Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012

Παρανοήσεις και άλλα ευτράπελα...


Καλέ μου φίλε και αμύητε αναγνώστη Θανάση, ο προσφιλής σου Τέκτων συντάκτης του φτωχού αυτού μπλόγκ, προσπαθώντας να αποτινάξει από πάνω του την καλοκαιρινή ραστώνη και να γράψει άλλο ένα απάνθισμα εμβριθούς αμπελοφιλοσοφίας, μόνο για σένα, μάλλον προξένησε τέτοια υπερφόρτιση στα εγκεφαλικά του κύτταρα, ώστε να κάνει πάνω από ένα μήνα να συνέλθει...

Έτσι απλά θα περιοριστώ σε κάποιες απλές διευκρινήσεις, οι οποίες όμως στο μυαλό κάποιων συνανθρώπων μας, έχουν κατατάξει τους Τέκτονες στην ίδια κατηγορία με τον Βελιάλ και τον Βεεζεβούλ.

Θα έχεις διαβάσει πολλές φορές μέσα στις φτωχές μου αναρτήσεις να αναφέρω για τον “Ναό του Ορθού Λόγου”. Αν ναι, είναι που εμείς οι Τέκτονες αποκαλούμε το χώρο που εργαζόμαστε “Ναό”. Αυτή μας η συνήθεια έχει προκαλέσει πολλές παρανοήσεις από άτομα που θεωρούν τους εαυτούς τους κριτές και τιμητές των πάντων, λες και ο Πανάγαθος τους έχει διορίσει πορτιέρηδες στον Παράδεισο, αντ'Αυτού. Όμως, ο όρος αυτός δεν έχει σε τίποτα να κάνει με κάποια θρησκευτική αίρεση ή πίστη, αλλά προσδιορίζει ότι ο χώρος όπου εργάζονται τα μέλη μιας Στοάς αποτελεί τον ιερό χώρο του Ορθού Λόγου, πέρα από κάθε προκατάληψη, δόγμα, δοξασία ή άλλη αυθαίρετη αντιμετώπιση της Αληθείας.

Καταλαβαίνω όμως ότι μέσα σου μπορεί να γεννηθούν διάφορα ερωτήματα, με πρώτο από αυτά να είναι τι εννοούμε με την έννοια “Ορθός Λόγος”; Εχει να κάνει με κάποια Μοναδική Αλήθεια που γνωρίζουμε μόνο εμείς, με κάποιο απαράβατο Λόγο ενός απροσδιόριστου Υπέρτατου Όντος, με κάποιο ακόμα δόγμα που φόρεσε την προβιά της αχρωμάτιστης φιλοσοφικής αναζήτησης;

Τίποτα από αυτά, καλέ μου Θανάση. Ο Ορθός Λόγος είναι αυτό που κάποιος μη μυημένος στην ελαφρώς απαρχαιωμένη ορολογία μας αποκαλεί απλά “Λογική” και “Ορθολογισμό”. Είναι δηλαδή η ενσυνείδητη διανοητική προσπάθεια να εξηγήσουμε κάποιες φιλοσοφικές έννοιες και ανθρώπινες συμπεριφορές, βασισμένοι όχι στα εξ ουρανού “ληφθέντα” συμπεράσματα στα οποία είχε καταλήξει για εμάς κάποια Ιερά Σύνοδος πριν από 1600 χρόνια, αλλά σε αυτά που προκύπτουν μετά από αυστηρή και ορθολογική εξέταση όλων των δεδομένων.

Με λίγα λόγια, προσπαθούμε να εργαστούμε με βάση το ότι άν κάτι νιαουρίζει, περπατάει στα κεραμίδια και τρώει ποντίκια, τότε το πιο πιθανόν είναι να πρόκειται για γάτα, παρά για δαίμονα που μαθαίνει ξένες γλώσσες και δοκιμάζει καινούργιες νοστιμιές.

Βλέπεις, όταν εμπλέκεται το Δόγμα σε μια φιλοσοφική ή επιστημονική αναζήτηση, τείνει να την αντιστρέφει, αναζητώντας το Αποτέλεσμα που δικαιώνει την Αιτία. Αυτή τη συνήθεια, που μπορεί στον 21ο αιώνα να σου φαίνεται άτοπη και αντιεπιστημονική, Θανάση μου, τη δοκίμασαν στο πετσί τους με εξαιρετικά επώδυνο τρόπο άνθρωποι σαν τον Κοπέρνικο, τον Γαλιλαίο, τον Ντα Βίντσι και άλλους σοφούς, οι οποίοι απλά παρατηρώντας τα αποτελέσματα κατέληξαν σε μια λογική αιτία που δεν συμφωνούσε με το κρατούν Δόγμα της εποχής τους.

