Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Ενα δισεκατομμύριο μαϊμούδες....

Καλέ και υπομονετικέ μου φίλε Θανάση, σήμερα είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος, αν και ένας φυσιολογικός άνθρωπος στη θέση μου θα είχε τσαντιστεί ελαφρώς. Ο λόγος της χαζής αυτής χαράς μου είναι απλοϊκός, αλλά είπα να τον μοιραστώ μαζί σου, μια και είσαι το μοναδικό άτομο στον πλανήτη που ακόμα έχει την υπομονή να με ακούει.

Βρέθηκα στις κοινές εργασίες της Στοάς μου με κάποια άλλη αδελφή Στοά και είχα το προνόμιο να ακούσω το Τεκτονικό Τεμάχιο που προετοίμασε αδελφός Τέκτων ανήκων στην Στοά αυτή. Η θεματολογία του Τεμαχίου ήταν κατά πόσον εμείς οι Τέκτονες μπορούμε να αλλάξουμε την Κοινωνία, ένα θέμα με το οποίο, όπως γνωρίζεις, σου έχω πάρει τα αυτιά εδώ και κάμποσους μήνες.

Και ώ του θαύματος!!! Εκεί που καθόμουν νοιώθοντας ελαφρώς ξαναμμένος από το κουστούμι που έπρεπε να φοράω γαϊδουροκαλοκαιριάτικα, αλλά παρόλα αυτά, προετοιμασμένος να ακούσω τις γόνιμες ιδέες του φίλτατου αδελφού επάνω στο θέμα, ξαφνικά ακούω την ανάγνωση ολόκληρων παραγράφων, αυτούσια παρμένων από τις φτωχές μου αναρτήσεις.

Δεν μπορεί”, λέω μέσα μου, “απλά οι ιδέες μου είναι τόσο κοινότυπες που είναι σχεδόν νομοτελειακό να τις εκφράσει κάποιος με ακριβώς τις ίδιες λέξεις. 'Αλλωστε, το ίδιο δεν συμβαίνει όταν ακούμε λόγους βουλευτών του ΚΚΕ και άλλων προοδευτικών δυνάμεων;”. Μην ξεχνάμε Θανάση μου, ότι αν βάλεις 1 δισεκατομμύριο μαϊμούδες να χτυπάνε τα πλήκτρα 1 δισεκατομμυρίου γραφομηχανών για 1 δισεκατομμύριο χρόνια, οι πιθανότητες είναι μεγάλες ότι θα καταφέρουν κάποια στιγμή να γράψουν την Ιλιάδα.

Οσο όμως αναπτυσσόταν το θέμα, τόσο αυτές οι γνώριμες παράγραφοι έπεφταν βροχή, μέχρι που άκουσα τουλάχιστον 10-15 παραγράφους από αναρτήσεις μου να απαγγέλονται με σοβαρότητα και στόμφο από τον φίλτατο αδελφό μας, γεγονός που με οδήγησε στο συμπέρασμα ότι ο Νόμος του 1 δισεκατομμυρίου μαϊμούδων δεν υφίστατο στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ηταν συντριπτικά λιγότερες....

Δεν ενοχλήθηκα καθόλου από αυτή τη μικρή λογοκλοπή, και δεν έκανα κανένα απολύτως σχόλιο που θα μπορούσε να φέρει σε δύσκολη θέση τον καλό αδελφό, φίλε μου Θανάση, αντίθετα το χάρηκα που οι αδελφοί μου διαβάζουν αυτά τα λίγα που έχω να πω. Ας μην ξεχνάμε ότι μέσα στις στοές δεν είναι όλοι οι αδελφοί τέρατα καλλιέργειας, ευφράδειας και μόρφωσης, οπότε όταν αναλαμβάνουν το καθήκον της χάραξης Τεμαχίου, αναζητούν με αγωνία και από πολλές πηγές, οτιδήποτε θα τους βοηθήσει να τα βγάλουν πέρα. Ετσι, μια τέτοια ταπεινή πηγή υπήρξε και το μπλογκάκι μου και χαίρομαι που με τον τρόπο μου βοήθησα τον αδελφό μου να ολοκληρώσει με αξιοπρέπεια το καθήκον που είχε επωμιστεί. Άλλωστε ο μέγας Μάνος Χατζιδάκις είχε δηλώσει ευθαρσώς ότι οι μεγάλοι δημιουργοί κλέβουν, ενώ οι μικροί απλά αντιγράφουν.

Αυτό όμως που με ξένισε (και με ξύνισε) καλέ μου αναγνώστη Θανάση, είναι ότι παρόλη την αθώα αυτή λογοκλοπή, τα συμπεράσματα που συνήγαγε ο φίλτατος αδελφός (και τα οποία στηρίχθηκαν στα δικά μου γραπτά), ήταν εκ διαμέτρου αντίθετα από τις δικές μου ιδέες σχετικά με το ρόλο των Τεκτόνων στην Κοινωνία. Σύμφωνα με τον αγαπητό μας αδελφό, ο Τεκτονισμός μας κάνει καλούς ανθρώπους και εμείς με τη σειρά μας και ο καθένας ξεχωριστά μεταφέρουμε αυτή την αγάπη και την αγαθοεργία στην Κοινωνία, χωρίς να εμπλέκουμε τον Τεκτονισμό και χωρίς καν να τον αναφέρουμε.

