Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

"Φιλοκαλούμεν τε γαρ μετ'ευτελείας...."



Καλέ (και μοναδικέ) μου αναγνώστη Θανάση, ακόμη και αν δεν το έχεις συνειδητοποιήσει, εδώ και τρία χρόνια έχω λιώσει το πληκτρολόγιο του υπολογιστή μου για να σε κάνω να δεις την πραγματικότητα, όσον αφορά τον Ελευθεροτεκτονισμό,  υποβάλλοντάς σου έμμεσα ερωτήματα, η απάντηση των οποίων εκ μέρους σου ίσως να σε οδηγήσει σε ασφαλέστερα συμπεράσματα, από αυτά που βγάζει κανείς παρακολουθώντας τις εκπομπές τύπου «Μακελειό» του Στέφανου Χίου και των λοιπών αστέρων της (αγγλιστί) “trash TV”.

Βλέπεις, η Σωκρατική μέθοδος βασίζεται στο γεγονός ότι αναγνωρίζει κανείς την ευφυΐα και την ηθική του συνομιλητή του και δεν υπεισέρχεται σε ανούσιες λεπτομέρειες και «μασημένο» ορισμό των αυτονόητων, αλλιώς κινδυνεύει να φανεί προσβλητικός, ή τουλάχιστον γραφικός στην προσπάθειά του να σε πείσει για κάτι.

Η Πατρίδα μας, καλέ μου φίλε, μέσα από την οικονομική και κοινωνική κρίση που περνάει, έχει μεταβληθεί σε ένα τεράστιο εργαστήριο, όπου αποδεικνύονται “in vivo” πάρα πολλές κοινωνικές θεωρίες, με τις οποίες θα ασχολούνταν φυσιολογικά μόνο οι ιστορικοί, μια και οι περισσότερες δυτικές κοινωνίες έχουν προ πολλού επιλύσει τα προβλήματα που ταλανίζουν τη δική μας και θεωρούν κάποια πράγματα αυτονόητα.

Το κακό είναι, ότι ενώ εμείς οι Έλληνες ισχυριζόμαστε ότι το ίδιο αξιακό σύστημα επικρατεί και στη χώρα μας, αποδεικνύουμε καθημερινά ότι κάνουμε τα πάντα για να το παρακάμψουμε, να το ακυρώσουμε και να το λοιδορήσουμε.

Με την καθημερινή αμφισβήτηση καθολικά αποδεκτών αξιών, και κανόνων, (ο σεβασμός των οποίων προσδιορίζει την αγγλοσαξονική έννοια του Liberty), ο μέσος Έλληνας υπήκοος (αρνούμαι να μας δω ως πολίτες)  έχει φτιάξει ένα περίεργο, παραμορφωτικό φακό, μέσα από τον οποίο προσπαθεί να αντιληφθεί την πραγματικότητα. Αρωγοί του, στη διαμόρφωση αυτού του φακού, ήταν και θα είναι όσοι ουσιαστικά δεν επιθυμούν για τους δικούς τους λόγους να έχουν απέναντί τους συνειδητοποιημένους πολίτες που θα αμφισβητούσαν την αυθεντία τους.

Όπως σου έχω πει και στο παρελθόν, μέσα από διάφορες αναρτήσεις του πτωχού αυτού, πλην τιμίου μπλόγκ, οι αξίες που διακηρύττει ο Ελευθεροτεκτονισμός δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια κωδικοποίηση όλων αυτών των προϋποθέσεων που πρέπει να συντρέχουν για να επικρατήσει η Λογική και η Ελευθερία.

Αυτός άλλωστε υπήρξε διαχρονικά ο σκοπός, αλλά και η ιστορική προσφορά του Τεκτονισμού, σε αντιδιαστολή με τις μέχρι τότε κρατούσες αντιλήψεις περί κοσμικής ή θρησκευτικής εξουσίας, και αυτό αποδεικνύεται από τα κοσμοϊστορικά γεγονότα που άλλαξαν την κοινωνία μας μέσα στους τελευταίους 3 αιώνες και προήλθαν μέσα από τη φιλόξενη μήτρα του Ελευθεροτεκτονικού Ιδεώδους.

