Ας αντισταθούμε, επιτέλους!!!

Καλέ μου φίλε και πιστέ αναγνώστη Θανάση, είναι να μην πάρω φόρα. Μετά από μια περίοδο συγγραφικής ξηρασίας, επανέρχομαι λίγες μέρες μετά την προηγούμενη ανάρτησή μου, για να κουβεντιάσω μαζί σου ένα θέμα που με απασχολεί εδώ και πολύ καιρό, αλλά δεν ξέρω (ακόμα και τώρα που γράφω γι αυτό), πως να το αντιμετωπίσω.

Ας προσπαθήσω λοιπόν να το προσεγγίσω με απλά λόγια και με κάποια εφαπτομενική (όπως πάντα) εισαγωγή.

Έχεις δει ποτέ παλιές Ελληνικές ή Ιταλικές ταινίες Θανάση μου; Τι ρωτάω, όλοι μας έχουμε καθίσει μπροστά στο χαζοκούτι και τις έχουμε παρακολουθήσει τουλάχιστον από 5 φορές την κάθε μία. Όμως, τι είναι αυτό που τις κάνει τόσο ελκυστικές, όχι μόνο σε εμάς που προλάβαμε να ζήσουμε για λίγο την εποχή εκείνη, αλλά ακόμα και σε νεότερους ανθρώπους που δεν έχουν κανένα άλλο σημείο αναφοράς;

Οι απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα μπορεί να είναι πολλές, αλλά τείνουν προς μια συνισταμένη και αυτή είναι η απεικόνιση μιας ζωής και μιας ηθογραφίας πολύ πιο αθώας και ελκυστικής, στα μάτια ενός ανθρώπου που ζει στο σήμερα. Είναι σα να παρακολουθούμε και να συμμετέχουμε σε ένα σενάριο όπου τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά, οι άνθρωποι πιο ευθείς και έντιμοι, η ηθική πιο ξεκάθαρη, τα προβλήματα καθημερινά, από αυτά που δεν αγγίζουν και καταστρέφουν την ψυχή μας.

Είναι μια φυσιολογική, ανθρώπινη αντίδραση, αυτά τα συναισθήματα, φίλε μου Θανάση. Πάρα πολλοί από εμάς θα άλλαζαν σε μια στιγμή τα πολυτελή τους σπίτια και αυτοκίνητα με άλλα, στρωμένα με μωσαϊκά και ασπρόμαυρα πλακάκια, με αυλές και χωματόδρομους, με απλά ταβερνάκια και με την ανθρώπινη επαφή που μόνο η αίσθηση ότι πραγματικά ανήκεις σε ένα ομοιογενές κοινωνικό σύνολο, δημιουργεί. Αυτή η σημερινή ζωή που φτιάξαμε για εμάς και τα παιδιά μας, απλά δεν είναι πια υποφερτή και μας φθείρει από μέσα προς τα έξω.

Γνωρίζω ότι όλα αυτά είναι γνωστά και αποδεκτά από το σύνολο των συμπολιτών μας, συνεπώς κομίζω (μέχρι στιγμής) γλαύκα εν Αθήναις, αλλά όπως γνωρίζεις Θανάση μου, συνηθίζω να προσεγγίζω ένα θέμα κάνοντας μεγάλους κύκλους. Από μικρό παιδί ήμουν “παπαρδέλικο”, όπως με είχε κάποτε αποκαλέσει κάποια γειτόνισσα, καλή της ώρα...

Η αναπόληση παλαιών και ανεπιστρεπτί χαμένων εποχών, είναι ίσως μια άγκυρα για πολλούς από εμάς. Αποτελεί ένα πρότυπο που το σκεφτόμαστε που και που και μετά σφίγγουμε τα δόντια, βάζουμε κάτω το κεφάλι και προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε το Σήμερα. Κάποιοι άλλοι άνθρωποι όμως, “ξεφεύγουν” από την τραγική τους καθημερινότητα με διαφορετικούς τρόπους.

Δεν αναφέρομαι στα “ταξίδια” που κάνουν κάποιοι δυστυχισμένοι νέοι άνθρωποι με τη βοήθεια της χημείας, Θανάση μου. Αναφέρομαι σε αυτά που πρώτος έγραψε σε ένα βιβλίο που έκανε πάταγο στην εποχή του, ένας νέος άνθρωπος που έβλεπε την Κοινωνία γύρω του να βυθίζεται στη φτώχεια, τη διαφθορά, την αποσύνθεση και την κοινωνική αδικία και έψαξε ο ίδιος να βρει τους φταίχτες γι αυτή την κατάσταση και το κοινωνικό πρότυπο που έπρεπε να εφαρμοστεί για να βγει η κοινωνία του από το τέλμα. Το όνομα του νέου αυτού ήταν Αδόλφος Χίτλερ και το βιβλίο του “Ο Αγών μου”. Το αποτέλεσμα της εφαρμογής της ιδεολογίας του υπήρξε ο αφανισμός 100 εκατομμυρίων ανθρώπων.

