Η Πρώτη Επαφή...

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν, παραθέτοντας λίγα πράγματα για την αφεντομουτσουνάρα μου. 

Είμαι ελεύθερος Ελλην πολίτης με καθαρό ποινικό μητρώο, ανώτατη παιδεία και μεταπτυχιακούς τίτλους, ασκών βιοποριστικό επάγγελμα (δεν είμαι αργόσχολος “εισοδηματίας”), άνδρας, χρηστοήθης, και πιστεύω στην ύπαρξη του Θεού (όχι απαραίτητα με δογματικό τρόπο) και στην αθανασία της ψυχής μου. Ολα τα παραπάνω είναι κατ'αρχήν αρκετά για να γίνει κανείς αποδεκτός ως Τέκτων.

Ομως, όπως και οι περισσότεροι από εσάς, πίστευα ότι για να ενταχθεί κανείς στην Τεκτονική αδελφότητα θα έπρεπε να έχει και κάποια παραπάνω κολλητηλίκια. Ετσι, αν και γνώριζα κάποιους Τέκτονες από τον κοινωνικό και επαγγελματικό μου περίγυρο, δεν τολμούσα για πολλά χρόνια να προσεγγίσω το μυστηριώδες τεκτονικό μέγαρο της πόλης που ζω. Βλέπετε, δεν είχα κάποιο στενό συγγενή για να τον ρωτήσω, ή για να με καθοδηγήσει για το τι πρέπει να πράξω για να ενταχθώ. Από την άλλη, ομολογώ ότι μεγάλο μέρος του μύθου που περιβάλλει τον Ελευθεροτεκτονισμό με είχε επηρρεάσει σε βαθμό που αμφέβαλλα κι εγώ ο ίδιος για το κατά πόσο ο Ε.Τ. είναι μόνο μια φιλοσοφική αδελφότητα και όχι κάτι πιο καταχθόνιο και μυστηριώδες. Επίσης, όσο περνούσαν τα χρόνια, θεωρούσα ότι θα ήταν μάλλον αργά για να ενταχθώ ως απλός μαθητής σε μία ομάδα που πολύ νεώτεροι από εμένα θα είχαν ήδη φθάσει σε πολύ υψηλότερα αξιώματα.

Αυτό αποδείχθηκε Λάθος! Στον Ελευθεροτεκτονισμό ΔΕΝ υπάρχουν αξιώματα, όπως τουλάχιστον τα εννοούμε στην καθημερινότητά μας. Υπάρχουν βαθμοί τελείωσης, που αρχίζουν από τους πρώτους 3 βαθμούς του Μπλέ ή Συμβολικού Τεκτονισμού (Μαθητής, Εταίρος, Διδάσκαλος) και συνεχίζουν με την προαιρετική συμμετοχή του Τέκτονα στα Φιλοσοφικά εργαστήρια του Σκωτικού τύπου (άλλοι 30 βαθμοί μέχρι τον περίφημο 33ο βαθμό που είναι τιμητικός) ή του Τύπου της Υόρκης. Ομως, πέρα από το σεβασμό και την αγάπη που έμφυτα δείχνει ένας νέος Τέκτονας σε ένα γηραιό και σοφό αδελφό του, δεν υπάρχει καμία απολύτως εξουσία που μπορεί να ασκηθεί από έναν αδελφό σε άλλον, πέρα βέβαια από τον αναγκαίο συντονισμό των εργαστηρίων από μία ομάδα αξιωματικών που εκλέγονται δημοκρατικά από όλους τους υπόλοιπους αδελφούς τους.

Τεσπα, συνεχίζω...

Το πρόβλημά μου λοιπόν, από όσα ήξερα ότι συμβαίνουν σε άλλους κοινωνικούς σχηματισμούς (πολιτικά κόμματα π.χ.) ήταν ότι στα γεράματα δεν είχα καμμία πρόθεση να καταλήξω..."αφισσοκολλητής"...

Με τα πολλά, είπα "η μισή ντροπή δική μου και η μισή δική τους" και προσέγγισα ένα γνωστό γνωστού, ο οποίος αποδείχθηκε πολύ ευγενικός και ζεστός άνθρωπος που μου εξήγησε μέσες-άκρες τι πρέπει να γίνει για την εισδοχή μου στον Ελευθεροτεκτονισμό.