Ο Τεκτονισμός είναι «θεσμός προοδευτικός, ουδέν θέτων εμπόδιον εις την αναζήτησιν της Αληθείας» και αυτό, σε διαβεβαιώνω ότι τηρείται ευλαβικά μέσα στις στοές. Ο κάθε αδελφός μπορεί να ασχοληθεί και να μελετήσει οποιοδήποτε φιλοσοφικό κείμενο ή θεωρία του εξάπτει τη φαντασία και το πνεύμα και να μεταφέρει τις σκέψεις του μέσα στη στοά του.

Όμως, καλέ μου Θανάση, εμείς οι Τέκτονες διαπράττουμε καθημερινά το ίδιο ατόπημα. Ο καθένας από εμάς βλέπει τον εαυτό του ως ένα σύγχρονο Πλάτωνα, Καντ ή Σπινόζα και προσπαθούμε να παράξουμε φιλοσοφία και πνευματικό έργο υψηλού επιπέδου, με μικρότερη ή μεγαλύτερη επιτυχία, αλλά πάντα σε επίπεδο που δεν θα μας εξασφάλιζε κάποια ακαδημαϊκή τήβεννο, ούτως ή άλλως. Στην πορεία αυτή δε, πολλοί αδελφοί μας ξεχνούν ότι ο Τεκτονισμός ασχολείται με τον βίο του καθενός και όχι με το Επέκεινα, συνεπώς δεν χρειάζεται να έχει ή να μην έχει κάποιο σωτηριολογικό υπόβαθρο.

Έτσι καταφέρνουν, χωρίς να το θέλουν, να μπλέκονται στα χωράφια του θρησκευτικού προβληματισμού και να προκαλούν την αντίδραση διαφόρων θρησκευτικών φορέων, οι οποίοι θεωρούν ότι κατέχουν την υπέρτατη Αλήθεια ελέω Θεού, συνεπώς κάθε αναζήτηση που διαφεύγει από τη δογματική πεπατημένη είναι κόκκινο πανί.

Είμαι ο τελευταίος που θα προσπαθούσε να βάλει φρένο σε αυτού του είδους τις εσωτερικές αναζητήσεις των αδελφών του, καλέ μου Θανάση. Είμαστε όλοι μας, τόσο πνευματικά, όσο και πολιτικά όντα και η δράση μας δεν μπορεί να περιοριστεί σε ένα μόνο γνωσιολογικό τομέα.

Όμως, κάποιες φορές τακτική αυτή που σου περιέγραψα, λειτουργεί μεταφορικά σαν τον αναβάτη μιας κινούμενης μοτοσυκλέτας, που ασχολείται με το αν ανάβει το πίσω φως του φρένου. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα βγει εκτός δρόμου…

«Φιλοκαλούμεν τε γαρ μετ’ ευτελείας, και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας» φέρεται από τον Πλάτωνα να επαίρεται ο Περικλής στον περίφημο «Επιτάφιο», αναφερόμενος στα ηθικά πλεονεκτήματα των Αθηναίων πολιτών, έναντι των Σπαρτιατών.

Μήπως λοιπόν είναι μαλακία (κατά την αρχαιοελληνική έννοια) να αγνοεί κανείς τα πραγματικά, τα απτά προβλήματα της Κοινωνίας και να ασχολείται συστηματικά με τα σύμβολα και τις φιλοσοφικές έννοιες που προσέδιδαν σε αυτά, οι μεγάλοι Μύστες του παρελθόντος; Και, εν πάση περιπτώσει, μήπως πρέπει να εξετάσουμε εάν όντως διαθέτουμε τα εργαλεία (προσόντα) για να το πράξουμε, άλλως να ανακράξουμε προς εαυτούς «που πα’ ρε Καραμήτρο», πριν φανούμε γραφικοί σε κάποιον που όντως τα διαθέτει;

Προσωπικά, νοιώθω μελαγχολία από το γεγονός ότι έχουν εκλείψει πια μεγάλες πνευματικές αλλά και πολιτικές προσωπικότητες σαν του Σπυρίδωνα Νάγου, του Πέτρου Γράβιγγερ και αμέτρητων άλλων, και έχουν μείνει άτομα σαν την αφεντομουτσουνάρα μου, για να διαχειριστούν τον Τεκτονισμό και να σου μιλήσουν γι’αυτόν.

