Αιρετικές Σκέψεις (προκαλούμενες από πόνους λουμπάγκο)

Καλέ μου και αμύητε φίλε Θανάση, ο προσφιλής σου μπλογκοσυντάκτης, αν και υποφέρει από μια βασανιστική κρίση λουμπάγκο, που του υπενθυμίζει ότι πρέπει να χάσει ακόμα 6-7 κιλά αν θέλει να συμμετέχει στο επόμενο “Dancing with the Stars”, κάθισε μπροστά στον υπολογιστή του με μόνη έγνοια του να επικοινωνήσει μαζί σου. Δεν το αντέχει άλλωστε η συνείδησή μου να σε αφήνω να περιφέρεσαι έμπλεος αποριών σχετικά με το αμοιβαία προσφιλές μας θέμα του Ελευθεροτεκτονισμού.

Σήμερα, λίγο «αρπαγμένος» καθώς είμαι από τους πόνους που με κάνουν να περπατάω σαν πάπια στον Εθνικό Κήπο, αποφάσισα να σου ζαλίσω το κεφάλι με κοσμολογικές και υπαρξιακές θεωρίες, οι οποίες, πολύ φοβάμαι, ενδέχεται να δυσαρεστήσουν με την αιρετικότητά τους και κάποιους προσφιλέστατους αδελφούς που θα βρουν χρόνο και διάθεση να διαβάσουν το φτωχό μου πόνημα.

Πόσο ευλογημένο θα θεωρούσα τον εαυτό μου, αν από μικρό παιδί είχα τη δυνατότητα να ασπασθώ τη ρήση «πίστευε και μη ερεύνα»!  Φαντάσου ότι ακόμα και η ρήση του Κυρίου ημών «πιστεύετε και ερευνάτε τας Γραφάς» με ωθεί στην αντίδραση, με τη σκέψη «γιατί μόνο τας Γραφάς και όχι και κανένα άλλο πικάντικο πόνημα;».

Παρόλα αυτά, όσο γερνάω, διακρίνω στον εαυτό μου μια αυξανόμενη ένταση της πίστης μου στην ύπαρξη μιας Θείας Νόησης πίσω από τη δημιουργία του σύμπαντος. Δεν πρόκειται, σε αυτό το φτωχό κείμενο να εξετάσω κατά πόσο η Νόηση αυτή προϋπήρξε του σύμπαντος ή το ίδιο το Σύμπαν βρήκε τρόπο να εκφρασθεί μέσω της ανάπτυξης μιας τέτοιας Οντότητας. Δεν έχω καμία πρόθεση να αμφισβητήσω τις θρησκευτικές και κοσμολογικές πεποιθήσεις των συνανθρώπων μας, μια και πιστεύω ότι η σχέση μας με το Θείο, εάν είμαστε αρκετά νοήμονες ώστε να μην βασιζόμαστε μόνο στο Δόγμα, είναι πάντοτε αυστηρά προσωπική και μοναδική για τον καθένα μας.

Όμως, θα προσπαθήσω, καλέ μου Θανάση, να σε πάω πίσω, 13,5 δισεκατομμύρια χρόνια στο παρελθόν, τη στιγμή που μια αδιανόητου μεγέθους ενέργεια απελευθερώθηκε από ένα θεωρητικό σημείο, δημιουργώντας στην πορεία το χωροχρονικό συνεχές που ονομάζουμε Σύμπαν. Και αυτή η κολοσσιαία ενέργεια, μέσω κάποιων μηχανισμών που ακόμα εξετάζουν οι πιο έξυπνοι από εμάς τους ανθρώπους, οι επιστήμονες του CERN, δημιούργησε την Ύλη, μέσω της μυστηριώδους ιδιότητας της Μάζας.

Και η Ύλη, φίλτατέ μου Θανάση, βρήκε τρόπο να οργανωθεί, μέσω μιας διαδικασίας εντελώς ασεβούς στο φυσικό νόμο της αυξανόμενης αταξίας (εντροπίας) του σύμπαντος, σε αυτό που ονομάζουμε Ζωή. Βλέπεις, φίλε μου, το Σύμπαν είναι τόσο μεγάλο, που επιτρέπει την τοπική καταστρατήγηση του νόμου επάνω στον πλανήτη μας (τουλάχιστον), μια και το σύνολο της Εντροπίας παραμένει διαρκώς αυξανόμενο.