Και θέλεις να επεκταθώ και να σου πω κι ένα ακόμα “μυστικό”, Θανάση μου; Μάθε λοιπόν ότι οι κάθε λογής ανά τον κόσμο θρησκόληπτοι συνάνθρωποί μας, μπορούν να κοιμούνται τον μακάριο ύπνο τους ήσυχοι, διότι απλά ο Τεκτονισμός ΔΕΝ ασχολείται με την μετά θάνατον ζωή. Όταν κάποιος πεθαίνει, θεωρείται ότι ανεχώρησε “εις Αιωνίαν Ανατολήν” και δεν το ψάχνουμε αν συνάντησε 21 ουρί και δυο νταλίκες ρύζι και μέλι ή αναπαύεται σε τόπους χλοερούς, παρέα με τον άγιο Φανούρη, ή μετενσαρκώθηκε σε κουτσομούρα στιν Ινδικό Ωκεανό, διότι αυτές οι υποθέσεις άπτονται του θρησκευτικού Δόγματος που ο καθένας μας πιστεύει.

Αυτό που προσπαθούμε είναι, όχι να εξασφαλίσουμε τη Βασιλεία των Ουρανών με το να τα έχουμε καλά με τον τοπικό Δεσπότη, αλλά να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι για εμάς και τους γύρω μας, όσο διαρκεί αυτή η ζωή μας και πριν η τιποτένια μας ύλη γίνει υλικό για ένα γενναίο τσιμπούσι των σκουληκιών.

Για τις μεταθανάτιες ανησυχίες μας, εξακολουθούμε να επαναπαυόμαστε στα χέρια του καλού Θεού που ο καθένας από εμάς πιστεύει, είτε είναι Τέκτων, είτε όχι. Απλά, επειδή μπορεί κάποιοι από τους αδελφούς μας να ονομάζονται Χασάν, Γιακόμπ, Τοσίρο, Ράτζα και Καθιστός Βούβαλος, όταν αναφερόμαστε στο Θεό που πιστεύουμε, έχουμε σοφά συμφωνήσει να τον αποκαλούμε με το ουδέτερο όνομα “Μέγας Αρχιτέκτων του Σύμπαντος” (Μ.Α.Τ.Σ. ή G.A.O.T.U.).

Επίσης Θανάση μου, έχω παρατηρήσει ότι οι περισσότεροι αμύητοι συνάνθρωποί μας έχουν μπερδέψει τον Ελευθεροτεκτονισμό με τον Σιωνισμό, θεωρώντας ότι πίσω από τους Τέκτονες κρύβεται μια παγκόσμια συνωμοσία των Εβραίων για την κυριαρχία τους επί της Γης. Αυτό ξεκίνησε γύρω στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν η Καθολική εκκλησία και οι αρχές του Αυτοκράτορα Ναπολέοντα Γ' θέλησαν να κατασυκοφαντήσουν όχι μόνον τους Εβραίους, τους οποίους παρουσίαζαν ως συνωμότες, αλλά και τους Τέκτονες (οι οποίοι είχαν “μπει στο ρουθούνι” της εκκλησίας ως αντιδογματικοί και διαφωτιστές) και τους οποίους παρουσίαζαν σαν τσιράκια και “κολαούζους” των Εβραίων. Το ίδιο κείμενο, μεταλλαγμένο παρουσιάστηκε το 1902 στη Ρωσία και φυσικά έγινε το ευαγγέλιο των Ναζί, που μέσω αυτού δικαιολόγησαν την εξολόθρευση 6 εκατομμυρίων Εβραίων και πάνω από 200.000 Τεκτόνων. Δεν έχω να πω τίποτα άλλο πάνω σε αυτό το θέμα, μπορείς να διαβάσεις “Το Κοιμητήριο της Πράγας” του Ουμπέρτο Εκο, ή να ρίξεις μια ματιά σε αυτή την παραπομπή:


ή αν προτιμάς στα Αγγλικά να κάνεις κλικ εδώ:


Για όλα τα υπόλοιπα που ακούγονται από κάποιους εμφανώς “καμμένους”, όπως για θυσίες νηπίων, διακορεύσεις κορασίδων, σπονδές στον Σατανά κλπ. Δεν είμαι διατεθειμένος να πω τίποτα. Αυτά ανάγονται στη σφαίρα της αρρωστημένης φαντασίας και εν πάσει περιπτώσει, αποτελούν και θέματολογία για να γελάμε και λιγάκι, Θανάση μου.