Όλοι εμείς οι Τέκτονες, καλέ μου Θανάση, είμαστε απλοί, καθημερινοί άνθρωποι με τα προτερήματα και τα ελαττώματά μας, με τα προβλήματα της καθημερινότητας και τα όνειρά μας. Ζούμε μέσα σε μια κουτσή Κοινωνία και θεωρώ ότι διαθέτουμε λίγο περισσότερα αποθέματα λογικής και αναλυτικής σκέψης, από το μέσο συμπολίτη μας που παρασύρεται από τη συνθηματολογία του κάθε νεόκοπου εθνοσωτήριου Χιτλερίσκου.

Πριν λοιπόν ασχοληθούμε με τις μεγαλόσχημες και περίπλοκες εσωτερικές αναζητήσεις μας και πολύ περισσότερο, πριν προσδιορίσουμε το πλαίσιο της Τεκτονικής μας ιδιότητας μόνο μέσα από αυτές, δεν θα ήταν καθόλου κακή ιδέα να ασχοληθούμε συλλογικά με τους τρόπους με τους οποίους ο Τεκτονισμός θα μπορούσε να δώσει το Κοινωνικό του στίγμα, να καταστεί αμερόληπτος τιμητής των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων στην Πατρίδα μας και να προσφέρει ό,τι μπορεί για να ανακουφίσει τους αδύναμους συμπολίτες μας.

“Primum Vivere, deinde philosophari”, καλέ μου Θανάση

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013

Ψάχνοντας ένα κούκο, για να κλείσουμε καρρεδάκι...