Καταρχήν, δεν θα διαφωνήσω με αυτή τη θέση, Θανάση μου. Άλλωστε εγώ ήμουν αυτός που απεκάλεσε τον Τεκτονισμό “υπομόχλιο” διότι μπορεί να είναι φυτώριο ελεύθερης σκέψης αλλά δεν πρέπει να αναμιγνύεται ποτέ στην πολιτική και τη θρησκεία.

Όμως, κάνω τις μελαγχολικές σκέψεις ότι η Κοινωνία μας περνάει μια σοβαρή κρίση αξιών και ίσως με τον τρόπο του ο Τεκτονισμός να εύρισκε τρόπο, να εκφράσει συντεταγμένα και συλλογικά τις θέσεις και τις αξίες μας, προσπαθώντας να προσφέρει μια εναλλακτική θεώρηση κάποιων πραγμάτων. Όμως, σύμφωνα με την κρατούσα θεώρηση των πραγμάτων, μπορώ μεν να εκφράσω και να δημοσιοποιήσω τις θέσεις και ιδέες μου επώνυμα, αλλά δεν μπορώ να τις εκφράσω και να τις δημοσιοποιήσω ως Τέκτων.

Δηλαδή Θανάση μου, φαντάσου έναν παπά να θέλει να κυρήξει την αγάπη και τις διδαχές του Ιησού Χριστού, αλλά να μην του επιτρέπεται να το πράξει ως Χριστιανός, αλλά μόνο ως... Μήτσος Καραμπριτζόλας (και μάλιστα ντυμένος περίεργα), ή η Αλέκα Παπαρήγα να μας παίρνει τα αυτιά με τους λαϊκούς αγώνες της εργατικής Τάξης, χωρίς όμως να της επιτρέπεται να μας πει ότι είναι κομμουνίστρια. Οποιοσδήποτε ανύποπτος ακροατής τους ακούσει, ή θα πιστέψει στον Μήτσο ή την Αλέκα (αλλά όχι στον Χριστιανισμό ή τον κομμουνισμό), ή απλά θα τους πάρει για τρελούς, μια και θα μιλάνε από μόνοι τους, χωρίς κάποιο ιδεολογικό έρεισμα.

Και στο μεταξύ Θανάση μου, οι φανατισμένοι πολέμιοι της Αδελφότητάς μας και των ιδανικών της, κάνουν κυριολεκτικά πάρτυ, μέσα από τα ΜΜΕ και από του άμβωνος, παρουσιάζοντάς μας σαν τη χειρότερη φάρα ανθρώπων που περπάτησαν επί της γής μετά τον αλήστου μνήμης όφιν της Εδέμ.

Σφάξε με Αγά μου ν'αγιάσω.... (Τεκτονικό αξίωμα Νο.478)

Είπον...

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

Ας αντισταθούμε, επιτέλους!!!


Καλέ μου φίλε και πιστέ αναγνώστη Θανάση, είναι να μην πάρω φόρα. Μετά από μια περίοδο συγγραφικής ξηρασίας, επανέρχομαι λίγες μέρες μετά την προηγούμενη ανάρτησή μου, για να κουβεντιάσω μαζί σου ένα θέμα που με απασχολεί εδώ και πολύ καιρό, αλλά δεν ξέρω (ακόμα και τώρα που γράφω γι αυτό), πως να το αντιμετωπίσω.

Ας προσπαθήσω λοιπόν να το προσεγγίσω με απλά λόγια και με κάποια εφαπτομενική (όπως πάντα) εισαγωγή.

Έχεις δει ποτέ παλιές Ελληνικές ή Ιταλικές ταινίες Θανάση μου; Τι ρωτάω, όλοι μας έχουμε καθίσει μπροστά στο χαζοκούτι και τις έχουμε παρακολουθήσει τουλάχιστον από 5 φορές την κάθε μία. Όμως, τι είναι αυτό που τις κάνει τόσο ελκυστικές, όχι μόνο σε εμάς που προλάβαμε να ζήσουμε για λίγο την εποχή εκείνη, αλλά ακόμα και σε νεότερους ανθρώπους που δεν έχουν κανένα άλλο σημείο αναφοράς;

Οι απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα μπορεί να είναι πολλές, αλλά τείνουν προς μια συνισταμένη και αυτή είναι η απεικόνιση μιας ζωής και μιας ηθογραφίας πολύ πιο αθώας και ελκυστικής, στα μάτια ενός ανθρώπου που ζει στο σήμερα. Είναι σα να παρακολουθούμε και να συμμετέχουμε σε ένα σενάριο όπου τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά, οι άνθρωποι πιο ευθείς και έντιμοι, η ηθική πιο ξεκάθαρη, τα προβλήματα καθημερινά, από αυτά που δεν αγγίζουν και καταστρέφουν την ψυχή μας.

Είναι μια φυσιολογική, ανθρώπινη αντίδραση, αυτά τα συναισθήματα, φίλε μου Θανάση. Πάρα πολλοί από εμάς θα άλλαζαν σε μια στιγμή τα πολυτελή τους σπίτια και αυτοκίνητα με άλλα, στρωμένα με μωσαϊκά και ασπρόμαυρα πλακάκια, με αυλές και χωματόδρομους, με απλά ταβερνάκια και με την ανθρώπινη επαφή που μόνο η αίσθηση ότι πραγματικά ανήκεις σε ένα ομοιογενές κοινωνικό σύνολο, δημιουργεί. Αυτή η σημερινή ζωή που φτιάξαμε για εμάς και τα παιδιά μας, απλά δεν είναι πια υποφερτή και μας φθείρει από μέσα προς τα έξω.