Αυτά τα λίγα και πεζά είχα να σου διευκρινήσω, καλέ μου φίλε, κι ας διστάζεις ακόμα να “κρούσεις τη θύρα του Ναού”.... Κατρουλιάρη!!

Τετάρτη 8 Αυγούστου 2012

Τίποτα άλλο από μια Πνοή....



Το μικρό αυτό δοκίμιο απευθύνεται όχι στον καλό μου φίλο Θανάση, που μετά μανίας προσπαθεί να καταλάβει τι είναι ο Τεκτονισμός, αλλά φοβάται να «κρούσει τη θύρα» (ο κατρουλιάρης), αλλά στους φίλτατους νεόφυτους αδελφούς, αυτούς που  κοιτώντας το κρανίο μέσα στο σκοτεινό Διασκεπτήριο, αναλογίστηκαν την πεπερασμένη τους υπόσταση και τις εσωτερικές τους αναζητήσεις και με την απόφασή τους να κρούσουν τη θύρα του Ναού και να βιώσουν τις δοκιμασίες της μύησης, έφτασαν να δώσουν την τελική τους διαβεβαίωση ενώπιον των αδελφών τους, ότι θα τιμούν αυτούς και τον Ελευθεροτεκτονισμό, επιδεικνύοντας Ορθό Λόγο, Αρετή, Αλληλεγγύη και Αγάπη προς τον συνάνθρωπό τους.

Ίσως αυτή η εμπειρία να είναι μια από τις σημαντικότερες που μπορεί να βιώσει ένας ελεύθερος ενήλικος άνθρωπος που αποφασίζει να αναζητήσει την Αλήθεια για τον εαυτό του και για τον κόσμο γύρω του. Γι αυτό και οι Αγγλόφωνοι φίλοι μας συνηθίζουν να λένε «once a Mason, always a Mason», εννοώντας ότι το βίωμα αυτό σε προσδιορίζει για την υπόλοιπη ζωή σου, ακόμα κι αν αποφασίσεις να αποχωρήσεις για οποιοδήποτε λόγο.

Αναζητώντας τις ρίζες του Ελευθεροτεκτονισμού, θα βρει κανείς ανθρώπους που τις τοποθετούν στον 18ο αιώνα, όταν για πρώτη φορά προσδιορίστηκε η σύγχρονη φύση του και καταρτίστηκαν τα Οροθέσια που διέπουν τη φιλοσοφία και τη λειτουργία των Τεκτονικών στοών σε όλο τον πλανήτη, αλλά και ανθρώπους που αναζητούν τις ρίζες αυτές σε πολύ πιο αρχαία χρόνια, μέσα από τα Αιγυπτιακά, τα Δελφικά και τα Ελευσίνια Μυστήρια καθώς και την Ερμητική Παράδοση και τους αλχημιστές του μεσαίωνα.

Έτσι, αδ.: μου, μπορεί κανείς να καταλάβει εύκολα ότι η φράση: «Ο Τεκτονισμός είναι θεσμός προοδευτικός, ουδέν θέτων εμπόδιον εις την αναζήτησιν της Αληθείας» προσπαθεί να συγκεράσει, ειρηνικά και με αρμονία, μία πληθώρα τάσεων που είναι ενεργές μέσα στους κόλπους της Ελευθεροτεκτονικής Αδελφότητας. Στην ουσία, η φράση αυτή προσδίδει στον κάθε αδελφό Τέκτονα την απόλυτη ελευθερία να αναζητήσει τη δική του Αλήθεια, και να λαξεύσει τον δικό του λίθο, χρησιμοποιώντας μια πληθώρα εργαλείων τα οποία θεωρεί απαραίτητα για την επίτευξη του σκοπού του.

