Η έξωθεν καλή μαρτυρία...

Επίμονε αλλά διστακτικέ (κατρουλιάρη!) αναγνώστη μου, Θανάση, όπως σου έχω εξηγήσει και σε παλαιότερες αναρτήσεις μου, το μπλόγκ αυτό δημιουργήθηκε για ένα συγκεκριμένο σκοπό, ο οποίος αναφέρεται και ως σύντομη περιγραφή κάτω από τον τίτλο του, δηλαδή να ενημερώσει εσένα και άλλους αμύητους συμπολίτες μας για το τι είναι πραγματικά ο Τεκτονισμός, σε αντίθεση με το  τι διατείνονται ότι είναι, οι διάφοροι φανατισμένοι  θρησκευτικοί και πολιτικοί Ταλιμπάν της Πατρίδας μας.

Είχα τη χαρά, σε κοινές εργασίες της στοάς μου με άλλες δύο στοές να γνωρίσω κάποιους νέους αδελφούς, οι οποίοι μου είπαν ότι ο λόγος για τον οποίο αποφάσισαν να «κρούσουν ατάκτως τη θύρα» υπήρξαν οι αναρτήσεις αυτού του φτωχού μπλόγκ, οι οποίες τους έδωσαν να καταλάβουν ότι το Τεκτονικό Ιδεώδες είναι κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που προσπαθεί να παρουσιάσει ο κάθε Χίος και ο κάθε Τσαρούχας.

Δυστυχώς Θανάση μου, ως Τέκτονες έχουμε φτάσει να γίνουμε συνώνυμοι του κάθε απατεώνα, διαπλεκόμενου, λαμόγιου και σατανιστή, στα μυαλά των απληροφόρητων συμπατριωτών μας. Ο θεσμός που από τα γεννοφάσκια του αντιπροσωπεύει την Ελευθερία της σκέψης, την Αλληλεγγύη, την Ισότητα και την Αγαθοεργία, ο θεσμός που προσέφερε τα μέγιστα σε όλους τους Εθνικούς Αγώνες της Πατρίδας μας, ο θεσμός που σε κάθε άλλη χώρα θεωρείται απόλυτα φιλελεύθερος και προοδευτικός και κάθε πολίτης αισθάνεται υπερήφανος και τιμημένος να είναι μέλος του, έφτασε στην Ελλάδα μας να αντιμετωπίζεται με καχυποψία, λοιδορία και μίσος από τον λαό.

Ως Τέκτων θα ήταν πολύ εύκολο να πω ότι για όλα αυτά ευθύνονται οι σκοταδιστές και οι αμόρφωτοι κατήγοροί μας, οι οποίοι έχουν βαλθεί να μας παρουσιάζουν καθημερινά ως τους μόνους υπεύθυνους για τα χάλια της Πατρίδας μας. Θα ήταν εύκολο να χαμογελάσω ειρωνικά με όλα αυτά τα εξωφρενικά που γράφονται και λέγονται και να πείσω τον εαυτό μου ότι «όσο πλένεις το γουρούνι, χάνεις κόπο και σαπούνι», όπως μας καταλόγιζε ένας αείμνηστος μαθηματικός, ονόματι Καψαμπέλης, την εποχή που ήμουν μαθητής γυμνασίου, πριν από 40 χρόνια, στο Α’ της Πλάκας.

Θα ήταν εύκολο να αγνοήσω όλα αυτά τα σκουπίδια, λοιπόν, και να επικεντρωθώ στην προσπάθεια της ατομικής μου βελτίωσης και της συλλογής βαθμών και αξιωμάτων μέσα στην Αδελφότητά μας. Αυτό άλλωστε πράττει η συντριπτική πλειονότητα των γηραιότερων αδελφών μας εδώ και πολλές δεκαετίες και δεν βγήκαν ζημιωμένοι.

Απλά έπεισαν τον εαυτό τους ότι έπρεπε να είναι προσεκτικοί, ώστε ο μπακάλης της γειτονιάς τους, ο περιπτεράς τους και ο προϊστάμενός τους να μην πληροφορηθούν την Τεκτονική  τους ιδιότητα και το διαδώσουν στη γειτονιά ή στην εργασία τους…

Και οι ίδιοι αυτοί φίλτατοι αδελφοί, Θανάση μου, εισερχόμενοι στο χώρο του Ναού, λαμβάνουν ύφος πεντακοσίων καρδιναλίων και με απίστευτη χάρη και σοβαρότητα σου ξεφορτώνουν στο κεφάλι μια νταλίκα κανονιστικά εμπόδια, αν τολμήσεις να αναφέρεις ότι κάτι πρέπει πια να αλλάξει, γιατί η Κοινωνία μας δεν είναι πια αυτό που ήταν 30 και 40 χρόνια πριν. Και φυσικά δεν αντιλαμβάνονται ότι φέρουν μεγάλο μερίδιο της ευθύνης για όσα υβριστικά εκτοξεύονται εναντίον του Τεκτονισμού, διότι βλαπτικές δεν είναι μόνον οι πράξεις, αλλά και οι παραλείψεις, καλέ μου φίλε.

