Κάθε ένας από εμάς που έχουμε μέχρι σήμερα ενταχθεί σε ένα Τεκτονικό Τάγμα, έχει τις προτιμήσεις του στα μέρη που απαρτίζουν το Τεκτονικό Τυπικό. Κάθε ένα από αυτά τα μέρη, σκοπό έχει να συντονίσει τους συμμετέχοντες σε ένα άλλο επίπεδο συγκέντρωσης και πνευματικότητας, προκειμένου να μπορέσουν να ξεφύγουν από την καθημερινότητά τους και να συγκεντρωθούν στα δρώμενα.
Το προσφιλέστερο τμήμα των εργασιών, για πολλούς από εμάς, είναι η ανάγνωση του Τεκτονικού Τεμαχίου που έχει χαραχθεί από κάποιον Αδελφό. Είναι η τελετουργία της διάδοσης της Γνώσης και των Ιδεών στους συμμετέχοντες αδελφούς, καθώς και το έναυσμα για την παραγωγή κάποιων πολύ γόνιμων, και κάποιες φορές συγκινησιακά φορτισμένων, διαλόγων. Επίσης, είναι η γραπτή Ιστορία της κάθε Στοάς, ενδεικτική του ανήσυχου πνεύματος που γαλουχήθηκε μέσα της.
Ο άνθρωπος, από τη στιγμή που άρχισε να παράγει κατανοητούς φθόγγους προκειμένου να επικοινωνήσει, προσπάθησε με κάθε τρόπο να διαιωνίσει τις σκέψεις του. Ίσως αυτό να προήλθε από την έμφυτη βαριεστημάρα μας, φίλε μου και αδελφέ Θανάση, να επαναλαμβάνουμε αυτά που είπαμε μια φορά, σε κάθε άσχετο που μπορεί να μην τους δώσει καμία σημασία, ή απλά από μία εγωιστική διάθεση να διαιωνίσουμε τη σοφία μας (άλλωστε, τι κάνω κι εγώ εδώ μέσα, ε;). Έτσι, αναπτύχθηκε ο Γραπτός Λόγος.
Όμως, όπως πολλοί άνθρωποι μπορούν να επιβεβαιώσουν, ο Γραπτός Λόγος είναι κάτι πολύ περισσότερο από μία απλή χάραξη του προφορικού λόγου. Στην ουσία έχει τόση σχέση με τον προφορικό λόγο, όσο το να συμβουλευτείς ένα GPS για να πας κάπου, από το να πάρεις οδηγίες από τη θεία μου την Ευρύκλεια, όταν η νόσος Alzheimer της είχε κάνει το μυαλό σαν Ελβετικό τυρί (στην πραγματικότητα δεν έχω τόσες πολλές θείες, ιδίως με Alzheimer και αρχαιοπρεπή ονόματα, αλλά εφευρίσκω μερικές για τη δημιουργία λογοτεχνικών εντυπώσεων και μετά χάνονται στην ομίχλη της Ιστορίας, μαζί με τα GPS και τα Ελβετικά τυριά).
Ο Γραπτός Λόγος είναι κάτι ζωντανό, που αναπνέει, και αμέσως μετά τη γέννηση και διάδοσή του αποξενώνεται από τον γεννήτορά του, σε βαθμό που ο ίδιος απλά έχει μία ακόμα γνώμη, μέσα στις χιλιάδες που έχουν δημιουργηθεί από την ανάγνωση του κειμένου. Αποτελεί πλέον ένα μικρό ή μεγάλο σημείο αναφοράς, και όπως οι Καλές Τέχνες, έτσι και ο άρτιος και ευφυής Γραπτός Λόγος δημιουργεί πληθώρα σκέψεων και συναισθημάτων, διαφορετικών για τον καθένα από εμάς και πολλές φορές ξένων με τη σκέψη του δημιουργού του.
Το γεγονός ότι κάποιος συγγραφέας έγραψε ένα αξιόλογο πνευματικό πόνημα, περιποιεί τιμή στο συγγραφέα αυτό, αλλά το ίδιο το πόνημα δεν ελέγχεται πια, είναι μία πνευματική οδός που θα οδηγήσει τους ανθρώπους σε ανεξερεύνητες περιοχές. Όταν οδηγείτε για να πάτε προς τη Λαμία, ποτέ δεν αναρωτιέστε ποιος ακριβώς σχεδίασε την Εθνική οδό, αλλά εάν η οδός είναι ασφαλής, άνετη και κατάλληλη να την ταξιδέψετε. Συνεπώς, ο ίδιος ο Γραπτός Λόγος εμπεριέχει τη σοφία του δημιουργού του, την οποία από-προσωποποιεί, οικειοποιείται και μεταδίδει στο Κοινό.
