Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

Ένας Θαυμαστός, Καινούργιος Κόσμος...


Καλέ μου φίλε Θανάση, μια και πεισματικά παραμένεις εκτός Τεκτονικής Αδελφότητας, μόνο και μόνο για να με υποχρεώνεις να γράφω όλες αυτές τις ανούσιες αμπελοφιλοσοφίες στο φτωχό αυτό μπλόγκ που διαβάζεις, είμαι βέβαιος ότι έχεις ακόμα την εντύπωση ότι τα περίφημα Τυπικά, για τα οποία αρνούμαι να μιλήσω λεπτομερειακά, έχουν να κάνουν με μυστικιστικές τελετές και εσωτερικά θέματα, τα οποία θα φάνταζαν εντελώς ξένα στα αυτιά και τα μάτια των αμυήτων.

Η αλήθεια δεν θα μπορούσε να βρίσκεται μακρύτερα από την αντίληψη αυτή. Άλλωστε, το να ξεπουπουλιάζει κανείς τελετουργικά κοτόπουλα, να διακορεύει παρθένες (που να βρεθούν κι αυτές...) και να επικαλείται τον Ασμοδαίο για να κάνει σπλιτ η μετοχή που αγόρασε και να του ρίξει επιτέλους μια ματιά η Ροδούλα του κυρ-Σταμάτη του γαλατά, θα του έτρωγε πάρα πολύ χρόνο, με αποτέλεσμα να μην προλάβει να κατακυριεύσει τη γη.

Προσπαθώντας να μιλήσω (επιτέλους) σοβαρά, θέλω να πω με όλα αυτά τα ανόητα παραδείγματα ότι κάτι διαφορετικό πρέπει να γίνεται μέσα στις Στοές, ώστε να εμπνέει ανθρώπους να προβαίνουν σε κοσμοϊστορικές ενέργειες, όπως (π.χ.) η Γαλλική Επανάσταση.

Ε, λοιπόν, το ομολογώ, Θανάση μου. Τόσο τα Τυπικά μας, όσο και οι περισσότερες ομιλίες που πραγματοποιούνται μέσα στις Στοές μας, είναι με τέτοιο δόλιο τρόπο δομημένα, ώστε να προξενούν μια εντελώς αλλότρια αντίδραση στους μακάριους εγκεφάλους μας. Τους κάνουν (άκουσον! Άκουσον!) να σκέφτονται.... Και το χειρότερο είναι ότι τους κάνουν να σκέφτονται ελεύθερα!!! Ανήκουστο πράγμα, δηλαδή... Μην το πεις όμως αυτό σε κανένα ιεράρχη σαν τον Άγιο Πειραιώς γιατί χαθήκαμε... Το Τεκτονικό Μυστικό θα διαρρεύσει και δεν θα έχουμε πια, που να κρυφτούμε!!

Ελπίζοντας να σου έχω φτιάξει τη διάθεση να μάθεις και άλλα για το Μυστικό της Τεκτονικής Αδελφότητας, θα σου θυμίσω δύο βιβλία που είμαι βέβαιος ότι διάβασες στα νεανικά σου χρόνια, αν όχι για κανένα άλλο λόγο, τουλάχιστον για να εντυπωσιάσεις κανένα επαναστατημένο κοριτσόπουλο με αμπέχωνο και αξύριστα πόδια, από αυτά που πλημμύριζαν τα πανεπιστήμια της δεκαετίας του '70. Τα δύο αυτά βιβλία είναι ο “Θαυμαστός, Καινούργιος Κόσμος”, του Aldous Huxley και το “1984” του George Orwell.

Βέβαια, και τα δύο αυτά βιβλία είναι κάπως παλιά, έχοντας εκδοθεί το 1932 και 1949 αντίστοιχα, αλλά και τα δύο πραγματεύονται την υποδούλωση των ανθρώπων και την καταπάτηση της Ελευθερίας τους. Όμως, κάθε ομοιότητα τερματίζεται εκεί.

Στο “1984”, ο Orwell, με εφιαλτικό τρόπο προβλέπει την άνοδο και επικράτηση μιας απολυταρχικής κοινωνίας όπου κάθε σκέψη, λέξη, κίνηση ή πρόθεση ακόμα, ελέγχονται από τον Μεγάλο Αδελφό, με εξαιρετικά δυσάρεστα επακόλουθα για τους παραβάτες.

Στο “Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος”, ο Sir A.Huxley μας βάζει μέσα σε μια κοινωνία που οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουν ουσιαστικά εκχωρήσει τις ελευθερίες τους ευρισκόμενοι σε μια συνεχή κατάσταση απόλαυσης και αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει γύρω τους.

Ελπίζω να συμφωνείς Θανάση μου, ότι η σημερινή μας Κοινωνία βρίσκεται εν πολλοίς σε μια κατάσταση Θαυμαστού Καινούργιου Κόσμου, από την οποία όμως έχει τόσο πολύ τυφλωθεί, ώστε οι κεραίες της έχουν αλλοιωθεί και προσπαθούν να συλλάβουν μόνον οποιαδήποτε Οργουελικού τύπου απειλή.

Τι θαυμαστό θέμα για να γραφούν αμέτρητες πραγματείες που θα αναλύουν κάθε δυνατή έκφανση του φαινομένου αυτού!.. Και έχουν γραφεί ήδη Θανάση μου, εγώ άλλωστε είμαι ένας απλός αμπελοφιλόσοφος, δεν ισχυρίζομαι ότι θα είχα το χρόνο ή τη δεξιότητα να αναπτύξω ένα τόσο μεγάλο θέμα με τρόπο που δεν θα έπεφτες ξερός από πλήξη και ανία. Ενα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο είναι το “Amusing Ourselves to Death: Public Discourse in the Age of Show Bussinessτου Neil Postman, όπου ο συγγραφέας, διατηρώντας τις αναλογίες, ζωγραφίζει μια πραγματικότητα όπου η Κοινωνία μας έχει στην ουσία εκχωρήσει τα δικαιώματά της για χάρη της διασκέδασης.

Χωρίς να θέλω να προσβάλλω λοιπόν, τις χιλιάδες των συμπολιτών μας που ξεσηκώνονται εναντίον κάθε μέτρου που θεωρούν ότι καταπιέζει τα δικαιώματά τους, θέλω να τους υπενθυμίσω ότι στο σύνολό μας έχουμε εκχωρήσει πολλά από αυτά για χάρη της καλοπέρασης, του άκρατου καταναλωτισμού μας και της αμάσητης κατάποσης χιλιάδων ειδήσεων και πληροφοριών που μας κατακλύζουν από την τηλεόραση και το διαδίκτυο, θύματα κι εμείς της πανίσχυρης εικόνας που μας προφέρεται σε όλο και καλύτερη ανάλυση και σε 3-D και μας καλεί να τη δεχτούμε αφιλτράριστη, ως το μόνο μέσο αλληλεπίδρασης με τον κοινωνικό μας περίγυρο. Και το σπουδαιότερο, χάνουμε την ελευθερία μας με την ίδια μας τη θέληση, χωρίς κανένας να βάλει μπροστά τα τάνκς, που άλλωστε καίνε τόσο πολύ πετρέλαιο...

Σε κάποια παλαιότερη ανάρτησή μου, προσπάθησα να αναλύσω πιο διεξοδικά το θέμα αυτό ( http://mason100.blogspot.com/2011/01/blog-post_1039.html) και πιστεύω ότι αυτό συνιστά τη μεγαλύτερη απειλή για τις ατομικές μας ελευθερίες, παρά τα όσα διατείνεται η κατά τ'άλλα συμπαθέστατη κα Παπαρήγα, οι ομοϊδεάτες της και όσοι άλλοι διακατέχονται από αυξημένη ευαισθησία σε διάφορες θεωρίες συνομωσίας.

