με κάποιο τρόπο στους φυσικούς νόμους. Η αύξηση αυτή της θερμοκρασίας και της συνακόλουθης ενεργειακής αταξίας (εντροπίας) προέρχεται από τις συγκρούσεις μεταξύ των μορίων και της επακόλουθης αύξησης της κινητικότητάς τους, μέχρι το σημείο που θα αναφλεγεί το εισερχόμενο καύσιμο. Το ίδιο φαινόμενο θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι επικρατεί και στο παγκόσμιο χωριό μας. Μέσα σε ένα περιορισμένο χώρο που είναι ο πλανήτης μας, ο πληθυσμός των μορίων-ανθρώπων διαρκώς αυξάνεται. Η αύξηση αυτή δημιουργεί αξεπέραστες κοινωνικές πιέσεις, που προέρχονται από τις βασικές ανάγκες επιβίωσης του διαρκώς αυξανόμενου πληθυσμού, αλλά και της ανθρώπινης επιθυμίας για ευημερία και επικράτηση απέναντι στους άλλους ανθρώπους. Οι μεταναστεύσεις από φτωχές περιοχές σε άλλες, ανεπτυγμένες, επιτείνει το φαινόμενο, μια και επέρχεται μοιραία και η σύγκρουση πολιτισμών, θρησκειών και παραδόσεων. Ο αυξανόμενος αριθμός λοιπόν αρχίζει και δημιουργεί περισσότερες συγκρούσεις μεταξύ των σωματιδίων, με αποτέλεσμα να αυξάνουν με τη σειρά τους την κινητικότητά τους και την ολική θερμοκρασία και εντροπία του συνόλου τους, που θα την χαρακτηρίσω, ίσως αδόκιμα, ως “κοινωνική αναφλεξιμότητα”.

Η κρίσιμη καμπή σε μια τέτοια κοινωνική κατάσταση που περιγράφεται με ίσως αδόκιμους μηχανολογικούς όρους, λόγω επαγγελματικής διαστροφής του γράφοντος, είναι η εισαγωγή και ανάφλεξη του καυσίμου, η οποία σε μικροσκοπικό επίπεδο είναι τόσο βίαιη και καταστροφική που αλλάζει τη σύνθεση των μορίων, καταστρέφοντας στην πορεία τα συστατικά τους υλικά και εκτινάσσοντας την πίεση και θερμοκρασία σε ακόμα υψηλότερα επίπεδα. Πόσο κοντά, έχουμε φτάσει, αδελφοί μου, σε ένα τέτοιο, μη αναστρέψιμο φαινόμενο μέσα στις κοινωνίες μας; Ένα ερώτημα που αποτελεί τον εφιάλτη κάθε λογικά σκεπτόμενου ανθρώπου στην εποχή μας.

Στη χώρα μας, αν και αυτή δεν βρίσκεται στο επίκεντρο των παγκόσμιων εξελίξεων, ένας νηφάλιος και νοήμων παρατηρητής βλέπει καθαρά ότι η κοινωνική θερμοκρασία και αταξία και οι συγκρούσεις διαρκώς αυξάνονται. Η τραγική κατάσταση της οικονομίας μας, η ανεργία που μαστίζει τους συμπολίτες μας, η κατάρρευση χιλιάδων μικρών και μεγάλων επιχειρήσεων και η ανασφάλεια που νοιώθουμε από τις εξελίξεις αυτές, έχουν πυροδοτήσει μια αλυσίδα κοινωνικών συγκρούσεων που υποδαυλίζονται από την ιδεοληψία, τον λαϊκισμό και την έλλειψη λογικής επεξεργασίας και αποτίμησης των γεγονότων.

Ο ρατσισμός και ο Εθνικισμός έχουν σηκώσει τα άσχημα πρόσωπά τους και προσπαθούν να καταλάβουν κεντρική θέση στην πολιτική σκηνή, ενώ δεν είναι λίγοι οι πολιτικοί μας που στρέφουν τους πολίτες εναντίον συμπολιτών τους, καλλιεργώντας το ταξικό μίσος και τη μισαλλοδοξία. Ο φασισμός μάς αποκαλύπτει σιγά-σιγά ότι δεν είναι μια πολιτική θέση, αλλά μια ψυχική κατάσταση που δεν υπόκειται σε πολιτικούς περιορισμούς και αποχρώσεις.

Η μεγάλη ιδέα της Ευρωπαϊκής ενοποίησης περνάει τη μεγαλύτερη μέχρι σήμερα κρίση της από την έλλειψη αλληλεγγύης των λαών της Ευρώπης, τόσο μεταξύ τους, όσο και απέναντι σε πληθυσμιακές ομάδες που υποφέρουν από πολέμους και πείνα. Η Ευρώπη των Λαών έχει παραχωρήσει τα ηνία στην Ευρώπη των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων που δεν κάνουν τίποτα για να καταλαγιάσουν τα οξυμένα πάθη και τις ακραίες ιδεολογίες που αναπτύσσονται, μια και ωφελούνται από την παλιά, δοκιμασμένη πολιτική του “διαίρει και βασίλευε”.

Στην κοντινή μας Μέση Ανατολή, ο σκοταδισμός της θεοκρατίας εξαπλώνεται ραγδαία, όχι μόνο σε φτωχούς και απαίδευτους βοσκούς, αλλά και σε ανθρώπους που θεωρητικά απολαμβάνουν τα αγαθά της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας των Δυτικών Κοινωνιών. Οι Μοναχικοί Λύκοι διαρκώς αυξάνονται προς αγαλλίαση των φανατικών θεοκρατών, προϊόντα κι αυτοί των κοινωνικών αποκλεισμών που υπάρχουν σε όλο το Δυτικό Κόσμο. Οι Δημοκρατίες πληρώνουν ήδη με αίμα τη διαφορετικότητά τους, αλλά και την έλλειψη πρόνοιας απέναντι σε περιθωριακές κοινωνικές ομάδες που δεν φρόντισαν ή δεν κατάφεραν να εντάξουν στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Σε παγκόσμιο επίπεδο, ο φόβος για χρήση όπλων μαζικής καταστροφής διαρκώς αυξάνεται και οι πολίτες όλων των χωρών αντιλαμβάνονται ότι το τιμόνι του κόσμου προσπαθούν να το αρπάξουν ο ένας από τον άλλο, ηγέτες που διακατέχονται από επικίνδυνες ιδεοληψίες.

Θα ήμασταν αφελείς, αδελφοί μου, εάν περιμέναμε ότι με κάποιο μαγικό τρόπο, οι κοινωνικές αυτές εντάσεις θα καταλαγιάσουν και θα επιστρέψουμε σε ένα κόσμο ιδανικό και τακτοποιημένο. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει από θαύμα, αντίθετα υπάρχουν ένα σωρό παράγοντες που αποτρέπουν μια ταχεία αντιστροφή των καταστροφικών φαινομένων που περιέγραψα πριν. Η ράθυμη ανάγνωση των εφημερίδων και η ανάλυση των γεγονότων στο καφενείο, είναι εικόνες του παρελθόντος.