Γνωρίζω ότι όλα αυτά είναι γνωστά και αποδεκτά από το σύνολο των συμπολιτών μας, συνεπώς κομίζω (μέχρι στιγμής) γλαύκα εν Αθήναις, αλλά όπως γνωρίζεις Θανάση μου, συνηθίζω να προσεγγίζω ένα θέμα κάνοντας μεγάλους κύκλους. Από μικρό παιδί ήμουν “παπαρδέλικο”, όπως με είχε κάποτε αποκαλέσει κάποια γειτόνισσα, καλή της ώρα...

Η αναπόληση παλαιών και ανεπιστρεπτί χαμένων εποχών, είναι ίσως μια άγκυρα για πολλούς από εμάς. Αποτελεί ένα πρότυπο που το σκεφτόμαστε που και που και μετά σφίγγουμε τα δόντια, βάζουμε κάτω το κεφάλι και προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε το Σήμερα. Κάποιοι άλλοι άνθρωποι όμως, “ξεφεύγουν” από την τραγική τους καθημερινότητα με διαφορετικούς τρόπους.

Δεν αναφέρομαι στα “ταξίδια” που κάνουν κάποιοι δυστυχισμένοι νέοι άνθρωποι με τη βοήθεια της χημείας, Θανάση μου. Αναφέρομαι σε αυτά που πρώτος έγραψε σε ένα βιβλίο που έκανε πάταγο στην εποχή του, ένας νέος άνθρωπος που έβλεπε την Κοινωνία γύρω του να βυθίζεται στη φτώχεια, τη διαφθορά, την αποσύνθεση και την κοινωνική αδικία και έψαξε ο ίδιος να βρει τους φταίχτες γι αυτή την κατάσταση και το κοινωνικό πρότυπο που έπρεπε να εφαρμοστεί για να βγει η κοινωνία του από το τέλμα. Το όνομα του νέου αυτού ήταν Αδόλφος Χίτλερ και το βιβλίο του “Ο Αγών μου”. Το αποτέλεσμα της εφαρμογής της ιδεολογίας του υπήρξε ο αφανισμός 100 εκατομμυρίων ανθρώπων.

Θα μου πεις, φίλε μου, ότι το παράδειγμά μου είναι μάλλον ακραίο, παρατήρηση στην οποία θα απαντήσω ότι τα άκρα καθορίζουν τα πλαίσια μέσα στα οποία κινούμαστε.

Ο Χίτλερ όντως υπήρξε για την Ανθρωπότητα ένα μεγάλο ατύχημα, διότι όχι μόνον ήταν ψυχοπαθής, αλλά έτυχε να βρεθεί σε μια περίοδο που η ψυχοπάθειά του αυτή βρήκε ευήκοα ώτα και εύφορο έδαφος για να μεταδοθεί και να αναπτυχθεί.

Όμως, το «αυγό του φιδιού» δεν εξαφανίστηκε με το θάνατο του Αδόλφου Χίτλερ. Και όπως όταν βρίσκεσαι σε ένα σκοτεινό, υγρό υπόγειο, περιμένεις ότι σε κάποια γωνιά του θα βρεις μανιτάρια, έτσι και στη σκοτεινή, αβέβαιη και ταραγμένη μας εποχή, είναι φυσικό να βρεις ακραίες ιδεολογίες να υποβόσκουν και να περιμένουν την κατάλληλη στιγμή που θα κάνουν την επίσημη εμφάνισή τους στην κεντρική πολιτική και κοινωνική σκηνή.

Οι φορείς τέτοιων ιδεολογιών προέρχονται πια από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Μπορεί να είναι το φοιτητούδι που μένει δίπλα σου, ο ταμίας της τράπεζας που έκανες σήμερα την κατάθεσή σου ή ο δάσκαλος του παιδιού σου. Μπορεί ακόμα να είναι και ο αδελφός σου Τέκτονας που πίνει το κρασάκι του απέναντί σου. Είναι άνθρωποι που νοιώθουν ανασφάλεια και απελπισία για τη μορφή της κοινωνίας που ζουν και οραματίζονται με το δικό τους τρόπο μια άλλη κοινωνία που θα έλθει να γκρεμίσει όλα αυτά τα τείχη που τους κάνουν να νοιώθουν μικροί, φυλακισμένοι και αδύναμοι.

Οραματιζόμενοι τη γειτονιά τους ασφαλή, ελεύθερη και απαλλαγμένη από κάθε απειλή, καταλήγουν στο αποτρόπαιο συμπέρασμα ότι όλοι οι αλλοδαποί, οι αλλόθρησκοι, οι αλλόφυλοι, όλοι όσοι είναι διαφορετικοί από τους ίδιους, πρέπει με κάθε τρόπο να εκλείψουν, για να σταματήσουν να μιαίνουν τον κοινωνικό τους περίγυρο.

