Ολαρία, ολαρά !!

«..τα παιδιά που αγαπούν τα στρατιωτάκια

τ’αλογάκια και τα ξύλινα σπαθιά

Βρυκολάκιασαν και βγήκαν στα σοκάκια,

έλα μέσα και μίλα πιο σιγά….»

Κι έτσι φτάσαμε εδώ, καλέ μου φίλε Θανάση… Να παρακολουθούμε στους δρόμους ομάδες μαυροντυμένων νεαρών, με ξυρισμένα κεφάλια και παντελόνια παραλλαγής, φουσκωμένων από τις ορμόνες και τη μοναδική ενασχόληση που αντέχει ο εγκέφαλός τους χωρίς να «καεί», το γυμναστήριο, να επιτίθενται σε κάτι σκουρόχρωμα ανθρωπάκια που προσπαθούν να επιβιώσουν πουλώντας κινέζικα μπιχλιμπίδια ή προσπαθώντας να μας καθαρίσουν το παρμπρίζ του αυτοκινήτου μας, σε μια χώρα που αντί να κοιταχτεί στον καθρέφτη, ψάχνει καθημερινά για νέους αποδιοπομπαίους τράγους.

Και αναρωτιέμαι, καλέ μου Θανάση, ποια από αυτές τις μέρες, βγαίνοντας αργά το βράδυ από το κτίριο που στεγάζεται η Στοά μου, θα τους βρώ να με περιμένουν στο απέναντι πεζοδρόμιο, για να δώσουν ένα «παράδειγμα» στην κοινωνία του τι παθαίνει ένας «βρωμερός ανθέλληνας εβραιομασόνος» όταν πέσει στα χέρια τους.

Αλλά μην ανησυχείς, Θανάση μου, μόλις δείξουν τον ανδρισμό τους και τα εθνικοπατριωτικά τους αισθήματα σε όλους εμάς τους μιαρούς σατανιστές, θα έλθει η σειρά των Εβραίων Ελλήνων να τους δουν έξω από τις συναγωγές τους, των ακούρευτων νεαρών με το σκουλαρίκι στο αυτί, των αριστερών, των πανεπιστημιακών, των διανοουμένων, των αλλόθρησκων  και τέλος η δική σου σειρά. Κάνε λίγη υπομονή, καλέ μου φίλε.

Και όταν θα ξανακυκλοφορήσω στο δρόμο, στολισμένος με ράμματα και τσιρότα (αν είμαι τυχερός, βέβαια), θα ακούσω τον κυρ-Χαράλαμπο, στον φούρνο που παίρνω το καφεδάκι μου στο χέρι κάθε πρωί, να επιχαίρει επειδή υπάρχουν κάποια παλληκάρια τσαμπουκαλεμένα που επιτέλους αποφάσισαν να δείξουν σε όλα τα βρωμόσκυλα της πατρίδας μας ότι η Ελληνική Ψυχή ζει και βασιλεύει.

Εμείς οι Τέκτονες, Θανάση μου, μπορούμε να εκτιμήσουμε μια καλή αλληγορία. Η Τεκτονική παράδοση είναι γεμάτη από αλληγορικούς μύθους μέσα από τους οποίους ο καθένας από εμάς βρίσκει την άκρη του μυητικού νήματος που θα τον οδηγήσει στα τρίσβαθα της ψυχής του. Ετσι μπορούμε επίσης να εκτιμήσουμε ότι κάθε έθνος έχει ανάγκη τους μύθους του, την ωραιοποιημένη παρουσίαση της Ιστορίας του, όπου οι πρόγονοί του θα φαντάζουν δίμετροι ήρωες έτοιμοι να θυσιαστούν για κάθε εθνική υπόθεση. Είναι άλλωστε αυτοί οι μύθοι που ατσάλωσαν την ψυχή αυτών των παιδιών που δημιούργησαν το θαύμα του Αλβανικού έπους του 1940-41.

Το πρόβλημα, όμως, καλέ μου φίλε, ξεκινάει όταν οι μύθοι αυτοί υποκαθιστούν την πραγματικότητα. Όταν μέσα από τους μύθους αυτούς, ένας φιλόδοξος δικτατορίσκος παίρνει κοντά του μια ομάδα αμόρφωτων, απαίδευτων και ανεγκέφαλων νέων ανθρώπων και τους βαυκαλίζει ότι το Πεπρωμένο τους είναι να σταθούν στο Πάνθεον των ηρώων δίπλα στον Λεωνίδα και τον Αθανάσιο Διάκο, από τους οποίους αναμφισβήτητα έλκουν τα γονίδιά τους.

Και φυσικά, Θανάση μου, το πρόβλημα ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν, όταν βλέπαμε ένα σωρό γιαλατζί αγωνιστές της «γενιάς του Πολυτεχνείου»  να καταστρέφουν σιγά-σιγά και προκλητικά την πατρίδα μας από μέσα, από τα έδρανα της Βουλής, τους συνδικαλιστικούς και υπουργικούς τους θώκους και την διαχείρηση της  ρημαγμένης Οικονομίας και  Παιδείας  μας, ενώ εμείς, ικανοποιημένοι από τα ψίχουλα που έπεφταν απ’το τραπέζι τους δεν κάναμε τίποτα.

Και το πρόβλημα διογκώνεται όταν ο δικτατορίσκος αυτός κάνει τα παιδιά αυτά να πιστέψουν ότι το φυλετικό και ιστορικό τους Πεπρωμένο επιτάσσει να εξολοθρεύσουν όλους τους κατώτερους υπανθρώπους άλλων φυλών και θρησκειών και όλους αυτούς τους βρωμιάρηδες που τους υποστηρίζουν, ώστε η Κοινωνία τους να είναι φυλετικά καθαρή, ηθικά αμόλυντη και πραγματικά ανώτερου επιπέδου, για να μπορέσουν επιτέλους και αυτά τα παιδιά να βρούν τη θέση που δικαιωματικά έπρεπε να κατέχουν, αντί να περιφέρονται άνεργοι και αποκλεισμένοι από το τρελλό φαγοπότι στο οποίο είχαν επιδοθεί οι εθνοπατέρες μας.

Και το πρόβλημα, Θανάση μου, γιγαντώνεται, όταν η ίδια η Κοινωνία μας, αποδεχτεί τα μαυροφορεμένα αυτά παιδιά και επικροτήσει τις πράξεις τους και τους δικαιολογήσει, επειδή την διακατέχει η αίσθηση αδυναμίας για όλα όσα γίνονται γύρω της.

Κάθε μέρα που περνάει με κάνει να κατανοώ όλο και περισσότερο τους απλούς Γερμανούς πολίτες  της δεκαετίας του 1930, γιατί βλέπω τον γείτονά μου να γίνεται σιγά-σιγά ένας από αυτούς, φοβισμένος από όσα γίνονται γύρω του χωρίς τη συμμετοχή του.

Και συνειδητοποιώ ότι ο Τέκτων ίσως δεν μπορεί πια να δώσει κανένα παράδειγμα σε μια κοινωνία που απλά δεν έμαθε ποτέ της να διδάσκεται από αυτό και να βελτιώνεται. Κι έτσι, περιορίζω τις αναζητήσεις μου στον δικό μου, μικρό κόσμο και μετά τις εργασίες της στοάς μου πίνω ένα ποτηράκι με τους αδελφούς Δον Κιχώτες και λέμε τα δικά μας, ελπίζοντας ότι όταν βγούμε από την εξώπορτα του Τεκτονικού μας Μεγάρου δεν θα αντικρίσουμε τα παλληκάρια με τα μαύρα να μας  περιμένουν.