Σε Πείσμα του Χρόνου-Κρόνου....

Καλή σου μέρα φίλε μου και μοναδικέ αναγνώστη Θανάση. Ξέρω ότι άργησα να σε ζαλίσω με ένα ακόμα μπαράζ αμπελοφιλοσοφίας, αλλά ελπίζω ότι θα με συγχωρήσεις.

Πριν από λίγες εβδομάδες, ένας αγαπητός αδελφός και εξαίρετος επιστήμονας με μεγάλη και ολοκληρωμένη πια καριέρα στο Πανεπιστήμιο, μου χάρισε ένα βιβλίο του που αποτελούσε πολύτιμο απόσταγμα της προσωπικής του φιλοσοφίας απέναντι στη ζωή.

Γνωρίζοντας ότι πρόκειται για άνθρωπο του οποίου η γνώμη “μετράει” και δεν θα είχα να ασχοληθώ με κείμενο τύπου “Άρλεκιν”, το διάβασα με προσοχή. Το βιβλιαράκι αυτό αποτελείται από μια συλλογή μικρών ποιημάτων και πεζών τα οποία διαπνέονται από μια έντονη μελαγχολία και κάποιες φορές ακόμη και απαισιοδοξία για τη ζωή που περνάει και χάνεται.

Θα συμφωνήσεις κι εσύ μαζί μου Θανάση μου, ότι αν κοιτάξουμε γύρω μας, δεν υπάρχει τίποτα που να μας επιβεβαιώνει, σε ατομικό επίπεδο, ότι ο πανίσχυρος Τρίτος Νόμος της Θερμοδυναμικής δεν εφαρμόζεται εντατικά και χαρούμενα σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Ο πανδαμάτωρ Χρόνος – Κρόνος τρώει καθημερινά τα παιδιά του, υπονομεύει την υγεία μας, μας γερνάει, υποσκάπτει τα θεμέλια όλων όσων δημιουργούμε στη ζωή μας και μας αποδεικνύει με μια σαδιστική ευχαρίστηση ότι δεν υπάρχει τίποτα απ'όσα σχεδιάζουμε που να μην μπορεί να καταρρεύσει εξαιτίας κάποιου αστάθμητου παράγοντα.

Οι συνέπειες είναι εμφανείς, όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα σου. Πόλεμοι, πείνα, δυστυχία, οικονομική κατάρρευση ολόκληρων κρατών (μαζί και του δικού μας), κρίση ηθικών αξιών, αδυναμία του Ανθρώπου να προσαρμοστεί σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον, οικολογική κρίση και πάει λέγοντας... Κάποιες φορές μας κάνει να αναρωτηθούμε εάν είναι πλέον σωστό να φέρνουμε νέους ανθρώπους σε αυτό τον κόσμο, για να τους κληροδοτήσουμε μια ζωή που θα είναι έρμαιο χιλιάδων αστάθμητων παραγόντων που συνεργούν εχθρικά προς την ίδια τους την ύπαρξη.

Ας μπούμε λοιπόν Θανάση μου σε ένα φανταστικό σκάφος και ας απομακρυνθούμε λιγάκι από τη Γη μας. Αυτό που θα παρατηρήσουμε, είναι ένας πανέμορφος φιλόξενος πλανήτης που αρμενίζει μέσα στο απόλυτο και εχθρικό κενό. Στον πλανήτη αυτό, εδώ και 2,5 δισεκατομμύρια χρόνια λειτουργεί μια διαδικασία που αποτελεί την υπέρτατη αυθάδεια απέναντι στον ζοφερό Τρίτο Νόμο. Το όνομα που της δίνουμε εν συντομία είναι “Ζωή”.

Αντιλαμβανόμενοι όλο αυτό το απερίγραπτο θαύμα που συμβαίνει γύρω μας, ίσως θα έπρεπε να αναρωτηθούμε αν πραγματικά είναι ο Άνθρωπος το “Μέτρον Πάντων”, όπως μας έμαθαν στο σχολείο. Σύμφωνοι, ως νοήμονα όντα έχουμε τη δυνατότητα περίπλοκων νοητικών και πνευματικών διεργασιών που μας προκαλούν την αίσθηση του Δέους για όσα αντιλαμβανόμαστε. Όμως, τι ακριβώς αντιλαμβανόμαστε; Αν ζητήσεις από δέκα ανθρώπους να δουν την εικόνα που σου περιέγραψα πιο πάνω, θα πάρεις δέκα διαφορετικές απόψεις που ίσως θα κυμαίνονται από την πλέον εμβριθή έως την πιο ρηχή και γελοία.