Να λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν για τον Τεκτονισμό, σε περίπτωση που δεν βρίσκουμε αρκετά κοτόπουλα να θυσιάσουμε στον Ασμοδαίο. Να προσπαθήσουμε, χρησιμοποιώντας τα εργαλεία του Ορθού Λόγου και της Ελεύθερης Σκέψης, να αφαιρέσουμε από τα μυαλά μας όλη αυτή την “πέτρα” που μαζεύτηκε με την πολυετή έκθεσή μας στην Προκατάληψη, τη Μισαλλοδοξία, το Σκοταδισμό και το Φανατισμό, που πέρασαν τόσο αθόρυβα και ανώδυνα μέσα μας, μαζί με χιλιάδες ώρες τεχνητής ευδαιμονίας που μας παρείχε ο Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος μας.

Κι αυτό ίσως να είναι το Τεκτονικό Μυστικό... Ή τουλάχιστον, μέρος αυτού...Τι λες κι εσύ;

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Η δοκιμασία του Δοκιμαστή...


Καλέ μου φίλε Θανάση, εδώ και κάτι περισσότερο από ένα χρόνο σε ζαλίζω με θέματα που άπτονται του Ελευθεροτεκτονισμού και της βιωματικής σχέσης που έχει μαζί του ο κάθε ένας από εμάς που «έκρουσε τη θύρα του Ναού του Ορθού Λόγου».

Όμως, το ταξίδι όλων μας, από τον νεότερο μαθητή, μέχρι τον Μεγάλο Διδάσκαλο, ξεκίνησε από μια κοινή εμπειρία, αυτή της μύησης σε βαθμό Μαθητού, η οποία, ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίναμε εκείνη τη στιγμή που τη βιώναμε, αποτελεί ίσως τη σημαντικότερη εμπειρία που έχει κάποιος που θα ενταχθεί στην Ελευθεροτεκτονική Αδελφότητα.

Σε παλαιότερη ανάρτησή μου (http://mason100.blogspot.com/2011/01/blog-post_4139.html ) αναφέρομαι εφαπτομενικά στην εμπειρία αυτή της μυήσεώς μου, χωρίς να υπεισέρχομαι σε λεπτομέρειες του Τυπικού, ούτε στον αποσυμβολισμό του κάθε γεγονότος που περιλαμβάνεται στη διαδικασία αυτή. Πέρα από την άρνησή μου να εξιστορήσω μια διαδικασία που αποτελεί την πεμπτουσία του Τεκτονικού Βιώματος, θα ήταν σαν να έβγαινα από την προβολή της ταινίας «Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές» και φώναζα στην ουρά των υποψήφιων θεατών της επόμενης παράστασης ότι «και οι 12 ήταν οι δολοφόνοι». Σκέτο ξενέρωμα δηλαδή.

Όμως, θέλω να αναφερθώ στον αξιωματικό που πρωταγωνιστεί στη μύηση των νεοφύτων και στο σημαντικό ρόλο που διαδραματίζει στη μοναδική αυτή εμπειρία που έχουν οι νέοι αδελφοί μας. Εννοώ τον Δοκιμαστή της Στοάς.

Ο ρόλος του Δοκιμαστή είναι ελαφρώς άχαρος τις περισσότερες ημέρες που λειτουργεί μία Στοά. Κάθεται στην καρέκλα του κρατώντας ένα τενεκεδένιο ξίφος και συμμετέχει στις διαδικασίες ανοίγματος και κλεισίματος των εργασιών μόνο με τη φυσική του παρουσία και όχι με κάποια προφορική συμμετοχή του στο Τυπικό. Θεωρητικά, εάν μας επισκεφθεί κάποιος άγνωστος αδελφός από άλλη Στοά, χωρίς προηγούμενες συστάσεις, ο Δοκιμαστής οφείλει να τον υποβάλει στη διαδικασία της «κεράμωσης», δηλαδή να του υποβάλλει ερωτήσεις για να διαπιστώσει εάν ο εν λόγω επισκέπτης είναι «Τέκτων Κανονικός», πριν του επιτρέψει τη συμμετοχή του στις εργασίες της Στοάς. Επίσης, (αν και αυτό δεν το έχω δει προσωπικά να συμβαίνει ποτέ), ο Δοκιμαστής ελέγχει τους συμμετέχοντες αδελφούς, για να διαπιστώσει εάν η περιβολή τους είναι κόσμια και σύμφωνη με τους κανόνες.

Όμως, τις ημέρες που η Στοά έχει μύηση νεοφύτων (συνήθως 2-3 φορές κάθε χρόνο), ο ρόλος του Δοκιμαστή είναι ο πιο σημαντικός από όλων των συμμετεχόντων αδελφών. Είναι αυτός που θα παραλάβει τους υποψήφιους από την αμύητη Κοινωνία, θα τους δέσει τα μάτια συμβολίζοντας το σκότος της αγνοίας και της προκατάληψης στην οποία βρίσκονταν μέχρι εκείνη τη στιγμή, θα τους οδηγήσει κρατώντας τους αγκαλιά μέσα από τις δοκιμασίες της μυήσεως και θα τους αφαιρέσει το κάλυμμα των ματιών τους, παραδίδοντάς τους στο Φως, μετά το πέρας της μυήσεως αυτής. Είναι μια διαδικασία που έχει τις ρίζες της στους ιεροφάντες των αρχαίων Αιγυπτιακών και Ελληνικών Μυστηρίων.

Πολλοί αδελφοί που έχουν εσωτερικό πνευματικό προσανατολισμό, θεωρούν το ρόλο του Δοκιμαστή ελαφρώς γρουσούζικο, διατεινόμενοι ότι αυτός ελκύει την αρνητική ενέργεια από τον μυούμενο για να τον παραδώσει «καθαρό» στο Φως, ή, (όπως το εξέφρασε ένας σοφός και αγαπημένος αδελφός), ο Δοκιμαστής είναι ο «αίρων τας αμαρτίας του αμυήτου». Για το λόγο αυτό, είναι δύσκολο για κάποιον αδελφό να βρίσκεται στη θέση αυτή για περισσότερο από μία διετή θητεία.

Στη μητρική μου Στοά, εδώ και πολλά χρόνια έχουμε (και θα έχουμε) τον ίδιο Δοκιμαστή. Είναι ένας πράος, καλοσυνάτος και χαμογελαστός αδελφός, πολύ «διαβασμένος» και με απόλυτη συναίσθηση του ρόλου που του έχει ανατεθεί. Είναι ο ίδιος αδελφός που με οδήγησε με δεμένα τα μάτια μέσα στο Ναό και που τον έχω δει να οδηγεί πάρα πολλούς άλλους αδελφούς στην ίδια αυτή αρχαία και μοναδική μυσταγωγική εμπειρία.

Πριν από λίγες ημέρες είχαμε εργασίες μύησης νεοφύτων και είχα για μία ακόμη φορά την ευκαιρία να παρακολουθήσω τα τεκταινόμενα και τον φίλτατο αδελφό μας στον ιδιαίτερο αυτό ρόλο. Είναι περίεργο ίσως για κάποιον αμύητο, αλλά η συμμετοχή ακόμα και πολύ παλαιών αδελφών στη διαδικασία αυτή τους βοηθά κάθε φορά να παρατηρήσουν και να αποσυμβολίσουν ακόμη ένα μικρό κομματάκι αυτού που βίωσαν πριν από τόσα χρόνια, έτσι η μύηση νέων αδελφών δεν είναι ποτέ κάτι βαρετό που θα θεωρούσε κάποιος ότι δεν αξίζει να το παρακολουθήσει για άλλη μία φορά. Αντίθετα, η προσέλευση τις ημέρες της μύησης στον Πρώτο Βαθμό (του μαθητού Τέκτονα) είναι πάντοτε εντυπωσιακή.

Όταν οι μυούμενοι είναι περισσότεροι από ένα, είναι φυσικό ο Δοκιμαστής να χρειάζεται βοήθεια και από άλλους αδελφούς του βαθμού του Διδασκάλου, για να οδηγήσει τους νεόφυτους μέσα στο Ναό και στις επακόλουθες δοκιμασίες. Όμως, αυτός είναι που θέτει το ρυθμό και αυτός οδηγεί τους υπόλοιπους στο ρόλο που έχουν αναλάβει.

