Καλέ και υπομονετικέ μου φίλε Θανάση, σήμερα είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος, αν και ένας φυσιολογικός άνθρωπος στη θέση μου θα είχε τσαντιστεί ελαφρώς. Ο λόγος της χαζής αυτής χαράς μου είναι απλοϊκός, αλλά είπα να τον μοιραστώ μαζί σου, μια και είσαι το μοναδικό άτομο στον πλανήτη που ακόμα έχει την υπομονή να με ακούει.
Βρέθηκα στις κοινές εργασίες της Στοάς μου με κάποια άλλη αδελφή Στοά και είχα το προνόμιο να ακούσω το Τεκτονικό Τεμάχιο που προετοίμασε αδελφός Τέκτων ανήκων στην Στοά αυτή. Η θεματολογία του Τεμαχίου ήταν κατά πόσον εμείς οι Τέκτονες μπορούμε να αλλάξουμε την Κοινωνία, ένα θέμα με το οποίο, όπως γνωρίζεις, σου έχω πάρει τα αυτιά εδώ και κάμποσους μήνες.
Και ώ του θαύματος!!! Εκεί που καθόμουν νοιώθοντας ελαφρώς ξαναμμένος από το κουστούμι που έπρεπε να φοράω γαϊδουροκαλοκαιριάτικα, αλλά παρόλα αυτά, προετοιμασμένος να ακούσω τις γόνιμες ιδέες του φίλτατου αδελφού επάνω στο θέμα, ξαφνικά ακούω την ανάγνωση ολόκληρων παραγράφων, αυτούσια παρμένων από τις φτωχές μου αναρτήσεις.
“Δεν μπορεί”, λέω μέσα μου, “απλά οι ιδέες μου είναι τόσο κοινότυπες που είναι σχεδόν νομοτελειακό να τις εκφράσει κάποιος με ακριβώς τις ίδιες λέξεις. 'Αλλωστε, το ίδιο δεν συμβαίνει όταν ακούμε λόγους βουλευτών του ΚΚΕ και άλλων προοδευτικών δυνάμεων;”. Μην ξεχνάμε Θανάση μου, ότι αν βάλεις 1 δισεκατομμύριο μαϊμούδες να χτυπάνε τα πλήκτρα 1 δισεκατομμυρίου γραφομηχανών για 1 δισεκατομμύριο χρόνια, οι πιθανότητες είναι μεγάλες ότι θα καταφέρουν κάποια στιγμή να γράψουν την Ιλιάδα.
Οσο όμως αναπτυσσόταν το θέμα, τόσο αυτές οι γνώριμες παράγραφοι έπεφταν βροχή, μέχρι που άκουσα τουλάχιστον 10-15 παραγράφους από αναρτήσεις μου να απαγγέλονται με σοβαρότητα και στόμφο από τον φίλτατο αδελφό μας, γεγονός που με οδήγησε στο συμπέρασμα ότι ο Νόμος του 1 δισεκατομμυρίου μαϊμούδων δεν υφίστατο στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ηταν συντριπτικά λιγότερες....
Δεν ενοχλήθηκα καθόλου από αυτή τη μικρή λογοκλοπή, και δεν έκανα κανένα απολύτως σχόλιο που θα μπορούσε να φέρει σε δύσκολη θέση τον καλό αδελφό, φίλε μου Θανάση, αντίθετα το χάρηκα που οι αδελφοί μου διαβάζουν αυτά τα λίγα που έχω να πω. Ας μην ξεχνάμε ότι μέσα στις στοές δεν είναι όλοι οι αδελφοί τέρατα καλλιέργειας, ευφράδειας και μόρφωσης, οπότε όταν αναλαμβάνουν το καθήκον της χάραξης Τεμαχίου, αναζητούν με αγωνία και από πολλές πηγές, οτιδήποτε θα τους βοηθήσει να τα βγάλουν πέρα. Ετσι, μια τέτοια ταπεινή πηγή υπήρξε και το μπλογκάκι μου και χαίρομαι που με τον τρόπο μου βοήθησα τον αδελφό μου να ολοκληρώσει με αξιοπρέπεια το καθήκον που είχε επωμιστεί. Άλλωστε ο μέγας Μάνος Χατζιδάκις είχε δηλώσει ευθαρσώς ότι οι μεγάλοι δημιουργοί κλέβουν, ενώ οι μικροί απλά αντιγράφουν.
