Πολιτικοί Σκυλοκαυγάδες και Τεκτονική Παιδεία

Καλέ μου φίλε και αδικαιολόγητα επίμονε αναγνώστη μου Θανάση, ο προσφιλής σου συντάκτης πάει γυρεύοντας να τον κράξουν θεοί και δαίμονες, με κάποια από τα θέματα που επιλέγει να ασχοληθεί. Όπως για παράδειγμα, σήμερα, εκεί που καθόμουν ήσυχος και έκανα τη δουλειά μου, σκέφτηκα να κάνω κάποια σχόλια για τις πολιτικές τοποθετήσεις των Τεκτόνων.

«Μα, τι είναι αυτά που μας λες;», θα αναφωνήσει όποιος αδελφός διαβάσει αυτό το κείμενο. Βλέπεις, βάσει του Καταστατικού, Θανάση μου, απαγορεύεται κάθε πολιτική συζήτηση εντός των Τεκτονικών Στοών.

Όμως, η πολιτική τοποθέτηση του καθένα μας δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, καλέ μου φίλε. Κατά τον Αριστοτέλη είμαστε εκ φύσεως πολιτικά ζώα, ακόμα κι αν δεν πολιτικολογούμε μέσα στις στοές μας.

Αν ρωτήσεις κάποιον αμύητο συμπολίτη μας, η πιο πιθανή απάντηση που θα πάρεις θα είναι ότι οι Μασόνοι ανήκουν στο συντηρητικό πολιτικό φάσμα, άσε δε και τις ύποπτες συναλλαγές και «γραμμές» που παίρνουν από διάφορα κέντρα εξουσίας, εκτός Ελλάδος. Είναι μια άποψη που ασπάζονται πολλοί συμπολίτες μας, ιδίως όταν βλέπουν κάτι περίεργους τύπους με μαύρα κουστούμια και γραβάτες να μπαίνουν μέσα στα μυστηριώδη (γι αυτούς) Τεκτονικά Μέγαρα. Κάτι σαν τους διώκτες πράκτορες του Νίο στο Matrix, δηλαδή.

Επειδή λοιπόν, το να φορέσουμε την αμφίεση του Μπόζο, μπορεί να μας έκανε πιο προσιτούς εμφανισιακά, αλλά όλο και κάτι θα αφαιρούσε από την αυτοεκτίμησή μας, πρέπει απλά να σε διαβεβαιώσω ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν απέχει περισσότερο από την αλήθεια.

Για να επεκταθώ λιγάκι επάνω σε αυτό, δεν μπορώ παρά να σου καταθέσω ιστορικά γεγονότα, αλλά και προσωπικές μου εμπειρίες, σχετικά με τους πολιτικούς προσανατολισμούς των αδελφών μου.

Τόσο ο Ιωάννης Μεταξάς, όσο και ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπήρξαν Τέκτονες. Το ίδιο και ο Στυλιανός Παττακός, αν και διεγράφη από τη Μεγάλη Στοά μετά το πραξικόπημα. Από την άλλη, ο Σπυρίδων Νάγος, ένας από τους ιδρυτές και πατέρες του Σοσιαλισμού στην Ελλάδα, ο πρόεδρος της ΕΠΟΝ καθηγητής Γεωργαλάς και ο ποιητής του «Στ’άρματα, στ’άρματα» Νίκος Καρβούνης, υπήρξαν επίσης γνωστότατοι Τέκτονες.

Τα γεγονότα αυτά ήδη θα έπρεπε να σε προϊδεάσουν ότι εν κατακλείδι, ο Τεκτονισμός δεν έχει να κάνει με την πολιτική ιδεολογία του κάθε αδελφού μας. Μπορεί να είναι κάποιος ιδιαίτερα συντηρητικός, αλλά μπορεί να είναι και κομμουνιστής.