Έτσι, είδα για ακόμα μια φορά τον φίλτατο αδελφό μας να εισέρχεται στο Ναό, κρατώντας με προσοχή και ιδιαίτερη στοργή ένα νεόφυτο που με δεμένα μάτια και μικρά διστακτικά βήματα έμπαινε για πρώτη φορά στο χώρο του Ναού του Ορθού Λόγου. Και αυτό που παρατήρησα στην έκφραση του αδελφού Δοκιμαστή ήταν η Αγάπη. Εκείνη τη στιγμή, Δοκιμαστής και Μυούμενος ήταν ένα αδιαίρετο άτομο, σαν μια εγκυμονούσα έτοιμη να φέρει στον κόσμο μια νέα ζωή. Και μπορεί ο μυούμενος να έδειχνε διστακτικός και ίσως λίγο φοβισμένος, έχοντας αποστερηθεί για λίγο την κυριότερη αίσθηση που μας δίνει σαφείς πληροφορίες για το περιβάλλον μας (άλλωστε κανένα μωρό δεν γεννήθηκε ποτέ ευτυχισμένο και χαρούμενο), η έκφραση του Δοκιμαστή όμως ήταν αυτή της χαράς, της τρυφερότητας και της αγάπης, όχι δηλαδή διαφορετική από μιας γυναίκας που βλέπει το παιδί της για πρώτη φορά.

Ίσως γι αυτό ο αγαπημένος μας αδελφός έχει αντέξει τόσα πολλά χρόνια στον ίδιο ρόλο. Γιατί αναιρεί την αρνητική ενέργεια με το πιο καταλυτικό αντίδοτο, αυτό της Αγάπης.

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

Τεκτονισμός και Θεία Διδασκαλία...


Καλέ μου αναγνώστη και αμύητε φίλε Θανάση, προχτές είχα μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με κάποιο γνωστό μου και θεωρώ ότι αποτελεί θέμα σχολιασμού για το φτωχό αυτό μπλόγκ, μια και αν δεν βρίσκω τίποτα ενδιαφέρον να σχολιάσω, στο τέλος θα καταλήξω να σου γράφω συνταγές για τα ντολμαδάκια της θείας μου της Ερμιόνης (τα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, είναι καταπληκτικά και εξαφανίζονται γρηγορότερα από μέλη του ΣΕΒ σε συγκέντρωση του ΠΑΜΕ).

Ο γνωστός αυτός είναι άτομο επαρκούς καλλιέργειας, αλλά και πολύχρονης ενασχόλησης με τα εκκλησιαστικά ζητήματα. Όπως καταλαβαίνεις λοιπόν, πιστός στην επίσημη γραμμή της Εκκλησίας, δυσκολεύεται να δεχτεί την αρμονική συνύπαρξη του Τεκτονισμού με το Εκκλησιαστικό Δόγμα, θεωρώντας τα ως δύο έννοιες εκ διαμέτρου αντίθετες.

Βέβαια, πρόκειται για άτομο καλλιεργημένο, οπότε ευτυχώς η συζήτησή μας δεν ξέπεσε σε κατηγορίες περί σατανιστικών τελετών, διακόρευσης παρθένων και πόσης αίματος νηπίων, διότι σε μια τέτοια περίπτωση θα έβγαινε στην επιφάνεια το προκλητικό καλόπαιδο που κρύβω επιμελώς μέσα μου και θα γινόταν το «έλα να δεις».

Η θέση του εν λόγω φίλου περιορίστηκε στο ερώτημα, γιατί οι Τέκτονες έχουν την ανάγκη ύπαρξης του Τεκτονισμού, αφού, όντας Χριστιανοί (ή Εβραίοι, ή Μουσουλμάνοι), έχουν ασπαστεί ένα σύστημα ηθικών αξιών που καλύπτει τις ηθικές και πνευματικές αναζητήσεις ενός εχέφρονος ανθρώπου; Τι περισσότερο τους προσφέρει ο Τεκτονισμός, αν όχι άλλες, πιο σκοτεινές επιδιώξεις που δεν βρίσκουν ικανοποίηση στους κόλπους της Εκκλησίας;

Ομολογώ ότι δεν είμαι το πλέον κατάλληλο άτομο για να δώσει όλες τις απαντήσεις στη συγκριτική φιλοσοφία των ηθικών συστημάτων που πρεσβεύει η εκκλησία και ο Τεκτονισμός. Όπως οι περισσότεροι από εμάς, δηλώνω Χριστιανός Ορθόδοξος, αλλά η σχέση μου με το Θείο είναι περισσότερο ενστικτώδης και βιωματική, παρά βασισμένη στο επίσημο εκκλησιαστικό Δόγμα. Όταν λοιπόν δεν διαθέτω έτοιμες απαντήσεις, ανατρέχω στην Ιστορία για να μου δώσει κάποιες ενδείξεις σχετικά με το ποιοι μπορεί να υπήρξαν οι λόγοι ύπαρξης του Ελευθεροτεκτονισμού.

Ο Ελευθεροτεκτονισμός, όπως τον γνωρίζουμε σήμερα, είναι προϊόν της εποχής του Διαφωτισμού στην Ευρώπη. Είναι η εποχή της γέννησης της μπουρζουαζίας και της Αστικής Τάξης που σταδιακά αντικατέστησαν τη φεουδαρχία στην Ευρώπη. Είναι η περίοδος που ο απλός άνθρωπος αρχίζει και αισθάνεται πολίτης μιας εθνικής οντότητας και όχι ιδιοκτησία ενός απόλυτου άρχοντα για τον οποίο ζούσε, εργαζόταν, αναπαραγόταν και πέθαινε, στο παρελθόν.

Το αποτέλεσμα ήταν να ξεσπάσουν ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού Ωκεανού, κινήματα και επαναστάσεις σε όλες τις πολιτισμένες κοινωνίες της εποχής, που κατέστησαν τον Ορθό Λόγο ύψιστο εργαλείο κοινωνικής οργάνωσης, σε αντίθεση με το μέχρι τότε κρατούν Δόγμα. Η Αμερικανική επανάσταση, η Γαλλική επανάσταση, το κίνημα των Καρμπονάρων, η Ελληνική Επανάσταση και τόσες άλλες σπουδαίες αλλαγές στις Δυτικές κοινωνίες προήλθαν από την επικράτηση της μέχρι τότε απολεσθείσας Λογικής, όπως την εννοούσαν οι αρχαίοι Έλληνες.

Η δίψα για ελευθερία και αυτοδιάθεση αποδείχθηκε πολύ ισχυρότερη από τα οπλοστάσια των δεσποτών. Δεν θα εξετάσω αν το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό. Θα δεχθώ ταπεινά ότι όλες αυτές οι κατακλυσμιαίες εξελίξεις  δημιούργησαν το ηθικό και ιδεολογικό υπόβαθρο για να δημιουργηθεί η Τεκτονική Αδελφότητα και όχι ότι ο Τεκτονισμός υπήρξε η μήτρα γέννησης αυτών των αλλαγών, αν και αυτός προϋπήρξε όλων των προαναφερθέντων ιστορικών γεγονότων.

Ας δεχτούμε λοιπόν για οικονομία χρόνου, ότι και ο Τεκτονισμός προϋπήρχε αλλά σταδιακά άλλαξε μορφή για να αγκαλιάσει το πνεύμα ελευθερίας που γεννιόταν μέσα στις κοινωνίες. Ελευθερία, Ισότης, Αδελφότης. Ένα τρίπτυχο που ακόμα δεσπόζει επάνω από την έδρα των Σεβασμίων στις στοές μας και μέχρι πριν κάποιες δεκαετίες ανεκράζετο αντί του «Ο.:Ο.:Ο.:» από τους παλαιότερους αδελφούς μας.