Νοιώθοντας ανασφάλεια για το μέλλον τους και τις επαγγελματικές τους προοπτικές, στρέφονται εναντίον όλων όσων τους «κλέβουν το ψωμί» με την παράνομη εργασία τους, άσχετα εάν οι ίδιοι και τα παιδιά τους δεν θα πήγαιναν ποτέ να κάνουν τις βρωμερές δουλειές και χαμαλίκια που κάνουν αυτοί οι «παράνομοι».

Στην απειλή που νοιώθουν από τις ισχυρές οικονομίες του πλανήτη μας αντιτάσσουν μια αμφιλεγόμενη και εν πολλοίς ιδεοληπτική έννοια φυλετικής ανωτερότητας και καταγωγής απευθείας από το Λεωνίδα, τον Μεγαλέξανδρο ή τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Προσπαθούν να αναβιώσουν μια εποχή που στην ουσία δεν έχουν ιδέα πως πραγματικά ήταν, αυτοαποκαλούμενοι με ιστορικά και αρχαιοελληνικά ψευδώνυμα και οραματίζονται την επικράτηση των «Ελ» (μεγάλε Λιακόπουλε, τα σέβη μου!) επάνω σε κάθε άλλη υποδεέστερη φυλή του κόσμου.

Το πρόβλημα βεβαίως δεν περιορίζεται στα σύνορα της Ελλαδίτσας μας. Η πρόσφατη σφαγή 100 αθώων νέων στη Νορβηγία, στο όνομα ενός συνονθυλεύματος ρατσιστικής, θρησκευτικής, μυστικιστικής και φονταμενταλιστικής κοινωνικής ιδεολογίας, από ένα ψυχοπαθή μακελάρη, το αποδεικνύει περίτρανα. Η ιδεολογία των Τευτόνων ιπποτών, που ενδεδυμένοι με το σταυρό και οπλισμένοι με το ξίφος, προστάτευαν τους αδύναμους πιστούς, αναβιώνει εν πλήρη δόξη και τιμή από ανθρώπους που δεν έχουν καμία ιστορική αναφορά για τους ιππότες αυτούς και όμως, είναι περήφανοι να μετρούν τους εαυτούς τους στις τάξεις τους. Ο Μεσαίωνας σε πλήρη άνθηση, μέσα στον 21ο αιώνα…

Εν ολίγοις, καλέ μου Θανάση, οι άνθρωποι αυτοί έχουν κουραστεί και απελπιστεί από την αδυναμία του πολιτικού συστήματος να δώσει λύσεις στα προβλήματά τους και είναι έτοιμοι, αν όχι να συμμετάσχουν, τουλάχιστον να ανεχθούν ή και να ευλογήσουν οποιαδήποτε βίαιη ενέργεια γίνει στο όνομα των λύσεων που οραματίζονται. Οι ιστορικοί παραλληλισμοί που κάνω δεν φαίνονται πια τόσο ακραίοι, τι λες κι εσύ;

Το 1941, όταν τα Γερμανικά στρατεύματα έμπαιναν στην Αθήνα, ο πρώτος άνθρωπος που συνέλαβαν χαρακτηρισμένο από τη Γκεστάπο ως «το Νο.1 εχθρό του 3ου Ράιχ» ήταν ο Μέγας Διδάσκαλος Φιλώτας Παπαγεωργίου. Κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, χιλιάδες Τέκτονες από όλη την Ευρώπη συνελήφθησαν και στάλθηκαν στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως για να μην ακουστεί πια τίποτα γι αυτούς. Οι Στοές καταστράφηκαν και όλα τα αρχεία και κειμήλια των Τεκτονικών Ταγμάτων ρίχτηκαν στην πυρά.

Κάθε απολυταρχικό καθεστώς, αμέσως μετά την επικράτησή του, στράφηκε εναντίον του Τεκτονισμού με απερίγραπτο μίσος και βία. Ο λόγος ήταν απλός: Ο Τεκτονισμός υπήρξε ανέκαθεν το καταφύγιο και το προπύργιο της ελευθερίας, της ισότητας, της ανεξιθρησκείας, της ανοχής και των φιλελεύθερων ιδεών και δεν ήταν δυνατόν να λειτουργεί υπό καθεστώς καταπίεσης και ανελευθερίας, παρά μόνο για να αντισταθεί στο καθεστώς αυτό. Και όπως οι δικτάτορες γνωρίζουν άριστα, οι Ιδέες είναι πολύ πιο κοφτερές από τα σπαθιά τους.

Σεβόμενοι λοιπόν την αδάμαστη ιδεολογία και πολιτική και κοινωνική δράση των παλαιότερων, μεταστάντων εις Αιωνίαν Ανατολήν αδελφών μας, ως Τέκτονες ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να είμαστε στην πρώτη γραμμή της αντίστασης, εναντίων όλων αυτών των διαλυτικών και απολυταρχικών φαινομένων και ιδεολογιών. Πρέπει να πολεμάμε το ρατσισμό, το φασισμό, την απολυταρχία, την προκατάληψη, το φανατισμό και τη διαφθορά σε κάθε μέτωπο, απομονώνοντας όλους αυτούς που εν δυνάμει μπορούν να αποτελέσουν απειλή για την ελευθερία και την αξιοπρέπειά μας. Και φυσικά, πρέπει να προσφέρουμε στην κοινωνία εναλλακτικές λύσεις και ιδέες που θα την οδηγήσουν σε καταστάσεις χαμηλότερης εντροπίας.