Τις ίδιες εμπειρίες έχω αποκομίσει κι εγώ, μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια που οι αδελφοί μου με αναγνωρίζουν ως Τέκτονα. Ένας αγαπημένος αδελφός (και «βαφτιστήρι» μου) φέρει το προσωνύμιο «Βελουχιώτης» στη στοά του (το πυκνό και επαναστατικό του μούσι βοηθάει ιδιαίτερα στον προσδιορισμό αυτό), ενώ υπάρχουν και αδελφοί για τους οποίους οτιδήποτε πιο αριστερά από την ΕΣΤΙΑ θεωρείται κομμουνιστική φυλλάδα. Μάλιστα, τώρα με την οικονομική και πολιτική κρίση που μας δέρνει, δεν είναι λίγα τα μηνύματα που δέχομαι στον υπολογιστή μου, από αδελφούς που ασπάζονται σθεναρά θέσεις και πολιτικές αντιλήψεις από όλο το πολιτικό φάσμα, εντός και εκτός Βουλής και πασχίζουν να με κάνουν κοινωνό των θέσεων αυτών.

Όμως, καλέ μου Θανάση, υπάρχει μια σημαντική διαφορά στις πολιτικές αυτές τοποθετήσεις, για την οποία θεωρώ «υπεύθυνο» τον Τεκτονισμό και αυτή είναι η διαφορά στην εκφορά του πολιτικού Λόγου.

Η οποιαδήποτε πολιτική συζήτηση δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να γίνει εντός στοάς, όπου κάτι τέτοιο θα απαγορευόταν αυστηρά και θα διεκόπτετο αμέσως από τον Σεβάσμιο. Συνεπώς, δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι η κοσμιότητα του πολιτικού λόγου επιβάλλεται στον καθένα μας από τους κανόνες των εργασιών μας. Τέτοιες κουβέντες γίνονται όταν επιδιδόμαστε στην καθιερωμένη οινοποσία και κουβεντούλα μετά το πέρας των εργασιών, ή όταν συναντιόμαστε σε κάποιο ταβερνάκι.

Παρόλα αυτά (και αυτό είναι το πιο σημαντικό στοιχείο Θανάση μου), ποτέ ο πολιτικός Λόγος δεν ξεφεύγει από τα όρια της ανοχής, του σεβασμού και της κοσμιότητας. Ο κομμουνιστής αδελφός θα δεχτεί με σεβασμό τις απόψεις του υπερσυντηρητικού αδελφού του, και το αντίστροφο, θα εκθέσει με μετριοπάθεια τις δικές του απόψεις και θα συζητήσει με νηφαλιότητα θέματα που θα είχαν προξενήσει άγριο καυγά σε ένα καφενείο.

Και εκεί ακριβώς φαίνεται, καλέ μου φίλε, η Τεκτονική Παιδεία που έχει λάβει ο καθένας μας, ακόμα κι αν κάτι τέτοιο δεν εντάσσεται σε κάποιο ωρολόγιο πρόγραμμα των στοών μας. Από τις απλές αυτές συζητήσεις αναγνωρίζει κανείς την εσωτερική διαδικασία «λάξευσης του λίθου» που ξεκίνησε όταν «κρούσαμε ατάκτως τη θύρα του Ναού». Και δεν μπορεί παρά να αισθανθεί περηφάνια που ανήκει σε μια τέτοια εκλεκτή ομήγυρη τόσο διαφορετικών μεταξύ τους ανθρώπων, που έχουν κάνει βίωμά τους την ποιότητα του λόγου τους ακόμα κι όταν διαφωνούν έχοντας καταναλώσει και 2-3 ποτηράκια κρασί.

Να λοιπόν που και η πολιτικολογία κάποιες φορές μπορεί να μας φανεί χρήσιμη. Αρκεί να μην προσπαθήσουμε να την ασκήσουμε σε Λαφαζανέικα ή Κασσιδιαρέικα αυτιά.