Τι έπραττε εκείνη την εποχή η Εκκλησία; Οι γαλαζοαίματοι και πορφυρογέννητοι ηγέτες της προσπαθούσαν να πείσουν τον απλό Λαό ότι ήταν θέλημα Θεού να υπηρετούν τον αφέντη τους και οποιαδήποτε απολαβή θα έπρεπε να περιμένει μετά την τελευταία τους πνοή επί της γής. Ιερά Εξέταση, κατάρες, αφορισμοί και κατηγορίες από άμβωνος περίμεναν όποιον αμφισβητούσε αυτή τη θέση της επίσημης Εκκλησίας, η οποία την ίδια στιγμή αποκόμιζε τεράστια πλούτη από τους φεουδάρχες που προστάτευε και δεχόταν «ελέω Θεού». Και στην πορεία, η διδασκαλία του Ιησού Χριστού είχε θαφτεί κάτω από βουνά χρυσού, καθιστώντας την Εκκλησία μέρος του Προβλήματος και όχι μέρος της Λύσης για τον αδύναμο Λαό.

Στο «Κοιμητήριο της Πράγας» ο Ουμπέρτο Έκο περιγράφει με γλαφυρότητα όλες τις δολοπλοκίες της άρχουσας τάξης και της Εκκλησίας, προκειμένου να αμαυρωθεί ο Τεκτονισμός στα μάτια του απλού λαού, με την εμπλοκή του στα περίφημα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» τα ίδια πλαστά έγγραφα που χρησιμοποίησαν οι Ναζί, μισό  αιώνα αργότερα, για να δικαιολογήσουν την εξολόθρευση του Εβραϊκού πληθυσμού της Ευρώπης. Τα ίδια πλαστά έγγραφα που φρίττει ο κάθε λογικός άνθρωπος να διαβάζει ακόμα και τώρα,  μέσα σε έντυπα παρεκκλησιαστικών οργανώσεων, στη χώρα μας.

Να λοιπόν φίλτατε Θανάση η διαφορά που αναζητάει ο θρησκόληπτος φίλος μας. Ο Τεκτονισμός αποδέχθηκε από την αρχή τις διδασκαλίες του Ιησού Χριστού και των άλλων μεγάλων θρησκευτικών μορφών, που μιλούν για Αγάπη, για ανοχή, αγαθοεργία, ελεημοσύνη και αλληλοβοήθεια. Απλά, απέρριψε συλλήβδην όλα αυτά που κάνουν τις θρησκείες να μοιάζουν με μαγαζάκια, όπως είναι ο δογματισμός, η μισαλλοδοξία, η έλλειψη ανοχής, η υστεροβουλία και οι πολιτικές διαπλοκές, διακηρύττοντας την ελευθερία της σκέψης, το σεβασμό στις απόψεις του άλλου και την ανάγκη να αποποιηθούμε «τα μέταλλα», όλα δηλαδή όσα μας χωρίζουν και μας διαφοροποιούν από τον διπλανό μας.

Άλλωστε, οι περισσότεροι αδελφοί που γνωρίζω είναι ιδιαίτερα ευσεβείς Χριστιανοί, Εβραίοι, Μουσουλμάνοι ή Ινδουιστές, με όλη τη σημασία της λέξης και όχι απλά από συνήθεια ή κατ'επάγγελμα.

Ίσως λοιπόν, το να είναι κανείς Τέκτων αποδεικνύει ότι έχει βάλει έμπρακτα στη ζωή του και στην καρδιά του τις διδασκαλίες του Ιησού Χριστού (και αντίστοιχα όλων των άλλων μεγάλων θρησκευτικών μορφών της Ιστορίας), πολύ πιο ένθερμα από πολλούς  ιεράρχες των επίσημων Δογμάτων.

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

Aπορίες ενός νέου ανθρώπου...

Καλέ μου φίλε Θανάση,

Προχτές πήρα ένα ωραίο γράμμα από ένα παλληκάρι 19 χρονών που εκδήλωσε με τον τρόπο του το ενδιαφέρον του για μελλοντική του ένταξη στην Ελευθεροτεκτονική Αδελφότητα.

Όπως έχω γράψει και στο παρελθόν, ο κύριος σκοπός αυτού του blog είναι να ενημερώσει το κοινό (στο μέτρο που δεν προδίδεται η εμπιστοσύνη της Αδελφότητάς μας και δεν βγαίνουν τα Τυπικά μας φόρα-παρτίδα στην αμύητη Κοινωνία) σχετικά με τις αρχές και τη φιλοσοφία του Τεκτονισμού, οπότε θεωρώ ότι το γράμμα που μου έστειλε ο φίλος μας εκφράζει απορίες που πιθανότατα απασχολούν πολλούς άλλους ανθρώπους. Έτσι, το δημοσιεύω αυτούσιο και κάνω ενδιάμεσα τα δικά μου σχόλια και απαντήσεις.

Καλησπέρα σας,

βρήκα το ιστολόγιό σας πολύ ενδιαφέρον σχετικά με το ζήτημα του Τεκτονισμού και μου άρεσε ιδιαίτερα τόσο το γράμμα, όσο και το πνεύμα του λόγου σας σε πολλές αναρτήσεις σας.

Για να συστηθώ ο ίδιος, με λένε Δ., είμαι δευτεροετής φοιτητής Νομικής και μέλος ενός Ομίλου Rotaract, ενώ ασχολούμαι ερασιτεχνικά με το ραδιόφωνο και την συγγραφή άρθρων σε δικό μου ενημερωτικό ιστολόγιο. Γνώμονας στη μέχρι τώρα πορεία μου ήταν η γνώση και η ηθική πρωτίστως ενασχόλησή μου με πολλά ενδιαφέροντα-ούτως ώστε να γνωρίσω από μέσα τις δημόσιες σχέσεις, το πελατειακό σύστημα, το πολιτικό συμβιβασμό στο πλαίσιο της ακαδημαϊκής δράσης, χωρίς εγώ ποτέ να συμβιβαστώ και να υπηρετήσω κάτι πέρα από την ηθική και το αντικειμενικά δίκαιο και ορθό. Λατρεύω τη γνώση και τη δύναμη της Αλήθειας ως άνθρωπος, ενώ αν κανείς πριν πεθάνω με ρωτούσε "ποιά είναι η τελευταία σου επιθυμία", θα απαντούσα "να μάθω, να γνωρίσω μυστικά, να γνωρίσω την Αλήθεια".

(Αγαπητέ Δ. πιστεύω ότι είσαι σε πολύ καλό δρόμο, όσον αφορά το είδος των ανθρώπων που έχουν τόσο να προσφέρουν, όσο και να αποκομίσουν από την ένταξή τους στην Ε.Τ. Αδελφότητα.

Δεδομένου όμως ότι οι συντριπτικά περισσότεροι αδελφοί είναι πάνω από 30-35 ετών και η ελάχιστη ηλικία για αποδοχή είναι το 23ο έτος της ηλικίας σου,  θα χρειαστεί να περιμένεις λίγα χρόνια πριν κρούσεις τη θύρα του Ναού)

Γενικά ο Τεκτονισμός είναι κάτι σχεδόν άγνωστο που με θέλγει, με γοητεύει αν θέλετε λόγω των ανωτέρω αναζητήσεών μου και της βιοθεωρίας μου και μέσω του ιστολογίου σας μου δίνεται η ευκαιρία να λυθούν πολλές απορίες, αλλά και γενικότερες προκαταλήψεις που διατηρούσα και εγώ ο ίδιος για το τί εστί Τέκτων και ποιό πραγματικά είναι το μήνυμα του φιλοσοφικού κινήματος του Τεκτονισμού.

