Ο ΑΝΑΖΗΤΟΥΜΕΝΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΥ ΣΤΙΣ ΔΥΝΑΜΙΚΑ ΜΕΤΑΒΑΛΛΟΜΕΝΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ

Kαλέ μου Θανάση, θα μου επιτρέψεις, σε αυτό το μικρό κείμενο να απευθυνθώ κυρίως σε όλους αυτούς που "έκρουσαν ατάκτως τη θύρα του Ναού", δηλαδή τους Μυημένους Τέκτονες, παραθέτοντας ένα παλαιό Τεκτονικό Τεμάχιο που είχα παρουσιάσει στη Στοά μου.

....................................................

Με το παρόν τεμάχιο, θα προσπαθήσουμε να ανιχνεύσουμε τις κοινωνικές αλλαγές που συντελούνται με ολοένα και πιο επιταχυνόμενο ρυθμό στις Κοινωνίες μας, καθώς και την αιτιολογία του φαινομένου αυτού και να προσδιορίσουμε το ρόλο που μπορεί ο σύγχρονος Τεκτονισμός να παίξει μέσα στο δυναμικό και πολλές φορές χαοτικό αυτό Κοινωνικό περιβάλλον.

Ο σύγχρονος Ελευθεροτεκτονισμός, όπως όλοι γνωρίζουμε, εμφανίστηκε στο προσκήνιο πριν από 300 χρόνια, με τη συνένωση των ανεξαρτήτων τεκτονικών στοών της Αγγλίας. Από τα πρώτα βήματά του έγινε αντιληπτό ότι δεν επρόκειτο απλά για μία ακόμα λέσχη κυρίων της εποχής, αλλά για μια παραγωγική μήτρα ιδεών και αντιλήψεων που επηρέασαν και επηρεάστηκαν βαθιά από τις ιδέες που γέννησαν το κίνημα του Διαφωτισμού. Μέσα στα επόμενα χρόνια, οι μεγάλες ιστορικές αλλαγές που επήλθαν, με την Αμερικανική και Γαλλική επανάσταση, το κίνημα των Καρμπονάρων, το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, ακόμα και η ίδρυση της δικής μας Φιλικής Εταιρείας, ξεκίνησαν μέσα από μυαλά φωτισμένων Τεκτόνων.

Με αυτό δεν προσπαθώ να υπονοήσω ότι ο Ελευθεροτεκτονισμός υπήρξε αφ’εαυτού ο μοχλός που προκάλεσε όλες αυτές τις σημαντικές κοινωνικές αλλαγές, αλλά πάντοτε ενήργησε ως το υπομόχλιο, συντηρώντας και ενθαρρύνοντας τις ιδέες αυτές που οδήγησαν τις κοινωνίες μας στις πολιτικές ελευθερίες και τα δικαιώματα που απολαμβάνουμε στη σύγχρονη εποχή.

Πριν από 3 αιώνες, αλλά ακόμα και πριν από λίγες δεκαετίες, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων ήταν άνθρωποι του χειρωνακτικού μόχθου, με περιορισμένες ή ανύπαρκτες ακαδημαϊκές περγαμηνές ή επικοινωνιακές και οικονομικές δυνατότητες και μηδενική κοινωνική επιρροή. Έτσι, η αποκαλούμενη “άρχουσα τάξη” αποτελείτο από ανθρώπους που είχαν αποκτήσει πανεπιστημιακή Παιδεία και είχαν στα χέρια τους τη λειτουργία του Κράτους και της Κοινωνίας. Ο γιατρός, ο δικηγόρος ή ο δάσκαλος, μαζί με τους εμπόρους και επιχειρηματίες της μεσαίας τάξεως, τους ανώτερους στρατιωτικούς, πολιτικούς, διανοούμενους και καλλιτέχνες, αλλά και τους γόνους οικογενειών της αστικής τάξης, αποτελούσαν την πνευματική και κοινωνική ελίτ της κάθε χώρας, τους ανθρώπους που όλοι σέβονταν και υπολόγιζαν τη γνώμη τους.

Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα ιδεολογικά κινήματα του 19ου και 20ου αιώνα, ακόμα κι αν προασπίζονταν τα συμφέροντα των αδυνάτων και των φτωχών εργατών, προέρχονταν από ιδέες αρρένων μελών των ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων, γιατί μόνο εκείνοι είχαν τη γνώση και την ικανότητα να τα εκφράσουν και να παράγουν ιδεολογία. Και φυσικά, δεν ήταν καθόλου τυχαίο ότι στις τάξεις της Ελευθεροτεκτονικής Αδελφότητας εντάσσονταν ακριβώς αυτοί οι ίδιοι άνδρες που κινούσαν τα νήματα στις κοινωνίες στις οποίες ζούσαν. Άνθρωποι υψηλού μορφωτικού επιπέδου, με εσωτερικές ανησυχίες και διάθεση να αναζητήσουν και να παράγουν Ιδέες.

Με αυτό τον τρόπο, μπορούμε να πούμε ότι ο ρόλος του Ελευθεροτεκτονισμού υπήρξε σχετικά εύκολος, όσον αφορά την επιρροή που είχε στις Κοινωνίες μας, μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα. Επέλεγε τους άριστους και μέσω αυτών μπορούσε να διαμορφώσει τις κοινωνικές εξελίξεις, προς όφελος πάντοτε του ευρύτερου συνόλου των ανθρώπων. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι όλοι οι φιλεργατικοί νόμοι που πρωτοεμφανίστηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα στη Γαλλία, είχαν στην κυριολεξία συνταχθεί μέσα στις στοές όπου ανήκαν τα περισσότερα μέλη του Κοινοβουλίου και είχαν στη συνέχεια επικυρωθεί από τα ίδια αυτά μέλη, υπό την ιδιότητά τους ως βουλευτές. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι περισσότερες χώρες που έχουν τα πλέον φιλελεύθερα Συντάγματα και κοινωνικές ελευθερίες, είναι οι χώρες στις οποίες ο Ελευθεροτεκτονισμός, ως θεσμός, απολάμβανε υψηλό κύρος και αποδοχή.

Σε αντιδιαστολή με τα παραπάνω, τα ολοκληρωτικά, αυταρχικά ή θεοκρατικά καθεστώτα, συστηματικά άσκησαν ανηλεείς διώξεις στον Τεκτονισμό και τους εκπροσώπους του και δεν είναι λίγοι οι αδελφοί μας που έχασαν τη ζωή τους μόνο και μόνο λόγω της Τεκτονικής τους ιδιότητας. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι ένας εκ των πρώτων Ελλήνων που συνελήφθησαν με την είσοδο των Γερμανικών στρατευμάτων στην Αθήνα, με ρητή εντολή από τα ανώτατα κλιμάκια του Ναζιστικού καθεστώτος, υπήρξε ο τότε Μέγας Διδάσκαλος,  Ενδοξ.: Αδ.: Φιλώτας Παπαγεωργίου.

Η επιρροή του Ελευθεροτεκτονισμού στα Κοινωνικά Δρώμενα, ήταν βέβαιο ότι θα περιοριζόταν, όσο οι κοινωνικές τάξεις άρχισαν να υφίστανται μια ολοένα και ταχύτερη όσμωση, ιδίως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πλέον, οι άνθρωποι που είχαν περισσότερες ακαδημαϊκές και επαγγελματικές δεξιότητες αποτελούσαν ένα αυξανόμενο ποσοστό του κοινωνικού συνόλου και άρχισαν να επηρεάζουν ολοένα και περισσότερο τις εξελίξεις στην πολιτική και τα πιστεύω των συμπολιτών τους. Από όλους αυτούς τους νέους επιστήμονες και επιχειρηματίες, μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό εντασσόταν στην Ελευθεροτεκτονική Αδελφότητα, η οποία σταδιακά άρχισε να χάνει την ισχυρή επιρροή που είχε στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις.

Νέες ιδέες και ιδεολογίες αναπτύχθηκαν και έγιναν αποδεκτές από τους συνανθρώπους μας, ιδέες που είτε ήταν σε ευθεία αντίθεση με τις αρχές του Τεκτονισμού, είτε ήταν υπερβολικά καινοτόμες και αλλότριες για να μπορέσει η Αδελφότητά μας να τις αφομοιώσει με την ανάλογη ταχύτητα που αυτές εξαπλώνονταν. Σήμερα, ένας μεγαλέμπορος της Κεντρικής Κρεαταγοράς πιθανώς έχει πολύ μεγαλύτερη Κοινωνική επιρροή από έναν Τέκτονα και δυστυχώς η δύναμη του Χρήματος αποδείχτηκε ισχυρότερη από αυτή του Πνεύματος.