Σήμερα κατακλυζόμαστε από μια πληθώρα αντικρουόμενων πληροφοριών και εκτιμήσεων καθημερινά, μέσω των ηλεκτρονικών ΜΜΕ και του διαδικτύου και δεν έχουμε πια τη δυνατότητα να διυλίσουμε την κάθε πληροφορία και να αναζητήσουμε την Αλήθεια μέσα από αυτή. Έτσι, γινόμαστε αποδέκτες ενός μεγάλου αριθμού ψευδών ειδήσεων και των συνακόλουθών τους αναλύσεων που μας οδηγούν πολλές φορές σε λανθασμένες θέσεις και συμπεράσματα. Μια ολόκληρη βιομηχανία έχει στηθεί σε παγκόσμιο επίπεδο για τη διαχείριση και διασπορά τέτοιων ειδήσεων και πληροφοριών και η επιστήμη του perception management (ή διαχείρισης της αντίληψης, στα Ελληνικά) είναι μια από τις πλέον κερδοφόρες ενασχολήσεις για νέους και ευφυείς ανθρώπους. Όμως, τι πρέπει να πράξουμε, Αδελφοί μου; Είναι λύση να αποδεχτούμε μοιρολατρικά όλα αυτά που οδηγούν την Ανθρωπότητα στην καταστροφή, να υποκύψουμε στους κοινωνικούς αυτοματισμούς της εποχής μας και να πάρουμε ως δεδομένο ότι η θερμοκρασία θα μειωθεί μόνο με την ταχεία και οριστική αφαίρεση ενός μεγάλου ποσοστού από τα συγκρουόμενα σωματίδια;

Ξέρουμε όλοι τι σημαίνει αυτό, θα σημαίνει ότι ήλθε η Αποκάλυψη που ευαγγελιζόταν ο Ιωάννης, αλλά θα ανακαλύπταμε ότι οι δαίμονες και οι άγγελοι της Αποκάλυψης αυτής ήμασταν τελικά εμείς οι ίδιοι.

Παρόλα τα μεγάλα προβλήματα που δημιουργεί ο υπερπληθυσμός και η ανεξέλεγκτη πρόοδος της τεχνολογίας, μπορούμε να βρούμε το Καλό μέσα σε κάθε εικόνα της ανθρώπινης ύπαρξης και εκεί πρέπει να επικεντρωθούμε.

Να δούμε την ομορφιά και τη χαρά που κρύβεται πίσω από κάθε παιδάκι που γλίτωσε το θάνατο εξαιτίας των εξελίξεων στη βιολογία και την ιατρική.

Να νοιώσουμε το Δέος μπροστά στις εικόνες που μας στέλνουν διαστημόπλοια που στείλαμε, αμέτρητα εκατομμύρια μίλια μακρυά.

Να χαρούμε με το χαρούμενο πρόσωπο ενός παιδιού της υποσαχάριας Αφρικής που καλοταϊσμένο και εμβολιασμένο παρακολουθεί τα μαθήματά του σε ένα σχολειό και πίνει καθαρό νερό.

Να νοιώσουμε υπερήφανοι για τους νέους μας, που απέναντι στις αντιξοότητες γίνονται πιο έξυπνοι, πιο δημιουργικοί και πιο έντιμοι από τη δική μας γενιά και παρά την Κρίση που βιώνουν, εξακολουθούν να ονειρεύονται και να ελπίζουν.

Να θαυμάσουμε τις νέες ανακαλύψεις της Κοσμολογίας, της Βιολογίας, της Φυσικής, που θα μας ανοίξουν τις πόρτες για να ανακαλύψουμε από που και πώς προήλθαμε και ίσως ποιος είναι ο σκοπός της ύπαρξής μας, αν υπάρχει κάτι τέτοιο.

Να νοιώσουμε ότι η συνδετήρια ουσία του Σύμπαντος είναι η Αγάπη και μόνο μέσα από αυτή θα κρατήσουμε τον κόσμο μας ειρηνικό, ενωμένο και ευτυχισμένο. Ο Τεκτονισμός υπήρξε πάντοτε στην ιστορία του μία δύναμη του Καλού. Αγωνίστηκε για την ευτυχία και την ευημερία των ανθρώπων, όχι σε κάποια άλλη ζωή, αλλά σε τούτην εδώ, αναγνωρίζοντας ότι ο καθένας από εμάς έχει δικαίωμα στο όνειρο και την ευτυχία και αυτό το δικαίωμα δεν πρέπει να αφαιρείται από κανένα άνθρωπο και για κανένα λόγο.

Από την πρώτη ημέρα της ύπαρξής του με τη σημερινή του μορφή, ο Τεκτονισμός αναζήτησε την Αλήθεια της Γνώσης, όχι για να την εκμεταλλευτεί, αλλά για να τη μεταφυτεύσει σε όλα τα εδάφη, εύφορα ή άγονα, διά του Παραδείγματος, προς όφελος όλων των συνανθρώπων μας. Πιστεύουμε σε Αξίες για τις οποίες πρέπει να είμαστε υπερήφανοι, Αδελφοί μου. Όμως, στην πορεία του, ο Τεκτονισμός συνάντησε λυσσαλέα αντίσταση και εχθρότητα από τον Σκοταδισμό, το Δόγμα, την Αυθεντία και τον Ολοκληρωτισμό και λυπάμαι που το λέω, πολλές φορές αναδιπλώθηκε και κρύφτηκε στο καβούκι του.

Αντί δια της στάσης και των ενεργειών μας, ο Τεκτονισμός να αποτελεί στη σύγχρονη κοινωνία ένα Θεσμό-Τιμητή των πράξεων της Εξουσίας, που θα επηρέαζε τις Κοινωνικές Εξελίξεις με τις παρεμβάσεις του για ό,τι θεωρούμε Ορθόν και Αληθές, αυτός μετασχηματίστηκε σταδιακά σε ένα ακόμα φιλανθρωπικό σωματείο, τα μέλη του οποίου είναι επιφυλακτικά ή ακόμα και φοβισμένα να αποκαλύψουν την ιδιότητά τους, πόσω μάλλον τις θέσεις τους.

Είναι αυτό λοιπόν που επιθυμούμε να γίνουμε μέσα στην τρικυμία; Μία λέσχη μεσόκοπων ή ηλικιωμένων κυρίων που θα παρακολουθούν τις κοινωνικές εξελίξεις αμέτοχοι και θα τις σχολιάζουν στο Ποτήριον Αγάπης; Πόσο υπερήφανοι άραγε θα ένοιωθαν για εμάς όλοι αυτοί οι μεταστάντες Αδελφοί μας που αγωνίστηκαν για τον κόσμο που έχουμε εμείς;

Έχουμε την ατυχία να ζούμε σε ζοφερούς καιρούς, Αδελφοί μου. Όμως, έχουμε την τύχη να συγκροτούμε μία ιστορική στοά, τη θύρα της οποίας έκρουσαν κατά το παρελθόν άνθρωποι καλύτεροι από εμάς. Παρόλα αυτά, για να έχουμε την τιμή να μας αναγνωρίζουν ως Τέκτονες οι αδελφοί μας, πρέπει να προσφέρουμε περισσότερα από τις συνδρομές μας και τον οβολό μας στον Κορμό της Αγαθοεργίας. Πρέπει να προσφέρουμε Αγάπη ο ένας στον άλλο, αλλά και στους συνανθρώπους μας. Πρέπει να γίνουμε παραδείγματα φιλανθρωπίας, ορθού Λόγου και ανοχής. Και τέλος, σαν σύνολο, πρέπει να αποκτήσουμε φωνή στην Κοινωνία, για να δώσουμε το στίγμα της Λογικής, του Μέτρου και της Ομόνοιας, σε ένα λαό που έχει απολέσει και τα τρία, ναυαγισμένος σε ένα ωκεανό που διαρκώς μεγαλώνει γύρω του.