Άκουγα προχτές ένα σεβάσμιο από άλλη στοά να μιλάει για το πόσα καλά μπορεί να προσφέρει ο Ελευθεροτεκτονισμός στη δοκιμαζόμενη Κοινωνία μας. Εξέλαβα λοιπόν αυτές του τις δηλώσεις ως απόλυτα ειλικρινείς και είμαι ο πρώτος που θα συμφωνήσει με αυτά που ανέφερε ο φίλτατος σεβάσμιος αδελφός. Ταυτόχρονα όμως, ένοιωθα μέσα μου λύπη και βαθειά μελαγχολία, διότι είναι ελάχιστες οι φορές που έχω ακούσει κάποιον από τους παλαιότερους αδελφούς να θίγουν τη ρίζα όλων των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε ως Τέκτονες, δηλαδή την πλήρη έλλειψη κοινωνικού στίγματος του Ελληνικού Ελευθεροτεκτονισμού.

Πως, αγαπημένε μου αδελφέ, θα μας δεχτεί η Κοινωνία ως ταγούς και τιμητές, όταν έχουμε αφήσει τον κάθε Ταλιμπάν να πριονίζει τα θεμέλια της ύπαρξής μας εδώ και σχεδόν ένα αιώνα;

Πως, αδελφέ μου, θα δεχτεί ο κάθε (κατρουλιάρης) Θανάσης την καλή μας πρόθεση, όταν δεν υπάρχει καμία έξωθεν καλή μαρτυρία για την Αδελφότητά μας;

Πως θα βοηθήσει ο Τεκτονισμός την Κοινωνία, όταν τα ίδια τα μέλη του αρνούνται να δηλώσουν την ιδιότητά τους, από φόβο ότι κάτι τέτοιο θα είχε συνέπειες στην κοινωνική και επαγγελματική τους ζωή;

Πως, σεβαστοί αδελφοί μου, θα επιτύχουμε όλα αυτά, όταν η ομφαλοσκοπία και η βαθμοθηρία είναι τα μόνα σπορ που σας απασχολούν εδώ και χρόνια;

Ελπίζω να αντιλαμβάνεστε ότι πριν προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας, πρέπει οι συνάνθρωποι αυτοί να αποδεχθούν τη βοήθειά μας. Και για να επιτύχουμε κάτι τέτοιο, πρέπει να αναθεωρήσουμε εκ βάθρων την τακτική που τηρούμε ως Τέκτονες απέναντι στην αμύητη Κοινωνία.

Μπορεί κάποια από αυτά τα ερωτήματα να ενοχλούν κάποιους εκ των παλαιοτέρων αδελφών μας. Όμως, τα εκφράζω με αδελφική αγάπη, με κατανόηση για τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν ως Τέκτονες στην Ελλάδα, με ανοχή στις όποιες μικρές ματαιοδοξίες έχουν εκφράσει με τη μέχρι σήμερα στάση τους και με αγωνία για το μέλλον της Αδελφότητάς μας, μια αγωνία που είναι κοινή σε ΟΛΟΥΣ τους νεότερους αδελφούς μας.

Σεβάσμιοι αδελφοί μας, οι νεότεροι μαθητές, εταίροι και διδάσκαλοι δεν έχουν καμία πρεμούρα να γίνουν απαραίτητα ένδοξοι, σοφότατοι ή κραταιοί. Οι περισσότεροι έχουν ακαδημαϊκές και επαγγελματικές περγαμηνές που καθιστούν οποιαδήποτε τέτοια φιλοδοξία εντελώς περιττή και όσοι τελικά αναλάβουν στο μέλλον τέτοια αξιώματα, θα το πράξουν από αγάπη στον Τεκτονισμό και ενσυνείδητη ανάληψη ευθυνών απέναντι στους αδελφούς τους. Ήδη, με χαρά μου βλέπω αυτό να εκφράζεται στο νέο Συμβούλιο της ΜΣΤΕ.

Αυτό όμως που οι νεότεροι αδελφοί μας θέλουν από τα βάθη της καρδιάς τους, είναι να αισθάνονται υπερήφανοι φορώντας το ταπεινό τους περίζωμα, να νοιώθουν τιμή τους να δηλώνουν την ιδιότητά τους ανοιχτά και χωρίς φόβο και να μπορέσουν κάποια στιγμή να προσφέρουν ουσιαστικά, σε μια Κοινωνία που έχει απολέσει εντελώς τον Ορθό Λόγο, την Ιστορική της Μνήμη και την Παιδεία της.

Στο χέρι μας είναι να κάνουμε μια νέα αρχή, ή να αφεθούμε να μας βυθίσουν στα θολά νερά της παραπληροφόρησης, της προκατάληψης και της μισαλλοδοξίας των κατηγόρων μας.

Αυτά τα λίγα, και περιμένω τα σχόλιά σας…