Οι μικρές, περιορισμένες και γνώριμες κοινωνίες μας άρχισαν να ανακαλύπτουν ότι αποτελούσαν απλά βοτσαλάκια ενός σύνθετου μωσαϊκού που ολοένα και μεγάλωνε. Στα παιδικά χρόνια των περισσοτέρων από εμάς, ο κόσμος μετρούσε 1-2 δισεκατομμύρια ψυχές και έπειτα από λίγες μόνο δεκαετίες προσεγγίζουμε ταχύτατα τα 8 δισεκατομμύρια, με προοπτική να γίνουμε 20, μέχρι το κοντινό 2050.

Στη φυσική έχουμε το φαινόμενο της ανόδου της θερμοκρασίας, όταν μέσα σε ένα πεπερασμένο χώρο προσθέτουμε γρήγορα τα μόρια ενός αερίου, αυξάνοντας την πίεση. Αυτή είναι άλλωστε και η αρχή της λειτουργίας των κινητήρων Diesel και παρακαλώ να μου επιτρέψετε αυτόν τον παραλληλισμό, μια και οι κοινωνίες μας υπακούουν κι αυτές με κάποιο τρόπο στους φυσικούς νόμους. Η αύξηση αυτή της θερμοκρασίας και της συνακόλουθης ενεργειακής αταξίας (εντροπίας) προέρχεται από τις συγκρούσεις μεταξύ των μορίων και της επακόλουθης αύξησης της κινητικότητάς τους, μέχρι το σημείο που θα αναφλεγεί το εισερχόμενο καύσιμο. Το ίδιο φαινόμενο θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι επικρατεί και στο παγκόσμιο χωριό μας. Μέσα σε ένα περιορισμένο χώρο που είναι ο πλανήτης μας, ο πληθυσμός των μορίων-ανθρώπων διαρκώς αυξάνεται. Η αύξηση αυτή δημιουργεί αξεπέραστες κοινωνικές πιέσεις, που προέρχονται από τις βασικές ανάγκες επιβίωσης του διαρκώς αυξανόμενου πληθυσμού, αλλά και της ανθρώπινης επιθυμίας για ευημερία και επικράτηση απέναντι στους άλλους ανθρώπους. Οι μεταναστεύσεις από φτωχές περιοχές σε άλλες, ανεπτυγμένες, επιτείνει το φαινόμενο, μια και επέρχεται μοιραία και η σύγκρουση πολιτισμών, θρησκειών και παραδόσεων. Ο αυξανόμενος αριθμός λοιπόν αρχίζει και δημιουργεί περισσότερες συγκρούσεις μεταξύ των σωματιδίων, με αποτέλεσμα να αυξάνουν με τη σειρά τους την κινητικότητά τους και την ολική θερμοκρασία και εντροπία του συνόλου τους, που θα την χαρακτηρίσω, ίσως αδόκιμα, ως “κοινωνική αναφλεξιμότητα”.

Η κρίσιμη καμπή σε μια τέτοια κοινωνική κατάσταση που περιγράφεται με ίσως αδόκιμους μηχανολογικούς όρους, λόγω επαγγελματικής διαστροφής του γράφοντος, είναι η εισαγωγή και ανάφλεξη του καυσίμου, η οποία σε μικροσκοπικό επίπεδο είναι τόσο βίαιη και καταστροφική που αλλάζει τη σύνθεση των μορίων, καταστρέφοντας στην πορεία τα συστατικά τους υλικά και εκτινάσσοντας την πίεση και θερμοκρασία σε ακόμα υψηλότερα επίπεδα. Πόσο κοντά, έχουμε φτάσει, αδελφοί μου, σε ένα τέτοιο, μη αναστρέψιμο φαινόμενο μέσα στις κοινωνίες μας; Ένα ερώτημα που αποτελεί τον εφιάλτη κάθε λογικά σκεπτόμενου ανθρώπου στην εποχή μας.

Στη χώρα μας, αν και αυτή δεν βρίσκεται στο επίκεντρο των παγκόσμιων εξελίξεων, ένας νηφάλιος και νοήμων παρατηρητής βλέπει καθαρά ότι η κοινωνική θερμοκρασία και αταξία και οι συγκρούσεις διαρκώς αυξάνονται. Η τραγική κατάσταση της οικονομίας μας, η ανεργία που μαστίζει τους συμπολίτες μας, η κατάρρευση χιλιάδων μικρών και μεγάλων επιχειρήσεων και η ανασφάλεια που νοιώθουμε από τις εξελίξεις αυτές, έχουν πυροδοτήσει μια αλυσίδα κοινωνικών συγκρούσεων που υποδαυλίζονται από την ιδεοληψία, τον λαϊκισμό και την έλλειψη λογικής επεξεργασίας και αποτίμησης των γεγονότων.

Ο ρατσισμός και ο Εθνικισμός έχουν σηκώσει τα άσχημα πρόσωπά τους και προσπαθούν να καταλάβουν κεντρική θέση στην πολιτική σκηνή, ενώ δεν είναι λίγοι οι πολιτικοί μας που στρέφουν τους πολίτες εναντίον συμπολιτών τους, καλλιεργώντας το ταξικό μίσος και τη μισαλλοδοξία. Ο φασισμός μάς αποκαλύπτει σιγά-σιγά ότι δεν είναι μια πολιτική θέση, αλλά μια ψυχική κατάσταση που δεν υπόκειται σε πολιτικούς περιορισμούς και αποχρώσεις.

Η μεγάλη ιδέα της Ευρωπαϊκής ενοποίησης περνάει τη μεγαλύτερη μέχρι σήμερα κρίση της από την έλλειψη αλληλεγγύης των λαών της Ευρώπης, τόσο μεταξύ τους, όσο και απέναντι σε πληθυσμιακές ομάδες που υποφέρουν από πολέμους και πείνα. Η Ευρώπη των Λαών έχει παραχωρήσει τα ηνία στην Ευρώπη των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων που δεν κάνουν τίποτα για να καταλαγιάσουν τα οξυμένα πάθη και τις ακραίες ιδεολογίες που αναπτύσσονται, μια και ωφελούνται από την παλιά, δοκιμασμένη πολιτική του “διαίρει και βασίλευε”.

Στην κοντινή μας Μέση Ανατολή, ο σκοταδισμός της θεοκρατίας εξαπλώνεται ραγδαία, όχι μόνο σε φτωχούς και απαίδευτους βοσκούς, αλλά και σε ανθρώπους που θεωρητικά απολαμβάνουν τα αγαθά της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας των Δυτικών Κοινωνιών. Οι Μοναχικοί Λύκοι διαρκώς αυξάνονται προς αγαλλίαση των φανατικών θεοκρατών, προϊόντα κι αυτοί των κοινωνικών αποκλεισμών που υπάρχουν σε όλο το Δυτικό Κόσμο. Οι Δημοκρατίες πληρώνουν ήδη με αίμα τη διαφορετικότητά τους, αλλά και την έλλειψη πρόνοιας απέναντι σε περιθωριακές κοινωνικές ομάδες που δεν φρόντισαν ή δεν κατάφεραν να εντάξουν στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Σε παγκόσμιο επίπεδο, ο φόβος για χρήση όπλων μαζικής καταστροφής διαρκώς αυξάνεται και οι πολίτες όλων των χωρών αντιλαμβάνονται ότι το τιμόνι του κόσμου προσπαθούν να το αρπάξουν ο ένας από τον άλλο, ηγέτες που διακατέχονται από επικίνδυνες ιδεοληψίες.

Θα ήμασταν αφελείς, αδελφοί μου, εάν περιμέναμε ότι με κάποιο μαγικό τρόπο, οι κοινωνικές αυτές εντάσεις θα καταλαγιάσουν και θα επιστρέψουμε σε ένα κόσμο ιδανικό και τακτοποιημένο. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει από θαύμα, αντίθετα υπάρχουν ένα σωρό παράγοντες που αποτρέπουν μια ταχεία αντιστροφή των καταστροφικών φαινομένων που περιέγραψα πριν. Η ράθυμη ανάγνωση των εφημερίδων και η ανάλυση των γεγονότων στο καφενείο, είναι εικόνες του παρελθόντος.

Σήμερα κατακλυζόμαστε από μια πληθώρα αντικρουόμενων πληροφοριών και εκτιμήσεων καθημερινά, μέσω των ηλεκτρονικών ΜΜΕ και του διαδικτύου και δεν έχουμε πια τη δυνατότητα να διυλίσουμε την κάθε πληροφορία και να αναζητήσουμε την Αλήθεια μέσα από αυτή. Έτσι, γινόμαστε αποδέκτες ενός μεγάλου αριθμού ψευδών ειδήσεων και των συνακόλουθών τους αναλύσεων που μας οδηγούν πολλές φορές σε λανθασμένες θέσεις και συμπεράσματα. Μια ολόκληρη βιομηχανία έχει στηθεί σε παγκόσμιο επίπεδο για τη διαχείριση και διασπορά τέτοιων ειδήσεων και πληροφοριών και η επιστήμη του perception management (ή διαχείρισης της αντίληψης, στα Ελληνικά) είναι μια από τις πλέον κερδοφόρες ενασχολήσεις για νέους και ευφυείς ανθρώπους. Όμως, τι πρέπει να πράξουμε, Αδελφοί μου; Είναι λύση να αποδεχτούμε μοιρολατρικά όλα αυτά που οδηγούν την Ανθρωπότητα στην καταστροφή, να υποκύψουμε στους κοινωνικούς αυτοματισμούς της εποχής μας και να πάρουμε ως δεδομένο ότι η θερμοκρασία θα μειωθεί μόνο με την ταχεία και οριστική αφαίρεση ενός μεγάλου ποσοστού από τα συγκρουόμενα σωματίδια;

Ξέρουμε όλοι τι σημαίνει αυτό, θα σημαίνει ότι ήλθε η Αποκάλυψη που ευαγγελιζόταν ο Ιωάννης, αλλά θα ανακαλύπταμε ότι οι δαίμονες και οι άγγελοι της Αποκάλυψης αυτής ήμασταν τελικά εμείς οι ίδιοι.

Παρόλα τα μεγάλα προβλήματα που δημιουργεί ο υπερπληθυσμός και η ανεξέλεγκτη πρόοδος της τεχνολογίας, μπορούμε να βρούμε το Καλό μέσα σε κάθε εικόνα της ανθρώπινης ύπαρξης και εκεί πρέπει να επικεντρωθούμε.

Να δούμε την ομορφιά και τη χαρά που κρύβεται πίσω από κάθε παιδάκι που γλίτωσε το θάνατο εξαιτίας των εξελίξεων στη βιολογία και την ιατρική.

Να νοιώσουμε το Δέος μπροστά στις εικόνες που μας στέλνουν διαστημόπλοια που στείλαμε, αμέτρητα εκατομμύρια μίλια μακρυά.

Να χαρούμε με το χαρούμενο πρόσωπο ενός παιδιού της υποσαχάριας Αφρικής που καλοταϊσμένο και εμβολιασμένο παρακολουθεί τα μαθήματά του σε ένα σχολειό και πίνει καθαρό νερό.

Να νοιώσουμε υπερήφανοι για τους νέους μας, που απέναντι στις αντιξοότητες γίνονται πιο έξυπνοι, πιο δημιουργικοί και πιο έντιμοι από τη δική μας γενιά και παρά την Κρίση που βιώνουν, εξακολουθούν να ονειρεύονται και να ελπίζουν.

Να θαυμάσουμε τις νέες ανακαλύψεις της Κοσμολογίας, της Βιολογίας, της Φυσικής, που θα μας ανοίξουν τις πόρτες για να ανακαλύψουμε από που και πώς προήλθαμε και ίσως ποιος είναι ο σκοπός της ύπαρξής μας, αν υπάρχει κάτι τέτοιο.

Να νοιώσουμε ότι η συνδετήρια ουσία του Σύμπαντος είναι η Αγάπη και μόνο μέσα από αυτή θα κρατήσουμε τον κόσμο μας ειρηνικό, ενωμένο και ευτυχισμένο. Ο Τεκτονισμός υπήρξε πάντοτε στην ιστορία του μία δύναμη του Καλού. Αγωνίστηκε για την ευτυχία και την ευημερία των ανθρώπων, όχι σε κάποια άλλη ζωή, αλλά σε τούτην εδώ, αναγνωρίζοντας ότι ο καθένας από εμάς έχει δικαίωμα στο όνειρο και την ευτυχία και αυτό το δικαίωμα δεν πρέπει να αφαιρείται από κανένα άνθρωπο και για κανένα λόγο.

Από την πρώτη ημέρα της ύπαρξής του με τη σημερινή του μορφή, ο Τεκτονισμός αναζήτησε την Αλήθεια της Γνώσης, όχι για να την εκμεταλλευτεί, αλλά για να τη μεταφυτεύσει σε όλα τα εδάφη, εύφορα ή άγονα, διά του Παραδείγματος, προς όφελος όλων των συνανθρώπων μας. Πιστεύουμε σε Αξίες για τις οποίες πρέπει να είμαστε υπερήφανοι, Αδελφοί μου. Όμως, στην πορεία του, ο Τεκτονισμός συνάντησε λυσσαλέα αντίσταση και εχθρότητα από τον Σκοταδισμό, το Δόγμα, την Αυθεντία και τον Ολοκληρωτισμό και λυπάμαι που το λέω, πολλές φορές αναδιπλώθηκε και κρύφτηκε στο καβούκι του.