Πως όμως μπορούμε να το πράξουμε αυτό, το αυτονόητο, εάν δεν αποφασίσουμε κάποια στιγμή, τόσο προσωπικά, όσο και συλλογικά, να βγούμε απ’τα καβούκια μας; Πρέπει να αντιληφθούμε επιτέλους ότι η σιωπή μας μπορεί να εκληφθεί ως ανοχή, αν όχι και ως συνέργεια σε όλα αυτά που διαλύουν την κοινωνία μας μπροστά στα μάτια μας.

Η δραματική μείωση του αριθμού των Τεκτόνων σε παγκόσμιο επίπεδο, κατά τα τελευταία 30 χρόνια, θα πρέπει να σημάνει συναγερμό σε κάθε αδελφό που εξακολουθεί να διατηρεί τα ιδανικά της Αδελφότητάς μας ακέραια μέσα του και δεν έχει μεταβληθεί σε ένα μουχλιασμένο και άβουλο γραφειοκράτη, διψασμένο για τίτλους, τιμές και αξιώματα.

Είναι καιρός, με νέες ιδέες και νέους ανθρώπους, να τοποθετήσουμε και πάλι το Τεκτονικό Ιδεώδες στο βάθρο που ανέκαθεν του ανήκε.

Είπον…

Θλιβερές Παραπομπές:




κλπ, κλπ, κλπ.........

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

Δια του Παραδείγματος....

Καλέ μου φίλε και πιστέ αμύητε αναγνώστη Θανάση, επιτέλους το περασμένο βράδυ άρχισε να ρίχνει «παπάδες με μπικίνια», γεγονός καθόλα παρήγορο, μια και η ζέστη και η υγρασία είχε αρχίσει να μας δίνει στα νεύρα. Ιδίως εμείς, οι Μασόνοι, που σαν τους πιγκουίνους πρέπει να προσερχόμαστε στις Στοές μας ντυμένοι με σκούρο κοστούμι και γραβάτα, αντιμετωπίζαμε με δέος την επερχόμενη έναρξη των εργασιών του νέου Τεκτονικού Έτους σε θερμοκρασίες 35° Κελσίου.

Αν ξεχωρίζουμε σαν τη μύγα μες’το γάλα σε κανονικές συνθήκες, φαντάσου την εικόνα μας δίπλα σε νεαρές και νεαρούς με σορτσάκια και αμάνικα μπλουζάκια… Κρύο για όλους λοιπόν, για να επανέλθει η ορθή τάξη των πραγμάτων.

Βέβαια, η ζέστη είναι το μικρότερο από τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουμε στο άμεσο μέλλον, όχι μόνον εμείς οι Τέκτονες, αλλά ολόκληρος ο Ελληνικός λαός. Βλέπεις, οι καιρικές συνθήκες δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία, όταν βρισκόμαστε συλλογικά μέσα σε ένα τεράστιο ταψί και οι εξ Εσπερίας φίλοι μας έχουν ανάψει σιγανή φωτιά από κάτω μας.

Νοιώθοντας τις πατούσες μας να ζεσταίνονται σιγά-σιγά, υποχρεώνοντάς μας μεταφορικά σε επιτόπιο τροχάδην, παρατηρούμε τα ανακλαστικά της φυλής μας σε πλήρη εξέλιξη. Βλαστήμιες, κατάρες, κριτική, ανόητες προβλέψεις, αναλύσεις επί αναλύσεων και οτιδήποτε άλλο θα μας αποτρέψει από το να κοιτάξουμε τους εαυτούς μας στον καθρέφτη και να κάνουμε την αυτοκριτική μας, αποδεχόμενοι ότι η Πατρίδα μας έφτασε σε αυτά τα απερίγραπτα χάλια αποκλειστικά εξαιτίας μας.

Ο λόγος που κακίζω συλλογικά όλους εμάς είναι απλούστατος: Τυφλωμένοι από τα χρωματιστά πετραδάκια και τα καθρεφτάκια που ονομάζονται μετριότητα, έλλειψη αριστείας, έλλειψη παιδείας, αρχοντοχωριατισμός,  καταναλωτισμός, επιβράβευση της λαμογιάς, μισαλλοδοξία, αρπαχτή, οκνηρία, επιδόματα, βόλεμα, φοροδιαφυγή, ρουσφέτι, ρουφιανιά, νεοπλουτισμός και αδιαφορία για κάθε κανόνα ομαλής συμβίωσης μεταξύ μας, επιτρέψαμε σε ανίκανους και φαύλους κυβερνήτες να διαχειριστούν το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας, χωρίς ποτέ να διαμαρτυρηθούμε για όλα αυτά τα θαλασσοδάνεια που έκαναν, υποθηκεύοντας την αξιοπρέπειά μας σε αλλοδαπούς τραπεζίτες και κερδοσκόπους.

Ο λογαριασμός όμως, όπως  ήταν μοιραίο να συμβεί, έφτασε κάποια στιγμή στους παραλήπτες του (εμάς) και ξαφνικά, εμείς οι “large” τύποι που παραγγέλναμε στην ψαροταβέρνα την τρίκιλη συναγρίδα για να φάμε επιδεικτικά μόνο 2 μπουκιές από αυτήν, προσπαθούμε να την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια, χωρίς να τον πληρώσουμε.

Αν τα γεγονότα δεν ήταν τόσο τραγικά για τα ίδια μας τα παιδιά, θα ήταν πάρα πολύ αστεία να τα παρακολουθεί κανείς….

Η μεγαλύτερη κρίση που περνάει η Πατρίδα μας αυτή την εποχή είναι η κρίση των ηθικών Αξιών που διαμόρφωσαν στο παρελθόν αυτή την Ιδέα που λέγεται Ελλάδα. Γιατί, Θανάση μου, τι περισσότερο και τι λιγότερο είναι η Ελλάδα μας, εκτός από μια Ιδέα που ασπάστηκαν εκατομμύρια άνθρωποι που δεν είχαν κανένα άλλο τρόπο να αποδείξουν ότι κατάγονται φυλετικά από τον Περικλή ή τον Μεγαλέξανδρο;

Η Ιδέα του Ελληνισμού ήταν πάντα αυτή που μας ένωνε σαν Έθνος και ιστορικά η υιοθέτησή της προϋπέθετε τα ιδανικά της Αγάπης στην Πατρίδα, της αυταπάρνησης και της Εθνικής ομοψυχίας. Και σήμερα, αυτά τα ιδανικά καταφέραμε να τα ευτελίσουμε σε τέτοιο βαθμό, που ντρεπόμαστε να μιλήσουμε γι αυτά στα ίδια μας τα παιδιά.

Η αποκατάσταση μιας ομαλής συμβίωσης μεταξύ μας θα είναι μια πολύ αργή και επίπονη διαδικασία που θα απαιτήσει τη συνεισφορά όλων μας. Βλέπεις, δεν είναι μόνο τα χαρακώματα, μέσα στα οποία αποδεικνύεις την αγάπη σου για την Πατρίδα σου, αλλά είναι και η καθημερινή σου στάση απέναντι στο Κοινωνικό σύνολο στο οποίο θέλεις να ανήκεις.

 Αυτό το κατάλαβαν με ιδιαίτερα οδυνηρό τρόπο οι Ιάπωνες και οι Γερμανοί στο τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου και έστρεψαν τον εθνικισμό τους και την αγάπη τους για τις πατρίδες τους σε άλλα, πιο δημιουργικά πεδία. Γιατί, τι άλλο, εκτός από φιλοπατρία και ένδειξη εθνικού αυτοσεβασμού, είναι η στάση του Ιάπωνα ή του Γερμανού πολίτη απέναντι στον τρόπο που εργάζεται και λειτουργεί μέσα στη χώρα του;

Υπάρχουν πάρα πολλοί συμπολίτες μας, που τυφλωμένοι από θρησκευτικό φανατισμό, μισαλλοδοξία ή απλά παραπληροφόρηση, κατηγορούν εμάς τους Τέκτονες ότι επηρεάζουμε τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Μακάρι να είχαμε τη δυνατότητα να το πράξουμε Θανάση μου, ίσως αν μπορούσαμε να μεταγγίσουμε τις ηθικές αξίες που μας έφεραν κοντά, στην ίδια την Κοινωνία, αυτή να ήταν ένα καλύτερο περιβάλλον για να ζει κανείς. Όμως, είμαστε δυστυχώς τόσο αδύναμοι όσο και οποιοσδήποτε άλλος πολίτης στο να οδηγήσουμε τις εξελίξεις σε μία αίσια κατάληξη.

Όμως, η κρίση που περνάει η Πατρίδα μας, δεν μπορεί να μας αφήνει αδιάφορους. Θα ήταν τουλάχιστον αφελές να προσπαθούμε να αποσυμβολίσουμε αφηρημένες Τεκτονικές έννοιες στα Τεμάχια που διδάσκουμε κάθε εβδομάδα και να υποκρινόμαστε ότι όλα είναι όπως πάντα γύρω μας. Καθημερινά είμαστε μάρτυρες των προβλημάτων και των δυσκολιών που περνάνε οι ίδιοι οι Αδελφοί μας μέσα στις Στοές.

Ας μην ξεχνάμε τους γίγαντες του Ελληνικού Ελευθεροτεκτονισμού, τους σπουδαίους αυτούς Αδελφούς που κόσμησαν τις στήλες των Στοών μας και έδωσαν παραδείγματα ζωής και προσφοράς σε ιδιαίτερα χαλεπούς καιρούς για την Πατρίδα μας. Το Εθνικό και φιλανθρωπικό τους έργο κατά τη διάρκεια των απελευθερωτικών αγώνων του Έθνους μας, η Αντικαρκινική Εταιρεία, το Νοσοκομείο «Άγιοι Ανάργυροι», οι χιλιάδες υποτροφίες που δόθηκαν σε άπορα παιδιά, οι άπειρες αιμοδοσίες μαρτυρούν ακόμα και σήμερα το λαμπρό πέρασμά τους και μας κάνουν όλους υπερήφανους.