(Δεν θα το αποκαλούσα φιλοσοφικό Κίνημα, δεδομένου ότι δεν «κινείται» συλλογικά προς την επίτευξη κάποιων στόχων, πολιτικών, κοινωνικών ή θρησκευτικών. Είναι μια Αδελφότητα ανθρώπων που μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες που εξέφρασες πιο πάνω και προσπαθούν, ο καθένας για τον εαυτό του, να προσεγγίσουν το Φως της Γνώσης και της Αλήθειας και να κάνουν τους εαυτούς τους καλύτερους ανθρώπους. )

 Έχω αναζητήσει πληροφορίες μόνος μου πολλές φορές και κοπιαστικά, ωστόσο, πιστεύω πως με οτιδήποτε ασχοληθεί κανείς, αν δεν το γνωρίσει εις βάθος και ιδίοις όμασι δεν μπορεί να έχει άποψη και να κρίνει ελαφρά τη καρδία. Το θέμα είναι όμως ότι πολλές φορές αυτή η περαιτέρω διείσδυση είτε λόγω των προκαταλήψεων που κυριαρχούν, είτε του ίδιου του ανθρώπινου φόβου αλλά και της ανυπαρξίας ενός μεμυημένου μέλους στο κοντινό περιβάλλον είναι ανέφικτη.

(Αυτό, αγαπητέ μου Δ. είναι ένα πρόβλημα που ομολογώ ότι το είχα κι εγώ όταν ενδιαφέρθηκα να ενταχθώ στον Τεκτονισμό. Οι Αμερικανοί λένε «Ask1, 2B1», εννοώντας ότι δεν κάνουμε προσηλυτισμό ή «στρατολόγηση» αλλά θέλουμε ο καθένας να έρχεται στους κόλπους του Τεκτονισμού με τη δική του θέληση και ζητώντας να γίνει μέλος)

 Έτσι, θεώρησα σώφρον να σας αποστείλω κάποιες συναφείς εμπιστευτικές απορίες μου, τις οποίες πραγματικά θα ήθελα πολύ να λύσετε στο βαθμό που θα επιθυμούσατε και θα μπορούσατε.

Ποιές είναι οι θεμελιώδεις διδαχές του Τεκτονισμού- τι διδάσκεται κάθε μεμυημένο μέλος?

(Όπως σου είπα, δεν διδάσκεται, τουλάχιστον από κάποια «διδακτέα ύλη». Απλά, με τη βοήθεια των άλλων αδελφών του και από τα Τυπικά και τις ομιλίες που γίνονται μέσα στη Στοά, μαθαίνει να αποσυμβολίζει τις έννοιες και τους μύθους που θα του προσφέρουν τα μέσα να βελτιώσει ο ίδιος τον εαυτό του. Κανένας δεν θα σου πει «πίστεψε αυτό και όχι το άλλο». Εσύ πρέπει να καταλήξεις στα δικά σου συμπεράσματα και αυτό είναι η ομορφιά του Τεκτονισμού, ότι δεν είναι δογματικός. Εδώ θα πρέπει να τονίσω ότι η αναζήτηση ενός Τέκτονα είναι για την εύρεση της Αλήθειας μέσα στη ζωή του και όχι για το τι συμβαίνει μετά την Υπέρτατη Μύηση του θανάτου του).

Τι συμβολίζουν τα μυστικιστικά τελετουργικά?

(Δεν είναι «μυστικιστικά» απλά είναι μυστικά για τους αμύητους, διότι εμπεριέχουν συμβολισμούς που εάν δεν τους γνωρίζεις μπορεί να παρανοήσεις το δραματουργικό τμήμα των Τυπικών. Φαντάσου έναν μη-Χριστιανό να ακούει «τούτο μου εστί το Σώμα, φάγετε εξ αυτού πάντες». Θα μας περνούσε για κανίβαλλους. Κατά τα λοιπά, τα Τυπικά έχουν σκοπό να συντονίσουν πνευματικά και διανοητικά τους παρευρισκόμενους ώστε να λειτουργούν σε ένα ανώτερο πνευματικό επίπεδο, απαλλαγμένο από τα καθημερινά μας προβλήματα. Άλλωστε, δεν θυμάμαι να είδα κάποια κατηγορία να στρέφεται εναντίον όσων συμμετείχαν στα Ελευσίνια Μυστήρια, μόνο και μόνο επειδή τα μυστήρια αυτά ήταν μυστικά).

Υπάρχει συνάφεια με δυνάμεις του "κακού"?

(Απολύτως καμία. Όλα αυτά που ακούγονται είναι φημολογίες που ξεκίνησαν από τον 18ο-19ο αιώνα και σκοπό είχαν να διαβάλλουν τον Τεκτονισμό, επειδή «έμπαινε στο ρουθούνι» όλων των πολιτικών και θρησκευτικών δεσποτικών καθεστώτων της εποχής. Διάβασε το «Κοιμητήριο της Πράγας» του Ουμπέρτο Έκο να καταλάβεις πως ξεκίνησε η ιστορία αυτή).

Υπάρχει ένα ευρύτερο πλάνο δράσης?

(Δυστυχώς όχι και λέγω «δυστυχώς» γιατί ακόμα και στους δύσκολους καιρούς που ζούμε δεν μπορούμε να πράξουμε τίποτα συλλογικά, όπως θα δεις και σε προηγούμενες αναρτήσεις μου).

Τι κερδίζει και τι χάνει κάθε μέλος του ταγμάτων?

(Το κέρδος είναι εσωτερικό και συνεπώς υποκειμενικό. Μαθαίνεις να ακούς, να εκφράζεις με ηπιότητα και αγάπη ακόμα και την αντίθεσή σου, να πειθαρχείς στους κανόνες μιας συζήτησης, να σκέφτεσαι, να ακούς γνώμες άλλων καλλιεργημένων ανθρώπων που τους εμπιστεύεσαι σαν αδελφούς και να κάνεις τον εαυτό σου λίγο καλύτερο και πιο φιλάνθρωπο. "Χάνεις" κάπου 20-25€ κάθε μήνα που είναι η «συνδρομή» σου στη Στοά και λίγα ακόμα χρήματα που δίνεις αν θέλεις στο σάκο της αγαθοεργίας που περιάγεται στο τέλος κάθε συνεδρίασης)

Ποιά η σχέση ταγμάτων και μάζας-η δεύτερη καθοδηγείται και ελέγχεται από τα πρώτα μέσω τηλεόρασης, μουσικής κα?

(Καμία σχέση. Οι περισσότεροι γηραιοί και υψηλόβαθμοι αδελφοί ακόμα παλεύουν να μάθουν να ανοίγουν το κινητό τους. Κρατιόμαστε μακρυά από την αμύητη κοινωνία, τουλάχιστον όσον αφορά την Τεκτονική μας ιδιότητα)

Ποιά η σχέση ταγμάτων- Rotary/Rotaract και άλλων φιλοσοφικών εταιριών όπως θεοσοφική εταιρία κα?

(Αρκετοί αδελφοί μπορεί να είναι επίσης μέλη άλλων κοινωνικών ομάδων, όπως το Rotary, Lions κλπ, αλλά δεν υπάρχει πέρα από αυτό καμία επίσημη ή ανεπίσημη επαφή με τις ομάδες αυτές, που είναι κυρίως επαγγελματικές και κοινωνικές και όχι φιλοσοφικές. Όσο για τους θεοσοφιστές, δυστυχώς δεν ξέρω καν τι πρεσβεύουν και αδυνατώ να σου απαντήσω, αλλά σίγουρα δεν έχουν σχέση).

Ποιές οι προϋποθέσεις ένταξης μέσα στις οργανώσεις?

(Απλά να είσαι ελεύθερος στο πνεύμα, χρηστοήθης, να μην έχεις καταδικαστεί για κάτι σοβαρό και να ασκείς βιοποριστικό επάγγελμα. Επίσης να πιστεύεις στην ύπαρξη του Θεού και στην αθανασία της ψυχής. Και φυσικά να ενδιαφέρεσαι για τις αρχές του Ελευθεροτεκτονισμού και να μην θέλεις να τον χρησιμοποιήσεις σαν εφαλτήριο απλά για να κάνεις γνωριμίες. Επίσης, όσα ακούγονται περί μή δυνατότητας να φύγεις από την Αδελφότητα, είναι αστεία. Αν σταματήσεις να πληρώνεις και να προσέρχεσαι για ένα διάστημα 5-6 μηνών, απλά σε διαγράφουν από μόνοι τους).

