Μια Περίεργη "Κόλλα"...

Καλέ μου αμύητε φίλε και αμετανόητε αναγνώστη της ταπεινής αυτής ηλεκτρονικής φυλλάδας, Θανάση, όπως ίσως έχεις αντιληφθεί μέχρι σήμερα, ο Τεκτονισμός είναι θεσμός που δεν βάζει κανένα εμπόδιο στην αναζήτηση της Αλήθειας.

Τι πιο λαμπρό παράδειγμα, φίλε μου, από εμένα τον ίδιο, που σε βομβαρδίζω τουλάχιστον τρείς φορές κάθε μήνα με τις αμπελοφιλοσοφίες μου;

Όπως σου είχα πει και παλιότερα, μετά από τριάντα πέντε σχεδόν χρόνια επιστημονικής και επαγγελματικής ενασχόλησης σε ένα αντικείμενο που για να ξυστείς πρέπει να το τεκμηριώσεις πρώτα με τουλάχιστον πέντε δημοσιευμένες παραπομπές, νοιώθω ευτυχής που μπορώ να σου αραδιάζω τις σκέψεις μου εντελώς ατεκμηρίωτες, χωρίς υποσημειώσεις και βιβλιογραφία, όπως δηλαδή κατεβαίνουν στην κεφάλα μου και να μη βρίσκεται κανένας να με κατηγορήσει γι αυτό.

Αν επιχειρούσα να πράξω το ίδιο για κάποιο θρησκευτικό δόγμα ή για ένα πολιτικό σχηματισμό, θα βρίσκονταν χιλιάδες καλοθελητές που θα με βάφτιζαν αιρετικό, ασεβή, ρεβιζιονιστή, παπαγαλάκι ή πράκτορα των αντιπάλων.

Από την άλλη, η ανάγκη κάποιων ανθρώπων να παραθέτουν σωρηδόν ρητά διασήμων ή αρχαιοελληνικές και λατινικές φράσεις, με κάνει να υποψιάζομαι ότι ουσιαστικά δεν έχουν δική τους άποψη και νοιώθουν την ανάγκη υποστήριξης από κάποιον σοφό μακαρίτη.

Όμως, όπως έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου (ή το πληκτρολόγιό μου) να σου λέω τόσο καιρό, ο Τεκτονισμός είναι μια καθαρά βιωματική υπόθεση και σαν τέτοια επιδέχεται τόσες ερμηνείες όσα και τα μέλη της Αδελφότητάς μας (και λίγες παραπάνω για τους διχογνωμούντες). Μπορείς δηλαδή (αν δεν γνωρίζεις περί Τεκτονισμού), να μας δεις σαν ένα φιλοσοφικό ΣΥΡΙΖΑ με χιλιάδες συνιστώσες…

Σύμφωνοι, υπάρχει μια ιεραρχία, τόσο στη στοά που ανήκει ο καθένας μας, όσο και στην Κεντρική Διοίκηση που εκπροσωπείται από το Συμβούλιο της ΜΣΤΕ, αλλά αυτοί οι θεσμοί είναι περισσότερο καθοριστικοί της λειτουργίας μας ως σύνολο, παρά κανονιστικοί κάποιου δόγματος.

Αν το δεις λοιπόν απέξω, και με όλα όσα σου λέω, θα απορούσες γιατί δεν είμαστε ένα «σκορποχώρι», όπου ο καθένας μας λέει το μακρύ του και το κοντό του. Τι είναι άραγε το συνεκτικό στοιχείο που μας οργανώνει σαν Αδελφότητα; Πολύ δε περισσότερο, τι είναι αυτή η «κόλλα» που μας συνδέει με εκατομμύρια άλλους αδελφούς μας σε όλη τη Γή, μια και ποτέ δεν υπήρξε κάποιο κεντρικό Συμβούλιο ή Δόγμα, παρά τα όσα αντίθετα διαδίδονται από τους προσφιλείς μας Ταλιμπάν;

Ας μην ξεχνάμε ότι, ούτε κοινά συμφέροντα μοιραζόμαστε μεταξύ μας, ούτε κοινές παιδαγωγικές ή κοινωνικές ή επαγγελματικές καταβολές. Ακόμα και η σχέση του καθένα μας με το Θείο είναι προσωπική. Είμαστε απλά ομάδες ανθρώπων που ως μονάδα ο καθένας μας αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα γύρω του με εντελώς διαφορετικό τρόπο, κι όμως, καταφέρνουμε να λειτουργούμε σε ένα επίπεδο όπου η «πνευματική ενέργεια» που παράγεται είναι μεγαλύτερη από το σύνολο των επιμέρους δυνατοτήτων μας.

Δεν θα αρνηθώ ότι ο καθένας μας έχει τις προκαταλήψεις, τις φιλοδοξίες ή τις ατέλειες του χαρακτήρα του. Δεν είμαστε άγιοι, Θανάση μου και είμαστε οι πρώτοι που το αποδεχόμαστε αυτό. Κι όμως, χωρίς «γραμμή» από κάποια διοίκηση, χωρίς Δόγμα, χωρίς επιβολή κάποιων «πιστεύω», καταφέρνουμε να λειτουργούμε συνεκτικά και με ισότητα, αγάπη και ανοχή.