Είναι καιρός, στο μέτρο των δυνατοτήτων μας, να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε «μικροί», «λίγοι» και φοβισμένοι. Εξακολουθούμε να αποτελούμε μια ομάδα ανθρώπων που στη συντριπτική της πλειοψηφία έχουν αποδείξει ότι διαθέτουν σημαντικά ηθικά και επαγγελματικά προσόντα. Αν μπορούσαμε να διαθέσουμε 2-3 ώρες κάθε εβδομάδα, θα είχαμε τη δυνατότητα να προσφέρουμε στους ανήμπορους και ενδεείς συμπολίτες μας κάποια ιατρική φροντίδα, νομική συμπαράσταση ή επαγγελματική κατάρτιση, μέσα από τις Στοές μας,  δίνοντας έτσι το καλύτερο δυνατό παράδειγμα στην Κοινωνία μας.

Εναπόκειται στις σεβαστές Ηγεσίες των Ταγμάτων μας να το υλοποιήσουν.

Είπον…

ΥΓ:  Η πρότασή μου δεν είναι τυχαία. Δεν επιθυμώ να επεκταθώ περαιτέρω, εν όψει κάποιας νομικής διαδικασίας που βρίσκεται σε εξέλιξη και μας αφορά όλους μας, ως Τέκτονες. Θεωρώ όμως ότι κάποιες τόσο απλές κινήσεις θα είχαν αποστερήσει από πολλά επιχειρήματα τους σκοταδιστές που βάλλουν εναντίον μας.

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

Οι "Αμύητοι Τέκτονες"

Φίλτατε και αγαπημένε μου αναγνώστη Θανάση, με το παρόν πόνημα αποφάσισα να ασχοληθώ με την περίπτωσή σου, δηλαδή με την περίπτωση των αμύητων (και εν δυνάμει) Τεκτόνων. Όμως, επίτρεψέ μου να ξεκινήσω από την αρχή, αλλιώς θα χάσω εντελώς τον ειρμό των σκέψεών μου (το παθαίνω συχνά, τώρα τελευταία, αλλά το χαρακτηρίζω υποκριτικά ως ... “αναπόληση”).

Εχθές, είχα την τύχη να παρευρεθώ σε μια συνάντηση που είχαμε οι απόφοιτοι του 1978 (άντε, σου λέω και την ηλικία μου) του Λυκείου μας, έπειτα από 33 χρόνια. Περιττό να σου πω ότι διασκεδάσαμε πάρα πολύ και έγιναν πολλά δηκτικά σχόλια σχετικά με τα κίνητρα ενός παλιού συμμαθητή να μας μαζέψει, δεδομένου ότι ο εν λόγω φίλος τυχαίνει να είναι ιατρός ουρολόγος και προφανώς εντόπισε ένα πρόσφορο target group σε όλους εμάς που καβατζάραμε τα 50 μας χρόνια και νοιώθουμε ελαφρώς ... απροστάτευτοι, ιδίως όταν έχουμε καταναλώσει από 3 λίτρα μπίρα ο καθένας μας.

Αφού λοιπόν βγάλαμε τις αναμνηστικές μας φωτογραφίες, κάναμε τη σχετική πλάκα, μετρήσαμε τη μείωση της τριχοφυΐας μας και την ανάλογη αύξηση της περιφέρειάς μας, ο καθένας από εμάς στάθηκε ενώπιον των συμμαθητών του και έκανε μια γρήγορη αναδρομή των 33 αυτών χρόνων και που τον οδήγησαν. 

Ορισμένα εύστοχα σχόλια που έγιναν από κάποιους από εμάς, οδήγησαν τη συζήτηση σε πιο προσωπικά μονοπάτια, σχετικά με το πως βλέπουμε τη ζωή μας, τη διαδρομή μας και το μέλλον μας.

Βλέπεις, καλέ μου φίλε, εμείς, οι γεννημένοι περί το 1960 ανήκουμε σε μια περίεργη, αδικημένη και ιδιαίτερα “ψαγμένη” γενιά. Υπήρξαμε μάρτυρες όλων των κοινωνικών αλλαγών που έφερε η δικτατορία και η μεταπολίτευση στη χώρα μας, γαλουχηθήκαμε με πιο αγνά ιδανικά από αυτά που κυριαρχούν τώρα πια στην Κοινωνία μας, αλλά ποτέ δεν μπορέσαμε να γίνουμε οι πρωταγωνιστές της.

Καταφέραμε να εξελιχθούμε επαγγελματικά και κοινωνικά, να κάνουμε πολλά πράγματα για τους εαυτούς μας και τις οικογένειές μας, αλλά τα αμφιβόλου ποιότητας εύσημα πήγαν τελικά στους λίγο μεγαλύτερους από εμάς που αποτέλεσαν τη θλιβερή “γενιά του Πολυτεχνείου” και ακολούθως μεταπήδησαν στους νεότερους από εμάς που μεγάλωσαν με ένα τελείως διαφορετικό σύστημα αξιών που τους βοήθησε να προσαρμοστούν καλύτερα στις ραγδαίες (αλλά όχι πάντοτε καλές) εξελίξεις. Εμείς απλά παραμείναμε μάρτυρες, παρατηρητές και σχολιαστές των εξελίξεων αυτών, σε μια Κοινωνία που ποτέ δεν μας ζήτησε να πρωταγωνιστήσουμε, κάτι σαν τη σοφή γεροντοκόρη θεία που πολλοί από εμάς έχουμε μέσα στο σόι μας.