Η πάγια θέση παλαιότερων Αδελφών, ότι ο Τεκτονισμός λειτουργεί δια του Παραδείγματος, πολύ φοβάμαι ότι έχει καταστεί πλέον μια ακόμα δικαιολογία για να μην κάνουμε τίποτα. Παράδειγμα μπορούσαν να δίνουν οι Φάροι της Κοινωνίας πριν από 150 χρόνια, τώρα δυστυχώς οι φάροι αυτοί έχουν σβήσει, ή έχουν θαμπωθεί από τη λάμψη της ματαιοδοξίας που έχει κατακλύσει τον κόσμο μας. Συνεπώς, ή θα επαναπροσδιορίσουμε τη θέση μας και θα υιοθετήσουμε πιο δυναμικές ενέργειες, ή απλά θα χαθούμε, Αδελφοί μου.

Ο ρόλος του Τεκτονισμού, λοιπόν, μπορεί να είναι σημαντικός και κρίσιμος, σε τοπικό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, μόνο εάν εμείς οι ίδιοι αποφασίσουμε με την ψυχή μας να αναλάβουμε το ρόλο αυτό. Να δούμε τους εαυτούς μας ως πραγματικούς διδασκάλους και ταγούς του Ορθού Λόγου, αλλά και τις στοές μας ως θεματοφύλακες και κρύπτες της ιστορίας και των Αξιών της Ανθρωπότητας, εάν αυτή αποφασίσει να κάνει το μοιραίο βήμα στο Κενό. Να μπορούμε να διατηρήσουμε, να αλλάξουμε, αλλά και να ξαναχτίσουμε, Αδελφοί μου.

Είπον!

"Πού είναι όλη η γνώση που χάσαμε μέσα στην πληροφόρηση;" (T.S.Eliot)

Καλέ και μοναδικέ αναγνώστη της ταπεινής αυτής στήλης, Θανάση, σήμερα θα επιχειρήσω να σε ζαλίσω με κάποιες σκέψεις που έκανα με αφορμή το τεκτονικό τεμάχιο ενός καλού και πολύ αγαπητού αδελφού.

Ο καλός αυτός αδελφός πήρε σαν σημείο εκκίνησης τη ρήση του Τόμας Στέρν Έλιοτ:
«Πού είναι η όλη η σοφία που χάσαμε μέσα στη γνώση;
Πού είναι όλη η γνώση που χάσαμε μέσα στην πληροφόρηση;»

Όπως ίσως θυμάσαι, σε παλιότερες αναρτήσεις μου σε αυτό το ταπεινό και καταφρονεμένο blog, έχω μιλήσει επανηλειμμένα για τον καταιγισμό της πληροφόρησης, συχνά παραπλανητικής, που έχει γίνει πια τόσο έντονος μέσω του διαδικτύου, που είμαστε πια αδύναμοι να ξεχωρίσουμε την Αλήθεια από το Ψεύδος. Ίσως λοιπόν είναι καιρός να εξετάσουμε μαζί την αλληλένδετη σχέση μεταξύ των εννοιών της Πληροφόρησης, της Γνώσης και της Σοφίας.

Όλοι μας ερχόμαστε σε αυτό τον κόσμο αδαείς, αμαθείς και αθώοι, καλέ μου Θανάση. Το πρώτο πράγμα που θα δεχτούμε σαν έλλογα όντα θα είναι η Πληροφορία. Τα κομματάκια αυτά θα μας βοηθήσουν σιγά-σιγά να κατανοήσουμε τον κόσμο που ζούμε και να βρούμε μια μικρή θέση μέσα σε αυτόν.

Η Πληροφορία είναι το πρώτο στάδιο λοιπόν στην πορεία μας προς τη Σοφία. Για τα επόμενα 20 χρόνια περίπου, συλλέγουμε, είτε μέσα από το σχολείο, είτε από την οικογένεια και τους φίλους μας ένα τεράστιο όγκο πληροφοριών, που σαν μικρά κομματάκια πάζλ αρχίζουμε να τα συνθέτουμε, κατακτώντας το επόμενο στάδιο, αυτό της Γνώσης. Η διαδικασία της διύλισης των Πληροφοριών λοιπόν, θα μας οδηγήσει στη Γνώση και η διαδικασία αυτή υποβοηθείται από τη Λογική και την Ευφυία του καθένα μας. Είναι, θα μπορούσαμε να πούμε, σκεπτόμενοι Τεκτονικά, ο βαθμός του Μαθητή, του νεόφυτου, του φοιτητή, του διδασκόμενου, όπου το ζητούμενο δεν είναι να καταλήξει σε μεγάλα συμπεράσματα για αυτά που μαθαίνει, αλλά να συγκρατήσει όσα μπορεί περισσότερα.

Πριν 37 χρόνια, ένας αγαπημένος καθηγητής μου στο Πολυτεχνείο, ο μακαρίτης πια Dr. Thomas B. Jefferson, μας είχε πει «δεν περιμένουμε να θυμάστε όλα αυτά που προσπαθούμε να σας διδάξουμε, ο όγκος τους είναι τεράστιος για να μπορέσετε ποτέ να τον απομνημονεύσετε. Στην καλύτερη περίπτωση θα καταφέρετε να συγκρατήσετε ένα 10-15% από όλες αυτές τις πληροφορίες.  Αλλά μέσα από αυτή τη διαδικασία, θα μάθετε να μαθαίνετε».

…Θα μάθετε να μαθαίνετε….

Ακριβώς η διαδικασία που οδηγεί στη Γνώση, ο συνδυασμός της Πληροφορίας με τη Λογική, την Ευφυία και την Εμπειρία. Όμως, για να πετύχουμε την πραγματική Γνώση, εννοείται ότι η πρώτη ύλη, η Πληροφορία δηλαδή, πρέπει να είναι αγνή, ανόθευτη και αληθινή και εμείς να έχουμε προετοιμαστεί κατάλληλα για την επεξεργασία της και την απόρριψη αυτής της Πληροφορίας που αντιβαίνει τη Λογική και απευθύνεται μόνο στο θυμικό μας. Ο Δογματισμός, ο Φανατισμός, η Υπεροψία, ο Εγωκεντρισμός και η Ανοησία είναι τα στοιχεία αυτά που θα μας κάνουν να καταλήξουμε σε ψευδή, ανακριβή, στρεβλή και επιφανειακή Γνώση, δηλαδή στην καταστροφική Ημιμάθεια.

Κοίτα γύρω σου, καλέ μου Θανάση και πες μου εσύ πόσες τέτοιες αποτυχημένες προσπάθειες κατάκτησης της Γνώσης μπορείς να διακρίνεις; Και αν δεν μπορείς, πήγαινε στην πλησιέστερη πιάτσα και ρώτα τον πρώτο συμπαθή εκπρόσωπο των ταξιτζήδων, να σου εξηγήσει ποιες κατά τη γνώμη του είναι οι πραγματικές πηγές της Γνώσης.

