Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

Τεκτονισμός και Θεία Διδασκαλία...


Καλέ μου αναγνώστη και αμύητε φίλε Θανάση, προχτές είχα μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με κάποιο γνωστό μου και θεωρώ ότι αποτελεί θέμα σχολιασμού για το φτωχό αυτό μπλόγκ, μια και αν δεν βρίσκω τίποτα ενδιαφέρον να σχολιάσω, στο τέλος θα καταλήξω να σου γράφω συνταγές για τα ντολμαδάκια της θείας μου της Ερμιόνης (τα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, είναι καταπληκτικά και εξαφανίζονται γρηγορότερα από μέλη του ΣΕΒ σε συγκέντρωση του ΠΑΜΕ).

Ο γνωστός αυτός είναι άτομο επαρκούς καλλιέργειας, αλλά και πολύχρονης ενασχόλησης με τα εκκλησιαστικά ζητήματα. Όπως καταλαβαίνεις λοιπόν, πιστός στην επίσημη γραμμή της Εκκλησίας, δυσκολεύεται να δεχτεί την αρμονική συνύπαρξη του Τεκτονισμού με το Εκκλησιαστικό Δόγμα, θεωρώντας τα ως δύο έννοιες εκ διαμέτρου αντίθετες.

Βέβαια, πρόκειται για άτομο καλλιεργημένο, οπότε ευτυχώς η συζήτησή μας δεν ξέπεσε σε κατηγορίες περί σατανιστικών τελετών, διακόρευσης παρθένων και πόσης αίματος νηπίων, διότι σε μια τέτοια περίπτωση θα έβγαινε στην επιφάνεια το προκλητικό καλόπαιδο που κρύβω επιμελώς μέσα μου και θα γινόταν το «έλα να δεις».

Η θέση του εν λόγω φίλου περιορίστηκε στο ερώτημα, γιατί οι Τέκτονες έχουν την ανάγκη ύπαρξης του Τεκτονισμού, αφού, όντας Χριστιανοί (ή Εβραίοι, ή Μουσουλμάνοι), έχουν ασπαστεί ένα σύστημα ηθικών αξιών που καλύπτει τις ηθικές και πνευματικές αναζητήσεις ενός εχέφρονος ανθρώπου; Τι περισσότερο τους προσφέρει ο Τεκτονισμός, αν όχι άλλες, πιο σκοτεινές επιδιώξεις που δεν βρίσκουν ικανοποίηση στους κόλπους της Εκκλησίας;

Ομολογώ ότι δεν είμαι το πλέον κατάλληλο άτομο για να δώσει όλες τις απαντήσεις στη συγκριτική φιλοσοφία των ηθικών συστημάτων που πρεσβεύει η εκκλησία και ο Τεκτονισμός. Όπως οι περισσότεροι από εμάς, δηλώνω Χριστιανός Ορθόδοξος, αλλά η σχέση μου με το Θείο είναι περισσότερο ενστικτώδης και βιωματική, παρά βασισμένη στο επίσημο εκκλησιαστικό Δόγμα. Όταν λοιπόν δεν διαθέτω έτοιμες απαντήσεις, ανατρέχω στην Ιστορία για να μου δώσει κάποιες ενδείξεις σχετικά με το ποιοι μπορεί να υπήρξαν οι λόγοι ύπαρξης του Ελευθεροτεκτονισμού.

Ο Ελευθεροτεκτονισμός, όπως τον γνωρίζουμε σήμερα, είναι προϊόν της εποχής του Διαφωτισμού στην Ευρώπη. Είναι η εποχή της γέννησης της μπουρζουαζίας και της Αστικής Τάξης που σταδιακά αντικατέστησαν τη φεουδαρχία στην Ευρώπη. Είναι η περίοδος που ο απλός άνθρωπος αρχίζει και αισθάνεται πολίτης μιας εθνικής οντότητας και όχι ιδιοκτησία ενός απόλυτου άρχοντα για τον οποίο ζούσε, εργαζόταν, αναπαραγόταν και πέθαινε, στο παρελθόν.

Το αποτέλεσμα ήταν να ξεσπάσουν ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού Ωκεανού, κινήματα και επαναστάσεις σε όλες τις πολιτισμένες κοινωνίες της εποχής, που κατέστησαν τον Ορθό Λόγο ύψιστο εργαλείο κοινωνικής οργάνωσης, σε αντίθεση με το μέχρι τότε κρατούν Δόγμα. Η Αμερικανική επανάσταση, η Γαλλική επανάσταση, το κίνημα των Καρμπονάρων, η Ελληνική Επανάσταση και τόσες άλλες σπουδαίες αλλαγές στις Δυτικές κοινωνίες προήλθαν από την επικράτηση της μέχρι τότε απολεσθείσας Λογικής, όπως την εννοούσαν οι αρχαίοι Έλληνες.