Γνωρίζω εκ των προτέρων ότι οι απορίες μου εκτός από γενικές και αφηρημένες, είναι πολύ δύσκολο να απαντηθούν σε ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, αλλά νομίζω πως φαντάζεστε και εσείς ο ίδιος την ανησυχία ενός νεαρού μυαλού 19 ετών που επιθυμεί να μάθει τα πάντα για το θέμα-τουλάχιστον όσα θα μπορούσατε εσείς να του πείτε. Θα επιθυμούσα να κρατούσαμε μία επαφή έστω με ένα ηλεκτρονικό μήνυμα για τυχόν άλλες απορίες που θα είχα στο μέλλον.

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για το χρόνο που διαθέσατε στην ανάγνωση του μηνύματος και θα σας παρακαλούσα θερμά να μου απαντήσετε όποτε μπορέσετε.

(Ελπίζω να σου απάντησα σε αυτά που ήθελες να μάθεις, αγαπητέ μου Δ.)

Με ειλικρινή σεβασμό,
Δ.


Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Ενα δισεκατομμύριο μαϊμούδες....

Καλέ και υπομονετικέ μου φίλε Θανάση, σήμερα είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος, αν και ένας φυσιολογικός άνθρωπος στη θέση μου θα είχε τσαντιστεί ελαφρώς. Ο λόγος της χαζής αυτής χαράς μου είναι απλοϊκός, αλλά είπα να τον μοιραστώ μαζί σου, μια και είσαι το μοναδικό άτομο στον πλανήτη που ακόμα έχει την υπομονή να με ακούει.

Βρέθηκα στις κοινές εργασίες της Στοάς μου με κάποια άλλη αδελφή Στοά και είχα το προνόμιο να ακούσω το Τεκτονικό Τεμάχιο που προετοίμασε αδελφός Τέκτων ανήκων στην Στοά αυτή. Η θεματολογία του Τεμαχίου ήταν κατά πόσον εμείς οι Τέκτονες μπορούμε να αλλάξουμε την Κοινωνία, ένα θέμα με το οποίο, όπως γνωρίζεις, σου έχω πάρει τα αυτιά εδώ και κάμποσους μήνες.

Και ώ του θαύματος!!! Εκεί που καθόμουν νοιώθοντας ελαφρώς ξαναμμένος από το κουστούμι που έπρεπε να φοράω γαϊδουροκαλοκαιριάτικα, αλλά παρόλα αυτά, προετοιμασμένος να ακούσω τις γόνιμες ιδέες του φίλτατου αδελφού επάνω στο θέμα, ξαφνικά ακούω την ανάγνωση ολόκληρων παραγράφων, αυτούσια παρμένων από τις φτωχές μου αναρτήσεις.

Δεν μπορεί”, λέω μέσα μου, “απλά οι ιδέες μου είναι τόσο κοινότυπες που είναι σχεδόν νομοτελειακό να τις εκφράσει κάποιος με ακριβώς τις ίδιες λέξεις. 'Αλλωστε, το ίδιο δεν συμβαίνει όταν ακούμε λόγους βουλευτών του ΚΚΕ και άλλων προοδευτικών δυνάμεων;”. Μην ξεχνάμε Θανάση μου, ότι αν βάλεις 1 δισεκατομμύριο μαϊμούδες να χτυπάνε τα πλήκτρα 1 δισεκατομμυρίου γραφομηχανών για 1 δισεκατομμύριο χρόνια, οι πιθανότητες είναι μεγάλες ότι θα καταφέρουν κάποια στιγμή να γράψουν την Ιλιάδα.

Οσο όμως αναπτυσσόταν το θέμα, τόσο αυτές οι γνώριμες παράγραφοι έπεφταν βροχή, μέχρι που άκουσα τουλάχιστον 10-15 παραγράφους από αναρτήσεις μου να απαγγέλονται με σοβαρότητα και στόμφο από τον φίλτατο αδελφό μας, γεγονός που με οδήγησε στο συμπέρασμα ότι ο Νόμος του 1 δισεκατομμυρίου μαϊμούδων δεν υφίστατο στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ηταν συντριπτικά λιγότερες....

Δεν ενοχλήθηκα καθόλου από αυτή τη μικρή λογοκλοπή, και δεν έκανα κανένα απολύτως σχόλιο που θα μπορούσε να φέρει σε δύσκολη θέση τον καλό αδελφό, φίλε μου Θανάση, αντίθετα το χάρηκα που οι αδελφοί μου διαβάζουν αυτά τα λίγα που έχω να πω. Ας μην ξεχνάμε ότι μέσα στις στοές δεν είναι όλοι οι αδελφοί τέρατα καλλιέργειας, ευφράδειας και μόρφωσης, οπότε όταν αναλαμβάνουν το καθήκον της χάραξης Τεμαχίου, αναζητούν με αγωνία και από πολλές πηγές, οτιδήποτε θα τους βοηθήσει να τα βγάλουν πέρα. Ετσι, μια τέτοια ταπεινή πηγή υπήρξε και το μπλογκάκι μου και χαίρομαι που με τον τρόπο μου βοήθησα τον αδελφό μου να ολοκληρώσει με αξιοπρέπεια το καθήκον που είχε επωμιστεί. Άλλωστε ο μέγας Μάνος Χατζιδάκις είχε δηλώσει ευθαρσώς ότι οι μεγάλοι δημιουργοί κλέβουν, ενώ οι μικροί απλά αντιγράφουν.

Αυτό όμως που με ξένισε (και με ξύνισε) καλέ μου αναγνώστη Θανάση, είναι ότι παρόλη την αθώα αυτή λογοκλοπή, τα συμπεράσματα που συνήγαγε ο φίλτατος αδελφός (και τα οποία στηρίχθηκαν στα δικά μου γραπτά), ήταν εκ διαμέτρου αντίθετα από τις δικές μου ιδέες σχετικά με το ρόλο των Τεκτόνων στην Κοινωνία. Σύμφωνα με τον αγαπητό μας αδελφό, ο Τεκτονισμός μας κάνει καλούς ανθρώπους και εμείς με τη σειρά μας και ο καθένας ξεχωριστά μεταφέρουμε αυτή την αγάπη και την αγαθοεργία στην Κοινωνία, χωρίς να εμπλέκουμε τον Τεκτονισμό και χωρίς καν να τον αναφέρουμε.

Καταρχήν, δεν θα διαφωνήσω με αυτή τη θέση, Θανάση μου. Άλλωστε εγώ ήμουν αυτός που απεκάλεσε τον Τεκτονισμό “υπομόχλιο” διότι μπορεί να είναι φυτώριο ελεύθερης σκέψης αλλά δεν πρέπει να αναμιγνύεται ποτέ στην πολιτική και τη θρησκεία.

Όμως, κάνω τις μελαγχολικές σκέψεις ότι η Κοινωνία μας περνάει μια σοβαρή κρίση αξιών και ίσως με τον τρόπο του ο Τεκτονισμός να εύρισκε τρόπο, να εκφράσει συντεταγμένα και συλλογικά τις θέσεις και τις αξίες μας, προσπαθώντας να προσφέρει μια εναλλακτική θεώρηση κάποιων πραγμάτων. Όμως, σύμφωνα με την κρατούσα θεώρηση των πραγμάτων, μπορώ μεν να εκφράσω και να δημοσιοποιήσω τις θέσεις και ιδέες μου επώνυμα, αλλά δεν μπορώ να τις εκφράσω και να τις δημοσιοποιήσω ως Τέκτων.