Το τελικό στάδιο της εξέλιξης αυτής, περιλαμβάνει την κυριαρχία του Homo Sapiens-Sapiens επάνω στον πλανήτη μας. Αν εκείνος ο κομήτης δεν είχε κάνει τον κόπο να πέσει πάνω στη Γη πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια, φαντάζομαι ότι το κυρίαρχο είδος θα ήταν κάποιος απόγονος των σαυροειδών που κυριάρχησαν στη γη για 200 εκατομμύρια χρόνια πριν από εμάς, αν και φαντάζομαι ότι οι διαφορές δεν θα ήταν μεγάλες, κι εμείς λιαζόμαστε πίνοντας το φραππεδάκι μας. Ίσως-ίσως οι τσάντες κροκοδείλου να ήταν εκτός μόδας. Αυτό όμως θα πρέπει να αποτελεί ένα μάθημα ταπεινοφροσύνης για το είδος μας, μια και η ευφυΐα είναι μια ιδιότητα που απλά περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να εκδηλωθεί και θα έπρεπε να νοιώθουμε ιδιαίτερα τυχεροί που έλαχε στο είδος μας να αναρωτιέται από πού ήλθε και που πάει και για ποιο λόγο όλα αυτά…

Η ανώτερη ευφυΐα του είδους μας οδήγησε σε αναπόφευκτες ανθρωποκεντρικές θεωρήσεις που επηρέασαν τις θρησκευτικές μας πεποιθήσεις. Είναι φυσικό, οι δεισιδαίμονες άνθρωποι της αρχαιότητας και του μεσαίωνα να αποδώσουν στο είδος μας ιδιότητες κατ’εικόναν και καθ’ομοίωσιν του Θεού, αποκτώντας έτσι κυριαρχία επί όλων των ζώντων πλασμάτων επί της Γης. Φαντάζομαι, Θανάση μου, ότι είναι ώρα πια να εγκαταλείψουμε αυτές τις μάλλον αφελείς θεωρίες και να εξετάσουμε την πραγματική μας Φύση, αναγνωρίζοντας ότι δεν υπήρξαν ποτέ χαμένοι κρίκοι και δεν βρισκόμαστε στην κορυφή της Δημιουργίας, αλλά αποτελούμε απλά μια ακόμα εξελικτική φάση στην αέναη διαδικασία.

Μέχρι σήμερα έχουμε αποδεχθεί τη θρησκεία ως τον μόνο ερμηνευτή και εκφραστή των θεμάτων που σχετίζονται με την ψυχή, ακριβώς επειδή έχουμε αποδεχθεί ότι η έννοια της ψυχής δεν αναφέρεται σε κάποια φυσική ιδιότητα αλλά στην θρησκευτική μας πίστη. Οποιαδήποτε αντίθετη γνώμη θα προκαλούσε το ανασήκωμα πολλών φρυδιών, τόσο από την επιστημονική κοινότητα που δεν αποδέχεται τίποτα μη μετρήσιμο, όσο και από τη θρησκευτική, η οποία θα μας έφερνε κατακέφαλα ένα σωρό γραφών και ιερών κειμένων που θα αποδείκνυαν την αποκλειστικότητα και την αυθεντία της Εκκλησίας στα θέματα Ψυχής.

Όλοι εμείς οι κινούμενοι μεταξύ των δύο αυτών άκρων προτιμούμε να εφησυχάζουμε λέγοντας ότι η ύπαρξη και η φύση της ψυχής είναι θρησκευτικό θέμα και δεν μπορούμε να το εξετάσουμε διαφορετικά. Τι εύκολος τρόπος να απωθούμε από το γνωσιολογικό μας πεδίο κάτι που θα μας κάνει να νοιώθουμε δυσάρεστα αν εκφέρουμε μια διαφορετική άποψη…

Η ύπαρξη της Ψυχής είναι ένα θέμα που εξετάστηκε πολύ πριν την εμφάνιση της Χριστιανικής θρησκείας. Τόσο οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ιερείς, όσο και οι Έλληνες φιλόσοφοι και μύστες περιέγραψαν με λεπτομέρειες την πορεία της ανθρώπινης ψυχής μετά τον αποχωρισμό της από το θνήσκον σώμα. Η Χριστιανική θρησκεία, μέσω των Αγίων Πατέρων, αποδέχθηκε την έννοια της Ψυχής, υπό ορισμένες προϋποθέσεις: Η ψυχή δημιουργείται από τον Θεό τη στιγμή της σύλληψης του ανθρώπου και ως κτιστή έχει την ελευθερία της επιλογής μεταξύ του Καλού και του Κακού, μια και δεν αποτελεί κομμάτι του Θεού, συνεπώς δεν είναι εκ φύσεως Καλή. Επιπλέον, η ψυχή δεν είναι εκ φύσεως αθάνατη, αλλά θα κερδίσει την αθανασία και την επανένωσή της με το σώμα μας κατά την ημέρα της Κρίσης, μόνον όταν έχει αποδεχθεί τον Ιησού Χριστό, αλλιώς απλά καταστρέφεται και περνάει στην ανυπαρξία.

