Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

Οι "Αμύητοι Τέκτονες"

Φίλτατε και αγαπημένε μου αναγνώστη Θανάση, με το παρόν πόνημα αποφάσισα να ασχοληθώ με την περίπτωσή σου, δηλαδή με την περίπτωση των αμύητων (και εν δυνάμει) Τεκτόνων. Όμως, επίτρεψέ μου να ξεκινήσω από την αρχή, αλλιώς θα χάσω εντελώς τον ειρμό των σκέψεών μου (το παθαίνω συχνά, τώρα τελευταία, αλλά το χαρακτηρίζω υποκριτικά ως ... “αναπόληση”).

Εχθές, είχα την τύχη να παρευρεθώ σε μια συνάντηση που είχαμε οι απόφοιτοι του 1978 (άντε, σου λέω και την ηλικία μου) του Λυκείου μας, έπειτα από 33 χρόνια. Περιττό να σου πω ότι διασκεδάσαμε πάρα πολύ και έγιναν πολλά δηκτικά σχόλια σχετικά με τα κίνητρα ενός παλιού συμμαθητή να μας μαζέψει, δεδομένου ότι ο εν λόγω φίλος τυχαίνει να είναι ιατρός ουρολόγος και προφανώς εντόπισε ένα πρόσφορο target group σε όλους εμάς που καβατζάραμε τα 50 μας χρόνια και νοιώθουμε ελαφρώς ... απροστάτευτοι, ιδίως όταν έχουμε καταναλώσει από 3 λίτρα μπίρα ο καθένας μας.

Αφού λοιπόν βγάλαμε τις αναμνηστικές μας φωτογραφίες, κάναμε τη σχετική πλάκα, μετρήσαμε τη μείωση της τριχοφυΐας μας και την ανάλογη αύξηση της περιφέρειάς μας, ο καθένας από εμάς στάθηκε ενώπιον των συμμαθητών του και έκανε μια γρήγορη αναδρομή των 33 αυτών χρόνων και που τον οδήγησαν. 

Ορισμένα εύστοχα σχόλια που έγιναν από κάποιους από εμάς, οδήγησαν τη συζήτηση σε πιο προσωπικά μονοπάτια, σχετικά με το πως βλέπουμε τη ζωή μας, τη διαδρομή μας και το μέλλον μας.

Βλέπεις, καλέ μου φίλε, εμείς, οι γεννημένοι περί το 1960 ανήκουμε σε μια περίεργη, αδικημένη και ιδιαίτερα “ψαγμένη” γενιά. Υπήρξαμε μάρτυρες όλων των κοινωνικών αλλαγών που έφερε η δικτατορία και η μεταπολίτευση στη χώρα μας, γαλουχηθήκαμε με πιο αγνά ιδανικά από αυτά που κυριαρχούν τώρα πια στην Κοινωνία μας, αλλά ποτέ δεν μπορέσαμε να γίνουμε οι πρωταγωνιστές της.

Καταφέραμε να εξελιχθούμε επαγγελματικά και κοινωνικά, να κάνουμε πολλά πράγματα για τους εαυτούς μας και τις οικογένειές μας, αλλά τα αμφιβόλου ποιότητας εύσημα πήγαν τελικά στους λίγο μεγαλύτερους από εμάς που αποτέλεσαν τη θλιβερή “γενιά του Πολυτεχνείου” και ακολούθως μεταπήδησαν στους νεότερους από εμάς που μεγάλωσαν με ένα τελείως διαφορετικό σύστημα αξιών που τους βοήθησε να προσαρμοστούν καλύτερα στις ραγδαίες (αλλά όχι πάντοτε καλές) εξελίξεις. Εμείς απλά παραμείναμε μάρτυρες, παρατηρητές και σχολιαστές των εξελίξεων αυτών, σε μια Κοινωνία που ποτέ δεν μας ζήτησε να πρωταγωνιστήσουμε, κάτι σαν τη σοφή γεροντοκόρη θεία που πολλοί από εμάς έχουμε μέσα στο σόι μας.

Κι έτσι, Θανάση μου, μια συνάντηση που θα μπορούσε κάλλιστα να αναλωθεί ανώδυνα σε γέλια, πειράγματα και ολίγη “αυτοπροβολή”, μετεξελίχθηκε σε μια διαδικασία που μου θύμισε έντονα τους από καρδιάς διαλόγους μεταξύ αδελφών Τεκτόνων, τόσο κατά τη διάρκεια των εργασιών της Στοάς μας, όσο και σε λιγότερο τυπικές συγκεντρώσεις που κάνουμε εκτός αυτής.

Θυμάμαι, όταν ήλθα για πρώτη φορά σε επαφή με τους μελλοντικούς αδελφούς μου, δεν δίσταζα να προσθέσω την ταπεινή μου άποψη στους διαλόγους που ανέκυπταν στα ταβερνάκια όπου συναντιόμασταν. Και οι απόψεις μου αυτές, αν και αμύητος εκείνη την εποχή, φαίνεται ότι συμφωνούσαν με τον τρόπο σκέψης των υπολοίπων, σε βαθμό που με τίμησαν με το να με αποκαλέσουν “αμύητο Τέκτονα”. Ο όρος είναι προφανής και δεν χρειάζεται εξήγηση. Αναφέρεται σε ανθρώπους που έχουν την καλλιέργεια, τις πνευματικές ανησυχίες και την εσωτερική πειθαρχία που είναι απαραίτητες προϋποθέσεις και βοηθήματα, για να ενταχθεί κάποιος στην Τεκτονική Αδελφότητα και οι οποίοι, για διάφορους λόγους, δεν την έχουν ανακαλύψει ακόμα, ή δεν έχουν επιλέξει την ένταξή τους σε αυτήν.