Μόνο όταν λοιπόν, καλέ μου Θανάση, έχουμε κατακτήσει τη Γνώση του Εταίρου, μπορούμε να είμαστε έτοιμοι να αγωνιστούμε για να κάνουμε δική μας τη Σοφία του Διδασκάλου. Οι Αγγλοσάξωνες αποκαλούν τον τίτλο του διδάκτορα «Doctor of Philosophy» (Ph.D.) υπονοώντας ότι ο κάτοχος αυτού του τίτλου δεν έχει αρκεστεί να τελειοποιήσει τη Γνώση του στο επιστημονικό του αντικείμενο, αλλά έχει εμβριθήσει στη φιλοσοφία της Επιστήμης του. Ξέρω, είναι λίγο παρατραβηγμένο να το λέμε αυτό, ιδίως όταν έχεις γνωρίσει όσα Ph.D. έχει τύχει να γνωρίσω εγώ, αλλά η ιδανική θεώρηση του τίτλου είναι αυτή που προανέφερα.

Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι δια της φιλοσοφίας, η Γνώση διυλίζεται, υποβάλλεται στη βάσανο της Ηθικής, της Ιστορικής αναγκαιότητας και των επιστημονικών, κοινωνικών, πολιτικών, θρησκευτικών και ηθικών της προεκτάσεων, για να οδηγήσει στην πραγματική Σοφία.

Το να γνωρίζεις πυρηνική φυσική είναι Πληροφορία

Το να γνωρίζεις πώς να κατασκευάσεις μια ατομική βόμβα είναι Γνώση

Το να καταλαβαίνεις με ποιους τρόπους δεν θα τη χρησιμοποιήσεις ποτέ, είναι Σοφία

Ο δρόμος είναι δύσκολος και πολλές φορές αδιάβατος, καλέ μου Θανάση. Όσοι από εμάς ενταχθήκαμε στον Ελευθεροτεκτονισμό, το πράξαμε για να μπορέσουμε ίσως να βρούμε κάποια περισσότερα εργαλεία για τη διύλιση της Πληροφορίας σε Γνώση και για την τελική απόσταξη της πολύτιμης αυτής Γνώσης σε ψήγματα Σοφίας.

Αν καταφέρουμε, μέχρι το τέλος της ζωής μας να έχουμε μαζέψει λίγα από αυτά τα ψήγματα σε ένα σακουλάκι, μέσα μας, σαν τους παλιούς χρυσοθήρες της Δύσης, θα είμαστε ευτυχείς που αγγίξαμε τη Φιλοσοφική μας Λίθο, επιτυγχάνοντας στο βαθμό που μπορέσαμε, το πρόσταγμα-παρακίνηση των Αλχημιστών, «VITRIOL»

ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ

Καλέ μου φίλε Θανάση, ξέρω ότι σε έχω παραμελήσει και πάλι, οπότε σου βάζω να διαβάσεις μια ομιλία μου που παρουσιάστηκε στη Λευκή Γιορτή της Στοάς μου, και θα ήθελα να μου πεις εάν πιστεύεις ότι ξεκούτιανα και οι πραγματικές επαναστάσεις γίνονται μόνο στις πλατείες και τα πεζοδρόμια από αγανακτισμένους συμπολίτες μας.

.................................

Στις 8 Οκτωβρίου του 1838, στον Ιερό Βράχο της Πνύκας, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης αφήνει την παρακαταθήκη του στους μαθητές του Βασιλικού Γυμνασίου Αθηνών, νυν Α’ Προτύπου Γενναδείου Πειραματικού Λυκείου Αθηνών (ή Πρώτου της Πλάκας, όπως το ξέρουν οι περισσότεροι), πρώτος διευθυντής του οποίου υπήρξε ο μέγας Γεώργιος Γεννάδιος και από το οποίο ο ομιλών είχε την καλή τύχη να αποφοιτήσει πριν από 41 χρόνια. Φαντάζομαι πως όλοι μας έχουμε κάποια στιγμή της ζωής μας διάβάσει αυτή την ομιλία, επιθυμώ όμως να σταθώ στον επίλογό της, όπου ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης αναφέρει τα παρακάτω:

«Εγώ, παιδιά μου, κατά κακή μου τύχη, εξ αιτίας των περιστάσεων, έμεινα αγράμματος και δια τούτο σας ζητώ συγχώρηση, διότι δεν ομιλώ καθώς οι δάσκαλοι σας. Σας είπα όσα ο ίδιος είδα, ήκουσα και εγνώρισα, δια να ωφεληθήτε από τα απερασμένα και από τα κακά αποτελέσματα της διχονοίας, την οποίαν να αποστρέφεσθε, και να έχετε ομόνοια. Εμάς μη μας τηράτε πλέον. Το έργο μας και ο καιρός μας επέρασε. Και αι ημέραι της γενεάς, η οποία σας άνοιξε το δρόμο, θέλουν μετ' ολίγον περάσει. Την ημέρα της ζωής μας θέλει διαδεχθή η νύκτα του θανάτου μας, καθώς την ημέραν των Αγίων Ασωμάτων θέλει διαδεχθή η νύκτα και η αυριανή ήμερα. Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, οπού ημείς ελευθερώσαμε»

Η νύχτα του θανάτου παρήλθε λοιπόν, τόσο για τους αγωνιστές του ’21, όσο και γι αυτούς των Βαλκανικών πολέμων, ενώ σιγά-σιγά οι αγωνιστές της Πίνδου περνάνε κι αυτοί στην αιωνιότητα, δικαιώνοντας με τη στάση και τους αγώνες τους την Πολεμική Αρετή των Ελλήνων. Όλοι αυτοί ξεκίνησαν, επέκτειναν και διατήρησαν μια διαρκή Εθνική Επανάσταση για τη δημιουργία μιας Ελλάδας όπως την ξέρουμε σήμερα, αλλά τα λόγια του Γέρου του Μωριά δεν αναφέρονται μόνο σε εκείνη την ιστορική περίοδο, αλλά πρέπει να αποτελούν μια διαχρονική παρακαταθήκη για όλους μας.

Κι έτσι, φτάνουμε στο ιστορικό σημείο όπου πρέπει να αναλογιστούμε όλες εκείνες τις Επαναστάσεις που δεν κάναμε ή δεν ολοκληρώσαμε ακόμα. Τις επαναστάσεις που έπρεπε ήδη να έχουν ακολουθήσει αυτή της παλιγεννεσίας των Ελλήνων, προκειμένου να έχουμε μια Πατρίδα που να μας αξίζει και να της αξίζουμε. Τις επαναστάσεις που έσβησαν με τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια και τις διαδοχικές  διχόνοιες που βασάνισαν το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος. Τις Επαναστάσεις της Σοφίας και του Κάλλους, μετά την Επανάσταση της Ισχύος που έκαναν οι πρόγονοί μας.

Επιτρέψτε μου λοιπόν, να εξετάσουμε επί τροχάδην τις παρούσες γεωπολιτικές και κοινωνικές συγκυρίες, στον ωκεανό των οποίων αρμενίζει το καράβι της πατρίδας μας.

Ζούμε σε μια περίοδο ιδιαίτερα αυξημένης κοινωνικής αστάθειας, όπου οι σύγχρονες τεχνολογίες, ιδέες και κοινωνικές τάσεις αναπτύσσονται με ρυθμούς που ο μέσος άνθρωπος αδυνατεί πλέον να παρακολουθήσει. Η αναπόφευκτη και προερχόμενη από τις καταναλωτικές συνήθειες του Δυτικού πολίτη, παγκοσμιοποίηση εξαφανίζει σταδιακά, μαζί με τα εθνικά σύνορα και τα σύνορα των ηθών, εθίμων, θρησκειών και πολιτισμού που διατηρούσε κάθε χώρα μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες και της προσέδιδαν την ταυτότητα και τη διαφορετικότητά της. Είναι μια σχεδόν βίαιη ανάμιξη πληθυσμών και πολιτισμών, που καμιά σχέση δεν έχει με τον Οικουμενισμό της Ελληνιστικής περιόδου.