Δηλαδή Θανάση μου, φαντάσου έναν παπά να θέλει να κυρήξει την αγάπη και τις διδαχές του Ιησού Χριστού, αλλά να μην του επιτρέπεται να το πράξει ως Χριστιανός, αλλά μόνο ως... Μήτσος Καραμπριτζόλας (και μάλιστα ντυμένος περίεργα), ή η Αλέκα Παπαρήγα να μας παίρνει τα αυτιά με τους λαϊκούς αγώνες της εργατικής Τάξης, χωρίς όμως να της επιτρέπεται να μας πει ότι είναι κομμουνίστρια. Οποιοσδήποτε ανύποπτος ακροατής τους ακούσει, ή θα πιστέψει στον Μήτσο ή την Αλέκα (αλλά όχι στον Χριστιανισμό ή τον κομμουνισμό), ή απλά θα τους πάρει για τρελούς, μια και θα μιλάνε από μόνοι τους, χωρίς κάποιο ιδεολογικό έρεισμα.

Και στο μεταξύ Θανάση μου, οι φανατισμένοι πολέμιοι της Αδελφότητάς μας και των ιδανικών της, κάνουν κυριολεκτικά πάρτυ, μέσα από τα ΜΜΕ και από του άμβωνος, παρουσιάζοντάς μας σαν τη χειρότερη φάρα ανθρώπων που περπάτησαν επί της γής μετά τον αλήστου μνήμης όφιν της Εδέμ.

Σφάξε με Αγά μου ν'αγιάσω.... (Τεκτονικό αξίωμα Νο.478)

Είπον...

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

Ας αντισταθούμε, επιτέλους!!!


Καλέ μου φίλε και πιστέ αναγνώστη Θανάση, είναι να μην πάρω φόρα. Μετά από μια περίοδο συγγραφικής ξηρασίας, επανέρχομαι λίγες μέρες μετά την προηγούμενη ανάρτησή μου, για να κουβεντιάσω μαζί σου ένα θέμα που με απασχολεί εδώ και πολύ καιρό, αλλά δεν ξέρω (ακόμα και τώρα που γράφω γι αυτό), πως να το αντιμετωπίσω.

Ας προσπαθήσω λοιπόν να το προσεγγίσω με απλά λόγια και με κάποια εφαπτομενική (όπως πάντα) εισαγωγή.

Έχεις δει ποτέ παλιές Ελληνικές ή Ιταλικές ταινίες Θανάση μου; Τι ρωτάω, όλοι μας έχουμε καθίσει μπροστά στο χαζοκούτι και τις έχουμε παρακολουθήσει τουλάχιστον από 5 φορές την κάθε μία. Όμως, τι είναι αυτό που τις κάνει τόσο ελκυστικές, όχι μόνο σε εμάς που προλάβαμε να ζήσουμε για λίγο την εποχή εκείνη, αλλά ακόμα και σε νεότερους ανθρώπους που δεν έχουν κανένα άλλο σημείο αναφοράς;

Οι απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα μπορεί να είναι πολλές, αλλά τείνουν προς μια συνισταμένη και αυτή είναι η απεικόνιση μιας ζωής και μιας ηθογραφίας πολύ πιο αθώας και ελκυστικής, στα μάτια ενός ανθρώπου που ζει στο σήμερα. Είναι σα να παρακολουθούμε και να συμμετέχουμε σε ένα σενάριο όπου τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά, οι άνθρωποι πιο ευθείς και έντιμοι, η ηθική πιο ξεκάθαρη, τα προβλήματα καθημερινά, από αυτά που δεν αγγίζουν και καταστρέφουν την ψυχή μας.

Είναι μια φυσιολογική, ανθρώπινη αντίδραση, αυτά τα συναισθήματα, φίλε μου Θανάση. Πάρα πολλοί από εμάς θα άλλαζαν σε μια στιγμή τα πολυτελή τους σπίτια και αυτοκίνητα με άλλα, στρωμένα με μωσαϊκά και ασπρόμαυρα πλακάκια, με αυλές και χωματόδρομους, με απλά ταβερνάκια και με την ανθρώπινη επαφή που μόνο η αίσθηση ότι πραγματικά ανήκεις σε ένα ομοιογενές κοινωνικό σύνολο, δημιουργεί. Αυτή η σημερινή ζωή που φτιάξαμε για εμάς και τα παιδιά μας, απλά δεν είναι πια υποφερτή και μας φθείρει από μέσα προς τα έξω.

Γνωρίζω ότι όλα αυτά είναι γνωστά και αποδεκτά από το σύνολο των συμπολιτών μας, συνεπώς κομίζω (μέχρι στιγμής) γλαύκα εν Αθήναις, αλλά όπως γνωρίζεις Θανάση μου, συνηθίζω να προσεγγίζω ένα θέμα κάνοντας μεγάλους κύκλους. Από μικρό παιδί ήμουν “παπαρδέλικο”, όπως με είχε κάποτε αποκαλέσει κάποια γειτόνισσα, καλή της ώρα...

Η αναπόληση παλαιών και ανεπιστρεπτί χαμένων εποχών, είναι ίσως μια άγκυρα για πολλούς από εμάς. Αποτελεί ένα πρότυπο που το σκεφτόμαστε που και που και μετά σφίγγουμε τα δόντια, βάζουμε κάτω το κεφάλι και προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε το Σήμερα. Κάποιοι άλλοι άνθρωποι όμως, “ξεφεύγουν” από την τραγική τους καθημερινότητα με διαφορετικούς τρόπους.

Δεν αναφέρομαι στα “ταξίδια” που κάνουν κάποιοι δυστυχισμένοι νέοι άνθρωποι με τη βοήθεια της χημείας, Θανάση μου. Αναφέρομαι σε αυτά που πρώτος έγραψε σε ένα βιβλίο που έκανε πάταγο στην εποχή του, ένας νέος άνθρωπος που έβλεπε την Κοινωνία γύρω του να βυθίζεται στη φτώχεια, τη διαφθορά, την αποσύνθεση και την κοινωνική αδικία και έψαξε ο ίδιος να βρει τους φταίχτες γι αυτή την κατάσταση και το κοινωνικό πρότυπο που έπρεπε να εφαρμοστεί για να βγει η κοινωνία του από το τέλμα. Το όνομα του νέου αυτού ήταν Αδόλφος Χίτλερ και το βιβλίο του “Ο Αγών μου”. Το αποτέλεσμα της εφαρμογής της ιδεολογίας του υπήρξε ο αφανισμός 100 εκατομμυρίων ανθρώπων.

Θα μου πεις, φίλε μου, ότι το παράδειγμά μου είναι μάλλον ακραίο, παρατήρηση στην οποία θα απαντήσω ότι τα άκρα καθορίζουν τα πλαίσια μέσα στα οποία κινούμαστε.

Ο Χίτλερ όντως υπήρξε για την Ανθρωπότητα ένα μεγάλο ατύχημα, διότι όχι μόνον ήταν ψυχοπαθής, αλλά έτυχε να βρεθεί σε μια περίοδο που η ψυχοπάθειά του αυτή βρήκε ευήκοα ώτα και εύφορο έδαφος για να μεταδοθεί και να αναπτυχθεί.

Όμως, το «αυγό του φιδιού» δεν εξαφανίστηκε με το θάνατο του Αδόλφου Χίτλερ. Και όπως όταν βρίσκεσαι σε ένα σκοτεινό, υγρό υπόγειο, περιμένεις ότι σε κάποια γωνιά του θα βρεις μανιτάρια, έτσι και στη σκοτεινή, αβέβαιη και ταραγμένη μας εποχή, είναι φυσικό να βρεις ακραίες ιδεολογίες να υποβόσκουν και να περιμένουν την κατάλληλη στιγμή που θα κάνουν την επίσημη εμφάνισή τους στην κεντρική πολιτική και κοινωνική σκηνή.