Ουσιαστικά, η διαδικασία είναι απλή: Οι Αμερικανοί Τέκτονες το λένε “Ask1, 2B1” (Ask one to be one), εννοώντας ότι απαγορεύεται στους τέκτονες να “προσυλητίζουν” άλλα άτομα, αλλά ο κάθε ενδιαφερόμενος να ενταχθεί, πρέπει να βρει μόνος του την άκρη, για να δείξει με αυτό τον τρόπο το πραγματικό του ενδιαφέρον. Μάλιστα, παλιότερα έπρεπε να είναι κανείς επίμονος, προκειμένου να το αποδείξει, κι έτσι η πρώτη του κρούση περνούσε “στο ντούκου”.

Η αρχική προσέγγιση στη Στοά που ανήκε ο “Νονός” μου (αυτός που με πρότεινε), έγινε εκτός Στοάς, σε φιλικές μαζώξεις που είχαν τα μέλη το καλοκαίρι, με κρασάκι, μεζεδάκια και φιλική κουβέντα σε διάφορα ταβερνάκια της πόλης που ζω. Εκεί, με χαλαρότητα και μακρυά από το τυπικό της Στοάς εν λειτουργία, γίνονταν πολλές συζητήσεις φιλοσοφικού, θεολογικού και κοινωνικού περιεχομένου. Η συμμετοχή ήταν καθολική, χωρίς επιβολή ιεραρχίας (εκτός του Σεβασμίου Διδασκάλου της Στοάς που απλά συντόνιζε την κουβέντα), με σεβασμό του καθενός στις απόψεις του άλλου και χωρίς τη γνωστή χάβρα που επικρατεί όταν πάνω από 2 Ελληνες κάθονται να κουβεντιάσουν. Ο καθένας έλεγε αυτό που πίστευε και κανένας δεν τολμούσε να τον κριτικάρει για τα “πιστεύω” του. Ακόμα και οι επισκέπτες, μαζί τους κι εγώ, είχαν το δικαίωμα να εκφέρουν άποψη επί παντός θέματος και γίνονταν το ίδιο σεβαστοί με τους παλαιούς και υψηλόβαθμους αδελφούς της Στοάς.

Με αυτό τον τρόπο, δεν απαιτήθηκε και η "συνέντευξη" που συνήθως, 2 αδελφοί από τη στοά κάνουν στον υποψήφιο, για να κρίνουν τι μέρος του λόγου είναι. Επίσης, όταν ένας αμύητος κάνει αίτηση, αναρτούν τη φωτογραφία του και τα στοιχεία του στο Τεκτονικό Μέγαρο και ζητούν πληροφορίες από όλους τους αδελφούς. Ετσι, αν κάποιος Τέκτων δει τη φάτσα κάποιου που τον ξέρει για κουμάσι, απατεώνα, μπαταχτσή ή υπάλληλο του Χαρδαβέλα (χαχα), το αναφέρει στη Στοά επώνυμα και με αιτιολόγηση.

Ο τρόπος επικοινωνίας λοιπόν ήταν η πρώτη ευχάριστη έκπληξη. Η δεύτερη ήταν η βαθιά θρησκευτικότητα και πίστη που έδειχναν στο λόγο τους πολλά από τα μέλη. Οχι απλά δεν έδειχναν “άθεοι” ή “σατανιστές”, αλλά ο λόγος τους αποδείκνυε μία βαθιά ορθόδοξη πίστη που προερχόταν τόσο από την καρδιά τους, όσο και από τη μελέτη των ιερών και πατερικών κειμένων της Εκκλησίας. Απλά (και αυτό η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας δεν μπορεί να αποδεχτεί), σαν μη θρησκευτική αδελφότητα ο Τεκτονισμός αποτελείται από ανθρώπους που έχουν την ευρύτητα του πνεύματος να ακούσουν όλες τις απόψεις, είτε αυτές προέρχονται από το Ισλάμ, τις Ανατολικές θρησκείες και φιλοσοφίες ή τον αρχαίο και μεσαιωνικό μυστικισμό, και να τις συζητήσουν χωρίς τη στενομυαλη αντιμετώπιση που πολλές φορές δείχνουν οι απόλυτα δογματικοί άνθρωποι. Και αυτό συμβαίνει γιατί ο συνειδητοποιημένος Τέκτων γνωρίζει ότι κανένα Δόγμα δεν είναι ο κάτοχος της Απόλυτης και Αποκλειστικής Αλήθειας και η αλήθεια του καθένα μας πηγάζει από την καρδιά του και την πίστη του.

Ολα τα παραπάνω με έπεισαν ότι η συμμετοχή μου στην Τεκτονική Αδελφότητα θα μου προσέφερε τουλάχιστον ένα κοινωνικό περίγυρο που θα μπορούσα να επικοινωνήσω με ανθρώπους που πραγματικά έχουν κάτι να πουν και το λένε με την καρδιά τους (τις περισσότερες φορές).