Σαν αποτέλεσμα της ελευθερίας αυτής, ο κάθε αδελφός έχει τη δυνατότητα να επεξεργαστεί και να αποσυμβολίσει τους μυητικούς μύθους της Βασιλικής Τέχνης χρησιμοποιώντας τις Κοινωνικές, Ανθρωπιστικές και Φυσικές επιστήμες, ή τη θρησκευτική παράδοση, ή τα αρχαία Μυστήρια, τα Βιβλικά ή αρχαιοελληνικά κείμενα, ή ακόμα και τη σοφία της Άπω Ανατολής, ανάλογα με ποια «εργαλεία» αισθάνεται πιο οικεία και άνετα κάθε φορά, αποδεικνύοντας έμπρακτα στην πορεία, ότι υπάρχει πάντοτε μια πληθώρα διαφορετικών οδών που μπορούν να συγκλίνουν προς την Αλήθεια.

Αυτή η απλή και ανθρώπινη διαπίστωση απορρίπτεται μετά βδελυγμίας από όλα τα κρατούντα θρησκευτικά δόγματα, με αποτέλεσμα η Ανθρωπότητα να μετρά εκατομμύρια νεκρών στο όνομα της «μίας και μοναδικής Αλήθειας». Όμως, θα αγνοήσουμε τον θρησκευτικό φανατισμό και τους εκπροσώπους του, ως μη έχοντες καμία θέση στις αναζητήσεις μας και θα προχωρήσουμε λίγο παρακάτω.

Κάθε κοινωνικός σχηματισμός, είναι αδύνατον να είναι εντελώς ομοιογενής, ακόμα κι όταν οι προϋποθέσεις για την ειρηνική και αδελφική συνύπαρξη διαφόρων τάσεων εξασφαλίζεται από τη σοφία και την ανοχή ενός φιλοσοφικού συστήματος, όπως αυτό του Ελευθεροτεκτονισμού. Στην καλύτερη περίπτωση θυμίζει ένα γαλάκτωμα που χρειάζεται συνεχώς «ανακάτεμα» για να παραμείνει ομοιογενές, παρά ένα σταθερό διάλυμα.

Ακόμα και μέσα σε κοινωνίες με πολύ πιο απλές επιδιώξεις (π.χ. ο Σύλλογος Φιλάθλων Άνω Τραχαναϊκού) δημιουργούνται συνιστούντες πυρήνες μεταξύ ανθρώπων ομοειδούς κοινωνικού, μορφωτικού ή επιχειρηματικού υποβάθρου (άλλωστε, διαφορετικά ρίχνει σφαλιάρες στον αντίπαλο ο φορτηγατζής φίλαθλος, απ’ότι ο κοκκαλιάρης λογιστής, που όμως, είναι «μανούλα» στις εξ’αποστάσεως προσβολές). Θα ήταν λοιπόν αφελές να ισχυριστούμε ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει και στους κόλπους της Ελευθεροτεκτονικής Αδελφότητας.

Οι διαφορετικότητες απαντώνται τόσο σε δι-εθνικό επίπεδο (για παράδειγμα στις ΗΠΑ ο Τεκτονισμός έχει αποκτήσει ένα πολύ έντονο κοινωνικό προφίλ, με παρελάσεις, μπάρμπεκιου, φιλανθρωπικές δραστηριότητες και μια αίσθηση κλάμπ κυρίων) όσο και σε τοπικό (οι  100 και πλέον στοές που λειτουργούν στην Ελλάδα, υπό την αιγίδα της Μ.Σ.Τ.Ε. ή άλλων Ταγμάτων έχουν πολλές φορές διαφορετικούς προσανατολισμούς, όπου ο εσωτερισμός είναι πιο έντονος σε μερικές, ενώ σε άλλες υπερισχύει το Κοινωνικό/επιστημονικό υπόβαθρο των μελών τους). Από αυτή την άποψη, θα έλεγα ότι η φτωχή μας Ελλαδίτσα παρουσιάζει πολύ περισσότερες δυνατότητες επιλογής των «εργαλείων», απ’ότι οι χιλιάδες στοές που λειτουργούν σε άλλες χώρες. Δεν είναι άλλωστε λίγες οι περιστάσεις που μία στοά άλλαξε ριζικά τους προσανατολισμούς της μέσα σε κάποιο χρονικό διάστημα, επηρεασμένη από τη διαδοχή των Σεβασμίων της και των προτιμήσεών τους.