Θα μου πεις, φίλε μου, ότι το παράδειγμά μου είναι μάλλον ακραίο, παρατήρηση στην οποία θα απαντήσω ότι τα άκρα καθορίζουν τα πλαίσια μέσα στα οποία κινούμαστε.

Ο Χίτλερ όντως υπήρξε για την Ανθρωπότητα ένα μεγάλο ατύχημα, διότι όχι μόνον ήταν ψυχοπαθής, αλλά έτυχε να βρεθεί σε μια περίοδο που η ψυχοπάθειά του αυτή βρήκε ευήκοα ώτα και εύφορο έδαφος για να μεταδοθεί και να αναπτυχθεί.

Όμως, το «αυγό του φιδιού» δεν εξαφανίστηκε με το θάνατο του Αδόλφου Χίτλερ. Και όπως όταν βρίσκεσαι σε ένα σκοτεινό, υγρό υπόγειο, περιμένεις ότι σε κάποια γωνιά του θα βρεις μανιτάρια, έτσι και στη σκοτεινή, αβέβαιη και ταραγμένη μας εποχή, είναι φυσικό να βρεις ακραίες ιδεολογίες να υποβόσκουν και να περιμένουν την κατάλληλη στιγμή που θα κάνουν την επίσημη εμφάνισή τους στην κεντρική πολιτική και κοινωνική σκηνή.

Οι φορείς τέτοιων ιδεολογιών προέρχονται πια από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Μπορεί να είναι το φοιτητούδι που μένει δίπλα σου, ο ταμίας της τράπεζας που έκανες σήμερα την κατάθεσή σου ή ο δάσκαλος του παιδιού σου. Μπορεί ακόμα να είναι και ο αδελφός σου Τέκτονας που πίνει το κρασάκι του απέναντί σου. Είναι άνθρωποι που νοιώθουν ανασφάλεια και απελπισία για τη μορφή της κοινωνίας που ζουν και οραματίζονται με το δικό τους τρόπο μια άλλη κοινωνία που θα έλθει να γκρεμίσει όλα αυτά τα τείχη που τους κάνουν να νοιώθουν μικροί, φυλακισμένοι και αδύναμοι.

Οραματιζόμενοι τη γειτονιά τους ασφαλή, ελεύθερη και απαλλαγμένη από κάθε απειλή, καταλήγουν στο αποτρόπαιο συμπέρασμα ότι όλοι οι αλλοδαποί, οι αλλόθρησκοι, οι αλλόφυλοι, όλοι όσοι είναι διαφορετικοί από τους ίδιους, πρέπει με κάθε τρόπο να εκλείψουν, για να σταματήσουν να μιαίνουν τον κοινωνικό τους περίγυρο.

Νοιώθοντας ανασφάλεια για το μέλλον τους και τις επαγγελματικές τους προοπτικές, στρέφονται εναντίον όλων όσων τους «κλέβουν το ψωμί» με την παράνομη εργασία τους, άσχετα εάν οι ίδιοι και τα παιδιά τους δεν θα πήγαιναν ποτέ να κάνουν τις βρωμερές δουλειές και χαμαλίκια που κάνουν αυτοί οι «παράνομοι».

Στην απειλή που νοιώθουν από τις ισχυρές οικονομίες του πλανήτη μας αντιτάσσουν μια αμφιλεγόμενη και εν πολλοίς ιδεοληπτική έννοια φυλετικής ανωτερότητας και καταγωγής απευθείας από το Λεωνίδα, τον Μεγαλέξανδρο ή τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Προσπαθούν να αναβιώσουν μια εποχή που στην ουσία δεν έχουν ιδέα πως πραγματικά ήταν, αυτοαποκαλούμενοι με ιστορικά και αρχαιοελληνικά ψευδώνυμα και οραματίζονται την επικράτηση των «Ελ» (μεγάλε Λιακόπουλε, τα σέβη μου!) επάνω σε κάθε άλλη υποδεέστερη φυλή του κόσμου.

Το πρόβλημα βεβαίως δεν περιορίζεται στα σύνορα της Ελλαδίτσας μας. Η πρόσφατη σφαγή 100 αθώων νέων στη Νορβηγία, στο όνομα ενός συνονθυλεύματος ρατσιστικής, θρησκευτικής, μυστικιστικής και φονταμενταλιστικής κοινωνικής ιδεολογίας, από ένα ψυχοπαθή μακελάρη, το αποδεικνύει περίτρανα. Η ιδεολογία των Τευτόνων ιπποτών, που ενδεδυμένοι με το σταυρό και οπλισμένοι με το ξίφος, προστάτευαν τους αδύναμους πιστούς, αναβιώνει εν πλήρη δόξη και τιμή από ανθρώπους που δεν έχουν καμία ιστορική αναφορά για τους ιππότες αυτούς και όμως, είναι περήφανοι να μετρούν τους εαυτούς τους στις τάξεις τους. Ο Μεσαίωνας σε πλήρη άνθηση, μέσα στον 21^ο αιώνα…

Εν ολίγοις, καλέ μου Θανάση, οι άνθρωποι αυτοί έχουν κουραστεί και απελπιστεί από την αδυναμία του πολιτικού συστήματος να δώσει λύσεις στα προβλήματά τους και είναι έτοιμοι, αν όχι να συμμετάσχουν, τουλάχιστον να ανεχθούν ή και να ευλογήσουν οποιαδήποτε βίαιη ενέργεια γίνει στο όνομα των λύσεων που οραματίζονται. Οι ιστορικοί παραλληλισμοί που κάνω δεν φαίνονται πια τόσο ακραίοι, τι λες κι εσύ;

Το 1941, όταν τα Γερμανικά στρατεύματα έμπαιναν στην Αθήνα, ο πρώτος άνθρωπος που συνέλαβαν χαρακτηρισμένο από τη Γκεστάπο ως «το Νο.1 εχθρό του 3^ου Ράιχ» ήταν ο Μέγας Διδάσκαλος Φιλώτας Παπαγεωργίου. Κατά τη διάρκεια του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου, χιλιάδες Τέκτονες από όλη την Ευρώπη συνελήφθησαν και στάλθηκαν στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως για να μην ακουστεί πια τίποτα γι αυτούς. Οι Στοές καταστράφηκαν και όλα τα αρχεία και κειμήλια των Τεκτονικών Ταγμάτων ρίχτηκαν στην πυρά.

Κάθε απολυταρχικό καθεστώς, αμέσως μετά την επικράτησή του, στράφηκε εναντίον του Τεκτονισμού με απερίγραπτο μίσος και βία. Ο λόγος ήταν απλός: Ο Τεκτονισμός υπήρξε ανέκαθεν το καταφύγιο και το προπύργιο της ελευθερίας, της ισότητας, της ανεξιθρησκείας, της ανοχής και των φιλελεύθερων ιδεών και δεν ήταν δυνατόν να λειτουργεί υπό καθεστώς καταπίεσης και ανελευθερίας, παρά μόνο για να αντισταθεί στο καθεστώς αυτό. Και όπως οι δικτάτορες γνωρίζουν άριστα, οι Ιδέες είναι πολύ πιο κοφτερές από τα σπαθιά τους.

Σεβόμενοι λοιπόν την αδάμαστη ιδεολογία και πολιτική και κοινωνική δράση των παλαιότερων, μεταστάντων εις Αιωνίαν Ανατολήν αδελφών μας, ως Τέκτονες ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να είμαστε στην πρώτη γραμμή της αντίστασης, εναντίων όλων αυτών των διαλυτικών και απολυταρχικών φαινομένων και ιδεολογιών. Πρέπει να πολεμάμε το ρατσισμό, το φασισμό, την απολυταρχία, την προκατάληψη, το φανατισμό και τη διαφθορά σε κάθε μέτωπο, απομονώνοντας όλους αυτούς που εν δυνάμει μπορούν να αποτελέσουν απειλή για την ελευθερία και την αξιοπρέπειά μας. Και φυσικά, πρέπει να προσφέρουμε στην κοινωνία εναλλακτικές λύσεις και ιδέες που θα την οδηγήσουν σε καταστάσεις χαμηλότερης εντροπίας.

Πως όμως μπορούμε να το πράξουμε αυτό, το αυτονόητο, εάν δεν αποφασίσουμε κάποια στιγμή, τόσο προσωπικά, όσο και συλλογικά, να βγούμε απ’τα καβούκια μας; Πρέπει να αντιληφθούμε επιτέλους ότι η σιωπή μας μπορεί να εκληφθεί ως ανοχή, αν όχι και ως συνέργεια σε όλα αυτά που διαλύουν την κοινωνία μας μπροστά στα μάτια μας.

Η δραματική μείωση του αριθμού των Τεκτόνων σε παγκόσμιο επίπεδο, κατά τα τελευταία 30 χρόνια, θα πρέπει να σημάνει συναγερμό σε κάθε αδελφό που εξακολουθεί να διατηρεί τα ιδανικά της Αδελφότητάς μας ακέραια μέσα του και δεν έχει μεταβληθεί σε ένα μουχλιασμένο και άβουλο γραφειοκράτη, διψασμένο για τίτλους, τιμές και αξιώματα.

Είναι καιρός, με νέες ιδέες και νέους ανθρώπους, να τοποθετήσουμε και πάλι το Τεκτονικό Ιδεώδες στο βάθρο που ανέκαθεν του ανήκε.

Είπον…

Θλιβερές Παραπομπές:

http://ns-hellas.blogspot.com

http://www.armahellas.com/

http://agxibasihn.blogspot.com/

κλπ, κλπ, κλπ.........