Η δίψα για ελευθερία και αυτοδιάθεση αποδείχθηκε πολύ ισχυρότερη από τα οπλοστάσια των δεσποτών. Δεν θα εξετάσω αν το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό. Θα δεχθώ ταπεινά ότι όλες αυτές οι κατακλυσμιαίες εξελίξεις  δημιούργησαν το ηθικό και ιδεολογικό υπόβαθρο για να δημιουργηθεί η Τεκτονική Αδελφότητα και όχι ότι ο Τεκτονισμός υπήρξε η μήτρα γέννησης αυτών των αλλαγών, αν και αυτός προϋπήρξε όλων των προαναφερθέντων ιστορικών γεγονότων.

Ας δεχτούμε λοιπόν για οικονομία χρόνου, ότι και ο Τεκτονισμός προϋπήρχε αλλά σταδιακά άλλαξε μορφή για να αγκαλιάσει το πνεύμα ελευθερίας που γεννιόταν μέσα στις κοινωνίες. Ελευθερία, Ισότης, Αδελφότης. Ένα τρίπτυχο που ακόμα δεσπόζει επάνω από την έδρα των Σεβασμίων στις στοές μας και μέχρι πριν κάποιες δεκαετίες ανεκράζετο αντί του «Ο.:Ο.:Ο.:» από τους παλαιότερους αδελφούς μας.

Τι έπραττε εκείνη την εποχή η Εκκλησία; Οι γαλαζοαίματοι και πορφυρογέννητοι ηγέτες της προσπαθούσαν να πείσουν τον απλό Λαό ότι ήταν θέλημα Θεού να υπηρετούν τον αφέντη τους και οποιαδήποτε απολαβή θα έπρεπε να περιμένει μετά την τελευταία τους πνοή επί της γής. Ιερά Εξέταση, κατάρες, αφορισμοί και κατηγορίες από άμβωνος περίμεναν όποιον αμφισβητούσε αυτή τη θέση της επίσημης Εκκλησίας, η οποία την ίδια στιγμή αποκόμιζε τεράστια πλούτη από τους φεουδάρχες που προστάτευε και δεχόταν «ελέω Θεού». Και στην πορεία, η διδασκαλία του Ιησού Χριστού είχε θαφτεί κάτω από βουνά χρυσού, καθιστώντας την Εκκλησία μέρος του Προβλήματος και όχι μέρος της Λύσης για τον αδύναμο Λαό.

Στο «Κοιμητήριο της Πράγας» ο Ουμπέρτο Έκο περιγράφει με γλαφυρότητα όλες τις δολοπλοκίες της άρχουσας τάξης και της Εκκλησίας, προκειμένου να αμαυρωθεί ο Τεκτονισμός στα μάτια του απλού λαού, με την εμπλοκή του στα περίφημα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» τα ίδια πλαστά έγγραφα που χρησιμοποίησαν οι Ναζί, μισό  αιώνα αργότερα, για να δικαιολογήσουν την εξολόθρευση του Εβραϊκού πληθυσμού της Ευρώπης. Τα ίδια πλαστά έγγραφα που φρίττει ο κάθε λογικός άνθρωπος να διαβάζει ακόμα και τώρα,  μέσα σε έντυπα παρεκκλησιαστικών οργανώσεων, στη χώρα μας.

Να λοιπόν φίλτατε Θανάση η διαφορά που αναζητάει ο θρησκόληπτος φίλος μας. Ο Τεκτονισμός αποδέχθηκε από την αρχή τις διδασκαλίες του Ιησού Χριστού και των άλλων μεγάλων θρησκευτικών μορφών, που μιλούν για Αγάπη, για ανοχή, αγαθοεργία, ελεημοσύνη και αλληλοβοήθεια. Απλά, απέρριψε συλλήβδην όλα αυτά που κάνουν τις θρησκείες να μοιάζουν με μαγαζάκια, όπως είναι ο δογματισμός, η μισαλλοδοξία, η έλλειψη ανοχής, η υστεροβουλία και οι πολιτικές διαπλοκές, διακηρύττοντας την ελευθερία της σκέψης, το σεβασμό στις απόψεις του άλλου και την ανάγκη να αποποιηθούμε «τα μέταλλα», όλα δηλαδή όσα μας χωρίζουν και μας διαφοροποιούν από τον διπλανό μας.

Άλλωστε, οι περισσότεροι αδελφοί που γνωρίζω είναι ιδιαίτερα ευσεβείς Χριστιανοί, Εβραίοι, Μουσουλμάνοι ή Ινδουιστές, με όλη τη σημασία της λέξης και όχι απλά από συνήθεια ή κατ'επάγγελμα.

Ίσως λοιπόν, το να είναι κανείς Τέκτων αποδεικνύει ότι έχει βάλει έμπρακτα στη ζωή του και στην καρδιά του τις διδασκαλίες του Ιησού Χριστού (και αντίστοιχα όλων των άλλων μεγάλων θρησκευτικών μορφών της Ιστορίας), πολύ πιο ένθερμα από πολλούς  ιεράρχες των επίσημων Δογμάτων.

10 σχόλια:

Unknown είπε...

Αγαπημένε Αδ:.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη - για όσους πιστεύουν οτι υπάρχει Θεος - το θέμα είναι το πως κατανοούν την σχέση τους με τον Θεό. Αν αποδέχονται ότι ο Θεός έδωσε το μέγα δώρο του συνειδητού και της αυτοδιάθεσης στον άνθρωπο τότε το ερώτημα αφού είσαι ένθεος τι τον θές τον τεκτονισμό δεν υφίσταται.
Αν κάνεις αυτή την παραδοχή και θέσεις κατα αυτόν τον τρόπο την σχέση σου με το Θεό τότε τα ερώτηματα πως θα ενταχθείς στο Συμπαν πως θα προσδιορίσεις την σχέση σου με τον συνάνθρωπο ποια είναι η προσωπική και βιωματική σου πορεία στο καθ ομοίωσην σε καινε. Ειναι αυτά που θα σε κανουν να σκύψεις στις επιστήμες , στην μελέτη της ηθικής επιστήμης, στην αναγνώριση του ορθού λόγου ως πολυτιμο εργαλείο της αναζητησής σου.
Και τότε τι απομένει στην σχέση σου με τον Θεό? Μα η υπερτατη Αγάπη που εχει να σου δώσει το συνειδητό και ο προσδιορισμός του αγαθού υπέρτατου. Αυτά είναι κατά την γνώμη μου υπέραρκετά.
Από την άλλη αν η σχέση σου με τον Θεό είναι η εξασφάλιση ενός 10λόγου "πρέπει" για να κανεις check list καθε βράδυ και να κοιμασαι ήσυχος τότε δεν έχεις ανάγκη να ψάξεις τίποτα να σκεφτείς τίποτα ,απλά αποδέχεσαι ότι είσαι ενα άβουλο όν, ένας υπήκοος ενός ανώτερου όντος. Ομως έτσι κατακριμνήζεις και τον Θεό σου στην θέση ενός αφέντη. Σηκώνεις τα μάτια το βράδυ στον ουρανό και δεν μπορείς να αντιληφθείς το μεγαλείο που σε περιβάλλει. Βλέπεις τα επιστημονικά βιβλία και δεν αντιλαμβάνεσαι την αξία τους. Αποδεκατίζεις το μεγαλέιο της ζωής και το κανεις μηχανιστική αντίληψη επιβίωσης.
Ειπον
Μετα 3ΑΑ
K.I.T (OREINOS)
:.

GregArchitekton είπε...

Ακριβώς την ίδια συζήτηση είχα πριν από καιρό με ένα καλλιεργημένο Χριστιανό. Εφόσον η σωτηρία του ανθρώπου στηρίζεται στη συμμετοχή του στα μυστήρια ενός θρησκευτικού σώματος, τότε για ποιο λόγο να ενταχθεί και στον Τεκτονισμό ; Τι παραπάνω θα αποκομίσει από τη μύηση και γενικώς την τεκτονική παιδεία ;