Η εγγενής Αναρχία του Γραπτού Λόγου, η δύναμή του δηλαδή να δημιουργεί πληθώρα διαφορετικών ιδεών και συναισθημάτων, αποτελεί και το θεμέλιο της ανθρώπινης ελευθερίας, δεδομένου ότι κανένας από εμάς, ούτε καν ο δημιουργός του, δεν έχει το δικαίωμα να επιβάλει κάποιο συγκεκριμένο μονοπάτι σκέψης, πράγμα που θα οδηγούσε στο Δόγμα, μία κατάσταση που από τη φύση της είναι περιοριστική της ανθρώπινης ελευθερίας. Κανένας μας δεν γνωρίζει το σχήμα του δένδρου που θα προέλθει από το σπόρο που φυτέψαμε, εκτός κι αν θέλουμε να δημιουργήσουμε ένα μπονσάι, ένα εξάμβλωμα της Φύσης δηλαδή, όσο όμορφα κι αν το κλαδέψουμε.
Ο Ιησούς Χριστός υπήρξε μόνο μέσα από τους (κατά πολύ μεταγενέστερους) ευαγγελιστές, όπως ο Σωκράτης μέσα από τον Πλάτωνα και ο Όμηρος μέσα από τους πολύ νεότερους βάρδους που κατάφεραν να γράψουν ό,τι θυμούνταν. Ο προφορικός τους Λόγος, όσο σοφός και φωτισμένος και αν υπήρξε, θα χανόταν μέσα στην Ιστορία, αν δεν υπήρχε κάποιος να απαθανατίσει τη Σκέψη τους επάνω σε ένα πάπυρο ή μία πλάκα από πηλό. Ο αρκετά μεταγενέστερος Μωάμεθ το είχε αντιληφθεί αυτό και φρόντισε να αφήσει ο ίδιος γραπτό έργο πίσω του, διατηρώντας σαφώς μεγαλύτερο βαθμό πνευματικής συγγένειας με τη διαδοθείσα φιλοσοφία του, απ'ότι οι προηγούμενοι. Παρόλα αυτά, τα προβλήματα για τις δύο μεγάλες θρησκείες ξεκίνησαν όταν κάποιοι “σοφοί” αποφάσισαν ότι μόνο αυτοί κατείχαν την Αλήθεια πίσω από το Λόγο.
Ο Γραπτός Λόγος είναι λοιπόν η Δύναμη που έχει τη δυνατότητα να διαμορφώσει την Πραγματικότητα με τρόπους που ούτε οι ίδιοι οι δημιουργοί του δεν μπορούν να γνωρίζουν. Και επειδή “Scripta Manent”, η Δύναμη αυτή μπορεί να επενεργεί στην Κοινωνία πολλά χρόνια μετά το φυσικό αφανισμό του δημιουργού της.
Όλα τα παραπάνω, φίλε μου και μοναδικέ μου αναγνώστη Θανάση, είναι θαρρώ καταδεικτικά του πνεύματος με το οποίο πρέπει να εμφορείται ο Ομιλητής της Εσπέρας. Ο Ελευθεροτεκτονισμός είναι ίσως το τελευταίο καταφύγιο της Ελεύθερης Σκέψης, “ουδένα θέτων περιορισμόν εις την αναζήτησιν της Αληθείας”. Πρέπει λοιπόν να τιμήσουμε το προνόμιο που μας δίδεται να χαράξουμε Τεκτονικόν Τεμάχιον. Και θα το τιμήσουμε, αδελφέ μου Θανάση, μόνο όταν κλείσουμε εκείνο το ρημαδοβιβλίο του Albert Pike και δώσουμε στο Πνεύμα μας τόση ελευθερία σκέψης, αναρχία και αγάπη για τους ακροατές μας, ώστε να παράγουμε κάτι που, ει δυνατόν, θα τους αλλάξει τον τρόπο που βλέπουν την ίδια τη ζωή τους. Και αυτό θα το πετύχουμε, Θανάση μου, μόνο αν δώσουμε την ευκαιρία να μιλήσει η Ψυχή μας.
Υπήρξα τυχερός να ακούσω 1-2 τέτοιες ομιλίες μέχρι σήμερα.
Είπον...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου