Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

V.I.T.R.I.O.L.

Καλώς σε βρήκα και πάλι φίλτατε και μοναδικέ μου αναγνώστη, Θανάση. Τελικά, μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε, όπως αποδείχθηκε από τις εκπληκτικά πολυπληθείς ηλεκτρονικές επιστολές που μου έστειλες κάτω από διάφορα ονόματα, προκειμένου να συνεχίσω να σου προσφέρω το απάνθισμα της αμπελοφιλοσοφίας μου. Αφού λοιπόν διακατέχεσαι από τόσο μαζοχισμό, ποιος είμαι εγώ να σου χαλάσω το χατίρι;

Το πρόβλημα βέβαια που αντιμετωπίζω, ως ένας μη προνομιούχος εργαζόμενος που δοκιμάζεται σκληρά από την οικονομική κρίση, είναι ότι πρέπει να εξασφαλίσω στην οικογένειά μου τα προς το ζην, αν δεν θέλω να καταντήσω ένα νεότερο κακέκτυπο του μακαρίτη του Σωκράτη, που η Ξανθίππη η γυναίκα του τον έκραζε σε όλη την Αγορά, αποκαλώντας τον αχαΐρευτο και άχρηστο να τη ζήσει και ότι προτιμάει να τριγυρίζει με αγοράκια (δεν υπονοώ τίποτα για εσένα Θανάση μου, άλλωστε εσύ είσαι γεροξούρας σαν κι εμένα). Έτσι, καλέ μου φίλε, θα σου ζητήσω κάποιες φορές να δείχνεις ανοχή, υπομονή και κατανόηση, αν αργώ να δημοσιεύω ένα νέο πνευματικό πόνημα, γεγονός που θα σημαίνει είτε ότι εργάζομαι σκληρά για την επιβίωση, ή ότι η κεφάλα μου βρίσκεται σε φάση αγρανάπαυσης (γεγονός που έχω παρατηρήσει να συμβαίνει όλο και πιο συχνά, τώρα τελευταία).

Όπως λοιπόν είπε και ο Ρωμαίος σοφός, «Ante victoriam ne canas triumphum». Στην ουσία αυτό σημαίνει σε ελεύθερη μετάφραση «μην ξεβρακώνεσαι πριν δεις το ποτάμι» και δεν έχει καμία σχέση με τα γραφόμενα, αλλά κάθε καλλιεργημένος συγγραφέας οφείλει να παραθέτει ένα λατινικό ρητό και αυτό ήταν το πρώτο που μου έβγαλε το Google όταν το έψαξα. Τώρα λοιπόν που σου έκανα και τη σχετική φιγούρα μου ως κουλτουριάρης, επανέρχομαι στις ταπεινές και μάλλον αφελείς αναλύσεις μου.

Στις προηγούμενες αναρτήσεις μου θίξαμε διάφορα θέματα που έχουν να κάνουν περισσότερο με το ζητούμενο ρόλο του Ελευθεροτεκτονισμού στη σύγχρονη κοινωνία. Είναι βλέπεις μεγάλος ο αριθμός των αδελφών που αγωνιούν για το ρόλο μας και αυτό είναι ενθαρρυντικό, γιατί πιστεύω ότι κανένας από εμάς δεν θα επιθυμούσε να καταλήξουμε να είμαστε ένα ιδιότυπο κλαμπάκι μαυροφορεμένων μεσηλίκων με αστείες ποδίτσες και χειραψίες.

Η αγωνία αυτή προέρχεται από τη σύγκριση που κάνει ο καθένας μας μεταξύ των πρακτικών και συμπεριφορών που υιοθετεί η θύραθεν κοινωνία και αυτών που βιώνουμε και ακολουθούμε μέσα στους Ναούς. Και φυσικά, στον καθένα μας ανακύπτει η εύλογη απορία, γιατί κάποιες συνήθειες και ηθικοί κανόνες του Τεκτονισμού δεν θα μπορούσαν να γίνουν κτήμα και βίωμα της Κοινωνίας μας, μια και κάτι τέτοιο θα βελτίωνε δραματικά το κλίμα που επικρατεί μεταξύ των συνανθρώπων μας. Είναι δηλαδή τόσο δύσκολο να περιμένουμε να βρούμε ανοχή, ταπεινοφροσύνη, αγάπη, ευγένεια και αλληλεγγύη έξω από τις στοές μας; Και αν είναι τόσο δύσκολο (που δυστυχώς είναι), τι θα μπορούσαμε να πράξουμε εμείς ως Τέκτονες;

Δυστυχώς, οποιαδήποτε συνταγή θα μας παρέθετε κάποιος (μεταξύ των οποίων κι εγώ), θα ήταν καταδικασμένη να αποτύχει και αν δεν βαρέθηκες ήδη, επίτρεψέ μου να προσπαθήσω να σου εξηγήσω το γιατί, παραφράζοντας ιδέες και απόψεις αδελφών πολύ πιο έμπειρων και σοφών από εμένα.

Βλέπεις, καλέ μου φίλε Θανάση, ο καθένας από εμάς που επιλέξαμε να ενταχθούμε στην Τεκτονική αδελφότητα, το έπραξε πρωτίστως για τον εαυτό του. Σύμφωνοι, το τεκτονικό βίωμα είναι ατομική υπόθεση και αν μπορούσα να σου ζωγραφίσω μια εικόνα, αυτή θα αποτελείτο από χιλιάδες ξεχωριστά μονοπάτια που ο καθένας από εμάς ακολουθεί, αλλά το σημαντικό είναι όλα αυτά τα μονοπάτια να είναι προσανατολισμένα προς την ίδια κατεύθυνση, το Φώς. Αυτό είναι ο Πολικός μας Αστέρας και αυτό προσπαθούμε να φθάσουμε, τις περισσότερες φορές με λιγότερη, παρά με περισσότερη επιτυχία. Και το πράττουμε, «κατερχόμενοι στο βάθος της συνειδήσεώς μας, παρατηρώντας τα φυσικά φαινόμενα και εναρμονιζόμενοι με τον παγκόσμιο ρυθμό». Εν ολίγοις, συντονιζόμενοι με το Τεκτονικό Εγρηγορός, όπως σου είχα αναφέρει σε μια παλιότερη ανάρτησή μου.

Οι Αλχημιστές του μεσαίωνα χρησιμοποιούσαν την λέξη VITRIOL, που αποτελούσε αρκτικόλεξο της λατινικής έκφρασης «Visita Interiora Terrae Rectificando Invenies Occultum Lapidem», δηλαδή «επισκέψου το εσωτερικό της γης και βελτιούμενος θα ανακαλύψεις την κρυμμένη λίθο των σοφών». Αυτό αποτελούσε μια έκκληση προς τους αναζητητές της αληθείας να κατέλθουν στο βάθος της δικής τους συνείδησης, να γνωρίσουν τους ίδιους τους εαυτούς τους, την ψυχή τους και μόνο τότε θα ανακαλύψουν τον αθάνατο Λόγο που εκπορεύεται από μέσα τους και τους συντονίζει με τη θεία Δημιουργία

Όμως, Θανάση μου, οποιοσδήποτε δεν έχει κάψει όλα του τα εγκεφαλικά κύτταρα προσπαθώντας να αποφασίσει τι χρώμα θα παραγγείλει την επόμενη «Μπέμπα» του, μπορεί να αντιληφθεί ότι η προσπάθεια αυτή είναι κοπιαστική, αγωνιώδης, μοναχική και ιδιαίτερα επίπονη, με αποτέλεσμα ελάχιστοι φωτισμένοι αδελφοί μας να καταφέρνουν να τη φέρουν σε αίσιο πέρας. Γι αυτούς τους ανθρώπους, τους πραγματικούς Μυημένους Τέκτονες αδελφούς, η προσπάθειά τους αυτή τιμά και αναδεικνύει την Ανθρώπινη φύση τους και η ζωή τους εμφορείται από Αλήθεια, Αγάπη, παντελή έλλειψη εγωισμού και ικανότητα να δέχονται αλλά και να προσφέρουν σε όλους τους ανθρώπους γύρω τους. Μεταμορφώνοντας με αυτό τον τρόπο την ανθρώπινη υπόστασή τους, ενώνονται με το Φως.  «Τότε μόνον φαίνεται για τον λίαν εξελιγμένο Άνθρωπο, το αληθινό βασίλειο του Ορθού Λόγου, εν μέσω Δικαιοσύνης και Αγάπης, μετά την λύτρωση της Ελευθέρας Βουλήσεως, από τον διαρκή αγώνα της με τις κληρονομικές προδιαθέσεις και με τις ανάγκες της ζωής».

Και φυσικά, το εύλογο και εν πολλοίς απαντητικό ερώτημα που ακολουθεί αυτά τα λίγα που σου ανέφερα, είναι: «Πως μπορεί ένας Μύστης, σαν αυτόν που σου περιέγραψα, να αλλάξει την κοινωνία;»

Όπως μας δίδαξε η Ιστορία, Θανάση μου, δεν μπορεί. Και αυτό, διότι οι ενέργειες, αποφάσεις και προσανατολισμοί του, αποτελούν συνισταμένη παραγόντων εν πολλοίς ακατανόητων για ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν ακολουθήσει την ίδια πνευματική ατραπό με αυτόν. Και η Ιστορία, καλέ μου φίλε, μας επιβεβαιώνει επίσης ότι οι μεγάλοι Μύστες της Ανθρωπότητας ουδέποτε κατάφεραν να επηρεάσουν τον κοινωνικό τους περίγυρο προσπαθώντας να μεταγγίσουν αυτούσια τη Σοφία τους σε αυτόν, αλλά το έπραξαν πάντοτε δια του Παραδείγματος, εισερχόμενοι στη δική τους Ιερουσαλήμ καβάλα σε ένα ταπεινό γαϊδουράκι και προσφέροντας τη ζωή τους σε αντάλλαγμα για την πνευματική ανάταση των συνανθρώπων τους, των ίδιων αυτών ανθρώπων που τους κρέμασαν στον σταυρό ή τους έδωσαν να πιουν το κώνειο.

Και επειδή Θανάση μου, εμείς οι ταπεινοί αδελφοί εκλεκτών και φωτισμένων ανθρώπων προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να βιώσουμε την ανταύγεια της ανάκλασης του Φωτός (και ποτέ το ίδιο το Φως), είναι δεδομένο ότι δεν μπορούμε να έχουμε ούτε τις δυνάμεις, ούτε τη φιλοδοξία να αλλάξουμε μόνοι μας την Κοινωνία, παρά μόνο προσφέροντας στο συνάνθρωπό μας ένα ταπεινό παράδειγμα του τι θα μπορούσε να είναι λίγο καλύτερο και πιο ανθρώπινο στη ζωή του.

Αν το επιτύχω αυτό έστω για έναν άνθρωπο δίπλα μου, θα το θεωρήσω δικαίωση των επιλογών μου. Η υπόλοιπη Κοινωνία μπορεί να περιμένει…

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Μετά από 300 χρόνια...


Αγαπημένε μου μοναδικέ αναγνώστη και αμύητε φίλε Θανάση, αν παρατήσεις το Ciao από τα τρεμάμενα χέρια σου και διαβάσεις λίγα πράγματα σε κάποιο βιβλίο (ξέρεις, από εκείνα που δεν έχουν 8 φωτογραφίες ημίγυμνων κορασίδων σε κάθε σελίδα) θα δεις ότι πολλά πράγματα έχουν αλλάξει από τον 18ο αιώνα, όταν κάποιοι αδελφοί στην Αγγλία, σε κατάσταση ελαφράς ιλαρότητας (μια και βρίσκονταν μέσα σε ταβέρνα) , ίδρυσαν το σύγχρονο Ελευθεροτεκτονισμό.

Στις αρχές του 18ου αιώνα, η φεουδαρχική διακυβέρνηση ήταν η «προτιμώμενη» μέθοδος επιβολής του νόμου, ενώ τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα δεν υπήρχαν ούτε ως όρος. Η δεισιδαιμονία λογιζόταν ως  εκπαιδευτική πρακτική, υποκινούμενη πολλές φορές από την οργανωμένη Εκκλησία, πάντοτε προς όφελος της άρχουσας τάξης. Με λίγα λόγια δηλαδή, από τη γέννησή σου μέχρι τον τάφο ανήκες σε κάποιον που βρισκόταν πιο ψηλά από εσένα στην τροφική αλυσσίδα.

Ο Ελευθεροτεκτονισμός υπήρξε ένα γνήσιο προϊόν της Διαφώτισης και γι αυτό το λόγο εξέθρεψε στους κόλπους του όλες εκείνες τις ιδέες και ιδανικά που διαμόρφωσαν την Κοινωνία μας σε αυτό που ξέρουμε σήμερα. Οι Ναοί της Λογικής υπήρξαν τα φιλόξενα θερμοκήπια ιδεών που ασπάστηκαν πολλές ιστορικές φυσιογνωμίες και οδήγησαν τον κόσμο στην κατάκτηση ιδανικών όπως η  Ελευθερία, η Ισότητα και η Αδελφότητα και γι αυτές τις κατακτήσεις μπορούμε, ως Ελευθεροτέκτονες, να αισθανόμαστε υπερήφανοι, ανεξάρτητα από το Τεκτονικό Τυπικό που έχουμε επιλέξει να ακολουθήσουμε.

Όπως έχω επισημάνει όμως, σε παλαιότερες δημοσιεύσεις, αγαπητέ μου Θανάση, όλο και περισσότερα σύννεφα φαίνονται να μαζεύονται στον ορίζοντα της ανθρωπότητας. Καταφέραμε να αναπτύξουμε κάποιες πολύ εξελιγμένες νομικές, πολιτικές και οικονομικές δομές για το Δυτικό κόσμο μας, αλλά κάποιες φορές νοιώθουμε ότι η σχετική σταθερότητα που επικρατεί σε αυτές τις δομές δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ηρεμία που προηγείται της καταιγίδας. Αυτό μας κάνει, ως Ελευθεροτέκτονες, να αναλογιζόμαστε το ρόλο που θα μπορούσε να παίξει η Αδελφότητά μας στη σύγχρονη εποχή και για το λόγο αυτό πληθαίνουν τα Τεκτονικά Τεμάχια μέσα στις Στοές μας, που διαπραγματεύονται ακριβώς αυτό το θέμα.

Ο σύγχρονες κοινωνίες μας έχουν φτάσει να θυμίζουν ελαττωματικές χύτρες ταχύτητας, έτοιμες να εκραγούν, από πάρα πολλές αιτίες:

Σε προσωπικό επίπεδο, πολύ λίγοι άνθρωποι έχουν καταφέρει να επιτύχουν την ψυχική και πνευματική ισορροπία που απαιτείται για την αντιμετώπιση των καθημερινών προκλήσεων. Καθένας από εμάς έχει φτάσει να χρειάζεται τη συνδρομή του φιλικού ψυχίατρου της γειτονιάς μας, είτε το γνωρίζουμε, είτε όχι. Εκτελούμε μηχανικά τις καθημερινές μας λειτουργίας, με ένα διογκούμενο αίσθημα αποξένωσης από τους συνανθρώπους μας, ενώ κάποιοι από εμάς έχουν αποκτήσει μια καθόλου ευχάριστη εξάρτηση από τις προόδους της φαρμακευτικής, προκειμένου να αποκτήσουν και να μεταδώσουν  μια επίπλαστη εικόνα αυτοκυριαρχίας στους γύρω τους.

Ο θεσμός της οικογένειας δεν είναι πια τόσο λειτουργικός όσο παλιότερα, για την πλειονότητα του πληθυσμού (εξαιρούμε το Μητσοτακέϊκο για γνωστούς λόγους). Πίσω από την επίπλαστα ειρηνική βιτρίνα που διατηρούν οι περισσότερες οικογένειες, κρύβονται εντάσεις και αποξένωση μεταξύ των μελών τους. Και φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα περισσότερα προβλήματα κοινωνικής προσαρμογής ξεκινούν μέσα από τον πυρήνα της οικογένειας.

Τα θρησκευτικά δόγματα δείχνουν αδύναμα να παρέχουν λύσεις στα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας. Η οργανωμένη θρησκεία άλλωστε, έχει αποδειχθεί ως ένα από τα κυριότερα σημεία τριβής μεταξύ των ανθρώπων και έχει οδηγήσει σε περισσότερη αιματοχυσία, δια μέσου των αιώνων, από οποιονδήποτε άλλο ιστορικό θεσμό. Και αυτό δυστυχώς δεν φαίνεται να αλλάζει στο εγγύς μέλλον.

Τα ιδανικά της Πατρίδας και της Εθνικής ταυτότητας γίνονται κάθε μέρα όλο και πιο ασαφή. Έχουμε χάσει αυτό το αίσθημα του να ανήκουμε σε κάποια ομάδα με συγκεκριμένες κοινές αξίες, προς όφελος των απρόσωπων εταιριών που προσπαθούν να επεκταθούν σε όλο τον κόσμο, με οποιοδήποτε κοινωνικό, οικονομικό ή πολιτικό κόστος. Αυτή η τυφλή παγκοσμιοποίηση εξαφανίζει τοπικές κουλτούρες και ταυτότητες γρηγορότερα και πιο αποτελεσματικά από οποιαδήποτε πολεμική κατάκτηση στην καταγεγραμμένη ιστορία.

Η απληστία έχει αποδειχθεί ως το ισχυρότερο κίνητρο και δύναμη πίσω από όλες τις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές των τελευταίων 2 αιώνων. Ο νεαρός επαναστατημένος μαθητής που πετάει σήμερα πέτρες στην αστυνομία, θα είναι το επόμενο γρανάζι σε έναν απρόσωπο, άκαρδο μηχανισμό του οποίου ο μοναδικός στόχος θα είναι η συγκέντρωση όσο το δυνατόν περισσότερου πλούτου, εις βάρος του απλού ανθρώπου. Και ενώ αυτή η απληστία είναι ένα ανθρώπινο, ηθικό και κοινωνικό πρόβλημα, προσπαθούμε λανθασμένα να το περιγράψουμε με ξεπερασμένους πολιτικούς όρους.

Ο σύγχρονος Άνθρωπος έχει χάσει την ικανότητα να επιβιώνει χωρίς τη συνεχή υποβοήθηση της Τεχνολογίας. Οι κοινωνίες μας θα κατέρρεαν στα εξ ων συνετέθησαν εάν κάποια στιγμή συνέβαινε η διακοπή του ρεύματος ή η ροή του πετρελαίου για λίγες ημέρες. Η ύπαρξή μας είναι αποδεκτή μόνο μέσα από τις τράπεζες μνήμης των υπολογιστών. Το επόμενο ποτήρι νερού που θα πιούμε, οι μετακινήσεις μας, οι άμυνές μας απέναντι στα καιρικά φαινόμενα, η τροφή μας, μπορούν να εξασφαλιστούν μόνο μέσω της Τεχνολογίας, μια και έχουμε απολέσει όλες εκείνες τις δεξιότητες που βοήθησαν τους προγόνους μας να επιβιώσουν μέσα σ’ένα αφιλόξενο φυσικό περιβάλλον.

Αργά αλλά σταθερά, πριονίζουμε το κλαδί που καθόμαστε, καταστρέφοντας το μοναδικό οικοσύστημα που μπορεί να μας διατηρήσει στη ζωή. Ο πλανήτης μας είναι ικανός να επιβιώσει με πολλά διαφορετικά είδη οικολογίας, όπως απέδειξε στο παρελθόν, όμως εμείς είμαστε; Αν δεν φυτρώσουν βράγχια πίσω από τα’αυτιά σου Θανάση μου, μάλλον οι πιθανότητές σου είναι μηδαμινές.

Όλες αυτές οι εντάσεις, οι οποίες γίνονται πολύ πιο αισθητές σε φτωχότερες, πιο εύθραυστες και πολυπληθείς κοινωνίες, έχουν προκαλέσει ένα κύμα μαζικών μεταναστεύσεων σε διάφορα σημεία του πλανήτη μας, που απειλούν με ακόμα μεγαλύτερη αποσταθεροποίηση τις ευαίσθητες κοινωνίες μας, ενώ η πιθανότητα αυτή η μετανάστευση να μετατραπεί σε επιθετική στο μέλλον, είναι πολύ ισχυρή. Παρόλα αυτά, η απληστία μας δεν επιτρέπει επί του παρόντος την εφαρμογή εναλλακτικών λύσεων.

Θα με αποκαλέσεις καταστροφολόγο, αγαπητέ μου φίλε, και πιθανότατα θα έχεις δίκιο. Άλλωστε, όπως αποδείξαμε ως είδος, καταφέρνουμε πάντα να τη σκαπουλάρουμε και να πολλαπλασιαζόμαστε σαν τα κουνέλια. Όμως, σε αυτή την εποχή της Παγκοσμιοποίησης, μια τοπική οικονομική καταστροφή σε μία χώρα που ποτέ δεν είχες καημό να την επισκεφτείς, μέσω ενός σύνθετου και απρόβλεπτου φαινομένου Ντόμινο, μπορεί να επηρεάσει ολόκληρο τον πλανήτη, ενώ εμείς θα παρακολουθούμε ανήμποροι τις εξελίξεις, μη γνωρίζοντας ποιο κομμάτι του ντόμινο πρέπει να αφαιρεθεί για να σταματήσει η κατάρρευση. Και η Ιστορία έχει αποδείξει, καλέ μου φίλε, ότι οι περισσότεροι πόλεμοι και καταστροφές ξεκίνησαν σε περιόδους παγκόσμιας οικονομικής αστάθειας.

Τον 6ο μ.Χ. αιώνα, ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός, μετά από μία πανδημία πανώλης που εξολόθρευσε το μισό πληθυσμό της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, αναγκάστηκε να αποσύρει τις δυνάμεις του από τη Δυτική Ευρώπη, ρίχνοντας τις περιοχές αυτές στην αναρχία, τις διαμάχες μεταξύ τοπικών πολεμάρχων και την εξαφάνιση κάθε ίχνους πολιτισμού για τα επόμενα 900 χρόνια. Ήταν η σκοτεινή περίοδος του Μεσαίωνα για τη Δύση και διήρκεσε μέχρι την πτώση της Βασιλεύουσας και το διασκορπισμό των πνευματικών της ανθρώπων στα δυτικά βασίλεια, πράγμα που οδήγησε στην περίοδο της Αναγέννησης.

Δεν είναι αρχαία ιστορία αυτά τα γεγονότα Θανάση μου. Θα μπορούσε να είναι ένα σενάριο για το πως θα εξελιχθεί η κοινωνία μας μέσα στις επόμενες δεκαετίες. Οι φαινομενικά πανίσχυρες κοινωνίες μας αποτελούν συνθετικά μέρη ενός ευρύτερου παγκόσμιου οργανισμού, ο οποίος διατηρεί ένα μεγάλο αριθμό καναλιών επικοινωνίας ανάμεσα στα μέρη αυτά. Νομικά, εκπαιδευτικά, επιστημονικά, οικονομικά, πολιτικά, θρησκευτικά, αμυντικά κανάλια που «δένουν» τις κοινωνίες αυτές σε κάτι μεγαλύτερο. Έχεις όμως αναρωτηθεί Θανάση μου, πόσο πιθανόν θα ήταν να διαρραγούν όλα αυτά τα κανάλια εξ αιτίας μιας παγκόσμιας κρίσης, αφήνοντας τις κοινωνίες μας απομονωμένες, αδύναμες να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και (ακόμα χειρότερα) σε φάση ανταγωνισμού; Σε τέτοια περίπτωση, ο Νέος Μεσαίωνας θα είναι πια γεγονός.

Ο μύθος της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης είναι απλά ένας μύθος, καθόσον δεν παίρνει υπόψη του τις κοινωνικές φυγόκεντρες δυνάμεις που αναπτύσσονται. Αν μια χώρα με το ζόρι κρατάει ειρήνη ανάμεσα στις κοινωνικές της τάξεις, τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι θα το επιτύχει μια απρόσωπη, παγκόσμια κυβέρνηση; Το υλικό συγκόλλησης για τη δημιουργία ενός τέτοιου τέρατος δεν είναι αρκετά ισχυρό. Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε τις αρχές της Κβαντικής Φυσικής που λένε ότι όσο περισσότερη ενέργεια καταναλώνεις επάνω σε ένα σωματίδιο για να εντοπίσεις την ταχύτητα και τη θέση του, τόσο πιο ασαφείς θα καταστούν οι μετρήσεις σου.

Η θρησκεία επίσης δεν μπορεί ως θεσμός να γίνει σημείο επαφής και επικοινωνίας μεταξύ των κοινωνιών. Από τη στιγμή που ένα θρησκευτικό δόγμα δεν μπορεί να μεταδοθεί με ένα ομοιόμορφο και συγκεκριμένο τρόπο, τείνει να αλλοιωθεί για να ταιριάξει στις ανάγκες και τις προσωπικές απόψεις αυτών που το μεταδίδουν, όπως έχει αποδειχθεί μέσα από την Ιστορία.

Παρόλα αυτά, υπάρχει ένας θεσμός που έχει αποδειχθεί ιστορικά ότι μπορεί να λειτουργήσει ως κοινό σημείο αναφοράς ανάμεσα σε ανθρώπους με διαφορετικό κοινωνικό, εθνικό, πολιτικό και θρησκευτικό υπόβαθρο και αυτό (όπως μάντεψες αγαπητέ μου Θανάση) είναι ο Ελευθεροτεκτονισμός. Αν δε, μου δώσεις 5 ακόμα λεπτά από το χρόνο σου χωρίς να πέσεις ξερός από ανία, θα σου εξηγήσω τον ισχυρισμό μου.

Ο Ελευθεροτεκτονισμός κατάφερε να επιβιώσει ως θεσμός, μέσα από συνταρακτικές ιστορικές ανατροπές που συνέβησαν τα τελευταία 300 χρόνια, ακριβώς επειδή διαθέτει πολύ ισχυρούς αδελφικούς δεσμούς μεταξύ των μελών του, ενώ αντίθετα δεν διαθέτει κάποια κεντρική διοικητική οργάνωση. Βασίζεται στην αρχή των αμοιβαίων αναγνωρίσεων μεταξύ των στοών ανά τον κόσμο, αν και αυτό ακόμη, πολλές φορές δεν είναι απαραίτητο προκειμένου ένας Τέκτων να προσφέρει την αρωγή του και την αδελφική του αγάπη σε κάποιον εν ανάγκη αδελφό που ανήκει σε διαφορετικό Τάγμα.

Εν ολίγοις, ο Ελευθεροτεκτονισμός έχει αποδείξει ότι είναι ένα σύστημα μη ανταγωνιστικό του 3ου Νόμου της «Κοινωνικής Θερμοδυναμικής», ο οποίος θα υπαγόρευε μια διαρκώς αυξανόμενη αταξία, ικανή να διαρρήξει τους δεσμούς της Αδελφότητάς μας. Η εξήγηση γι αυτή την αξιοθαύμαστη αντοχή του θεσμού αυτού, είναι ότι έχει αποκλείσει όλους αυτούς τους παράγοντες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν σημείο τριβής μεταξύ των αδελφών, όπως οι προσωπικές πολιτικές ή θρησκευτικές πεποιθήσεις του καθένα μας. Αντίθετα, έχουμε αναγάγει τον ανθρωποκεντρισμό και τη φιλανθρωπία σε καθοριστικούς λόγους της ύπαρξης και της λειτουργίας μας. Έτσι, με το δικό του μοναδικό τρόπο, ο Ελευθεροτεκτονισμός μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα «μεταμοντέρνο» σύστημα που κινείται από τα πιο αγνά ιδανικά της ανθρώπινης φυλής.

Αυτές ακριβώς οι ποιοτικές παράμετροι μπορούν να εξασφαλίσουν ότι ο Ελευθεροτεκτονισμός θα μπορούσε να αναλάβει ένα ρόλο Θεματοφύλακα των πανανθρώπινων αξιών, ακόμα και εάν οι κοινωνίες μας περάσουν μέσα από μια μακροχρόνια ή καταστροφική κρίση, δηλαδή λειτουργώντας όπως τα μοναστήρια κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, χωρίς όμως τον αποτρεπτικό παράγοντα του δόγματος. Στην ουσία θα μπορούσε να είναι το μοναδικό ζωντανό κανάλι επικοινωνίας μεταξύ κοινωνιών που έχουν απολέσει όλα τα άλλα μέσα αλληλοκατανόησης . Και αυτός ο ρόλος θα μπορούσε, καλέ μου φίλε Θανάση, να είναι το σημαντικότερο έργο που θα αναλάμβανε ποτέ η Αδελφότητά μας, αν όλα αυτά τα καταστροφικά σενάρια αποδειχθούν πραγματικά.

Δεν είμαστε κάτι ξεχωριστό Θανάση μου, ως Τέκτονες. Σίγουρα υπάρχουν πολύ πιο πνευματικοί , σοφοί και καλλιεργημένοι άνθρωποι οι οποίοι ποτέ δεν υπήρξαν Τέκτονες, αλλά πιστεύω ότι η Αγάπη, η Αδελφότητα και η καλή πρόθεση είναι κάποιες φορές πολύ πιο σημαντικές από τις ακαδημαϊκές περγαμηνές, για να πράξει κανείς το Καλό.

Φαντάζομαι ότι αυτή η πρόταση θα άξιζε μια-δύο ακόμα συζητήσεις μεταξύ των αδελφών.

Ε.:Δ.:Τ.:Μ.:Α.:Τ.:Σ.:


Πιστέ και μοναδικέ μου αναγνώστη και αδελφικέ μου φίλε Θανάση, ο προσφιλής σου μπλογκο-συντάκτης πάει γυρεύοντας να τον λιθοβολήσουν μπροστά στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, με τους ευζώνους να μην κάνουν τίποτα περισσότερο από το να διατηρούν μία άκαμπτη και ανδροπρεπή πόζα που «γράφει» ωραία στο φακό, ιδίως όταν δίπλα τους έχει σταθεί ένας χαζοχαρούμενος Γιαπωνέζος.

Το αστείο του θέματος δε, θα είναι ότι οι ενδεχομένως φονικοί αυτοί λίθοι θα προέρχονται τόσο από θεούσες τύπου κυρίας Λουκά, όσο και από αδελφούς Τέκτονες (τους λίθους αυτούς θα τους αναγνωρίζει κανείς, επειδή θα βρίσκονται σε διάφορα στάδια λάξευσης).

Αυτό Θανάση μου ενδέχεται να συμβεί οσονούπω, δεδομένου ότι αποφάσισα να ασχοληθώ με την (κάποιες φορές) σχιζοφρενική στάση του σύγχρονου Ελληνικού Ελευθεροτεκτονισμού απέναντι στο Θεό, ή Μέγα Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος, όπως προτιμάμε να τον αποκαλούμε για λόγους πολιτικής ορθότητας, αποφεύγοντας έτσι να φέρουμε σε δύσκολη θέση τους αδελφούς μας Χασάν, Τοσίρο, Σαλβατόρε, Ράτζα, Γιακόμπ και Καθιστό Βούβαλο.

Σε αυτό το σημείο, και πριν βληθεί ο πρώτος λίθος στην ξερή μου την κεφάλα, θέλω να διευκρινίσω ότι το παρόν πνευματικό πόνημα δεν αφορά τη θέση μου ή τη θέση των αδελφών μου για την ύπαρξη ή όχι του Θεού (παραπέμπω στην ιστορία του Αγ. Αυγουστίνου με το λακκάκι και τον ωκεανό), αλλά το όχι ιδιαίτερα περικαλλές μπέρδεμα των μπουτιών πολλών εξ ημών, σχετικά με τον τρόπο που προσπαθούμε να προσεγγίζουμε το Θείο και το Επέκεινα στις Τεκτονικές αναζητήσεις μας.

Η τύχη το έχει φέρει να παρίσταμαι στις εργασίες αρκετών διαφορετικών Στοών, μέχρι σήμερα. Έτσι, έχω βρεθεί σε κάποιες άκρως επιστημονικές, όπως και σε κάποιες ιδιαίτερα εσωτερικές στοές. Αυτό αποδεικνύει την ικανότητα του Τεκτονισμού, να δέχεται στους κόλπους του πνευματικούς ανθρώπους με πολλές διαφορετικές αντιλήψεις και να μπορεί να συγκεράσει πολλές αντίθετες απόψεις περί της μεταφυσικής και της θρησκείας, πράγμα που αποδεικνύει περίτρανα ότι ο Τεκτονισμός ΔΕΝ είναι δόγμα και σαφώς ΔΕΝ είναι θρησκεία.

Στην Ελληνική κοινωνία μας υπάρχει μία σχέση αγάπης-μίσους μεταξύ των Τεκτόνων και της επίσημης Εκκλησίας. Η Εκκλησία, αφενός, μισεί και απορρίπτει τον Τεκτονισμό, ίσως μετά από μεγάλες και μακροχρόνιες δόσεις παραπληροφόρησης, ίσως δε και από την αδυναμία της να αντιληφθεί κάποιες μη δογματικές φιλοσοφικές αναζητήσεις της Αληθείας, οι οποίες δεν ανεμίζουν τις Γραφές στο πρόσωπο του απέναντι, ούτε του σηκώνουν το δάχτυλο σε ένδειξη ιερής αγανάκτησης. Οι δε Τέκτονες, αν και στην πλειοψηφία τους ιδιαίτερα θρησκευόμενοι ορθόδοξοι χριστιανοί, διατηρούν μία αντιπάθεια για κάποιους από τους εκπροσώπους της Εκκλησίας, εξαιτίας όλων αυτών που διαδίδουν εις βάρος του Τεκτονισμού. Το ίδιο εν πολλοίς συμβαίνει και στην Καθολική Εκκλησία.

Είχα γνωρίσει στο παρελθόν κάποιους αδελφούς που ήταν ταυτόχρονα και ιερωμένοι διαφόρων χριστιανικών δογμάτων και είναι γνωστά τοις πάσι τα ονόματα όλων των ιεραρχών που υπήρξαν και μεγάλοι Τέκτονες κατά το παρελθόν. Και οι άνθρωποι αυτοί, λόγω της απόλυτης πίστης τους στο Θεό της χριστιανικής θρησκείας, βαδίζουν ένα δύσκολο μονοπάτι γιατί προσπαθούν να συγκεράσουν το δόγμα της χριστιανικής πίστης με την Τεκτονική θεώρηση κάποιων εννοιών, χωρίς να μπορούν πάντοτε να το επιτύχουν. 

Βλέπεις, η συγκολλητική ουσία μεταξύ των δύο, ενδέχεται να αποτελείται από θεωρίες, κείμενα και αντιλήψεις που άπτονται φιλοσοφικών και επιστημονικών απόψεων, ξένων με την επίσημη χριστιανική θρησκεία. Η εξίσωσή τους, δηλαδή, καθίσταται ανεπίλυτη, δεδομένου ότι αρνούνται να αποδεχθούν και να εξετάσουν κάποιες παραμέτρους της, ως ασύμβατες με το δόγμα. 

Συνεπώς, το καλύτερο που μπορούν να πράξουν αυτοί οι καλοί αδελφοί, είναι να περιορίσουν τις αναζητήσεις τους στο συμβολικό πεδίο του Τεκτονισμού, όπου δεν υπεισέρχονται έννοιες όπως Ερμητισμός, Καμπάλα, Ανατολίτικη φιλοσοφία, Κβαντική φυσική, Κοσμολογία, Μοριακή Βιολογία, Θεοσοφία ή αρχαία Ελληνικά και Αιγυπτιακά μυστήρια. Άλλωστε, ο Τεκτονισμός ΔΕΝ ασχολείται με θέματα πίστης και τα θεωρεί αυστηρά προσωπική υπόθεση του καθενός μας.

Το ίδιο δύσκολο καθίσταται το μονοπάτι για ανθρώπους με «σκληρή» επιστημονική Παιδεία. Άνθρωποι με εντυπωσιακές σπουδές σε πυρηνική φυσική, αστροφυσική, γενετική, οι οποίοι αρνούνται να ξεφύγουν από το πλαίσιο της επιστημονικής παρατήρησης και θεώρησης των πραγμάτων για να ασχοληθούν με τις έννοιες του Δημιουργού του Σύμπαντος, ή την αθανασία της ψυχής, η αποδοχή των οποίων αποτελεί ούτως ή άλλως απαραίτητη προϋπόθεση για την εισδοχή κάποιου στον Αγγλικού τύπου Ελευθεροτεκτονισμό. Οι αδελφοί αυτοί νοιώθουν πολύ πιο άνετα όταν οι συζητήσεις εντός και εκτός Ναού περιστρέφονται σε περισσότερο κοινωνικά ή επιστημονικά και λιγότερο εσωτερικά θέματα. (Σημείωση: Όταν αναφερόμαστε στον όρο Ναός, στον Ελευθεροτεκτονισμό, το πράττουμε γιατί θεωρούμε τα εργαστήριά μας ως ναούς του Ορθού Λόγου και ΟΧΙ ως θρησκευτικούς Ναούς).

Για τους λόγους αυτούς, μήπως πρέπει ο νεοεισερχόμενος να εξετάσει πολύ προσεκτικά, ποιού Ναού τη θύρα θα κρούσει;

Θα μπορεί ο αδελφός αυτός να νοιώσει απόλυτα ασφαλής, ικανοποιημένος και ελεύθερος να εκφράσει τις αντιλήψεις του, χωρίς ποτέ να σκέφτεται μέσα του ότι οι αντιλήψεις αυτές θα ξενίσουν κάποιους από τους αδελφούς του;

Εάν οι αναζητήσεις του (π.χ.) άπτονται του Εσωτερισμού, μήπως θα ήταν μάλλον λανθασμένο να ενταχθεί σε μία αμιγώς «επιστημονική» στοά (και το αντίθετο), εκτός και αν δεν έχει άλλα περιθώρια επιλογής λόγω εντοπιότητας;

Δυστυχώς, δεν υπάρχει μια σίγουρη απάντηση σε αυτές τις απορίες, Θανάση μου. Βλέπεις, ο προσανατολισμός μιας στοάς μπορεί σταδιακά να αλλάξει, ανάλογα με τις πεποιθήσεις των διοικούντων αυτήν και ιδίως του εκάστοτε Σεβασμίου ο οποίος επιλέγει και τους Ομιλητές της Εσπέρας και τη θεματολογία των Τεκτονικών Τεμαχίων.

Γνωρίζω πολύ καλά ότι ορισμένοι προσφιλείς αδελφοί θα αρνηθούν την ύπαρξη αυτού του προβλήματος, ισχυριζόμενοι ότι ο Τεκτονισμός είναι ένα σύστημα ιδεών και φιλοσοφίας που δεν θέτει κανένα όριο στην αναζήτηση της Αληθείας. Άλλωστε τα ίδια τα Αρχαία Οροθέσια απαγορεύουν τις θρησκευτικές και πολιτικές συζητήσεις εντός του Ναού, συνεπώς εάν τηρούνται κάποιοι κοινά αποδεκτοί κανόνες, δεν μπορεί να υπάρξει σοβαρή διαφωνία εντός της στοάς.

Συμφωνώ απόλυτα με τους αδελφούς μου αυτούς και υπερθεματίζω. Η ένστασή μου έγκειται στο γεγονός ότι ο Τεκτονισμός αποτελείται από ανθρώπους, με τις αδυναμίες, τις προκαταλήψεις και τα πιστεύω τους, που έχουν δημιουργηθεί μέσα σε μία ολόκληρη ζωή πνευματικής εξέλιξής τους και η αλήθεια του καθενός από εμάς είναι υποκειμενική και μεταβαλλόμενη. Συνεπώς είναι λογικό και σύνηθες, οι αλήθειες μας να διαφέρουν, κάποιες φορές σημαντικά. Έχω γίνει μάρτυρας τέτοιων διαφοροποιήσεων (που εκφράσθηκαν πάντοτε με αδελφική αγάπη και ηπιότητα) οι οποίες όμως δεν μπόρεσαν να καταλήξουν σε κανένα χρήσιμο συμπέρασμα για τους παρισταμένους.

Εν κατακλείδι, όμως, αυτή ίσως είναι και η ομορφιά του Τεκτονισμού. Το γεγονός δηλαδή ότι καλλιεργημένοι και ελεύθερα σκεπτόμενοι άνθρωποι εκτίθενται σε μία πληθώρα απόψεων που ανήκουν σε ένα τεράστιο εύρος βιωμάτων και αντιλήψεων. Με αυτό τον τρόπο, καλέ μου φίλε, αποκτάμε όλα εκείνα τα εργαλεία που θα βοηθήσουν τον καθένα από εμάς να «λαξεύσουμε το λίθο μας».

(Μπορείς να αφήσεις την πέτρα κάτω τώρα…ελπίζω)…

Ηθική Ανάπτυξη και Δικαιοσύνη...


Αγαπητέ και μοναδικέ φίλε και αναγνώστη Θανάση,  εδώ και πολλά χρόνια με απασχολούσε η βλακεία και η κακομοιριά που είναι διάχυτες γύρω μας (και μέσα μας) και οδηγούν τους Έλληνες από τη μία μίνι καταστροφή στην επόμενη, με τους ηγέτες μας μπροστάρηδες να ανεμίζουν τη σημαία της εθνικής μας γκαντεμοσύνης.

Επίσης, είχα το προνόμιο να παρίσταμαι σε πολλές συζητήσεις μέσα και έξω από τα εργαστήριά μας, όπου πολλοί αδελφοί (μαζί τους κι εγώ) προσπαθούσαν να προσδιορίσουν τον όρο «Συνείδηση» και τη σχέση που έχει αυτή με την ηθική ανάπτυξη του ατόμου.

Εντελώς τυχαία λοιπόν, πριν από λίγο καιρό, έπεσα επάνω στην έρευνα που είχε κάνει, από το 1958 ως το 1983,  ένας από τους πιο γνωστούς ψυχολόγους του 20ου αιώνα, ο Lawrence Kohlberg (1927-1987), επάνω στα επίπεδα της ηθικής ανάπτυξης του ανθρώπου (Stages of Moral Development).

Γνωρίζω πολύ καλά αδελφέ μου, ότι δεν είναι λίγες οι φορές που σε έχω κάνει να κοιμηθείς επάνω στην καρέκλα σου, με τις αναλύσεις μου, κάποια ουζοκατανυκτικά βραδάκια. Ο συνδυασμός της βαρετής και μονότονης φωνής μου με τα ουζάκια είναι σχεδόν θανατηφόρος.  Όμως, πριν αρχίσουμε σε αυτό το blog να αναλύουμε τη συμπεριφορά μας ως λαός και να προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε τα στραβά και τα ανάποδά μας, καλό θα ήταν να έχουμε κάποια σημεία αναφοράς, οπότε κάνε πως σε ενδιαφέρει και βάζε το χέρι σου μπροστά στο στόμα σου όταν χασμουριέσαι, γιατί με κάνεις να φοβάμαι ότι θα πέσει το μισό σου κεφάλι στο πάτωμα.

Ο φιλαράκος μας ο Kohlberg λοιπόν, (ο οποίος δεν άντεχε αυτά που τραβούσε μετά από μια τροπική ασθένεια που άρπαξε και βούτηξε οικειοθελώς στη θάλασσα το 1987, για να κάνει παρέα με τις κουτσομούρες), εξήγησε σε εμάς τους υπόλοιπους, άσχετους περί τα ψυχο-κοινωνικά, ότι υπάρχουν έξη (6) επίπεδα ηθικής ανάπτυξης και αίσθησης του δικαίου και ο καθένας από εμάς καταφέρνει να φτάσει στη ζωή του σε κάποιο από αυτά τα έξη.

 1.   Στο Πρώτο επίπεδο βρίσκονται τα μωρά παιδιά. Δεν έχουν αναπτύξει κανένα περί δικαίου αίσθημα και οι κινητήριοι μηχανισμοί στις «αποφάσεις» τους είναι οι βασικές τους βιολογικές ανάγκες, δηλαδή μαμ, κακά και νάνι. Οι μόνοι ανασταλτικοί μηχανισμοί στις πράξεις τους είναι τα αρνητικά ερεθίσματα (όταν καίγονται από τη φλόγα του κεριού, δεν το ξαναπλησιάζουν).

2.
      Στο Δεύτερο επίπεδο, το μικρό παιδί μαθαίνει τι είναι καλό ή κακό από την αντίδραση των γονέων του και την ενδεχόμενη τιμωρία που θα υποστεί.

3.
      Στο Τρίτο επίπεδο ο άνθρωπος φτάνει στην τυφλή υποταγή κάποιων Κανόνων. Ακολουθεί δηλαδή διαταγές και κανόνες χωρίς να τους αμφισβητεί, γιατί του δόθηκαν από κάποια μορφή εξουσίας (γονείς, δάσκαλοι, παπάδες, αξιωματικοί, προϊστάμενοι, κομματικοί καθοδηγητές κλπ). Υποθέτω ότι πάρα πολλοί από τους φρουρούς του Άουσβιτς, τους σφαγείς του Διστόμου, τους εκτελεστές της NKVD επί Στάλιν ή τους αφισοκολλητές/τραμπούκους κάποιου κόμματος ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Η δικαιολογία τους πάντοτε είναι ότι «το έκανα ακολουθώντας διαταγές».

4.
      Στο Τέταρτο επίπεδο εξακολουθεί να υπακούει σε νόμους και κανόνες αλλά αντιλαμβάνεται και ποια είναι η άποψη της πλειοψηφίας σε αυτή την υπακοή. Θα αναγνωρίσει κανείς έναν τέτοιο άνθρωπο όταν τον ακούσει να ζητάει δημοψήφισμα για να διώξει τους μετανάστες ή τους τσιγγάνους από την πόλη του και θεωρεί ότι η απόφαση της πλειοψηφίας των ομοίων του είναι απαραίτητα και η σωστή. Ό,τι είναι καλό για την κοινότητα που αυτός ανήκει, είναι και δίκαιο.

5.
      Το Πέμπτο επίπεδο χαρακτηρίζει ανθρώπους οι οποίοι προσπαθούν πλέον να θέσουν νόμους και κανόνες για το ευρύτερο καλό. Αντιλαμβάνονται ότι είναι στο χέρι τους να αμφισβητήσουν ένα άδικο ή ελλιπές νομικό σύστημα και να θεσπίσουν κανόνες που θα προστατεύουν όχι μόνο τους ίδιους και τους ομοίους τους, αλλά και ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, όπως τα δικαιώματα των μειονοτήτων, των μεταναστών κλπ. Τέτοιοι άνθρωποι γίνονται επιτυχημένοι δικηγόροι ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ιδεαλιστές πολιτικοί ή  ανθρωπιστές λειτουργοί.

6.
      Στο Έκτο επίπεδο βρίσκονται άνθρωποι που ξεπερνούν πλέον τους νομικούς φραγμούς και αντιλαμβάνονται το δίκαιο σε μια πολύ ευρύτερη κλίμακα που ξεπερνάει εθνικά, πολιτισμικά, θρησκευτικά ή κοινωνικά όρια προκειμένου να φθάσουν σε κάποιες ανώτερες ηθικές πραγματώσεις. Είναι οι ηθικοί καθοδηγητές της κοινωνίας μας, όπως ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, οι μεγάλοι φιλόσοφοι, οι οραματιστές μεγάλων πολιτικών αλλαγών, αλλά και Τέκτονες αδελφοί που με τη σοφία τους χάραξαν νέα μονοπάτια σκέψης για εμάς τους υπόλοιπους.

Αργότερα ο Kohlberg καθόρισε άλλα 2 επίπεδα, το Μηδενικό και το Έβδομο.

Στο Μηδενικό επίπεδο ανήκουν οι άνθρωποι που ποτέ δεν ανέπτυξαν κανένα αίσθημα ηθικού δικαίου, οι ψυχοπαθείς και σοσιοπαθείς οι οποίοι μπορούν να σκοτώσουν ένα μικρό παιδί, ή χίλια,  με την ίδια ευκολία και ψυχραιμία που θα ακύρωναν το εισιτήριό τους στο λεωφορείο.

Στο Έβδομο επίπεδο ο Kohlberg κατέταξε τους ελάχιστους αυτούς ανθρώπους που το περί δικαίου αίσθημά τους ανταποκρίνεται μόνο σε Συμπαντικές Αρχές και σε εκείνη την μικρή ομάδα βρίσκει κανείς τον Ιησού Χριστό, τον Βούδα και τον Γκάντι. Το πρόβλημα με αυτούς τους υπέρ-ανθρώπους ήταν ότι οι διδασκαλίες τους μεταδόθηκαν στην Ανθρωπότητα μέσω μαθητών τους οι οποίοι ήταν πολύ χαμηλότερου επιπέδου ηθικής ανάπτυξης και στην πορεία διαστρεβλώθηκαν για να ταιριάξουν στις αντιλήψεις αυτών των ανθρώπων και των επιγόνων τους.

Θεωρώντας λοιπόν Θανάση μου ότι οι ανήκοντες στο Μηδενικό επίπεδο (μη σκέφτεσαι την πεθερά σου, το κατάλαβα από το μάτι σου που γυάλισε), καθώς και στο Έβδομο, είναι στην ουσία αμελητέες ποσότητες, μέσα στα 7 δισεκατομμύρια της Ανθρωπότητας, ας κοιτάξουμε γύρω μας και ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε λίγα πράγματα.

Ας αναγνωρίσουμε λοιπόν για αρχή, ότι το τελικό επίπεδο ηθικής ανάπτυξης που θα φτάσει ένας άνθρωπος (και δεν είναι απαραίτητα τα έξι διακριτά που σου ανέφερα ενώ λαγοκοιμόσουν, αλλά και ενδιάμεσες διαβαθμίσεις τους) είναι αποτέλεσμα και συνδυασμός κληρονομικότητας και επίκτητων δυνατοτήτων (βλέπε Παιδεία). Για την κληρονομικότητα βέβαια δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, εάν δεν θέλουμε να χαρακτηριστούμε μικροί Χίτλερ και θα ήταν βλακώδες να το πράξουμε, δεδομένου ότι άνθρωποι που έλαμψαν στο Δυτικό πολιτισμό (π.χ. ο Μπετόβεν) είχαν πολύ επιβαρυμένες γενετικές καταβολές. Παρόλα αυτά, ελπίζω να συμφωνείς μαζί μου ότι μία κοινωνία θα μπορούσε να κάνει πάρα πολλά για την Παιδεία. Και φυσικά, με τον όρο Παιδεία (με κεφαλαίο Π) εννοώ πάντοτε τη διδακτική διαδικασία, ενίοτε δια του Παραδείγματος, η οποία θα οδηγήσει στην πραγματική ηθική ανάπτυξη του διδασκομένου και όχι απλά στην αναπαραγωγή γνώσεων μη συνδεδεμένων με την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα του μαθητή.
  
Ο εξαίρετος Δάσκαλος και ρήτωρ, ένδ.: αδ.: Θεοδόσης Π. Τάσιος ανέπτυξε πολύ καλύτερα από όσο θα μπορούσα ποτέ εγώ, το συγκεκριμένο θέμα, σε σχετικό άρθρο του στο «Βήμα»


Η διδασκαλία είναι μία μυητική διαδικασία που καμία σχέση δεν μπορεί να έχει με δασκαλο- ή φοιτητο- ή μαθητοπατέρες. Είναι μια Τέχνη, δυστυχώς ξεχασμένη και περιφρονημένη από τους πολυπράγμονες ημιμαθείς (3ου ή 4ου επιπέδου) που ταλανίζουν την Παιδεία μας και τα παιδιά μας και μας οδηγούν σε μία ομογενοποιημένη κοινωνία που λειτουργεί σαν χλοοκοπτική μηχανή, αποκόπτοντας οτιδήποτε φυτρώνει λίγο ψηλότερα από τους υπολοίπους.

Βλέπεις, Θανάση μου, στην ουσία δεν είναι η μισαλλοδοξία αυτή που ωθεί κάποιους ανθρώπους εναντίον κάποιων άλλων, ξεχωριστών, αλλά η ανασφάλεια που νοιώθει ένας λιγότερο ηθικά αναπτυγμένος άνθρωπος απέναντι στους ξεχωριστούς αυτούς ανθρώπους.  Η Πάλη των Τάξεων λοιπόν, για την οποία δεν παραλείπει η προσφιλέστατη Κυρία Παπαρήγα να μας κηρύττει, ενέχει κάποιες κρυφές μεταβλητές που την καθιστούν ασυνεπή, δεδομένου ότι στην ανθρώπινη ιστορία δεν ήταν μόνον οι έχοντες και κατέχοντες  οι οποίοι τράβηξαν την μήνιν των μαζών επάνω τους, όπως μπορεί ίσως να σου επιβεβαιώσει ο Ιησούς, ο Σωκράτης και τόσοι άλλοι.

Όπως λοιπόν αντιλαμβάνεσαι αδελφέ μου, η λάξευση του λίθου μας απαιτεί να κατακτήσουμε πρώτα ένα υψηλό επίπεδο ηθικής ανάπτυξης και ωρίμανσης και αυτό δεν στηρίζεται επάνω σε κάποια αβέβαιη και αόριστη θεωρία, αλλά σε απόλυτα τεκμηριωμένες και επιστημονικές βάσεις και δεδομένα. Και ο Τεκτονισμός είναι αυτός που μπορεί να το προσφέρει αυτό, ιδίως σε ανθρώπους που έχουν προ πολλού  ολοκληρώσει την τυπική εκπαιδευτική τους διαδικασία, με μικρότερο ή μεγαλύτερο αποτέλεσμα.

Άκου, βλέπε, μάθαινε και δεν θα χάσεις…