Οι Ανεμόμυλοι μέσα μας...

Καλέ μου αμύητε φίλε, επίμονε «κατρουλιάρη» και μοναδικέ μου αναγνώστη Θανάση, πριν επιδοθούμε για άλλη μια φορά σε ένα όργιο αμπελοφιλοσοφικής πολυλογίας (που το πιο πιθανό είναι ότι θα μπει από το ένα σου αυτί και θα βγει πάραυτα από το άλλο), θα ήθελα να σου ευχηθώ ο καινούργιος χρόνος να σου φέρει όλα τα καλά και να πραγματοποιήσει όλα σου τα όνειρα (αν δηλαδή έχουν μείνει κάποια από δαύτα ακόμα ζωντανά).

Άλλωστε, καλέ μου Θανάση, τα όνειρα που κάνουμε είναι αυτά που μας κρατάνε ζωντανούς και λογικούς, μια και η απόλυτη ταύτιση με την πραγματικότητα θα μας οδηγούσε σε ελάχιστο χρόνο στο Δρομοκαϊτειο με μια υπερμεγέθη πιπίλα στο στόμα, πάνες ακράτειας και ένα πολύ μακρυμάνικο σακάκι σε χαρούμενα χρώματα.

Ζούμε σε ένα ιδιότυπο Μεσαίωνα που αφήνει ψυχικά ανέγγιχτους όσους έχουν ταυτιστεί με τη λογική της Μάζας, τα όνειρα του υπερκαταναλωτισμού και την απερίσκεπτη αναπαραγωγή κάθε άχρηστης ή επικίνδυνης πληροφορίας, ενώ καταπιέζει και εξοντώνει ηθικά οποιονδήποτε τολμήσει να σκεφτεί έξω από τα πλαίσια που έχει ορίσει η Κοινωνία μας για λογαριασμό μας.

Θυμάσαι Θανάση μου, την εποχή που υπηρετούσες στο Στρατό; Το πρώτο πράγμα που αντιλαμβανόσουν ήταν ότι τελικά δεν έφταιγαν οι αξιωματικοί για τη μιζέρια που επικρατούσε στην καθημερινότητά σου. Έφταιγαν οι «σειρούλες» σου, οι όμοιοί σου, αυτοί που έμοιαζαν απόλυτα με εσένα, αυτοί που είχαν τη δυνατότητα να κινητοποιήσουν κάποιο «βύσμα», ώστε αυτοί να καλοπερνάνε με καθημερινές εξόδους τη στιγμή που εσύ βρισκόσουν «μία κι εμπλοκή» με τη σκοπιά.

Το ίδιο συμβαίνει και στην Κοινωνία μας, καλέ μου Θανάση. Αν δεν παρασυρθείς από την υστερική ρητορική κάποιων «καμένων μυαλών» για να πειστείς ότι τα αίτια της μιζέριας σου είναι πάντοτε κάποιοι άλλοι, είτε αυτοί ονομάζονται Αμερικανοί, είτε μασόνοι, εβραίοι, Μπίλντενμπεργκ, λαθρομετανάστες, Τούρκοι, παλαιοημερολογίτες, Σκοπιανοί, αεροπλάνα που ψεκάζουν, κλπ. ίσως να ανακαλύψεις ότι το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης το έχει ο αδελφός σου, ο γείτονας, ο φίλος και οι συνεργάτες σου στη δουλειά, όπως κι εσύ ευθύνεσαι για τη δική τους κακοδαιμονία.

Πριν λοιπόν φανταστείς κάποιους συμπολίτες μας να συγκεντρώνονται μέσα σε μισοσκότεινα δωμάτια με μοναδικό σκοπό να καταστρέψουν τη ζωή σου, ίσως θα έπρεπε να αντιληφθείς ότι τα μεγαλύτερα δεινά σου προέρχονται από την αδιαφορία, την ημιμάθεια, τον ωχαδερφισμό, την ατολμία και τον ατομικισμό του καθένα μας ξεχωριστά και όλων μας μαζί. Βλέπεις, η ανικανότητα, η οκνηρία και η βλακεία είναι πολύ πιο αποτελεσματικοί παράγοντες χάους από την κακόβουλη συνωμοσία μιας μόνο ομάδας ανθρώπων.

Αυτό λοιπόν προσπαθεί, με τα πενιχρά μέσα που διαθέτει, να καταπολεμήσει ο Τεκτονισμός, από την εποχή που εμφανίστηκε στην παρούσα του μορφή, πριν από 3 αιώνες. Χωρίς συνωμοσίες, χωρίς σκοτεινές επιρροές, χωρίς μαζική πλύση εγκεφάλων, χωρίς καν Δόγμα. Απλά, επιλέγοντας (και επιλεγόμενος από) κάποιους ανθρώπους που προσπαθούν να σκεφτούν έξω από τα καθιερωμένα πλαίσια και δείχνοντάς τους τρόπους να κατανοήσουν και να βελτιώσουν τον εαυτό τους, καταφέρνοντας τελικά να δώσουν ένα διαφορετικό παράδειγμα ζωής στην Κοινωνία.

Δεν ξέρω πόσο αποτελεσματικός μπορεί να είναι, Θανάση μου, ο δρόμος της Τεκτονικής Αδελφότητας. Τα ανθρώπινα ελαττώματα, οι μικρότητες και οι αδυναμίες του καθένα μας δεν απαλείφονται μόνο από την Τεκτονική του ιδιότητα. Λάθη γίνονται και θα γίνονται καθημερινά και θα ήμουν ο τελευταίος που θα διεκδικούσε δάφνες δόξας και φωτοστέφανα αγιοσύνης για μένα και τους τέκτονες αδελφούς μου. Παραμένουμε απλοί άνθρωποι, φορτωμένοι με τα ίδια προβλήματα, ανησυχίες και μικρότητες που έχει ο κάθε άνθρωπος και πολλές φορές δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι οι ανεμόμυλοι που πολεμάμε είναι μέσα μας.

Όμως, καλέ μου αμύητε φίλε, αυτό που έχει αξία είναι ότι αποφασίσαμε να κάνουμε μια προσπάθεια, να ακολουθήσουμε ένα μοναχικό δρόμο για κατανόηση του εαυτού μας και των συνανθρώπων μας και ίσως κάποιοι λίγοι από όλους εμάς, (όπως έχει αποδείξει η Ιστορία), να καταφέρουν να προκαλέσουν μια μικρή αλλαγή προς το καλύτερο, να επιβραδύνουν την έλευση του σκότους και να προσφέρουν μια μικρή ελπίδα στον κόσμο γύρω τους.

Κι αυτό το μικρό, το ασήμαντο, ίσως τελικά να είναι η σπίθα που θα κρατήσει το Φως ζωντανό.

Καλή Χρονιά Θανάση μου…