Ο Άχρονος Χρόνος...

Καλέ μου και μοναδικέ αναγνώστη Θανάση, σήμερα θα σε συναρπάσω (ή θα σε κάνω να πέσεις ξερός, σε κωματώδη κατάσταση), μιλώντας σου για την έννοια του Χρόνου και πως αυτός μπορεί να εκληφθεί κατά τη διάρκεια των Τεκτονικών μας εργασιών.

Αμέτρητες εργασίες έχουν γραφεί σχετικά με τη φύση του Χρόνου, από ανθρώπους πολύ σοφότερους και πιο καταρτισμένους στο αντικείμενο, απ’ότι η αφεντιά μου, καλέ μου φίλε. Θα ήταν λοιπόν μάλλον περιττό και ιδιαίτερα κουραστικό να σου απαριθμήσω όλες αυτές τις θεωρίες, από τα αρχαία χρόνια μέχρι τη στιγμή που ο Albert Einstein μας απέδειξε ότι ο Χρόνος όπως τον αντιλαμβανόμαστε δεν είναι σταθερός και εξαρτάται από την ταχύτητα και τη μάζα των σωμάτων.

Ο απλοϊκός σου συντάκτης λοιπόν (δηλαδή η αφεντομουτσουνάρα μου) θα μείνει σε ένα-δύο σημεία που μπορούν να έχουν κοινωνικές προεκτάσεις. Το ένα είναι ο μύθος του Κρόνου που έτρωγε τα παιδιά του που γεννούσε η Γαία και το μόνο παιδί που ξέφυγε από αυτή τη μοίρα υπήρξε ο Ζεύς, που έγινε βασιλέας θεών και ανθρώπων.

Ο μύθος αυτός στην ουσία είναι η αρχέγονη ιστορία του Χρόνου που καταστρέφει οτιδήποτε γεννιέται από τη φύση, με την υποσημείωση ότι οποιοσδήποτε καταφέρει να ξεπεράσει αυτό το εμπόδιο, δεν μπορεί παρά να είναι υπεράνθρωπος και πέρα από οποιοδήποτε φυσικό Νόμο. Αργότερα, οι επιστήμονες όρισαν αυτή την αυξανόμενη αταξία που καταστρέφει τα πάντα ως Εντροπία και ο 3^ος νόμος της Θερμοδυναμικής ορίζει ότι η Εντροπία αυτή εν τω συνόλω της είναι πάντοτε θετική, δηλαδή έχουμε αυξανόμενο ρυθμό αταξίας στο Σύμπαν.

Αν λοιπόν Θανάση μου, καταφέρεις να κόψεις όλες τις βλαβερές συνήθειες που μας στέλνουν μια ώρα αρχύτερα σε σημείο που οι μαργαρίτες μας δείχνουν τον πισινό τους, και καθίσεις ακίνητος, μπας και σε αγνοήσει ο πανδαμάτωρ Χρόνος, ίσως να είσαι τυχερός να δεις το τελευταίο άστρο στον ουρανό να σβήνει και το σκότος να κατακυριεύει το Στερέωμα, πριν ακουστεί για άλλη μια φορά η φράση «Γενηθήτω Φως».

Ξέρω ότι κάτι τέτοιο θα απαιτούσε πολύ μεγάλη προσπάθεια εκ μέρους σου, οπότε επίτρεψέ μου να σε διαβεβαιώσω ότι η έλευση του Σκότους είναι νομοτελειακό να συμβεί, ακόμα κι αν εμείς δεν θα είμαστε εκεί γύρω για να την πιστοποιήσουμε. Κι αν δεν με πιστεύεις, ρίξε μια ματιά στην πενηντάχρονη κορμάρα σου για να καταλάβεις ότι εκείνο το εφαρμοστό τζινάκι και το μεσάτο σακάκι που φοράς, απλά καμουφλάρουν το αναπόφευκτο, στο δρόμο του να μοιάσεις με τον 98χρονο παππού σου τον μπαρμπα-Θανάση (αν είσαι τυχερός, βέβαια).

Όμως, πιστέ μου αναγνώστη, όσο μεγαλώνουμε, αντιλαμβανόμαστε ότι ο 3^ος Νόμος της Θερμοδυναμικής δεν έχει εφαρμογή μόνο στα υλικά και ενεργειακά συστήματα, αλλά και στις κοινωνικές εκδηλώσεις και οργανώσεις όλων των πλασμάτων και ιδιαίτερα αυτών που βαυκαλίζονται ότι είναι νοήμονα.