Μπορεί εσύ, εκλεκτέ μου αναγνώστη Θανάση, να απολαμβάνεις το φραππεδάκι σου σε κάποια παραλία, ατενίζοντας τα γύρω αξιοθέατα με μάλλον μελαγχολική διάθεση, (δεδομένου ότι η οικονομική κρίση έχει ψαλιδίσει τα ... φτερά της νεολαίας, κάνοντάς την να νοιώθει σαν μαδημένο κοτόπουλο), ο Τέκτων φίλος σου όμως (εγώ δηλαδή), με μία περίεργη μαζοχιστική διάθεση που με κατατρύχει, προσπαθώ να παρασύρω άλλους, επιρρεπείς προς την πάρλα αδελφούς, σε μία συζήτηση σχετικά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Τεκτονισμός από τις τρέχουσες πολιτικο-κοινονικο-οικονομικές συγκυρίες.
Για να σου δώσω να καταλάβεις, δηλαδή, εμείς οι Τέκτονες όλων των βαθμίδων, δεν έχουμε ακόμα φτάσει να χρειαζόμαστε ένα κούκο για να κλείσουμε καρεδάκι για ξερή, αλλά βαίνουμε κατά κει μέσα στις επόμενες δεκαετίες. Το καλό για εσένα αγαπητέ μου αναγνώστη είναι ότι εάν ενταχθείς τώρα, ίσως να προλάβεις μέσα σε λίγα χρόνια να γίνεις σεβάσμιος, ένδοξος, κραταιός, τρίς ισχυρός και ό,τι άλλο τραβάει η όρεξή σου.
Όμως, όπως καταλαβαίνεις, αυτό μπορεί να είναι και πρόβλημα, παρ’όλη την πρεμούρα σου να φορέσεις κι εσύ τα χρυσοποίκιλτα περιζώματα για να κάνεις το κομμάτι σου στο γκομενάκι. Κι αυτό, γιατί θα νοιώθεις κι εσύ ο ίδιος ότι η επιλογή σου έγινε «από τον πάτο του άδειου βαρελιού» και σε τελευταία ανάλυση, καλύτερα ταγματάρχης στον Αμερικανικό στρατό, παρά στρατάρχης στις ένοπλες δυνάμεις της Αφρικανικής Δημοκρατίας της Δυτικής Ακουμπαουλαταμπαουλακούλα..
Εμείς οι Τέκτονες, όμως, είμαστε ελεύθεροι και υπερήφανοι άνθρωποι. Αρνούμαστε κατηγορηματικά και μετά βδελυγμίας να κάνουμε εκπτώσεις στις προδιαγραφές που πρέπει να έχει ένας υποψήφιος αδελφός, πολύ δε περισσότερο αρνούμαστε να προσφέρουμε σετ 60 τεμαχίων από «φίνα Κινέζικη πορσελάνη», κομπλέ σερβίτσιο από ανοξείδωτα μαχαιροπίρουνα και τρία σεμεδάκια, με κάθε μύηση νεοφώτιστου.
Κι έτσι, με τις καράφες τα ουζάκια και τις μπυρίτσες να διαδέχονται η μία την άλλη επάνω στο τραπέζι, έχουμε πέσει σε βαθιά περσυλλογή. Και θα σου εξηγήσω γιατί συμβαίνει αυτό, αν δεν βαρέθηκες ήδη να με παρακολουθείς.
Βλέπεις, ο Τεκτονισμός, ανέκαθεν υπήρξε ένα κίνημα Διαφώτισης. Θα πάω ένα βήμα πιο πέρα και θα πω ότι ο Τεκτονισμός υπήρξε η αποκλειστική Δύναμη Διαφώτισης που έθεσε σε λειτουργία όλους εκείνους τους πολιτικούς και κοινωνικούς μηχανισμούς που οδήγησαν τους λαούς της Δύσης στα επίπεδα ελευθερίας και αυτοδιαχείρισης που κατέκτησαν κατά τον 18ο, 19ο και 20ο αιώνα. Το Τεκτονικό σύνθημα «Ελευθερία, Ισότης, Αδελφότης» έγινε σύνθημα της Γαλλικής επανάστασης και όλων των καταπιεσμένων λαών και κοινωνικών στρωμάτων και οδήγησε στην απελευθέρωση των λαών από το φεουδαρχισμό, την απολυταρχία των αυτοκρατόρων και τη σκοταδιστική επιρροή της Καθολικής Εκκλησίας σε όλη την Ευρώπη και τη νεοσύστατη Αμερική.
Ακόμα και τα κινήματα του Κομμουνισμού, της Αναρχίας και του Σοσιαλισμού ιδρύθηκαν και καθιερώθηκαν από Τέκτονες αδελφούς (Μάρξ, Εγκελς, Μπακούνιν, Σπύρος Νάγος κλπ), οπότε θα ήταν πολύ αστείο να κατηγορηθούν οι Τέκτονες για σκοταδισμό και υπερσυντηρητισμό.