Μήπως λοιπόν, η αντίληψή μας για τον Τρίτο Νόμο, ή όπως πολλοί αρέσκονται να τον αποκαλούν, τον “Νόμο του Μέρφυ” δεν μπορεί να ξεφύγει από τα στενά πλαίσια της ατομικότητάς μας; Μήπως αδυνατούμε να κατανοήσουμε εν τω συνόλω του το απίστευτο θαύμα της Δημιουργίας που ξεκίνησε πριν τόσο πολύ καιρό για να μας φιλοξενήσει μόνο κατά το τελευταίο απειροελάχιστο χρονικό διάστημα; Και είμαστε εμείς, θαρρείς Θανάση μου, η κορωνίδα της μεγαλειώδους αυτής διεργασίας; Και μόνο το να επικαλείται κανείς κάτι τέτοιο αποτελεί Ύβριν, κατά την αρχαιοελληνική ερμηνεία.

Αποτελούμε απλά ένα από τα συστατικά μέρη ενός οικοσυστήματος το οποίο, σαν μωρό στην κούνια του, αναπτύσσεται συνεχώς. Μάλιστα, το μωρό αυτό είναι στην ουσία αθάνατο, έχοντας τη δυνατότητα να μεταβάλλεται, να ανακαλύπτει νέους μηχανισμούς προσαρμογής και επιβίωσης και να απορρίπτει σταδιακά τα όποια καρκινικά κύτταρα θα μπορούσαν να απειλήσουν την ύπαρξή του. Πόσο περισσότερο λοιπόν μπορούμε να περιμένουμε από τη Θεία Πρόνοια να μας φροντίσει, απ'όσο μπορεί να περιμένει ένα κύτταρο στο σώμα μας να ασχοληθούμε μαζί του;

Αντιλαμβάνομαι καλέ μου Θανάση ότι η θέση μου μπορεί να ακούγεται σκληρή και απάνθρωπη. Μία τέτοια θεώρηση των πραγμάτων μας τοποθετεί σε ένα εντελώς ασήμαντο σημείο μέσα στην Πλάση και μας κάνει να νοιώθουμε έρμαια δυνάμεων που με κανένα τρόπο δεν μπορούμε να ελέγξουμε, πολύ δε περισσότερο να έχουμε ένα σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη των μελλούμενων να συμβούν.

Μπορεί λοιπόν κάποιος σαν εμάς να καθίσει και να μιζεριάζει στη γωνία του, αν αγνοήσει τα βαθύτερα νοήματα του αρχαίου μύθου του Προμηθέα. Η ημι-θεϊκή αυτή προσωποποίηση της εξελικτικής διαδικασίας μας τονίζει ότι στην πορεία ανάπτυξής του, το ανθρώπινο γένος έλαβε ένα μικρό κομμάτι από τη θεϊκή σπίθα, ένα απειροελάχιστο κομματάκι από τον Νου που κρύβεται πίσω από τα δισεκατομμύρια αυτά χρόνια της μαγικά αυθάδους εκδήλωσης της Ζωής. Ένα ελάχιστο στοιχείο που μας έκανε να αποστασιοποιηθούμε από τον κύκλο αρπακτικού-θηράματος που καθορίζει όλα τα άλλα έμβια όντα και να πάρουμε τη μοίρα μας στα δικά μας χέρια. Για να το θέσω πιο απλά, Θανάση μου, το δώρο μας ήταν ότι γίναμε κύτταρα του μυαλού αυτού του οργανισμού και όχι του σφιγκτήρα του (όσο απαραίτητα κι αν είναι ακόμη και αυτά).