Το Ισλάμ, ο Ιουδαϊσμός, οι Βουδιστές και όλες οι άλλες μεγάλες θρησκείες προβλέπουν με τη σειρά τους ορισμένους κανόνες για την πορεία της ψυχής μας μετά το φυσικό θάνατό μας, ενώ κάποιες φιλοσοφίες, όπως η Εβραϊκή Καμπάλα πιστεύουν σε πολλαπλές εκδοχές και λειτουργίες της ψυχής, τόσο ως ζωική ενέργεια, όσο και ως πνευματική και ηθική υπόσταση.

………………………………….

Βάζω στοίχημα, καλέ μου Θανάση, ότι περιμένεις να οδηγήσω το όλο θέμα στα μονοπάτια του Ελευθεροτεκτονισμού. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Τέκτονες είναι γνωστοί (όχι τοις πάσι, αλλά τουλάχιστον τοις παροικούνταις την Ιερουσαλήμ) για τη θρησκευτική τους αφοσίωση, ενώ ορισμένα φιλοσοφικά τυπικά, όπως αυτό της Υόρκης διαπνέεται από έντονη θρησκευτικότητα, αναβιβάζοντας τα μέλη του στο βαθμό του Ναϊτη Ιππότη.

Παρόλα αυτά, φίλε μου Θανάση, η τακτική μου ίσως να είναι ελαφρώς αιρετική και παρελκυστική. Αυτό που προσπαθώ είναι να δικαιολογήσω τις φαινομενικά ασυμβίβαστες έννοιες της πίστης μας στην αθανασία της Ψυχής και της αφοσίωσής μας στον Ορθό Λόγο, δηλαδή τη Λογική. Η δική μου άποψη περί αυτού είναι ότι οι δύο έννοιες δεν είναι απαραίτητα ασυμβίβαστες, όταν η πεποίθησή μας στην αθανασία της ψυχής μας προέρχεται από τους φυσικούς Νόμους, την Παρατήρηση και τον Ορθό Λόγο. Ας προσπαθήσω να σου δώσω ένα παράδειγμα:

Αν δεχθούμε ότι η Ψυχή μας είναι η οργανωμένη Ενέργεια που μετατρέπει ένα άψυχο αντικείμενο σε ζωντανό οργανισμό και η οποία, κατά τη διάρκεια της ζωής μας, εμπλουτίζεται σταδιακά με τις εμπειρίες, τις γνώσεις, τα διδάγματα και τις σκέψεις μας, καθώς και με την αλληλεπίδρασή μας με το περιβάλλον μας, δημιουργώντας με αυτό τον τρόπο μία ανώτερη κατάσταση συνειδητότητας απ’όση θα είχε μια κουτσομούρα, μπορούμε να πάμε ένα βήμα παραπέρα και να αποδεχθούμε ότι αυτό το στοιχείο της ύπαρξής μας που ονομάζουμε Ψυχή δεν έχει πλέον τη δυνατότητα να διασκορπιστεί ή να καταστραφεί μετά την απώλεια της φυσικής μας υπόστασης, την οποία ονομάζουμε Θάνατο.

Από τη στιγμή που η μη ζώσα Ύλη μετασχηματίζεται σε Ζωή, διαβαίνει ένα μονόδρομο κατώφλι. Η Ψυχική Ύπαρξη δεν μπορεί να μετατραπεί σε Μη-Ύπαρξη, λίγο-πολύ με τον ίδιο τρόπο που μπορεί μεν να μην έχουμε αίσθηση της ύπαρξής μας επάνω στο χειρουργικό τραπέζι, αλλά κάποια στιγμή επανερχόμαστε. Δεν έχει σημασία αν αυτή η «αναισθησία» διαρκέσει 20 λεπτά ή 20 δισεκατομμύρια χρόνια, η ροή του χρόνου δεν γίνεται αντιληπτή μέχρι τη στιγμή που θα επανέλθουμε. Και όπως ένα σωματίδιο που τελικά καταφέρνει να διαφύγει από τον ορίζοντα των γεγονότων μιας μαύρης τρύπας δεν έχει κανένα στοιχείο της πρότερης φύσης του, όσον αφορά το φορτίο, τη στροφορμή ή τη μάζα του, έτσι και η ψυχή μπορεί να υποβάλλεται στους ίδιους κανόνες.