Στην Ελλάδα μας, η Φιλική Εταιρεία ήταν δημιούργημα Τεκτόνων και μερικοί από τους σπουδαιότερους ήρωες και παράγοντες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας υπήρξαν Τέκτονες και έδρασαν εμφορούμενοι από τις Τεκτονικές τους αξίες και ιδεώδη. Οι τεκτονικές στοές της Μακεδονίας («Φιλιππος», «Ελπις» κλπ για να αναφέρω μερικές) υπήρξαν προπύργια του Μακεδονικού Αγώνα και πλήρωσαν ακριβό τίμημα για την εθνική τους δράση, με ανελέητες διώξεις των μελών τους και καταστροφή των στοών από τις Οθωμανικές Αρχές. Αργότερα, ο ίδιος ο Χίτλερ έδωσε σαφείς εντολές για τη συστηματική εξόντωση των Τεκτόνων σε ολόκληρη την κατακτημένη Ευρώπη και τη δήμευση και καταστροφή των στοών και των συμβόλων τους.
Ο Τεκτονισμός, όπως είπαμε και σε προηγούμενες αναρτήσεις, είναι μία προσωπική υπόθεση για τον καθένα από εμάς. Είναι το μέσον για την προσωπική μας «λάξευση του λίθου», την τελείωσή μας και την λήψη του Φωτός της Γνώσης. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω της Αυτογνωσίας, του Ορθού Λόγου και του Παραδείγματος. Και ποιό μπορεί να είναι ισχυρότερο Παράδειγμα από αυτό που μας άφησαν παρακαταθήκη οι παλαιότεροι αδελφοί με τις πράξεις τους και το βίο τους;
Ολα αυτά μεταφράζονται στο (παραφρασμένο) ρητό του αείμνηστου Σπύρου Καλογήρου: «Είναι βαριά η κληρονομιά, Αρη».
Ετσι, όλοι μας αναγνωρίζουμε ότι ο Τεκτονισμός, ως σύστημα ιδεών και ιδανικών, έχει πολλά να προσφέρει στην προσωπική τελείωση ενός ελεύθερα σκεπτόμενου ανθρώπου. Και το προσέφερε, όταν οι τεκτονικές στοές ήταν τα ζωντανά και παλλόμενα από πνευματική ενέργεια κέντρα διαφώτισης και εμφύτευσης των ιδεωδών της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης, για πολλές γενιές ανθρώπων που έζησαν σε ένα κοινωνικό περιβάλλον και μία ιστορική περίοδο που κάθε άλλο παρά τη διαφώτιση ευνοούσε.
Ομως, καλέ μου και μοναδικέ αναγνώστη, τι συνθήκες επικρατούν τώρα;
Ο Ανθρωπος είναι Πολιτικόν Ον κατά τον Αριστοτέλη. Ο χαρακτηρισμός αυτός εμπεριέχει και την έμφυτη τάση του σκεπτόμενου ανθρώπου να φιλοσοφεί, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να εντάξει και να αφομοιώσει τις πληροφορίες που λαμβάνει σε ένα ευρύτερο ιδεολογικό πλαίσιο που θα καθορίσει τη στάση του απέναντι στην Κοινωνία και τη Φύση.
Τι συμβαίνει όμως, όταν ο ρυθμός πληροφόρησης γίνεται συντριπτικά μεγαλύτερος από τον ρυθμό αφομοίωσης της πληροφορίας; Τι μπορεί να γίνει όταν οι πληροφορίες από το Διαδίκτυο (καλή ώρα) περνούν αφιλτράριστες πλέον στο μυαλό μας, γιατί δεν υπάρχει πια χρόνος να τις αναλύσουμε, να τις φιλοσοφήσουμε και να τις εντάξουμε στο δικό μας, προσωπικό σύστημα αληθειών και αξιών;
Ακούω πολλά νέα παιδιά να επαίρονται ότι πλέον μπορούν να τα βρούν ΟΛΑ στο Internet. Και θα συμφωνήσω για λόγους οικονομίας χρόνου, αλλά πότε αναλογιστήκαμε ποια από αυτά τα στοιχεία είναι αληθή και ποια ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας, του ψεύδους, της υστεροβουλίας, ή απλά του αστικού μύθου; Εχουμε άραγε πια το χρόνο να τα αναλύσουμε όλα αυτά, ή απλά ο εγκέφαλός μας κοντεύει να τηγανιστεί και θα φτάσουμε σε σημείο να παθαίνουμε κρίση άγχους όταν είναι να αποφασίσουμε αν θα παραγγείλουμε κρέμα ή σοκολάτα παγωτό;
Και φυσικά, ποιός ο ρόλος του Τεκτονισμού στη σύγχρονη κοινωνία, όπου τίποτα πια δεν είναι μυστικό, συνεπώς δεν μπορούν να υπάρχουν Μύστες ή οι Ιεροφάντες που θα τους καθοδηγήσουν; Το διαδίκτυο και η τηλεόραση είναι οι απόλυτοι Ιεροφάντες και οδηγοί για εκατοντάδες εκατομμύρια συνανθρώπων μας.
Ο αξέχαστος Νίκος Γκάτσος το είπε με πολύ λιγότερα και πιο καίρια λόγια:

«..κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς...»

Είναι λοιπόν ώρα να «κοιμηθεί» ο Τεκτονισμός; Φτάσαμε πια στο σημείο να αποτελούμε ένα ιδιόμορφο Gentlemen’s Club με περίεργες ποδίτσες, χειραψίες και αναχρονιστικές συνήθειες;
Ας απαντήσω με μία ερώτηση (ά, ρε Σωκράτη εσύ superstar, με τη μαιευτική σου μέθοδο!!):
Πιστεύετε ότι ο διαρκώς εντεινόμενος καταιγισμός της πληροφορίας έχει αυξήσει τη Γνώση σας (όχι τις γνώσεις σας);
Πιστεύετε ότι ο καταιγισμός αυτός σας έχει κάνει να μπορείτε με μεγαλύτερη ευκολία να αναγνωρίζετε το Αληθές από το Ψεύτικο;
Πιστεύετε ότι όλη αυτή η πληροφόρηση εμπεριέχει τα εργαλεία για να τη διαχειριστείτε προς όφελος της πνευματικής και προσωπικής βελτίωσής σας;
‘Η μήπως, (λέω...μήπως) η απίστευτη πυκνότητα και ροή των πληροφοριών μπορεί να κρύβουν και μεγάλες ποσότητες «τοξινών» που η κριτική ικανότητά μας είναι πλέον πολύ ανεπαρκής για να τις απομονώσει και να τις «φιλτράρει» πριν μας κάνουν κακό;
Και τι είναι αυτή η διαδικασία, πέρα από έναν νέο Σκοταδισμό, ένα νέο Μεσαίωνα; Αφού λοιπόν ο Ανθρωπος, χρησιμοποιώντας τη Γνώση ξέφυγε από τα δίχτυα του εκάστοτε φεουδάρχη, μήπως η ακατάσχετη πληροφόρηση τον κάνει να χάσει τη Γνώση, σαν τον ψύλλο μέσα στα άχυρα και να καταλήξει υποτελής μιας νέας φεουδαρχίας που γνωρίζει εκ των προτέρων τι είναι αξιοποιήσιμο και τι είναι γυάλινη χάντρα;
Το χρυσόψαρο ψοφάει, είτε το αφήσουμε νηστικό, είτε το ταϊσουμε με μεγάλες ποσότητες τροφής. Και η μνήμη του διαρκεί περίπου 3 δευτερόλεπτα. Πόσο πολύ μπορεί να του μοιάσουμε χωρίς καν να το αντιληφθούμε;
Και, καλέ μου φίλε και μοναδικέ αναγνώστη, αν κατάφερα να σε κάνω για λίγο να μην κοιτάς τα αξιοθέατα της παραλίας, ποιό εργαλείο μπορεί να σε βοηθήσει να αναγνωρίσεις τα αληθή, μέσα σε ένα πέλαγος από «γυάλινες χάντρες»;
Το να προσκολληθούμε σε οποιαδήποτε πολιτική ιδεολογία ή θρησκεία για να διακρίνουμε το Αληθές έχει την ίδια χρησιμότητα με το να μετράμε τον πυρετό μας με ένα θερμόμετρο που ή μόνη του ένδειξη είναι οι 37,2°. Αυτό λέγεται Δόγμα στην καθομιλουμένη.
Το να δεχθούμε τα πάντα ως Αληθή, θα μας σχιζοφρενιάσει, άσε που θα μας δίνουν γλυφιτζούρια οι πορνόγεροι στην παιδική χαρά πριν μας πιάσουνε τον πισινό.
Το να απορρίψουμε τα πάντα ως Ψεύδη, θα μας κάνει κυνικούς και μονόχνωτους και το μόνο που θα μας μείνει είναι να πάρουμε τις μολότωφ και να την κάνουμε κατά Εξάρχεια μεριά ή να ακούμε συνέχεια Gothic Rock.
Συνεπώς, δεν συμφωνείς ότι η πρόταση του Τεκτονισμού για αυτογνωσία, ορθό λόγο και παρατήρηση των φαινομένων, μπορεί να έχει κάποια πρακτική αξία, ακόμα και στις μέρες μας;
Αλλωστε, ποια μπορεί να είναι μεγαλύτερη Ελευθερία από την ελεύθερη σκέψη και λήψη αποφάσεων, μέσα σε ένα κυκεώνα παραπληροφόρησης;
Πως μπορούμε να πετύχουμε μεγαλύτερη Ισότητα από την ισότητα που διακρίνει τους πραγματικά σκεπτόμενους ανθρώπους που επικοινωνούν μεταξύ τους;
Και πως μπορούμε να νοιώσουμε αισθήματα Αδελφοσύνης μεταξύ μας, αν δεν εμπιστευτούμε τον διπλανό μας ότι μας μιλάει με την καρδιά του και δεν μας παραπληροφορεί, κινούμενος από ιδιοτέλεια;
Συνεπώς....
Οι πρακτικές, οι τελετουργίες και ακόμα και η γλώσσα του Τεκτονισμού μπορεί όντως να φαίνονται αναχρονιστικές για ένα νέο άνθρωπο της εποχής μας, αλλά οι αξίες, τα εργαλεία και τα διδάγματα παραμένουν διαχρονικά. Και ανήκω σε αυτή την τάξη των «σκληροπυρηνικών» που επιμένουν, όχι μόνο να μην διευκολύνουμε την προσέλευση νέων αδελφών χαμηλώνοντας τον πήχυ, αλλά να κάνουμε τα κριτήρια επιλογής ακόμα πιο αυστηρά. Αλλωστε, για να φτάσεις κάτι που αξίζει πρέπει να ανέβεις, όχι να κατέβεις.
Αν λοιπόν έχουμε μείνει τρείς κι ο κούκος, ας πρόσεχαν οι υπόλοιποι...