"Φιλοκαλούμεν τε γαρ μετ'ευτελείας...."

Καλέ (και μοναδικέ) μου αναγνώστη Θανάση, ακόμη και αν δεν το έχεις συνειδητοποιήσει, εδώ και τρία χρόνια έχω λιώσει το πληκτρολόγιο του υπολογιστή μου για να σε κάνω να δεις την πραγματικότητα, όσον αφορά τον Ελευθεροτεκτονισμό,  υποβάλλοντάς σου έμμεσα ερωτήματα, η απάντηση των οποίων εκ μέρους σου ίσως να σε οδηγήσει σε ασφαλέστερα συμπεράσματα, από αυτά που βγάζει κανείς παρακολουθώντας τις εκπομπές τύπου «Μακελειό» του Στέφανου Χίου και των λοιπών αστέρων της (αγγλιστί) “trash TV”.

Βλέπεις, η Σωκρατική μέθοδος βασίζεται στο γεγονός ότι αναγνωρίζει κανείς την ευφυΐα και την ηθική του συνομιλητή του και δεν υπεισέρχεται σε ανούσιες λεπτομέρειες και «μασημένο» ορισμό των αυτονόητων, αλλιώς κινδυνεύει να φανεί προσβλητικός, ή τουλάχιστον γραφικός στην προσπάθειά του να σε πείσει για κάτι.

Η Πατρίδα μας, καλέ μου φίλε, μέσα από την οικονομική και κοινωνική κρίση που περνάει, έχει μεταβληθεί σε ένα τεράστιο εργαστήριο, όπου αποδεικνύονται “in vivo” πάρα πολλές κοινωνικές θεωρίες, με τις οποίες θα ασχολούνταν φυσιολογικά μόνο οι ιστορικοί, μια και οι περισσότερες δυτικές κοινωνίες έχουν προ πολλού επιλύσει τα προβλήματα που ταλανίζουν τη δική μας και θεωρούν κάποια πράγματα αυτονόητα.

Το κακό είναι, ότι ενώ εμείς οι Έλληνες ισχυριζόμαστε ότι το ίδιο αξιακό σύστημα επικρατεί και στη χώρα μας, αποδεικνύουμε καθημερινά ότι κάνουμε τα πάντα για να το παρακάμψουμε, να το ακυρώσουμε και να το λοιδορήσουμε.

Με την καθημερινή αμφισβήτηση καθολικά αποδεκτών αξιών, και κανόνων, (ο σεβασμός των οποίων προσδιορίζει την αγγλοσαξονική έννοια του Liberty), ο μέσος Έλληνας υπήκοος (αρνούμαι να μας δω ως πολίτες)  έχει φτιάξει ένα περίεργο, παραμορφωτικό φακό, μέσα από τον οποίο προσπαθεί να αντιληφθεί την πραγματικότητα. Αρωγοί του, στη διαμόρφωση αυτού του φακού, ήταν και θα είναι όσοι ουσιαστικά δεν επιθυμούν για τους δικούς τους λόγους να έχουν απέναντί τους συνειδητοποιημένους πολίτες που θα αμφισβητούσαν την αυθεντία τους.

Όπως σου έχω πει και στο παρελθόν, μέσα από διάφορες αναρτήσεις του πτωχού αυτού, πλην τιμίου μπλόγκ, οι αξίες που διακηρύττει ο Ελευθεροτεκτονισμός δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια κωδικοποίηση όλων αυτών των προϋποθέσεων που πρέπει να συντρέχουν για να επικρατήσει η Λογική και η Ελευθερία.

Αυτός άλλωστε υπήρξε διαχρονικά ο σκοπός, αλλά και η ιστορική προσφορά του Τεκτονισμού, σε αντιδιαστολή με τις μέχρι τότε κρατούσες αντιλήψεις περί κοσμικής ή θρησκευτικής εξουσίας, και αυτό αποδεικνύεται από τα κοσμοϊστορικά γεγονότα που άλλαξαν την κοινωνία μας μέσα στους τελευταίους 3 αιώνες και προήλθαν μέσα από τη φιλόξενη μήτρα του Ελευθεροτεκτονικού Ιδεώδους.

Ο Τεκτονισμός είναι «θεσμός προοδευτικός, ουδέν θέτων εμπόδιον εις την αναζήτησιν της Αληθείας» και αυτό, σε διαβεβαιώνω ότι τηρείται ευλαβικά μέσα στις στοές. Ο κάθε αδελφός μπορεί να ασχοληθεί και να μελετήσει οποιοδήποτε φιλοσοφικό κείμενο ή θεωρία του εξάπτει τη φαντασία και το πνεύμα και να μεταφέρει τις σκέψεις του μέσα στη στοά του.