Ο μέσος δυτικός πολίτης (και όχι μόνο ο Έλληνας) βρίσκεται αντιμέτωπος με μια γιγαντούμενη Κοινωνία της Πληροφορίας, όπου δισεκατομμύρια ψήγματα γνώσης και πληροφόρησης ξέφυγαν από τα σκονισμένα ράφια των βιβλιοθηκών και τα σκόρπια φύλλα των εφημερίδων και ξεχύθηκαν στο Διαδίκτυο, προσβάσιμα από τον καθένα μας. Μαζί όμως με την αντικειμενική πληροφόρηση, δημιουργήθηκε ένα παλιρροϊκό κύμα άχρηστης, επικίνδυνης και ψευδούς πληροφορίας που μας κατέλαβε απροετοίμαστους και ανίκανους να το φιλτράρουμε και να το απορρίψουμε. Ο Εφιάλτης της μαύρης προπαγάνδας του αλήστου μνήμης Γκέμπελς επέστρεψε, χιλιάδες φορές μεγαλύτερος και απειλεί ευθέως τον Ορθό Λόγο, τη Λογική, τη Μετριοπάθεια και τη Γνώση, με ένα καταιγισμό ψευδούς πληροφόρησης, φθηνού λαϊκισμού και τυφλού φανατισμού.

Ο ίδιος ο Τεκτονισμός είναι θεσμός προοδευτικός, αφ’ εαυτού προερχόμενος, που απορρέει από τον Ορθό Λόγο, μη θέτοντας κανένα όριο στην αναζήτηση της Αληθείας. Λόγω της φύσης του λοιπόν, αγωνίζεται να δαμάσει τα κύματα αυτού του νεοσκοταδισμού, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να διατηρήσει ζωντανές τις αρχές του Ορθολογισμού και της διαρκούς αναζήτησης της Αληθείας. O Ορθός Λόγος είναι η σαφής κοινωνία του βιώματος της άμεσης εποπτείας της πραγματικότητας. O Ορθός Λόγος για την Πραγματικότητα ταυτίζεται με την Αλήθεια κι έτσι δεν θα ήταν δυνατόν ως Αδελφότητα να πράξουμε διαφορετικά.

Αυτός υπήρξε και ο λόγος που η Αδελφότητά μας ανέκαθεν εκλαμβανόταν ως απειλή από κάθε απολυταρχικό και αυταρχικό καθεστώς που ήθελε να επιβάλλει το δογματισμό και την αυθεντία του στους ανθρώπους. Και εξαιτίας αυτού του αγώνα μας διαχρονικά, ένας από τους πρώτους Έλληνες πολίτες που συνελήφθησαν ως εχθροί του Γ’ Ράιχ, υπήρξε ο εκ των ιδρυτικών μελών της Στοάς μας, πρώην Σεβάσμιός της και Μέγας Διδάσκαλος, Φιλώτας Παπαγεωργίου.

Από την άλλη, η ανεξέλεγκτη αύξηση του πληθυσμού της Γης, η υποβάθμιση του περιβάλλοντος, οι επιπτώσεις της υπερθέρμανσης του πλανήτη μας που μόλις τώρα έχουν αρχίσει να γίνονται αντιληπτές, δημιουργούν όλο και περισσότερα μέτωπα που μας απομυζούν από ενέργεια και ικανότητα κοινωνικής οργάνωσης για να αντιμετωπίσουμε τα διογκούμενα κοινωνικά προβλήματα.

Οι περιφερειακές συρράξεις, ο θρησκευτικός φανατισμός και η ασύλληπτη, για τον δυτικό πολίτη, φτώχεια που μαστίζουν μεγάλες περιοχές του πλανήτη μας, καθώς και τα διαρκώς μειούμενα αποθέματα πόσιμου νερού σε πολλές χώρες θα εξακολουθήσουν να αυξάνονται ως προβλήματα, δημιουργώντας αφόρητες κοινωνικές εντάσεις από μαζικές μεταναστεύσεις πληθυσμών προς τις πιο εύπορες και αναπτυγμένες χώρες, των οποίων οι πολίτες αντιδρούν πολλές φορές σπασμωδικά, απέναντι σε αυτούς τους φτωχοδιάβολους που τους έχουν περικυκλώσει, όλο και πιο απειλητικά, όσο το χάσμα των κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων διευρύνεται.

Ένας ολόκληρος πλανήτης σε μια ανεξέλεγκτη περιδίνηση που απειλεί τις οργανωμένες του Κοινωνίες, με απρόβλεπτες συνέπειες για εμάς και τα παιδιά μας, στο κοντινό μας μέλλον.

Η Ελλάδα μας πληθυσμιακά αποτελεί μόνο το 0,13% του παγκόσμιου πληθυσμού και το ποσοστό αυτό μειώνεται διαρκώς, ενώ η ηλικιακή κατανομή δείχνει καθαρά ότι το Έθνος μας είναι ένα γερασμένο έθνος.

Πόση διεθνή επιρροή, δύναμη και κύρος μπορεί να έχει μια τόσο μικρή χώρα; Αν δεν υπήρχε ο αρχαίος Πολιτισμός και η Ιστορία μας που υπήρξαν τα θεμέλια της Δυτικής Σκέψης και που προκαλούν το σεβασμό των αναπτυγμένων Εθνών, ίσως να είχαμε ήδη καταλήξει προτεκτοράτο μιας μεγαλύτερης περιφερειακής δύναμης της περιοχής μας. Ίσως, δηλαδή, να είχαμε επανέλθει σε μια κατάσταση που θα αναιρούσε de facto όλους τους αγώνες και το αίμα που έδωσαν οι πρόγονοί μας για να απολαμβάνουμε τη ζωή μας σε μια ανεξάρτητη, αναπτυγμένη χώρα. Τότε, τι σημασία θα είχε ένας εθνικός εορτασμός σαν αυτό που κάνουμε σήμερα; Θα είχε χαθεί στη λήθη του χρόνου, από ανθρώπους χωρίς εθνική και πολιτισμική ταυτότητα που θα κατοικούσαν απλά στα ίδια μέρη που έγιναν οι αγώνες αυτοί που χάθηκαν στην αχλύ της Ιστορίας.

Όλοι μας αντιλαμβανόμαστε, εκλεκτοί προσκεκλημένοι μας και αδελφοί μου, ότι η Μοίρα μας όρισε να ζούμε σε μια περίοδο που θα είναι αποφασιστική για τη συνέχιση της ύπαρξής μας ως Έθνος. Είτε θα προσπαθήσουμε να επιβιώσουμε ως Έλληνες, είτε θα γίνουμε οι χωρίς εθνική ταυτότητα κάτοικοι μιας παγκόσμιας κοινότητας που ζυμώνεται ξανά και ξανά μέσα στο αδυσώπητο χωνευτήρι των πολιτισμών της εποχής μας.