Γνωρίζω, αδ.: μου, ότι όλα αυτά μπορεί να προβληματίσουν έντονα τους νεόφυτους αδελφούς μας, σχετικά με το ποια θα ήταν η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσαν να κάνουν. Άλλωστε, όλες αυτές οι διαφορές στους προσανατολισμούς των στοών γίνονται αντιληπτές μετά την ένταξή τους σε κάποια στοά, η οποία συνήθως δεν επελέγη από τον υποψήφιο λόγω του ιδιαίτερου προσανατολισμού της, αλλά επειδή ο φίλος Τέκτων που τον πρότεινε για εισδοχή, ήταν μέλος της. Μερικές φορές δε, δεν προσφέρεται ούτε καν η δυνατότητα εναλλακτικής επιλογής, μια και στις περισσότερες επαρχιακές πόλεις δεν λειτουργούν πάνω από μία ή το πολύ δύο στοές.

Μια λοιπόν και οι δυνατότητες επιλογών, μπορεί να είναι κάποιες φορές περιορισμένες, είναι φυσικό κάποιοι νεόφυτοι αδελφοί να αναρωτιούνται τι έχει να τους προσφέρει ο Τεκτονισμός, όταν το περιβάλλον και ο πνευματικός προσανατολισμός της στοάς που ανήκουν, δεν είναι ακριβώς αυτό που οι ίδιοι θα ήθελαν. Βλέπετε, ένας «επιστημονιστής» αδελφός ίσως να νοιώσει άβολα όταν βλέπει ότι οι αναλύσεις που γίνονται σε διάφορα φιλοσοφικά θέματα, έχουν «εσωτεριστική» ή θρησκευτική χροιά.

Εδώ θα πρέπει να επαναλάβω για όλους μας, την αξιωματική θέση ότι ο Τεκτονισμός είναι μια αέναη μυητική διαδικασία, η οποία αφορά αποκλειστικά το κάθε άτομο ξεχωριστά. Η δύναμη του Τεκτονισμού έγκειται στο γεγονός ότι δεν μπορεί από τη φύση του και το Καταστατικό του να είναι δογματικός, συνεπώς ο καθένας μας επιλέγει τα δικά του εργαλεία για την επίτευξη της τελείωσής του. Το Τυπικό ανοίγματος, λειτουργίας και κλεισίματος των εργασιών της στοάς έχει σαν μοναδικό σκοπό το συντονισμό των συμμετεχόντων στο Τεκτονικό Εγρηγορός, ώστε να μπορούν να λειτουργούν συλλογικά και απαλλαγμένοι από τα προσωπικά τους προβλήματα και προκαταλήψεις.

Ο Τέκτων διδάσκαλος επιλέγει συνειδητά τη σιωπή και την εσωτερική αναζήτηση και προσπαθεί να απαλλαγεί από όλα όσα τον προσδιορίζουν ως ανεξάρτητη προσωπικότητα, συντονίζοντας τον εαυτό του με τον Παγκόσμιο Ρυθμό. Κάθε τι που χτίζουμε γύρω μας για να περιχαρακώσουμε την προσωπικότητά μας (πλούτη, μόρφωση, κοινωνική θέση, πολιτικές και επαγγελματικές επαφές κλπ), αποτελεί ένα εμπόδιο που δημιουργεί μια τυρβώδη ροή γύρω μας και μας εμποδίζει να γίνουμε ένα με τη ροή του Σύμπαντος. Αυτό το έχουν αντιληφθεί όλοι οι ασκητές, είτε είναι χριστιανοί καλόγεροι, είτε Σούφι Δερβίσηδες είτε Ινδουιστές αναχωρητές. Αδειάζοντας το πνεύμα τους από την προσωπικότητά τους μέσα από το διαλογισμό, επιτρέπουν σε αυτό να συντονιστεί με πολύ υψηλότερα επίπεδα και έννοιες. Τότε μόνο τους επιτρέπεται να δουν το Φως.

Συνεπώς, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ο προσανατολισμός της στοάς που ανήκετε, φίλτατοι αδελφοί μου. Με τον εαυτό σας θα πρέπει να παλέψετε και μέσα σας θα ανακαλύψετε τα εργαλεία για την βελτίωσή του. Οι αδελφοί της στοάς σας θα σας βοηθήσουν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό να το επιτύχετε, αλλά το μονοπάτι θα το χαράξετε μόνοι σας και το Φως θα βρεθεί εκεί που όταν φτάσετε, δεν θα είστε πια τίποτα άλλο από μια πνοή…