Αυτό όμως που με ξένισε (και με ξύνισε) καλέ μου αναγνώστη Θανάση, είναι ότι παρόλη την αθώα αυτή λογοκλοπή, τα συμπεράσματα που συνήγαγε ο φίλτατος αδελφός (και τα οποία στηρίχθηκαν στα δικά μου γραπτά), ήταν εκ διαμέτρου αντίθετα από τις δικές μου ιδέες σχετικά με το ρόλο των Τεκτόνων στην Κοινωνία. Σύμφωνα με τον αγαπητό μας αδελφό, ο Τεκτονισμός μας κάνει καλούς ανθρώπους και εμείς με τη σειρά μας και ο καθένας ξεχωριστά μεταφέρουμε αυτή την αγάπη και την αγαθοεργία στην Κοινωνία, χωρίς να εμπλέκουμε τον Τεκτονισμό και χωρίς καν να τον αναφέρουμε.
Καταρχήν, δεν θα διαφωνήσω με αυτή τη θέση, Θανάση μου. Άλλωστε εγώ ήμουν αυτός που απεκάλεσε τον Τεκτονισμό “υπομόχλιο” διότι μπορεί να είναι φυτώριο ελεύθερης σκέψης αλλά δεν πρέπει να αναμιγνύεται ποτέ στην πολιτική και τη θρησκεία.
Όμως, κάνω τις μελαγχολικές σκέψεις ότι η Κοινωνία μας περνάει μια σοβαρή κρίση αξιών και ίσως με τον τρόπο του ο Τεκτονισμός να εύρισκε τρόπο, να εκφράσει συντεταγμένα και συλλογικά τις θέσεις και τις αξίες μας, προσπαθώντας να προσφέρει μια εναλλακτική θεώρηση κάποιων πραγμάτων. Όμως, σύμφωνα με την κρατούσα θεώρηση των πραγμάτων, μπορώ μεν να εκφράσω και να δημοσιοποιήσω τις θέσεις και ιδέες μου επώνυμα, αλλά δεν μπορώ να τις εκφράσω και να τις δημοσιοποιήσω ως Τέκτων.
Δηλαδή Θανάση μου, φαντάσου έναν παπά να θέλει να κυρήξει την αγάπη και τις διδαχές του Ιησού Χριστού, αλλά να μην του επιτρέπεται να το πράξει ως Χριστιανός, αλλά μόνο ως... Μήτσος Καραμπριτζόλας (και μάλιστα ντυμένος περίεργα), ή η Αλέκα Παπαρήγα να μας παίρνει τα αυτιά με τους λαϊκούς αγώνες της εργατικής Τάξης, χωρίς όμως να της επιτρέπεται να μας πει ότι είναι κομμουνίστρια. Οποιοσδήποτε ανύποπτος ακροατής τους ακούσει, ή θα πιστέψει στον Μήτσο ή την Αλέκα (αλλά όχι στον Χριστιανισμό ή τον κομμουνισμό), ή απλά θα τους πάρει για τρελούς, μια και θα μιλάνε από μόνοι τους, χωρίς κάποιο ιδεολογικό έρεισμα.
Και στο μεταξύ Θανάση μου, οι φανατισμένοι πολέμιοι της Αδελφότητάς μας και των ιδανικών της, κάνουν κυριολεκτικά πάρτυ, μέσα από τα ΜΜΕ και από του άμβωνος, παρουσιάζοντάς μας σαν τη χειρότερη φάρα ανθρώπων που περπάτησαν επί της γής μετά τον αλήστου μνήμης όφιν της Εδέμ.
Σφάξε με Αγά μου ν'αγιάσω.... (Τεκτονικό αξίωμα Νο.478)
Είπον...