Αν θέλουμε λοιπόν να εξακολουθήσουμε να προσδιοριζόμαστε ως Έλληνες, πρέπει να κάνουμε τις δικές μας επαναστάσεις, τις επαναστάσεις που γίνονται χωρίς να χυθεί αίμα, χωρίς όπλα και πυρομαχικά, αλλά είναι τόσο αναγκαίες και κρίσιμες όσο η Επανάσταση της Παλιγεννεσίας μας, του 1821. Θα είναι οι επαναστάσεις για την διαφύλαξη της εθνικής και πολιτισμικής μας ταυτότητας, μέσα στον Ωκεανό της Παγκοσμιοποίησης. Θα είναι οι επαναστάσεις που δεν φροντίσαμε ποτέ μας να κάνουμε, μέχρι σήμερα.

Εδώ θα πρέπει να υπογραμμίσω ένα σημαντικό στοιχείο της ταυτότητάς μας, το γεγονός ότι ανέκαθεν ο όρος «Έλληνας» προσδιόριζε ανθρώπους με κοινά γλωσσικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά, απότοκα μιας κοινής Παιδείας και βιώματος μέσα στην Ελληνική κοινωνία. Ουδέποτε ο εθνικός αυτός προσδιορισμός δεν είχε σχέση με καταγωγή και φυλετικό DNA. Άλλωστε, ελάχιστοι από εμάς μπορούμε να επικαλεστούμε απευθείας καταγωγή από κάποιο από τα αρχαία Ελληνικά φύλλα, παρόλα αυτά νοιώθουμε, είμαστε και αναγνωριζόμαστε ως Έλληνες.

Έτσι, θα πρέπει οι δικές μας επαναστάσεις να διαφυλάξουν όχι κάποια αόριστη και αμφισβητούμενη γενετική ταυτότητα, αλλά την πραγματική πολιτισμική, θρησκευτική και εθνική ταυτότητα των σύγχρονων Ελλήνων, αυτή που μας επιτρέπει να έλκουμε τον πολιτισμό μας, (αν όχι την ίδια τη φυλετική καταγωγή μας), από την Αρχαία Ελλάδα, τον Ελληνιστικό κόσμο του Αλεξάνδρου και της Ρώμης και το Βυζάντιο. Και η ταυτότητα αυτή πρέπει να διαφυλαχθεί μέσα στην επερχόμενη κατάργηση των φυσικών συνόρων, στην πολυπολιτισμικότητα και στις ανεξέλεγκτες εισροές πληθυσμών από κάθε γωνιά της Γης.

Όταν το 1832 ο Όθων ανέλαβε βασιλέας της Ελλάδος, ο πατέρας του, βασιλεύς Λουδοβίκος ο Α’ της Βαυαρίας ανέθεσε σε ομάδα ιστορικών να μορφοποιήσουν ένα Εθνικό Αφήγημα που θα κατάφερνε να ενώσει μια πληθώρα φυλών και τοπικιστικών συμφερόντων σε ένα Έθνος. Οι Βλάχοι, οι Ηπειρώτες, οι Μωραϊτες, οι Αρβανίτες και οι νησιώτες που αποτελούσαν αυτόνομες κοινότητες μέχρι τότε, έπρεπε να μάθουν να ζουν μαζί, έχοντας υιοθετήσει ένα κοινό ιστορικό υπόβαθρο. Το εθνικό αυτό αφήγημα όντως κατάφερε να δημιουργήσει μια εθνική συνείδηση επάνω στην οποία στηρίχθηκαν οι μετέπειτα αγώνες των Ελλήνων για την επέκταση των συνόρων μας και την εγκαθίδρυση ενός ομοιογενούς Έθνους στον Ελλάδικό χώρο, που οι ανήκοντες σε αυτό αυτοπροσδιορίζονταν ως Έλληνες.

Δεν είχε σημασία εάν η καταγωγή των συμπατριωτών μας υπήρξε από κάποια Βαλκανική χώρα ή προερχόταν από αυτόχθονες πληθυσμούς. Το εθνικό αφήγημα που διδασκόταν στα παιδιά εξ απαλών ονύχων τα έκανε να θεωρούν τον εαυτό τους Έλληνες και να είναι υπερήφανα για την ταυτότητά τους αυτή. Έτσι δημιουργήθηκε η σύγχρονη Ελλάδα και κανείς μας πια δεν αναρωτιέται κατά πόσο ο συμπατριώτης του έχει ρίζες Ελληνικές ή Βαλκανικές πριν από 100 ή 200 χρόνια, εφόσον οι πρόγονοι αυτού του συμπατριώτη έχυσαν το αίμα τους δίπλα στους δικούς μας προγόνους, για την ανάσταση του Ελληνικού Έθνους.

«Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, οπού ημείς ελευθερώσαμε» είπε στην ομιλία του ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και αυτό πρέπει να πράξουμε, μέσα σε μια καταιγίδα παγκόσμιων εξελίξεων, αν θέλουμε να εξακολουθήσουμε να αποκαλούμε με περηφάνεια τους εαυτούς μας «Έλληνες». Για το λόγο αυτό, η πρώτη μας Επανάσταση πρέπει να είναι ο Πολιτισμός και η εμπεριεχόμενη Παιδεία.

Μία Παιδεία που εκτός από τις απαραίτητες δεξιότητες που πρέπει να προσφέρει στα παιδιά μας για την επαγγελματική και κοινωνική τους ανέλιξη, θα πρέπει να χτίζει ακλόνητα μέσα τους την αγάπη γι αυτόν τον τόπο, την περηφάνεια τους για τους αγώνες των προηγούμενων γενεών που έζησαν πριν από αυτά, και την πεποίθησή τους ότι αυτοί πλέον είναι οι διάδοχοι αυτής της Ιστορίας και πολιτισμού. Εν ολίγοις, μια Παιδεία που θα τους κάνει να θέλουν να νοιώθουν Έλληνες και να είναι περήφανοι γι αυτό. Μια Παιδεία χτισμένη στον Πατριωτισμό και την Αγάπη για κάθε τι Ελληνικό και όχι στον Εθνικισμό και το μίσος για κάθε τι ξένο.

Είναι λοιπόν απαραίτητη μια Εθνική Συναίνεση και Ομοψυχία που θα προσδιορίσει τη μεθοδολογία και το ιστορικό υλικό που θα βοηθήσει τα παιδιά μας να παγιώσουν μέσα τους την Ελληνική συνείδηση, ακόμα κι αν πρέπει να ομολογήσουμε συλλογικά και κάποιες αλήθειες για τις σκοτεινές στιγμές της πορείας μας από το 1821 μέχρι σήμερα.

Αυτό φέρνει στο προσκήνιο την επόμενη Επανάσταση που πρέπει να κάνουμε σαν Έθνος, αυτή της Αυτογνωσίας μας. Είμαστε ένας λαός με περίσσεια προτερημάτων, με έντονο αίσθημα ανεξαρτησίας από την κάθε δογματική Εξουσία, με ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς, με εφευρετικότητα και δυναμική παρουσία στα γράμματα, τις τέχνες και τις επιστήμες. Όμως πρέπει να αναγνωρίσουμε και τα διαχρονικά ελαττώματα της φυλής μας, που είναι η απειθαρχία, η εγωκεντρική αντιμετώπιση των κανόνων, η έλλειψη αξιοκρατίας στις συναλλαγές του Κράτους με τον πολίτη και οι προκαταλήψεις που δημιουργήθηκαν μέσα την περίκλειστη κοινωνία μας που μέχρι τώρα ακολουθεί παθητικά τις παγκόσμιες εξελίξεις και δεν αναλάμβανε ποτέ της πρωτοβουλία για κάποιες ριζοσπαστικές κοινωνικές αλλαγές.