Γνωρίζω Θανάση μου πολύ καλά, ότι η παραπάνω θεώρηση μπορεί να φαντάζει υπεραπλουστευτική, απογυμνωμένη από κάθε θρησκευτική ή φιλοσοφική ερμηνεία και να σου θυμίζει όλες αυτές τις θεωρίες New Age που μας ταλανίζουν στη σύγχρονη εποχή. Ακόμη και εμένα, τώρα που ξαναδιαβάζω της προηγούμενη παράγραφο, δεν με πείθει απόλυτα.

Όμως, ο σκοπός μου, όπως σου είπα, δεν είναι να παρουσιάσω μια νέα κοσμοθεωρία. Αυτό που προσπαθώ, λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημένα, είναι να υπογραμμίσω ότι οι Ελευθεροτέκτονες ΔΕΝ χρειάζεται απαραίτητα να φέρουν τη θρησκεία μέσα στους Ναούς του Ορθού Λόγου, μόνο και μόνο για να αποδεχθούν κάποιες έννοιες τις οποίες μέχρι σήμερα πρεσβεύει μόνο η θρησκεία. Ο Τεκτονισμός, είναι, εκ φύσεως και σκοπού, ένα μονοπάτι για να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, να μας βοηθήσει μέσω του Ορθού Λόγου, του Παραδείγματος και της Παρατήρησης να γνωρίσουμε εν ελευθερία τον εαυτό μας και να μας δώσει τα εργαλεία με τα οποία ο καθένας από εμάς θα εργαστεί για μια καλύτερη κοινωνία.

Όλα τα παραπάνω είναι επίπεδα που πρέπει να κατακτήσουμε και να προετοιμαστούμε ΠΡΙΝ από την υπέρτατη μύηση του Θανάτου, συνεπώς δεν έχει νόημα να «κοιτάζουμε πίσω από την κουρτίνα». Μπορεί ο καθένας μας να έχει τις θεωρίες και την πίστη του σχετικά με τη μοίρα της Ψυχής του και παρόλα αυτά να κρατάει τη θρησκεία σε ευλαβική απόσταση από την Αδελφότητά μας.

Δυστυχώς, όλο και περισσότερο κάθε μέρα, βλέπουμε το δογματισμό, τη θρησκεία και πολλές περίεργες αποκρυφιστικές θεωρίες να βρίσκουν το δρόμο τους μέσα στους Ναούς του Ορθού Λόγου, ενδεδυμένα με την επίφαση της φιλοσοφικής έρευνας. Πολλές φορές αυτό συμβαίνει επειδή σε χώρες όπως η δική μας υπάρχει μια έντονη δυσπιστία της επίσημης Εκκλησίας προς τον Τεκτονισμό και οι αδελφοί μας προσπαθούν να φανούν «βασιλικότεροι του βασιλέως» όσον αφορά ζητήματα του Δόγματος. Άλλες φορές πάλι, πολλοί αδελφοί μας αδυνατούν (ή αρνούνται) να διαχωρίσουν την Τεκτονική τους ιδιότητα από τις μεταφυσικές τους ανησυχίες, χρησιμοποιώντας τον Τεκτονισμό σαν μια μεγάλη σακούλα όπου βάζουν τα πάντα μέσα.

Η ταπεινή μου γνώμη, την οποία εκφέρω με μεγάλη αγάπη για όλους τους αδελφούς μου, ανεξάρτητα από τις πρακτικές και ιδέες του καθένα μας, είναι ότι ο σεναριακός μίτος πολλών ιστοριών και αφηγήσεων του Τεκτονισμού έχει καθαρά συμβολικό και διδακτικό χαρακτήρα, προκειμένου να μας βοηθήσει να αντιληφθούμε τον εαυτό μας και τη θέση μας μέσα στην Πλάση, στην προσπάθειά μας να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Μας διδάσκει τη Ζωή και όχι το τι υπάρχει μετά από αυτή.

Εάν προσπαθήσουμε λοιπόν να δώσουμε μεταφυσικές διαστάσεις στο ιστορικό και μυθολογικό υπόβαθρο της Αδελφότητάς μας, όχι μόνο κινδυνεύουμε να ξεφύγουμε από τον ιδρυτικό σκοπό του Τάγματός μας, αλλά να δούμε τις επόμενες γενιές των αδελφών μας να κραυγάζουν «Χάρε Κρίσνα» εντός των Ναών.

Ας το κρατήσουμε απλό… είναι πολύ όμορφο όπως ακριβώς είναι…

(Υ.Γ.  Βάζω στοίχημα ότι ένας αγαπημένος και σοφός αδελφός που πίνουμε τσιπουράκι στο ποτήριον Αγάπης έχει διαφορετική άποψη και θα χαρώ όταν ξανασυναντηθούμε να μου τη φέρει κατακέφαλα)