Αντί δια της στάσης και των ενεργειών μας, ο Τεκτονισμός να αποτελεί στη σύγχρονη κοινωνία ένα Θεσμό-Τιμητή των πράξεων της Εξουσίας, που θα επηρέαζε τις Κοινωνικές Εξελίξεις με τις παρεμβάσεις του για ό,τι θεωρούμε Ορθόν και Αληθές, αυτός μετασχηματίστηκε σταδιακά σε ένα ακόμα φιλανθρωπικό σωματείο, τα μέλη του οποίου είναι επιφυλακτικά ή ακόμα και φοβισμένα να αποκαλύψουν την ιδιότητά τους, πόσω μάλλον τις θέσεις τους.

Είναι αυτό λοιπόν που επιθυμούμε να γίνουμε μέσα στην τρικυμία; Μία λέσχη μεσόκοπων ή ηλικιωμένων κυρίων που θα παρακολουθούν τις κοινωνικές εξελίξεις αμέτοχοι και θα τις σχολιάζουν στο Ποτήριον Αγάπης; Πόσο υπερήφανοι άραγε θα ένοιωθαν για εμάς όλοι αυτοί οι μεταστάντες Αδελφοί μας που αγωνίστηκαν για τον κόσμο που έχουμε εμείς;

Έχουμε την ατυχία να ζούμε σε ζοφερούς καιρούς, Αδελφοί μου. Όμως, έχουμε την τύχη να συγκροτούμε μία ιστορική στοά, τη θύρα της οποίας έκρουσαν κατά το παρελθόν άνθρωποι καλύτεροι από εμάς. Παρόλα αυτά, για να έχουμε την τιμή να μας αναγνωρίζουν ως Τέκτονες οι αδελφοί μας, πρέπει να προσφέρουμε περισσότερα από τις συνδρομές μας και τον οβολό μας στον Κορμό της Αγαθοεργίας. Πρέπει να προσφέρουμε Αγάπη ο ένας στον άλλο, αλλά και στους συνανθρώπους μας. Πρέπει να γίνουμε παραδείγματα φιλανθρωπίας, ορθού Λόγου και ανοχής. Και τέλος, σαν σύνολο, πρέπει να αποκτήσουμε φωνή στην Κοινωνία, για να δώσουμε το στίγμα της Λογικής, του Μέτρου και της Ομόνοιας, σε ένα λαό που έχει απολέσει και τα τρία, ναυαγισμένος σε ένα ωκεανό που διαρκώς μεγαλώνει γύρω του.

Η πάγια θέση παλαιότερων Αδελφών, ότι ο Τεκτονισμός λειτουργεί δια του Παραδείγματος, πολύ φοβάμαι ότι έχει καταστεί πλέον μια ακόμα δικαιολογία για να μην κάνουμε τίποτα. Παράδειγμα μπορούσαν να δίνουν οι Φάροι της Κοινωνίας πριν από 150 χρόνια, τώρα δυστυχώς οι φάροι αυτοί έχουν σβήσει, ή έχουν θαμπωθεί από τη λάμψη της ματαιοδοξίας που έχει κατακλύσει τον κόσμο μας. Συνεπώς, ή θα επαναπροσδιορίσουμε τη θέση μας και θα υιοθετήσουμε πιο δυναμικές ενέργειες, ή απλά θα χαθούμε, Αδελφοί μου.

Ο ρόλος του Τεκτονισμού, λοιπόν, μπορεί να είναι σημαντικός και κρίσιμος, σε τοπικό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, μόνο εάν εμείς οι ίδιοι αποφασίσουμε με την ψυχή μας να αναλάβουμε το ρόλο αυτό. Να δούμε τους εαυτούς μας ως πραγματικούς διδασκάλους και ταγούς του Ορθού Λόγου, αλλά και τις στοές μας ως θεματοφύλακες και κρύπτες της ιστορίας και των Αξιών της Ανθρωπότητας, εάν αυτή αποφασίσει να κάνει το μοιραίο βήμα στο Κενό. Να μπορούμε να διατηρήσουμε, να αλλάξουμε, αλλά και να ξαναχτίσουμε, Αδελφοί μου.

Είπον!