Καταρχάς ο Τεκτονισμός δεν είναι θρησκεία, που σημαίνει ότι δεν διδάσκει κάποιες ιδιότητες του Θεού, ούτε προσφέρει απαντήσεις στα ερωτήματα που αφορούν το θάνατο και την αγωνία του ανθρώπου για αυτόν. Αρμόδιοι για αυτά είναι η φιλοσοφία και οι θρησκευτικοί θεσμοί. Η Στοά είναι το περιβάλλον όπου άνθρωποι διαφορετικής κουλτούρας, θρησκείας και πολιτικής κατεύθυνσης μπορούν να συζητήσουν ελεύθερα, χωρίς να φοβούνται μήπως οι απόψεις τους δεν γίνουν σεβαστές. Πολλοί αντιτέκτονες Χριστιανοί ισχυρίζονται ότι δεχόμενος ο Τεκτονισμός στις Στοές του αλλόθρησκους υποβιβάζει την πίστη τους και την εξισώνει με τις υπόλοιπες θρησκείες. Μάλιστα, προχωρούν ακόμη πιο πέρα· βάζουν στο ''στόμα'' του μία θέση, ότι δήθεν ''για τον Τεκτονισμό ο Χριστός είναι απλώς ένας μεγάλος Μύστης, όπως ο Βούδδας, ο Πυθαγόρας, ο Ζωροάστρης και άλλοι''. Αυτό συνιστά ξεκάθαρα διαστρέβλωση των προθέσεων του Τεκτονισμού, αφού τον παρουσιάζουν ακριβώς αντίθετο από αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή σαν ένα σχολείο όπου ο Τέκτων δέχεται κατήχηση περί Χριστού και Βούδδα.

Κανένας υποβιβασμός των θρησκευτικών, πολιτικών, ή άλλων πεποιθήσεων δεν γίνεται μέσα στις Στοές. Ίσα-ίσα, είναι όλες σεβαστές· και κανένας δεν είναι αναγκασμένος να έλθει σε συμφωνία με τον άλλο επάνω σε ένα ζήτημα· αυτό σημαίνει ''σεβασμός στην αντίθετη άποψη'', αλλά μερικοί συγχέουν το σεβασμό με την πολτοποίηση, για να συκοφαντήσουν τον Τεκτονισμό.

Επίσης, το αρχικό ερώτημα για τη χρησιμότητα του Τεκτονισμού, μπορεί να τεθεί και αλλιώς, ''εφόσον όλες οι απαντήσεις βρίσκονται μέσα στα ιερά κείμενα και τις παραδόσεις μίας θρησκείας, τότε για ποιο λόγο να ερευνάμε την ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας, η οποία έχει τόσες διαφορετικές φωνές, ή για ποιο λόγο να ερευνάμε την επιστήμη''. Θα πρέπει να αναρωτηθεί ένας πιστός μήπως ο Θεός ή οι Θεοί στους οποίους πιστεύει, θα ήθελαν να χρησιμοποιεί και τη δική του κρίση, αντί μόνον αυτή των εκπροσώπων τους στη γη.

CosaNostres είπε...

Χαίρεται και από εμένα,

συμφωνώ με πολλά σημεία του άρθρου και των προλαλήσαντων και έχω καταλήξει να πιστεύω ότι οι θρησκείες δεν είναι τίποτα άλλο από το όριο στην πνευματική αναζήτηση και τη ματαιότητα του Σύμπαντος.

Με μια φίλη ένα βράδυ συζητούσαμε πώς είναι να μην υπάρχεις, πώς μοιάζει αυτή η ασφυξία της αδυναμίας σκέψης-την οποία επιμελώς κάθε θρησκεία αγνοεί με την καθιέρωση του όρου της αθανασίας της ψυχής- και αργά ή γρήγορα καταλήξαμε ότι η ανθρώπινη ζωή είναι συνυφασμένη με τη ματαιότητα. Όχι τη γνήσια ματαιότητα όμως, αλλά την φαινομενική.

Σε όλα τα ζητήματα περί θρησκειών είναι δύσκολο μέσω της αποδεικτικής μεθόδου να καταλήξει κανείς στη τελική λύση-απάντηση. Όλα είναι πίστη-όπως κανείς πιστεύει ότι το να φορέσει ένα κόκκινο μπλουζάκι του δίνει δύναμη για μια καλή επαγγελματική συνέντευξη, έτσι και η πίστη σε βάζει σε ένα πλαίσιο δράσης που αισθάνεσαι καλά ή εξυπηρετείς τις ανάγκες σου. Γι' αυτό άλλωστε, όσο ο άνθρωπος είναι νεαρός πιστεύει την προκατ θρησκεία που έμαθε από το περιβάλλον του, αφού δεν έχει ανάγκη να αναζητήσει περαιτέρω, να ψάξει, να χτυπήσει πόρτες ή να δικιολογήσει δύσκολες ή ευχάριστες καταστάσεις στη ζωή του.Όταν όμως ζυμωθεί από τή καθημερινότητα, αρχίζει και βλέπει ότι μια προκαθορισμένη θρησκεία δεν τον καλύπτει μόνο και μόνο επειδή το υποστηρίζει η μάζα, αλλά αναζητά ένα δικό του τρόπο σκέψης για να πάρει δύναμη, να ανταπεξέλθει στη ζωή.