Έτσι, η Παιδεία των νέων Ελλήνων καλείται να αναλάβει διττό ρόλο, αφενός αυτόν του χτισίματος μιας στερεής και υγιούς εθνικής συνείδησης, αφετέρου δε την εξάλειψη των ελαττωμάτων της κοινωνίας μας, δημιουργώντας ανθρώπους πιο ανοιχτούς, δεκτικούς και δραστήριους στις σωστές κοινωνικές και πολιτισμικές αλλαγές. Η καθοριστική αντιμετώπιση της ανομίας και της αντικοινωνικής συμπεριφοράς θα πρέπει να είναι αυτονόητη, όπως και η επιβράβευση της αριστείας.

Η τρίτη επανάσταση που πρέπει να γίνει στην Πατρίδα μας, είναι η δημιουργία σύγχρονων προτύπων για τους νέους μας. Τα παλιά ιστορικά πρότυπα δεν μπορούν πλέον να αποτελούν μοντέλα για τη συμπεριφορά ενός νέου ανθρώπου μέσα στις καταιγιστικές κοινωνικές και γεωπολιτικές εξελίξεις. Οι επαναστάτες του ‘21, όπως και οι πατεράδες και παππούδες μας που πολέμησαν στους 2 παγκόσμιους πολέμους, μπορεί να είναι πρότυπα της πολεμικής Αρετής των Ελλήνων, αν ό μη γένοιτο εμπλακούμε σε πολεμικές περιπέτειες για να διαφυλάξουμε την ακεραιότητα της Πατρίδας μας, αλλά σε περίοδο ειρήνης δεν έχουν τη δυνατότητα να εμφυσήσουν τα απαραίτητα ιδανικά για το χτίσιμο μιας αναπτυγμένης και ευημερούσας Κοινωνίας.

Σε τέτοιες ειρηνικές περιόδους, ήρωες πρέπει να αναδεικνύονται οι μεγάλοι συγγραφείς και ποιητές, οι επιστήμονες, οι νέοι άνθρωποι που ανοίγουν τα φτερά τους και προωθούν την τεχνολογία και την επιστήμη, οι θεράποντες των Καλών Τεχνών, οι σκαπανείς ερευνητές που περνάνε τα σύνορα της ανθρώπινης γνώσης και τα επεκτείνουν σε περιοχές άγνωστες μέχρι τότε. Όλοι αυτοί πρέπει να αποκτήσουν τις θέσεις που τους αξίζουν στο Πάνθεον των παραδειγμάτων ζωής για τους νέους μας, αντί για τα επιφανειακά, απαίδευτα και εφήμερα «πρότυπα» που κατακλύζουν τις αισθήσεις μας και προσβάλλουν τη λογική μας, μέσα από τις τηλεοπτικές οθόνες.

Η τέταρτη και τελευταία επανάστασή μας, θα πρέπει να είναι η κοινωνική συμμετοχή και ο εθελοντισμός, ως ύψιστες αξίες προσφοράς στο συνάνθρωπο και το Έθνος μας. Το ανιδιοτελές παράδειγμα που έδωσαν οι Τέκτονες στα 200 χρόνια της ύπαρξής τους στον Ελληνικό χώρο, με την αιμοδοσία, τη δωρεά κυττάρων, ιστών και οργάνων, την ίδρυση νοσοκομείων και κοινοφελών οργανισμών όπως η Αντικαρκινική Εταιρεία, οι υποτροφίες, οι δωρεές σε ιδρύματα και άπορες οικογένειες και τόσα άλλα, πρέπει να επεκταθεί σε κάθε πολίτη, να του γίνει βίωμα ότι ένα Έθνος μεγαλουργεί μόνο όταν όλα του τα κύτταρα αγωνίζονται για την επιβίωσή του, μέσα από την αλληλεγγύη, την υποστήριξη και το φιλανθρωπικό τους έργο. «Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα για εσένα, αλλά ρώτα τι μπορείς να κάνεις εσύ για την Ελλάδα», θα έπρεπε να είναι το σύνθημα, παραφρασμένο από την ομιλία του Αμερικανού Προέδρου Τζον Κέννεντυ.

Είναι σκληρός ο αγώνας που πρέπει να δώσουμε όλοι μας, αγαπητοί προσκεκλημένοι και αδελφοί μου, για να φέρουμε σε αίσιο πέρας αυτές τις επαναστάσεις της Ψυχής και της Διανόησης. Ίσως να αποδειχτεί πιο σκληρός από αυτόν που έδωσαν οι πρόγονοί μας με τα σπαθιά και τα καριοφίλια στο χέρι, ακόμα κι αν δεν απαιτούν το αίμα που έχυσαν αυτοί για τη λευτεριά μας.

Είναι ένας αγώνας να συγκεράσουμε τον καταστροφικό εθνομηδενισμό που επιδεικνύουν κάποιοι συμπολίτες μας, με τον εξίσου καταστροφικό εθνικισμό που αποτελεί το ιδεολογικό αποκούμπι κάποιων άλλων και να προσπαθήσουμε να περισώσουμε, μέσα από αυτή την αντιπαράθεση, ό,τι πιο καλό υλικό μπορούμε, για να χτίσουμε μια Κοινωνία ανοικτή, αλλά και ανθεκτική.

Είναι ένας συλλογικός, αλλά και ατομικός για τον καθένα μας αγώνας να αφήσουμε την Πατρίδα μας στα χέρια ενεργών Πολιτών και όχι άβουλων υπηκόων, σκεπτόμενων ανθρώπων με εσωτερικές αξίες και ιδανικά και όχι κατευθυνόμενων κοπαδιών, ανθρώπων που θα έχουν πλήρη επίγνωση της ταυτότητάς τους και τι πραγματικά σημαίνει να είσαι Έλληνας, που θα αγαπούν, θα τιμούν και θα υπερασπίζονται την Πατρίδα και τα σύμβολά της, αποδεχόμενοι ταυτόχρονα γύρω τους ανθρώπους από άλλες φυλές, θρησκείες και πολιτισμούς, με αγάπη, χωρίς μίσος αλλά και χωρίς αλλοτρίωση από αυτούς. Ανθρώπους που θα εκλαμβάνουν την ιδιότητα του Έλληνα ως τίτλο ευγενείας που δεν θα έλκει τη δικαίωσή του από την καταγωγή και την ιστορία μας, αλλά από εμάς τους ίδιους. Ανθρώπους που θα εμπνεύσουν κάθε άλλο άνθρωπο που θα βρεθεί ως ικέτης στην Πατρίδα μας να φτάσει να αποκαλεί τον εαυτό του «Έλληνα».

Ως Έλληνες λοιπόν, οφείλουμε να αντιπαραβάλλουμε την Οικουμενικότητα του Ελληνισμού απέναντι στο νεοβαρβαρισμό που μας περιβάλλει, έχοντας ως όπλα την ιστορία, τον πολιτισμό και την αυτογνωσία μας και να αναστήσουμε τις νέες γενιές μέσα στα ανθρωπιστικά ιδεώδη της αγαθής αυτής Οικουμενικότητας και όχι στις στείρες και ισοπεδωτικές αναζητήσεις της Παγκοσμιοποίησης ή του τυφλού και απαίδευτου Εθνικισμού.