Όμως, ένας μυημένος, έχοντας την εμπειρία που απέκτησε μέσα στην Τεκτονική Αδελφότητα, μπορεί να διακρίνει την ποιότητα των ανθρώπων με τους οποίους συνδιαλέγεται. Σε επιβεβαίωση της εκτίμησής μου αυτής, για τους παλιούς συμμαθητές μου, ένας από αυτούς, που ζει εδώ και πολλές δεκαετίες στις ΗΠΑ και έχει θητεύσει στα ανώτατα κλιμάκια του εκεί Τεκτονικού σώματος (σεβάσμιος, κραταιός, τρις ισχυρός και ένδοξος) συμφώνησε μαζί μου ότι τα παλικαράκια που θυμόμασταν πριν από 33 (σημαδιακό!!) χρόνια θα ήταν “υλικό πρώτης διαλογής” για μελλοντική ένταξή τους στον Τεκτονισμό, όντας άνθρωποι που απέκτησαν ευρεία ακαδημαϊκή και κοινωνική μόρφωση, καταξιώθηκαν στον επαγγελματικό τους στίβο χωρίς να περιμένουν “γνωριμίες” ή “κολητηλίκια” και διαπνέονται ακόμα από τα ιδανικά και τις ανησυχίες που τους ώθησαν να γίνουν αυτό που είναι σήμερα, χωρίς να έχουν φθαρεί από τη διαρκή κατάπτωση των αξιών της Κοινωνίας μας.

Στην διαρκώς επαναλαμβανόμενη έκφραση της ανησυχίας τους σχετικά με το πώς, άνθρωποι που ακόμα παραμένουν εσωτερικά “αγνοί”, θα μπορούσαν να επηρεάσουν την Κοινωνία μας προς το καλύτερο, το μόνο που μπορούσα να τους πω ήταν ότι τέτοιες αλλαγές πάντοτε γίνονται σταδιακά και “δια του παραδείγματος”, μια τακτική που αποτελεί τη βάση λειτουργίας του Τεκτονισμού, μια και όπως ξέρεις Θανάση μου, η Αδελφότητά μας υπήρξε πάντοτε το “υπομόχλιο” και ποτέ ο “μοχλός”.

Έχω την ελπίδα και τη φιλοδοξία να δω αυτούς τους ανθρώπους, ή ανθρώπους αυτής της ποιότητας, να αποφασίσουν κάποια μέρα να κρούσουν τη θύρα του Ναού του Ορθού Λόγου. Θα ήταν τουλάχιστον αφελές να πιστεύουμε ότι οι ενταγμένοι ήδη στο Τεκτονικό ιδεώδες είναι οι μόνοι ξεχωριστοί άνθρωποι γύρω μας. Υπάρχουν πάρα πολλοί άλλοι που η στάση τους στη ζωή έχει αποδείξει ότι θα μπορούσαν να μάθουν πολλά πράγματα σε εμάς, τους μυημένους.

Ως αποδειξη των προηγουμένων, μόλις έπεσε από ένα φίλο στο τραπέζι (στην Ομάδα που έχουμε φτιάξει στο FB), ακόμα και η ιδέα σύστασης Ελεονομείου για τη βοήθεια παλαιών και αναξιοπαθούντων συμμαθητών μας, που έμειναν πίσω από διάφορες κακοτυχίες, αλλά τώρα πια είναι καιρός να ενδιαφερθούμε γι αυτούς, έστω και συμβολικά, στις δύσκολες εποχές που περνάει η Πατρίδα μας.

Θεωρώ λοιπόν, και όχι άδικα, ότι η ένταξή τέτοιων ανθρώπων στις Στήλες των Στοών μας, θα ήταν κέρδος τόσο γι αυτούς και τις πνευματικές τους ανησυχίες, όσο και για τον Τεκτονισμό και την Κοινωνία μας.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλε μου αδ΄. καλά μας τα λές Δεν μας είπες όμως που ανοικής? γιατί δυστηχως το σώμα μας είναι μοιρασμένο σε πολλά κομάτια που λίγα κάνουν ότι λένε και πολλά λένε ότι δεν κανουν 3 φιλ

GREEK MASON είπε...

Aνήκω σε Στοα που λειτουργεί υπό την αιγίδα της Μ.Σ.Τ.Ε. όμως, γιατί πρέπει αυτό το γεγονός να διαφοροποιεί τη θέση σου αδ.: μου; Νοιώθεις ότι οι Τέκτονες ενός διαφορετικού από το δικό σου τάγμα είναι κάτι λιγότερο; Εγώ προσωπικά ποτέ δεν ένοιωσα έτσι...

Σ:.Στ:. "ΕΝΩΣΙΣ" ΛΕΥΚΑΔΟΣ είπε...

Greek Mason, αδ:. μου, τα γράφεις τόσο ωραία!Απολαμβάνω τα βιωματικά σου κείμενα, καλογραμμένα, εναργή και άκρως ενδιαφέροντα.