Όμως, καλέ μου Θανάση, εμείς οι Τέκτονες διαπράττουμε καθημερινά το ίδιο ατόπημα. Ο καθένας από εμάς βλέπει τον εαυτό του ως ένα σύγχρονο Πλάτωνα, Καντ ή Σπινόζα και προσπαθούμε να παράξουμε φιλοσοφία και πνευματικό έργο υψηλού επιπέδου, με μικρότερη ή μεγαλύτερη επιτυχία, αλλά πάντα σε επίπεδο που δεν θα μας εξασφάλιζε κάποια ακαδημαϊκή τήβεννο, ούτως ή άλλως. Στην πορεία αυτή δε, πολλοί αδελφοί μας ξεχνούν ότι ο Τεκτονισμός ασχολείται με τον βίο του καθενός και όχι με το Επέκεινα, συνεπώς δεν χρειάζεται να έχει ή να μην έχει κάποιο σωτηριολογικό υπόβαθρο.

Έτσι καταφέρνουν, χωρίς να το θέλουν, να μπλέκονται στα χωράφια του θρησκευτικού προβληματισμού και να προκαλούν την αντίδραση διαφόρων θρησκευτικών φορέων, οι οποίοι θεωρούν ότι κατέχουν την υπέρτατη Αλήθεια ελέω Θεού, συνεπώς κάθε αναζήτηση που διαφεύγει από τη δογματική πεπατημένη είναι κόκκινο πανί.

Είμαι ο τελευταίος που θα προσπαθούσε να βάλει φρένο σε αυτού του είδους τις εσωτερικές αναζητήσεις των αδελφών του, καλέ μου Θανάση. Είμαστε όλοι μας, τόσο πνευματικά, όσο και πολιτικά όντα και η δράση μας δεν μπορεί να περιοριστεί σε ένα μόνο γνωσιολογικό τομέα.

Όμως, κάποιες φορές τακτική αυτή που σου περιέγραψα, λειτουργεί μεταφορικά σαν τον αναβάτη μιας κινούμενης μοτοσυκλέτας, που ασχολείται με το αν ανάβει το πίσω φως του φρένου. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα βγει εκτός δρόμου…

«Φιλοκαλούμεν τε γαρ μετ’ ευτελείας, και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας» φέρεται από τον Πλάτωνα να επαίρεται ο Περικλής στον περίφημο «Επιτάφιο», αναφερόμενος στα ηθικά πλεονεκτήματα των Αθηναίων πολιτών, έναντι των Σπαρτιατών.

Μήπως λοιπόν είναι μαλακία (κατά την αρχαιοελληνική έννοια) να αγνοεί κανείς τα πραγματικά, τα απτά προβλήματα της Κοινωνίας και να ασχολείται συστηματικά με τα σύμβολα και τις φιλοσοφικές έννοιες που προσέδιδαν σε αυτά, οι μεγάλοι Μύστες του παρελθόντος; Και, εν πάση περιπτώσει, μήπως πρέπει να εξετάσουμε εάν όντως διαθέτουμε τα εργαλεία (προσόντα) για να το πράξουμε, άλλως να ανακράξουμε προς εαυτούς «που πα’ ρε Καραμήτρο», πριν φανούμε γραφικοί σε κάποιον που όντως τα διαθέτει;

Προσωπικά, νοιώθω μελαγχολία από το γεγονός ότι έχουν εκλείψει πια μεγάλες πνευματικές αλλά και πολιτικές προσωπικότητες σαν του Σπυρίδωνα Νάγου, του Πέτρου Γράβιγγερ και αμέτρητων άλλων, και έχουν μείνει άτομα σαν την αφεντομουτσουνάρα μου, για να διαχειριστούν τον Τεκτονισμό και να σου μιλήσουν γι’αυτόν.

Όλοι εμείς οι Τέκτονες, καλέ μου Θανάση, είμαστε απλοί, καθημερινοί άνθρωποι με τα προτερήματα και τα ελαττώματά μας, με τα προβλήματα της καθημερινότητας και τα όνειρά μας. Ζούμε μέσα σε μια κουτσή Κοινωνία και θεωρώ ότι διαθέτουμε λίγο περισσότερα αποθέματα λογικής και αναλυτικής σκέψης, από το μέσο συμπολίτη μας που παρασύρεται από τη συνθηματολογία του κάθε νεόκοπου εθνοσωτήριου Χιτλερίσκου.

Πριν λοιπόν ασχοληθούμε με τις μεγαλόσχημες και περίπλοκες εσωτερικές αναζητήσεις μας και πολύ περισσότερο, πριν προσδιορίσουμε το πλαίσιο της Τεκτονικής μας ιδιότητας μόνο μέσα από αυτές, δεν θα ήταν καθόλου κακή ιδέα να ασχοληθούμε συλλογικά με τους τρόπους με τους οποίους ο Τεκτονισμός θα μπορούσε να δώσει το Κοινωνικό του στίγμα, να καταστεί αμερόληπτος τιμητής των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων στην Πατρίδα μας και να προσφέρει ό,τι μπορεί για να ανακουφίσει τους αδύναμους συμπολίτες μας.

“Primum Vivere, deinde philosophari”, καλέ μου Θανάση…