Οι φορείς τέτοιων ιδεολογιών προέρχονται πια από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Μπορεί να είναι το φοιτητούδι που μένει δίπλα σου, ο ταμίας της τράπεζας που έκανες σήμερα την κατάθεσή σου ή ο δάσκαλος του παιδιού σου. Μπορεί ακόμα να είναι και ο αδελφός σου Τέκτονας που πίνει το κρασάκι του απέναντί σου. Είναι άνθρωποι που νοιώθουν ανασφάλεια και απελπισία για τη μορφή της κοινωνίας που ζουν και οραματίζονται με το δικό τους τρόπο μια άλλη κοινωνία που θα έλθει να γκρεμίσει όλα αυτά τα τείχη που τους κάνουν να νοιώθουν μικροί, φυλακισμένοι και αδύναμοι.

Οραματιζόμενοι τη γειτονιά τους ασφαλή, ελεύθερη και απαλλαγμένη από κάθε απειλή, καταλήγουν στο αποτρόπαιο συμπέρασμα ότι όλοι οι αλλοδαποί, οι αλλόθρησκοι, οι αλλόφυλοι, όλοι όσοι είναι διαφορετικοί από τους ίδιους, πρέπει με κάθε τρόπο να εκλείψουν, για να σταματήσουν να μιαίνουν τον κοινωνικό τους περίγυρο.

Νοιώθοντας ανασφάλεια για το μέλλον τους και τις επαγγελματικές τους προοπτικές, στρέφονται εναντίον όλων όσων τους «κλέβουν το ψωμί» με την παράνομη εργασία τους, άσχετα εάν οι ίδιοι και τα παιδιά τους δεν θα πήγαιναν ποτέ να κάνουν τις βρωμερές δουλειές και χαμαλίκια που κάνουν αυτοί οι «παράνομοι».

Στην απειλή που νοιώθουν από τις ισχυρές οικονομίες του πλανήτη μας αντιτάσσουν μια αμφιλεγόμενη και εν πολλοίς ιδεοληπτική έννοια φυλετικής ανωτερότητας και καταγωγής απευθείας από το Λεωνίδα, τον Μεγαλέξανδρο ή τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Προσπαθούν να αναβιώσουν μια εποχή που στην ουσία δεν έχουν ιδέα πως πραγματικά ήταν, αυτοαποκαλούμενοι με ιστορικά και αρχαιοελληνικά ψευδώνυμα και οραματίζονται την επικράτηση των «Ελ» (μεγάλε Λιακόπουλε, τα σέβη μου!) επάνω σε κάθε άλλη υποδεέστερη φυλή του κόσμου.

Το πρόβλημα βεβαίως δεν περιορίζεται στα σύνορα της Ελλαδίτσας μας. Η πρόσφατη σφαγή 100 αθώων νέων στη Νορβηγία, στο όνομα ενός συνονθυλεύματος ρατσιστικής, θρησκευτικής, μυστικιστικής και φονταμενταλιστικής κοινωνικής ιδεολογίας, από ένα ψυχοπαθή μακελάρη, το αποδεικνύει περίτρανα. Η ιδεολογία των Τευτόνων ιπποτών, που ενδεδυμένοι με το σταυρό και οπλισμένοι με το ξίφος, προστάτευαν τους αδύναμους πιστούς, αναβιώνει εν πλήρη δόξη και τιμή από ανθρώπους που δεν έχουν καμία ιστορική αναφορά για τους ιππότες αυτούς και όμως, είναι περήφανοι να μετρούν τους εαυτούς τους στις τάξεις τους. Ο Μεσαίωνας σε πλήρη άνθηση, μέσα στον 21ο αιώνα…

Εν ολίγοις, καλέ μου Θανάση, οι άνθρωποι αυτοί έχουν κουραστεί και απελπιστεί από την αδυναμία του πολιτικού συστήματος να δώσει λύσεις στα προβλήματά τους και είναι έτοιμοι, αν όχι να συμμετάσχουν, τουλάχιστον να ανεχθούν ή και να ευλογήσουν οποιαδήποτε βίαιη ενέργεια γίνει στο όνομα των λύσεων που οραματίζονται. Οι ιστορικοί παραλληλισμοί που κάνω δεν φαίνονται πια τόσο ακραίοι, τι λες κι εσύ;

Το 1941, όταν τα Γερμανικά στρατεύματα έμπαιναν στην Αθήνα, ο πρώτος άνθρωπος που συνέλαβαν χαρακτηρισμένο από τη Γκεστάπο ως «το Νο.1 εχθρό του 3ου Ράιχ» ήταν ο Μέγας Διδάσκαλος Φιλώτας Παπαγεωργίου. Κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, χιλιάδες Τέκτονες από όλη την Ευρώπη συνελήφθησαν και στάλθηκαν στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως για να μην ακουστεί πια τίποτα γι αυτούς. Οι Στοές καταστράφηκαν και όλα τα αρχεία και κειμήλια των Τεκτονικών Ταγμάτων ρίχτηκαν στην πυρά.

Κάθε απολυταρχικό καθεστώς, αμέσως μετά την επικράτησή του, στράφηκε εναντίον του Τεκτονισμού με απερίγραπτο μίσος και βία. Ο λόγος ήταν απλός: Ο Τεκτονισμός υπήρξε ανέκαθεν το καταφύγιο και το προπύργιο της ελευθερίας, της ισότητας, της ανεξιθρησκείας, της ανοχής και των φιλελεύθερων ιδεών και δεν ήταν δυνατόν να λειτουργεί υπό καθεστώς καταπίεσης και ανελευθερίας, παρά μόνο για να αντισταθεί στο καθεστώς αυτό. Και όπως οι δικτάτορες γνωρίζουν άριστα, οι Ιδέες είναι πολύ πιο κοφτερές από τα σπαθιά τους.

Σεβόμενοι λοιπόν την αδάμαστη ιδεολογία και πολιτική και κοινωνική δράση των παλαιότερων, μεταστάντων εις Αιωνίαν Ανατολήν αδελφών μας, ως Τέκτονες ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να είμαστε στην πρώτη γραμμή της αντίστασης, εναντίων όλων αυτών των διαλυτικών και απολυταρχικών φαινομένων και ιδεολογιών. Πρέπει να πολεμάμε το ρατσισμό, το φασισμό, την απολυταρχία, την προκατάληψη, το φανατισμό και τη διαφθορά σε κάθε μέτωπο, απομονώνοντας όλους αυτούς που εν δυνάμει μπορούν να αποτελέσουν απειλή για την ελευθερία και την αξιοπρέπειά μας. Και φυσικά, πρέπει να προσφέρουμε στην κοινωνία εναλλακτικές λύσεις και ιδέες που θα την οδηγήσουν σε καταστάσεις χαμηλότερης εντροπίας.

Πως όμως μπορούμε να το πράξουμε αυτό, το αυτονόητο, εάν δεν αποφασίσουμε κάποια στιγμή, τόσο προσωπικά, όσο και συλλογικά, να βγούμε απ’τα καβούκια μας; Πρέπει να αντιληφθούμε επιτέλους ότι η σιωπή μας μπορεί να εκληφθεί ως ανοχή, αν όχι και ως συνέργεια σε όλα αυτά που διαλύουν την κοινωνία μας μπροστά στα μάτια μας.

Η δραματική μείωση του αριθμού των Τεκτόνων σε παγκόσμιο επίπεδο, κατά τα τελευταία 30 χρόνια, θα πρέπει να σημάνει συναγερμό σε κάθε αδελφό που εξακολουθεί να διατηρεί τα ιδανικά της Αδελφότητάς μας ακέραια μέσα του και δεν έχει μεταβληθεί σε ένα μουχλιασμένο και άβουλο γραφειοκράτη, διψασμένο για τίτλους, τιμές και αξιώματα.

Είναι καιρός, με νέες ιδέες και νέους ανθρώπους, να τοποθετήσουμε και πάλι το Τεκτονικό Ιδεώδες στο βάθρο που ανέκαθεν του ανήκε.

Είπον…

Θλιβερές Παραπομπές:




κλπ, κλπ, κλπ.........