Ναι, υπάρχει Καταστατικός Χάρτης, Κανονισμός λειτουργίας της Στοάς, Αρχαία Οροθέσια και άλλα καλούδια που θεωρούνται απαραίτητα, ως κανονιστικά της λειτουργίας μια ομάδας ανθρώπων, αλλά οι περισσότεροι από εμάς δεν ασχολούνται καν με το να τα διαβάσουν και να τα αποστηθίσουν, γιατί έχουν ενστερνιστεί μια εσωτερική Δεοντολογία και την τηρούν χωρίς να ψάχνουν νομικίστικα παραθυράκια. «Once a Mason, Always a Mason», όπως λένε οι αγγλόφωνοι αδελφοί μας.

Αν μου επιτρέπεις ένα (ίσως αφελές) ιστορικό παράδειγμα, οι ήρωες του Αλβανικού Έπους δεν έγραψαν τις λαμπρές σελίδες του ενστερνιζόμενοι κάποιο Στρατιωτικό Κανονισμό 20-1 που θα τους έκανε πιο αποτελεσματικούς, αλλά συντονίζοντας τους εαυτούς τους σε ένα πολύ υψηλότερο ιδανικό, αυτό της αγάπης για την Πατρίδα, δηλαδή έναν ουσιαστικά άγραφο και εσωτερικό κανόνα που διαπερνούσε όλους τους κανονισμούς και τις ντιρεκτίβες του Γενικού Επιτελείου.

Φυσικά δεν διεκδικώ τη δόξα αυτών των ανθρώπων για εμένα ή τους αδελφούς Τέκτονες, θα ήταν τουλάχιστον αφελές, αλλά προσπαθώ καλέ μου Θανάση να σου δώσω να καταλάβεις για ποιο λόγο κάποια πράγματα συμβαίνουν σε κάποιες ομάδες ανθρώπων, ενώ είναι αδύνατο να συμβούν σε άλλες (πολιτικά κόμματα, αθλητικούς συλλόγους, θρησκευτικά δόγματα, συνδικαλιστικές ενώσεις κλπ) όπου η διχόνοια, η ίντριγκα και η ανομοιογένεια των απόψεων είναι στην ημερήσια διάταξη.

Αν, μετά από αυτό το κατεβατό παρατηρήσεων, μου επιτρέπεις να εκφέρω τη γνώμη μου στο θέμα, θα έλεγα ότι η εξήγηση βρίσκεται στη μοναδική στιγμή που ο Δοκιμαστής τράβηξε από τα μάτια μας το μαύρο πανί και μας επέτρεψε για πρώτη φορά εντός της στοάς να δούμε το Φως.

Αν και δεν το συνειδητοποιήσαμε εκείνη τη στιγμή, αυτό που είδαμε γύρω μας ήταν μια ομάδα ανθρώπων που μας καλωσόριζε στους κόλπους της, όχι για τα χρήματα, τα αξιώματα ή τα άλλα «μέταλλα» που είχαμε αφήσει έξω από το Ναό, αλλά ως ισότιμους και ελεύθερους συνανθρώπους, απογυμνωμένους από το «Εγώ» τους.

Εκείνη τη μοναδική στιγμή το Μήνυμα που περνάει μέσα μας είναι ότι μπορεί να είμαστε οτιδήποτε και οποιοιδήποτε στην καθημερινότητά μας, αλλά εκεί μέσα είμαστε απόλυτα ίσοι, ελεύθεροι να αναζητήσουμε το Φως και ασφαλείς ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν περιμένουν τίποτα άλλο από εμάς εκτός από αδελφική αγάπη, ανοχή και συμπαράσταση.

Και όσο ο καιρός περνάει, Θανάση μου, και ο καθένας από εμάς γίνεται ένα αναπόσπαστο μέρος της Άχρονης Στιγμής του επαναλαμβανόμενου Τυπικού του ανοίγματος και του κλεισίματος των εργασιών της Στοάς μας, αντιλαμβανόμαστε ότι η αρχαία αυτή εμπειρία που μοιραζόμαστε είναι μοναδική και δεν χωράει μέσα της κανένας εγωισμός, υστεροβουλία ή έριδα. Έτσι η Στοά μας γίνεται το καταφύγιο της σκέψης μας, το μέρος που το πνεύμα μας μπορεί να εκφραστεί και να αναζητήσει και να βρει, απαλλαγμένο από τη ζοφερή καθημερινότητά μας.

Και αυτή η αίσθηση πνευματικής ελευθερίας, Θανάση μου, είναι αποκλειστικά δική μας και μη ανταλλάξιμη, δεν έχει να κάνει ούτε με την τρυφερότητα και τα αισθήματα που τρέφουμε για τα αγαπημένα μας πρόσωπα, ούτε με τα επαγγελματικά ή κοινωνικά μας ενδιαφέροντα, ούτε με οτιδήποτε άλλο.

Και γνωρίζοντας ότι είναι μια αίσθηση που μοιράζεσαι με λίγους και εκλεκτούς αδελφούς σου, ανακαλύπτεις ότι το «Εγώ» σου είναι απλά ένα ενοχλητικό κέλυφος που σου δίνεται η ευκαιρία να ξεφορτωθείς, έστω και για λίγο.

Και αυτό σε προσδιορίζει ως Τέκτονα και οι αδελφοί σου σε αναγνωρίζουν ως τέτοιον…