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι οι μοιρολάτρες είναι "κολλημένοι" άνθρωποι ως επι το πλείστον και "δογματικοί", οι ηγέτες είναι τυχοδιωκτικοί και ελεύθεροι, οι άνθρωποι της καθημερινότητας δεν είναι απόλυτοι. Κάθε άποψη θρησκευτική που έχει ο καθένας δίνει και τη χροιά της δράσης του-όχι όμως υπερφυσικά ή επειδή τον "φωτίζει"-αλλά επειδή με βάση αυτή ψυχολογικά πορεύεται. Αν τον βοηθά καλώς κάνει και την έχει...αν όχι πρέπει να αναθεωρήσει για καλό δικό του. Θέματα που, όπως προείπα, είναι αμιγώς προσωπικές μου απόψεις και επιστημονικά ατεκμηρίωτα.

Πάντως, δεν πιστεύω ότι ο Θεός έχει μαχαίρι και κρίνει κάθε μας πράξη ή είναι από πάνω μας διαρκώς-ο Θεός είναι μια δύναμη και δρα με άλλους όρους και νόμους. Αν υπάρχει δεν μας επηρρεάζει. Πορεύομαστε με τις διδαχές των θρησκειών αλλά μόνο για να είμαστε φιλοσοφημένοι, να έχουμε αναζητήσεις και για να πέρνουμε δύναμη από αυτές. Αν η ιδέα της τιμωρίας κάποιους τους φοβίζει γιατί να την πιστεύουν? Αν πάλι η ιδέα της ελπίδας τους βοηθά τότε γιατί όχι? Η θρησκεία απότελεί το χώρο όπου βιώνουμε τις ιδέες μας και είναι ενδειξη της ύπαρξης του ψυχολογικού μας κόσμου.

OUTIS είπε...

Κατ’ αρχάς να δώσω συγχαρητήρια τον συντάκτη για αυτό το post. Θεωρώ ότι τα βιωματικά ερωτήματα όπως αυτό είναι τα πιο σημαντικά. Για να το απαντήσεις θα πρέπει να διατρέξεις την ιστορία του τεκτονισμού και ειδικά στις αρχές του. Βρισκόμαστε στα τέλη του 18ου αιώνα. Ο κόσμος αλλάζει. Η νεοανερχόμενη αστική τάξη με επαναστατικές ιδέες εισέρχεται στο προσκήνιο. Η απόλυτη εξουσία του Βατικανού και της κάθε εξουσίας αμφισβητείται και από τα πανεπιστήμια που έχουν αρχίσει να εμφανίζονται αλλά και από τις μεθόδους παραγωγής.
Αυτή η κατάσταση είναι που δημιουργεί την αναγκαιότητα μίας στοάς, έτσι ώστε τα μέλη της να μπορούν να βρίσκονται να συζητούν, να δημιουργούν χωρίς τον κίνδυνο της Ιεράς Εξέτασης πάνω από τα κεφάλια τους. Οι συζητήσεις αυτές παράγουν τόσο ιδέες όσο και θεσμούς. Πάνω στον τεκτονισμό γεννιέται ο Προσκοπισμός, ο Ερυθρός Σταυρός αλλά και πάνω στον τεκτονισμό στηρίζονται οι πρώτες επαναστατικές εταιρείες της Ευρώπης. Καρμπονάροι στην Ιταλία με αρχηγό τον Μεγάλο Διδάσκαλο της Στοάς Γκαριμπάλντι, στις Παραδουνάβιες περιοχές όπως αυτή που ιδρύει ο Ρήγας, και στην πατρίδα μας την Φιλική Εταιρεία. Χάρη στην συσσωρευμένη γνώση που προσφέρθηκε από τον τεκτονισμό δημιουργήθηκαν αυτές οι εταιρείες και δημιουργήθηκαν γιατί οι ιδρυτές τους παρ’ όλο ότι ήταν μέλη στοών δεν ήθελαν να δημιουργήσουν να στρέψουν τον τεκτονισμό σε μια πολιτική παρέμβαση.

OUTIS είπε...