Θα φανούμε άξιοι δώσουμε αυτόν τον αγώνα; Αν ναι, θα μπορούμε, σαν έλθει και για εμάς η νύχτα του θανάτου μας, να αντικρίσουμε τους πατεράδες μας στα μάτια με περηφάνεια.

Τα Μέταλλα...

Φίλτατε, αμύητε και μονίμως διστακτικέ (κατρουλιάρη) φίλε Θανάση, ξέρω ότι σε παράτησα για πάνω από 2,5 χρόνια μόνο σου, να αναζητάς την Αλήθεια που μόνο τα αφελή Τεκτονικά μου κείμενα μπορούν να σου προσφέρουν. Τι να κάνουμε όμως, βλέπεις η κρίση χτύπησε αλύπητα κι εμάς τους Μασόνους, ακόμα κι αν κάποιες φυλλάδες σου λένε ότι εμείς την προκαλέσαμε και τη διαχειριζόμαστε.

Δεν έχω πια το πνευματικό σφρίγος να σε κατακλύζω με ένα ορυμαγδό πονημάτων, Θανάση μου, αλλά που και που θα κάνω μια προσπάθεια να σε ενημερώνω για την Τεκτονική θεώρηση κάποιων πραγμάτων, ώστε να μη μένεις παραπονεμένος. Ο κυριότερος λόγος που σταμάτησα να ασχολούμαι με το φτωχό αυτό μπλογκ είναι ότι δεν επιθυμώ να μπαίνω στα χωράφια των Τυπικών και της τελετουργίας των εργασιών μας, γιατί αυτή η εμπειρία ανήκει μόνο σε αυτούς που ξεπέρασαν τις προκαταλήψεις τους και «έκρουσαν ατάκτως» τη θύρα του Ναού της Σκέψεως.

Νομίζω λοιπόν ότι δεν θα παραβιάσω κάποιο μυστικό της Αδελφότητάς μας, αν σου αναφέρω μία φράση από το Τυπικό του ανοίγματος των εργασιών, όπου ο Σεβάσμιος λέει στο πλήρωμα της Στοάς ότι «…αφήσαμε τα μέταλλα προ της θύρας του Ναού …. και τα βλέμματά μας ας στραφούν προς το Φως».

Γι αυτά τα μέταλλα θέλω να σου μιλήσω Θανάση μου, δηλαδή για όλα αυτά που ο Τέκτων οφείλει να αφήσει «προ της θύρας του Ναού» για όσο διάστημα διαρκούν οι εργασίες της Στοάς, αλλά και για όσο διάστημα μπορεί να το καταφέρει ο ίδιος, στην προσωπική του ζωή.

‘Όπως σου έχω πει και σε παλιότερες αναρτήσεις μου, καλέ μου φίλε, ο Ελευθεροτεκτονισμός ΔΕΝ είναι θρησκεία. Δεν διαθέτει Δόγμα, δεν ασχολείται με το τι θα συμβεί όταν τελειώσει η γήινη ύπαρξή μας και όταν αναφέρεται στη λέξη Ναός, εννοεί τον Ναό της Σκέψης, το μυαλό μας δηλαδή και όχι κάποιο θρησκευτικό ναό. Ο Ελευθεροτεκτονισμός προσπαθεί απλά να σου προσφέρει τα εργαλεία για να γίνεις καλύτερος Άνθρωπος κατά τη διάρκεια της ζωής σου και δεν σου τάζει απολύτως τίποτα ως ανταμοιβή, πέρα από ένα βίο όπου θα πρέπει να αγωνίζεσαι διαρκώς για να βελτιώσεις τον εαυτό σου.

Η αρχαία Ελληνική μυθολογία, με τους αξεπέραστους συμβολισμούς της, μας προσφέρει το μύθο του Ιάσωνα αλλά και του Οδυσσέα για αποσυμβολισμό της πορείας του Ανθρώπου. Ο Οδυσσέας καταφέρνει να βρει την Ιθάκη του μέσα από πάμπολλες και μακροχρόνιες περιπέτειες, στη διάρκεια των οποίων χάνει όλους του τους συντρόφους. Και οι σύντροφοι αυτοί, καλέ μου Θανάση, συμβολίζουν τα ανθρώπινα πάθη του που τον οδηγούν πάντα στη θανάσιμη αγκαλιά των Σειρήνων ή στο να σφάξει και να φάει τα ζώα που ανήκουν στον Απόλλωνα, τη θεϊκή έκφραση του Φωτός της Γνώσης. Ο Ιάσωνας πάλι, πρέπει να περάσει μέσα από πολλά εμπόδια και να τα κατανικήσει με τη βοήθεια των ευγενέστερων ηρώων του ανθρώπινου γένους, προκειμένου να φτάσει στο Χρυσόμαλλο Δέρας.

Οι αέναη αγωνία και πάλη που δίνουμε με τον εσώτερο εαυτό μας στην προσπάθειά μας να κατακτήσουμε το Φως της γνώσης και τη Σοφία. Έναν εαυτό που μέσα στην αμύητη κοινωνία έχει φορτωθεί με «μέταλλα», δηλαδή με μικρότητες, φιλοδοξίες, εξουσίες, πλούτη, διαστροφές, προκαταλήψεις, αυταπάτες και μίση, που πρέπει να ξεφορτωθεί πριν καταφέρει να δει λίγο από το υπεσχημένο Φως.

Δεν είμαστε ούτε σοφοί, ούτε εκλεκτοί, ούτε οι μόνοι ικανοί να το πετύχουμε αυτό, όσοι επιλέξαμε να ενταχθούμε στην Τεκτονική Αδελφότητα, καλέ μου Θανάση. Τόσοι και τόσοι ασκητικοί μοναχοί προσπαθούν και κάποιοι από αυτούς το καταφέρνουν, ασπαζόμενοι την ατραπό της θρησκευτικής πίστης, είτε βρίσκονται σε κάποια σκήτη του Αγίου Όρους, είτε σκαρφαλωμένοι στις πλαγιές των Ιμαλαϊων ή την Αραβική έρημο.

Εμείς οι Τέκτονες απλά είμαστε άνθρωποι που μέσα από την καθημερινότητά μας, χωρίς να αποχωριστούμε τα εγκόσμια, χωρίς να επιλέξουμε να ασπαστούμε κάποιο άκαμπτο Δόγμα, προσπαθούμε να γίνουμε λίγο καλύτεροι, σκάβοντας λαγούμια μέσα στη συνείδησή μας και πετώντας έξω όσα στοιχεία του εαυτού μας είναι επιζήμια και άχρηστα, σε μια προσπάθεια να ανακαλύψουμε λίγη περισσότερη Γνώση. Οι περισσότεροι δεν θα μπορέσουμε να καταφέρουμε πολλά στο τέλος, αλλά προσπαθούμε και κάποιοι λίγοι το καταφέρνουν μετά από αμέτρητο χρόνο ενδοσκόπησης, αναζήτησης και αγώνα.

Είναι μια μοναχική πορεία, καλέ μου Θανάση και το πιο πιθανό είναι να μην καταφέρεις να δεις το Φως όταν ο πανδαμάτωρ Χρόνος/Κρόνος σε καταβροχθίσει μαζί με τα άλλα του παιδιά.

Η Ιθάκη ίσως να μην βρεθεί ποτέ, αλλά το ταξίδι (αν ο ίδιος αποφασίσεις να το κάνεις) θα σε κάνει καλύτερο Άνθρωπο. Μόνο αυτό μπορώ να σου εγγυηθώ.