Σαν τέτοια “κύτταρα”, εν τω συνόλω μας έχουμε την τεράστια δυνατότητα να συνθέσουμε μια διάνοια της οποίας οι δυνάμεις θα είναι απείρως μεγαλύτερες από το σύνολο των δυνατοτήτων των συνθετικών της μερών. Μπορεί ο καθένας από εμάς να μην είναι θεός, αλλά το συνδυασμένο σύνολό μας να προσεγγίζει πολύ περισσότερο τη θεϊκή Φύση, κατά τον ίδιο τρόπο που ένα σύνολο άνοων νευρώνων σχηματίζει τον εγκέφαλό μας.

Σε παλιότερο άρθρο μου σε είχα απασχολήσει, μέχρι τελικής ναρκώσεως, με αυτό που αποκαλούμε Τεκτονικό Εγρηγορός, τη συλλογική δηλαδή Νόηση και Ψυχή μιας ομάδας αδελφών που εργάζονται μαζί και επικεντρώνουν τη σκέψη τους και την ψυχή τους σε μια συλλογική διαδικασία που είναι το Τεκτονικό Τυπικό, “κατερχόμενοι στο βάθος της συνειδήσεώς τους, παρατηρώντας τα φυσικά φαινόμενα και εναρμονιζόμενοι με τον Παγκόσμιο Ρυθμό”. Ο ίδιος ακριβώς μηχανισμός, εάν μπορούσε να εφαρμοστεί σε πανανθρώπινο επίπεδο, θα ήταν ικανός να μεταβάλλει εντελώς την Πραγματικότητα, όπως την αντιλαμβανόμαστε.

Για να αναπτυχθεί όμως ένας τέτοιος μηχανισμός, απαιτούνται σύνθετες υποδομές, όπως η πολύπλευρη επικοινωνία και πληροφόρηση, η προσωπική ανάπτυξη μέσω ενός αποτελεσματικού συστήματος Παιδείας και μεταβίβασης γνώσεων και η δυνατότητα ψυχικής επικοινωνίας. Θα ήταν αφελές άλλωστε να περιμένουμε από τον φτωχό βιοπαλαιστή του Μπαγκλαντές να αποκτήσει επικοινωνιακές και ψυχικές ταυτίσεις με τον αστό απόφοιτο ενός μεγάλου δυτικού πανεπιστημίου.

Όμως, Θανάση μου, ακόμα και οι μεγαλύτεροι πλανήτες δημιουργήθηκαν όταν δύο κόκκοι αστρικής σκόνης κόλλησαν μεταξύ τους και άρχισαν σιγά-σιγά να ελκύουν ακόμη περισσότερους κόκκους, δημιουργώντας ένα όλο και ισχυρότερο βαρυτικό πεδίο.

Είσαι ξύπνιο παιδί και καταλαβαίνεις που το πάω, έτσι δεν είναι;

Ο μοναδικός θεσμός που δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τον ελεύθερο και επί ίσοις όροις ψυχικό και πνευματικό συντονισμό των ανθρώπων, χωρίς έξωθεν καθοδήγηση και δογματισμό, είναι αυτός του Τεκτονισμού. Με όλα τα προαναφερθέντα, εύκολα μπορεί κανείς να αντιληφθεί τις τεράστιες δυνατότητες που μπορεί να έχει ο ψυχικός συντονισμός των αδελφών μας σε κάποιες υψηλές πνευματικές αναζητήσεις και διεργασίες.

Η κατανόηση αυτών των δυνατοτήτων θα πρέπει να κάνει όλους εμάς να αντιμετωπίζουμε τόσο τη δική μας συμμετοχή, όσο και τη διαδικασία επιλογής των νέων αδελφών μας με εξαιρετική σοβαρότητα και προσοχή. Ο παντοδύναμος Νόμος του Μέρφυ μας έχει αποδείξει ότι ατομικά, δεν έχουμε τη δύναμη να κολυμπήσουμε κόντρα στο ρεύμα του αδυσώπητου Χρόνου.

Ξέρω ότι ζητάω πολλά, ότι κάποιες φορές ονειρεύομαι ότι η Αδελφότητά μας θα μπορούσε να είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που έχουμε καταφέρει να την κάνουμε, αλλά ελπίζω να μου επιτρέψεις σε αυτά τα φτωχά άρθρα να σκιτσάρω με αδρές γραμμές το ιδανικό Πλατωνικό Πρότυπο προς το οποίο πρέπει να τείνουμε.

Ίσως κάποια μέρα να το καταφέρουμε κι αυτό...