Βλέπεις, η ίδια η Ζωή, αποτελεί μια εξαιρετική αυθάδεια απέναντι σε αυτό το Νόμο εάν την εκλάβουμε ως μια πολυσύνθετη αλληλεπίδραση εξωτικών χημικών ενώσεων που απαιτούν τεράστια ποσά ενέργειας για να δημιουργηθούν. 

Από την άλλη, ένας πιο πεσιμιστής αμπελοφιλόσοφος στη θέση μου, θα μπορούσε (με μεγάλο βαθμό επιτυχίας) να ισχυριστεί ότι η ίδια η Ζωή λειτουργεί επικουρικά στη δράση του Χρόνου, δημιουργώντας μια πρόσθετη αταξία στο σύμπαν, που εμείς (εγωκεντρικά σκεφτόμενοι ως ζώντα πλάσματα) την ονομάζουμε «οικοσύστημα» και έχουμε βαλθεί να τη διατηρήσουμε, αυξάνοντας στην πορεία την Εντροπία, η οποία θα ήταν πολύ χαμηλότερη σε σταθερά ανόργανα συστήματα χαμηλού ενεργειακού μετασχηματισμού.

Αν δεν έπεσες ήδη ξερός από πλήξη, καλέ μου Θανάση, θα κατάλαβες ότι από την ίδια μας τη Φύση, αποτελούμε μηχανισμούς αύξησης της Εντροπίας, και ως τέτοιοι δεν θα πρέπει να μένουμε έκπληκτοι από το διαρκώς διογκούμενο Χάος γύρω μας, διότι απλά είμαστε πλασμένοι να το δημιουργούμε, είτε με τις πράξεις μας, είτε με την αδράνειά μας.

Και εδώ αποκαλύπτεται ο τραγικός δυϊσμός του Ανθρώπου, ενός πλάσματος που η εξελικτική διαδικασία του έχει επιτρέψει να αντιληφθεί τον Υπέρτατο Νου πίσω από τον αιώνιο πόλεμο της Ύλης, την ίδια στιγμή που αντιλαμβάνεται τη νομοτελειακή φθορά του ιδίου. Και η τραγικότητα της ύπαρξής μας, καλέ μου Θανάση, είναι ότι απ’όλα τα πλάσματα γύρω μας, εμείς μόνο έχουμε καταδικαστεί να αντιλαμβανόμαστε το πέρασμα του Χρόνου-Κρόνου, που μας παίρνει από την τέλεια Πλατωνική φόρμα και μας οδηγεί στην υλική κατάπτωση, ενώ την ίδια στιγμή η ψυχή μας ονειρεύεται το Νόστιμον Ήμαρ της επανασύνδεσής της με το Φως.

Αν αναλογιστείς λοιπόν όλα αυτά, καλέ μου φίλε και αμύητε αναγνώστη, ίσως καταφέρεις να αντιληφθείς τη σημειολογία του Τυπικού των Τεκτόνων. Μια ομάδα ανθρώπων, ενωμένων με αδελφικούς δεσμούς, συναντιέται σε τακτά χρονικά διαστήματα μέσα σε μια αίθουσα που σε όλα τα πλάτη και μήκη της Γης γίνεται προσπάθεια να είναι διακοσμημένη κατά τρόπο που να εγείρει το αίσθημα της οικειότητας και της αίσθησης ότι δεν αλλάζει, ντυμένοι πάντα με τον ίδιο τρόπο και ακολουθώντας το ίδιο πάντοτε Τυπικό.

Τι άλλο λοιπόν, μπορεί να είναι μια τέτοια τελετουργία από μια επαναλαμβανόμενη Στιγμή, από ένα μικρό κομμάτι άχρονου Χρόνου όπου η Εντροπία αναιρείται προσωρινά, η κοινωνική μας ύπαρξη βγαίνει από πάνω μας σαν αχρείαστο πανωφόρι και κρεμιέται έξω από το Ναό και αυτό που μένει είναι μια ομάδα ψυχικά ενωμένων ανθρώπων, χωρίς κοινωνική ταυτότητα, που επαναλαμβάνουν μια τέλεια Στιγμή μέχρι να την κατανοήσουν πλήρως, μέχρι να τελειοποιήσουν τη λειτουργία τους μέσα σε αυτήν και (αν είναι τυχεροί) μέχρι να μπορέσουν να δουν το Φως;

Ίσως αυτό να είναι η ουσία του Τεκτονισμού, Θανάση μου. Να ζεις και να ξαναζείς την ίδια άχρονη Στιγμή, αεί μυούμενος και διδασκόμενος, μέχρι η καρδιά σου και ο λογισμός σου την κατανοήσουν απόλυτα και μπορέσουν να βρουν το δρόμο για το Φως, μέσα σου…