Κι έτσι, Θανάση μου, μια συνάντηση που θα μπορούσε κάλλιστα να αναλωθεί ανώδυνα σε γέλια, πειράγματα και ολίγη “αυτοπροβολή”, μετεξελίχθηκε σε μια διαδικασία που μου θύμισε έντονα τους από καρδιάς διαλόγους μεταξύ αδελφών Τεκτόνων, τόσο κατά τη διάρκεια των εργασιών της Στοάς μας, όσο και σε λιγότερο τυπικές συγκεντρώσεις που κάνουμε εκτός αυτής.

Θυμάμαι, όταν ήλθα για πρώτη φορά σε επαφή με τους μελλοντικούς αδελφούς μου, δεν δίσταζα να προσθέσω την ταπεινή μου άποψη στους διαλόγους που ανέκυπταν στα ταβερνάκια όπου συναντιόμασταν. Και οι απόψεις μου αυτές, αν και αμύητος εκείνη την εποχή, φαίνεται ότι συμφωνούσαν με τον τρόπο σκέψης των υπολοίπων, σε βαθμό που με τίμησαν με το να με αποκαλέσουν “αμύητο Τέκτονα”. Ο όρος είναι προφανής και δεν χρειάζεται εξήγηση. Αναφέρεται σε ανθρώπους που έχουν την καλλιέργεια, τις πνευματικές ανησυχίες και την εσωτερική πειθαρχία που είναι απαραίτητες προϋποθέσεις και βοηθήματα, για να ενταχθεί κάποιος στην Τεκτονική Αδελφότητα και οι οποίοι, για διάφορους λόγους, δεν την έχουν ανακαλύψει ακόμα, ή δεν έχουν επιλέξει την ένταξή τους σε αυτήν.

Όμως, ένας μυημένος, έχοντας την εμπειρία που απέκτησε μέσα στην Τεκτονική Αδελφότητα, μπορεί να διακρίνει την ποιότητα των ανθρώπων με τους οποίους συνδιαλέγεται. Σε επιβεβαίωση της εκτίμησής μου αυτής, για τους παλιούς συμμαθητές μου, ένας από αυτούς, που ζει εδώ και πολλές δεκαετίες στις ΗΠΑ και έχει θητεύσει στα ανώτατα κλιμάκια του εκεί Τεκτονικού σώματος (σεβάσμιος, κραταιός, τρις ισχυρός και ένδοξος) συμφώνησε μαζί μου ότι τα παλικαράκια που θυμόμασταν πριν από 33 (σημαδιακό!!) χρόνια θα ήταν “υλικό πρώτης διαλογής” για μελλοντική ένταξή τους στον Τεκτονισμό, όντας άνθρωποι που απέκτησαν ευρεία ακαδημαϊκή και κοινωνική μόρφωση, καταξιώθηκαν στον επαγγελματικό τους στίβο χωρίς να περιμένουν “γνωριμίες” ή “κολητηλίκια” και διαπνέονται ακόμα από τα ιδανικά και τις ανησυχίες που τους ώθησαν να γίνουν αυτό που είναι σήμερα, χωρίς να έχουν φθαρεί από τη διαρκή κατάπτωση των αξιών της Κοινωνίας μας.

Στην διαρκώς επαναλαμβανόμενη έκφραση της ανησυχίας τους σχετικά με το πώς, άνθρωποι που ακόμα παραμένουν εσωτερικά “αγνοί”, θα μπορούσαν να επηρεάσουν την Κοινωνία μας προς το καλύτερο, το μόνο που μπορούσα να τους πω ήταν ότι τέτοιες αλλαγές πάντοτε γίνονται σταδιακά και “δια του παραδείγματος”, μια τακτική που αποτελεί τη βάση λειτουργίας του Τεκτονισμού, μια και όπως ξέρεις Θανάση μου, η Αδελφότητά μας υπήρξε πάντοτε το “υπομόχλιο” και ποτέ ο “μοχλός”.

Έχω την ελπίδα και τη φιλοδοξία να δω αυτούς τους ανθρώπους, ή ανθρώπους αυτής της ποιότητας, να αποφασίσουν κάποια μέρα να κρούσουν τη θύρα του Ναού του Ορθού Λόγου. Θα ήταν τουλάχιστον αφελές να πιστεύουμε ότι οι ενταγμένοι ήδη στο Τεκτονικό ιδεώδες είναι οι μόνοι ξεχωριστοί άνθρωποι γύρω μας. Υπάρχουν πάρα πολλοί άλλοι που η στάση τους στη ζωή έχει αποδείξει ότι θα μπορούσαν να μάθουν πολλά πράγματα σε εμάς, τους μυημένους.

Ως αποδειξη των προηγουμένων, μόλις έπεσε από ένα φίλο στο τραπέζι (στην Ομάδα που έχουμε φτιάξει στο FB), ακόμα και η ιδέα σύστασης Ελεονομείου για τη βοήθεια παλαιών και αναξιοπαθούντων συμμαθητών μας, που έμειναν πίσω από διάφορες κακοτυχίες, αλλά τώρα πια είναι καιρός να ενδιαφερθούμε γι αυτούς, έστω και συμβολικά, στις δύσκολες εποχές που περνάει η Πατρίδα μας.

Θεωρώ λοιπόν, και όχι άδικα, ότι η ένταξή τέτοιων ανθρώπων στις Στήλες των Στοών μας, θα ήταν κέρδος τόσο γι αυτούς και τις πνευματικές τους ανησυχίες, όσο και για τον Τεκτονισμό και την Κοινωνία μας.