Ποια είναι η σχέση με τον χριστιανισμό; Οι ευρωπαίοι τέκτοντες κατά κύριο λόγο ήταν χριστιανοί. Χριστιανοί όμως στην πραγματική ένοια που δεν μπορούσαν να παραδεχτούν την απόλυτη εξουσία του Βατικανού στις ζωές τους. Με αυτή την έννοια ο τεκτονισμός έχει πολλά κοινά σημεία με τους διαμαρτυρόμενους και κατά μία έννοια θα μπορούσε να θεωρηθεί άμεσος συγγενής του. Έτσι ο τεκτονισμός μπορεί να πει κανείς ότι βρέθηκε εμπρός στην μεγάλη αστική επανάσταση και ήταν ο κύριος μοχλός που την συντόνιζε. Παραφράζοντας «ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη, το φάντασμα του τεκτονισμού». Το γεγονός αυτό δημιούργησε τεράστια προβλήματα στον πάπα και στην καθολική εκκλησία που έβλεπε ότι το ιδεολογικό δημιούργημα που δημιούργησε να καταρρέει. Διότι το Βατικανό (και όχι γενικά η εκκλησία) συνεισφέρει κυρίως στην Ευρωπαϊκή ιστορία δημιουργώντας ένα επιχείρημα αρχής. Ότι ο Χριστός παρέδωσε τα κλειδιά της εξουσίας στον Πέτρο που όπως είπε πάνω του θα κτίσω την Εκκλησία μου και αυτό θεωρήθηκε από το Βατικανό ως ή αρχή.. ότι δηλαδή ο Θεός μοιράζει την εξουσία σε έναν μόνο άνθρωπο. Ένα γεγονός που είναι προβληματικό σε σχέση και με την ίδια την αγία Γραφή. Το δόγμα αυτό ήταν αποδεκτό από τους φεουδάρχες αυτοκράτορες της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου καθώς ενίσχυε θεολογικά την δική τους αυτοκρατορία. Αν αυτό θα το έθεταν σε συζήτηση τότε και η θεολογική κατοχύρωση της δική τους εξουσίας θα ετίθετο σε αμφισβήτηση. Γι’ αυτό κυνήγησαν μανιωδώς τον τεκτονισμό κυρίως από τη μεριά της εκκλησιαστικής εξουσίας που από την αρχή θέλησε να τον παρουσιάσει ως θρησκεία έτσι ώστε να έχει να κάνει με πνευματική καταδίκη αυτή που δημιουργεί μεγαλύτερο πρόβλημα από την πολιτική καταδίκη. Βεβαίως οι τέκτονες υπερίσχυσαν. Τα δημοκρατικά ιδεώδη επεκράτησαν. Οι τέκτονες ήταν πίσω από την Μεγάλη Επανάσταση στην Ρωσία που έφερε τον κομουνισμό. Θα ρωτήσει κανείς γιατί δεν διατήρησαν αυτές τις αρχές; Ιστορικά θα παρατηρήσετε ότι όπου κυριαρχεί μια επανάσταση αμέσως οι αντεπαναστάτες παίρνουν την εξουσία.
Τα χρόνια πέρασαν και μέσα σε συνθήκες καπιταλισμού ο τεκτονισμός συνέχισε να υπάρχει. Και αυτό γιατί βεβαίως οι δεσποτικές εξουσίες δεν υπήρχαν πια αλλά ο δεσποτισμός συνέχισε να υπάρχει μέσω της υπερσυγκέντρωσης της εξουσίας σε πολυεθνικά μονοπώλια.

OUTIS είπε...

εβαίως σε αυτές τις συνθήκες ο τεκτονισμός βρέθηκε αντιμέτωπος σε σημαντικές δυσκολίες. Η επαναστατικότητά του είχε χαθεί ανάμεσα σε πολλές Μεγάλες Στοές, διαφορετικές απόψεις που πάντα ανάτρεχαν στην παράδοση και τα υπόλοιπα που είναι γνωστά. Και συνέβη ότι συνέβη και στις διαμαρτυρόμενες εκκλησίες όπου παρουσιάσθηκε μια πολυδιάσπαση της οποίας ενοποιός στοιχείο ήταν το κέρδος και η εξουσία.
Στη χώρα μας ο τεκτονισμός είχε μια πολύ μεγάλη ιστορία. Σίγουρα το Ελληνικό Έθνος του οφείλει την Επανάσταση του 21 και αυτό είναι ένα γεγονός που δεν αναδείχθηκε όσο πρέπει από τους Έλληνες Τέκτονες. Χωρίς την Φιλική Εταιρεία και την τεκτονική οργάνωση δεν θα ήταν δυνατόν να υπάρξει συνεννόηση των Ελλήνων. Εκείνο τον καιρό η επίσημη Εκκλησία ήταν με το μέρος του Σουλτάνου καθώς ήταν πάντα μέλος της τουρκικής διοίκησης. Και βέβαια στο μεγάλο διάστημα από την αρχή του τεκτονισμού μέχρι εκείνες τις ημέρες δεν ήταν καθόλου ασυμβίβαστο να είναι κανείς τέκτων και χριστιανός και πολλές φορές ένας καλός χριστιανός ήταν έναν άριστο παράδειγμα τέκτονος (ο πρώτος απολογητής του τεκτονισμού στα Ιόνια Νησιά ήταν ο κληρικός π. Αντώνιος Κατήφορος) Οι Έλληνες Τέκτονες Χριστιανοί γνώρισαν διωγμούς μαρτύρια και έδωσαν το αίμα τους για την δημιουργία αυτής της χώρας. Ήδη από το 1745 υπάρχει καταδίκη από συνοδικό δικαστήριο για την «αίρεση του φραμοσονισμού». Αυτό βεβαίως είναι εξαιρετικά λογικό καθώς κάποιοι κληρικοί θεωρούν ότι δεν πρέπει να κλονιστούν τα προνόμια που έχει προσδώσει σε αυτούς ο Σουλτάνος (ο Πατριάρχης ήταν μέλος της διοικησης του Σουλτάνου και θεωρούνταν υψηλά ιστάμενος αυλικός) συνεπώς οποιαδήποτε κίνηση κατά της μοναρχίας του Σουλτάνου έβρισκε την ίδια ανταπόκριση που βρήκε και στην Ευρώπη η αμφισβήτηση της μοναρχίας.
Οι Έλληνες κληρικοί και οι χριστιανοί που είχαν καταπιεστεί από την καταδυνάστευση της εκκλησίας και του σουλτάνου έβρισκαν στον τεκτονισμό το ιδανικό μέρος για την ανάπτυξη και διάδοση του διαφωτισμού, ο οποίος αποτέλεσε το ιδεολογικό όχημα της αστικής τάξης. Έτσι λοιπόν στον τεκτονισμό λόγω της ανεξιθρησκίας του συγκεντρώθηκαν και όλα εκείνα τα στοιχεία που τον διαφοροποιούσαν από τον Χριστιανισμό. Πολλοί αρνούταν την επίδειξη της προσευχής, έθεταν σε αμφισβήτηση το κύρος της εκκλησίας. Το γεγονός είναι ότι ήδη από τις αρχές του 19ου αιώνα ο τέκτονας ο φραμασόνος ισοδυναμούσε με άθεο.

OUTIS είπε...

Βεβαίως στην πραγματικότητα αυτό δεν συνέβαινε. Δες το παράδειγμα του Αλέξανδρου Τζαζόπουλο, τον οποίον θα μπορούσα να θεωρήσω ως έναν Έλληνα τέκτονα πρότυπο καθώς είχε συνενώσει τις τεκτονικές αρετές και τις αρετές του Ορθόδοξου Χριστιανού σε ένα μόνο πρόσωπο. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο Αλέξανδρος Τζαζόπουλος ήταν τέκτονας γιατί ήταν Ορθόδοξος Χριστιανός και ήταν Ορθόδοξος Χριστιανός γιατί ήταν τέκτονας όπως και πολλοί άλλοι κληρικοί και λαϊκοί ακόμα και άγιοι. (Η ιστορία αυτή της σχέσης και των σχέσεων με τον Ορθόδοξο χώρο θα ήθελε ολόκληρο βιβλίο για να αναλυθεί η σχέση τους).
Μετά τον πόλεμο, τον εμφύλιο και την δικτατορία που είναι έντονες οι επιδράσεις ακόμα του τεκτονισμού στην κοινωνία ακόμα και με τον αρνητικό ρόλο της ανάμειξης ξένων δυνάμεων και κυρίως του αγγλικού παράγοντα στα θέματα της Ελλάδος, και ειδικά μετά το 70 χρονιά κατά την οποία απελευθερώνεται το κεφάλαιο από τις εθνικές αγορές δημιουργώντας την παγκοσμιοποίηση η χώρα περνάει σε μια άλλη κατάσταση που τότε δεν γνώρισε και τώρα γνωρίζει με τραγικές συνέπειες βέβαια σε αυτή τη γνώση. Ο τεκτονισμός βρέθηκε μπροστά σε περίεργα μεγέθη που δεν μπορούσε να διαχειριστεί. Το γεγονός αυτό συν το γεγονός κάποιων άτυχων συγκυριών εξουσίας έδωσε μια σειρά από διασπάσεις βυθίζοντας τον σε μια εναγώνια ενδοστρέφια. Και ενώ είχε θέματα να θέση στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία: την αδελφοσύνη ( έννοια που προέρχεται από την Άγια Γραφή την ισότητα που προέρχεται από την Αγία Γραφή, την Ελευθερία που κυρίως προέρχεται από όλη την Αγία Γραφή καθώς ο Θεός παραδίδει αυτή την απόλυτη Ελευθερία που δίνει την δυνατότητα στον άνθρωπο ακόμα και να έχει αντίθετη άποψη ) τις αρχές αυτές αντί να είναι οι αρχές που θα καθοδηγούν την ζωή όλων των μελών της έμειναν διακοσμητικές σε κάποιες στοές.

OUTIS είπε...

Τα ίδια βεβαίως έπαθε και η Ορθόδοξη Εκκλησία έχοντας μια Αγία Γραφή που προσπαθεί με κάθε τρόπο να διαστρεβλώσει γιατί και η Εκκλησία τις ίδιες αρχές έχει. Την αρχή ότι όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής, εθνότητας, θρησκείας είναι αδέλφια, ότι όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως σωματικής ακεραιότητας και φυλής, θρησκείας έθνους είναι ίσοι και ότι όλοι είναι Ελεύθεροι. Ελεύθεροι να αμφισβητήσουν τον Θεό ή να τον ψάξουν ακόμα περισσότερο για να τον συναντήσου.
Σήμερα πληρώνονται αυτές οι ανακολουθίες. Αν οι Έλληνες Τέκτονες και ιδιαίτερα αν οι Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι Τέκτονες αντιληφθούν τι έχει συμβεί και αφήσουν τα μεγαλεία των Μεγάλων Διδασκάλων και των πολιτικών επιρροών και της εξουσίας και των χρημάτων και αρχίσουν πρώτοι οι ίδιοι να «κτίσουν» τον έσω ναό του αληθινού ανθρώπου, θα αποκτήσουν και το δικαίωμα διαγραφών όλων αυτών που αντικατέστησαν από τις στοές τις ιερές λέξεις και τις αντικατέστησαν μόνο με την έννοια του κέρδους, χωρίς να λογαριάζουν το κόστος του ενοικίου και άλλα μικρά που ταλάνισαν τη ζωή όλων. Κι όταν αυτό συμβεί και στις στοές υπάρξουν οι πραγματικοί τέκτονες , οι άνθρωποι που ταπεινά κτίζουν τον δικό τους ναό, προσπαθώντας να κρατήσουν ζωντανές αυτές τις αξίες και στο κοινωνικό σύνολο και από την άλλη μεριά όταν αρχίσουμε ως λαός όταν λέμε εκκλησία να λέμε το σύνολο των ανθρώπων που πιστεύουν στον Χριστό και όχι σε δεσποτάδες και ιδεολογικούς έμμισθους τότε θα καταλάβουμε ότι από αυτή τη συνάντηση πολλά έχουν να πάρουν και ο Τεκτονισμός και ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός αλλά κυρίως αυτός ο κόσμος που βαρέθηκε να ταλανίζεται ανάμεσα στους χιλιάδες –ισμούς..
Σας ευχαριστώ και ζητώ συγνώμη για την μακρηγορία……
Ούτις

AndreasDT είπε...

Αυτή την συζήτηση την έχουμε κάνει σχεδόν όλοι μας. Σχεδόν πρίν απο ένα έτος με ένα φίλο εδώ στις ΗΠΑ (Έλληνας κληρικός). Φυσικά η "εξήγηση" μου απείχε χιλιάδες χιλιόμετρα απο την ανάλυση εδώ, αλλά βασικά οι ερωτήσεις ήταν του ίδιου βελινεκούς.

Το "φαιδρόν" ήταν όταν ερωτήθην: "μα Ανδρέα, αφου έρχεσαι στην εκκλησία κάθε Κυριακή, πώς μπορείς να είσαι Μασώνος;" Όταν εξηστόρισα στον φίλο ότι ο πατέρας μου Δήμος Θάνος ήταν τέκτων, και ότι έγινα Λυκιδέας γύρω στο ΄75, Μαθητής το 1978 και Διδάσκαλος το '82, ο δυστυχής παρα λίγο να πάθει εγκεφαλικό :-) (Πάντως, εδώ στις ΗΠΑ, μου λείπουν οι συζητήσεις τού Σ. Νάγου 111).

Κατοπιν του εξήγησα ότι ο Αμερικής Ιάκωβος ήταν Τέκτων. Αυτό τον ηρέμησε. Πάντως κάθε φορά πού θέλω να τον πειράξω, αναφέρομαι στον Μεγα Αρχιτέντωνα του Σύμπαντος :-)

Ευχαριστώ για την ανάρτηση. Πολύ χρήσιμο το περιεχόμενο.

Μετά του ΤΑΑ.

GREEK MASON είπε...

Σας ευχαριστώ αδ.: μου για τα εύστοχα και ενδιαφέροντα σχόλιά σας.