Ναυαγοί σε ένα Ωκεανό που όλο μεγαλώνει...

Καλέ μου φίλε και άοκνε αναγνώστη της ασήμαντης αυτής στήλης, Θανάση, καθημερινά κατατρύχομαι από τη μαζοχιστική συνήθεια να κάθομαι μπροστά στο χαζοκούτι και να βλέπω τις ειδήσεις, περιμένοντας να βρεθεί κάποιος που θα με καθησυχάσει ότι όλα πάνε καλά και επιτέλους, η φτωχή μας Ελλαδίτσα μπήκε στον 19^ο αιώνα.

Όμως, τίποτα από τα τεκταινόμενα δεν με διαβεβαιώνει ότι ο ιδιότυπος Μεσαίωνας που έχει μπαστακωθεί στα κεφάλια μας αποφάσισε να παραχωρήσει τη θέση του σε μια εποχή πιο αισιόδοξη για όλους μας. Βλέπεις, πέρα από την επιθυμία μου να ακούσω καλά νέα, υπάρχει η Λογική που με τραβάει απ’ το μανίκι και δεν με αφήνει να επαναπαυθώ στη Νιρβάνα του οικόσιτου υπηκόου.

Έτσι πιάνω τον εαυτό μου κάποιες φορές να αναλογίζεται αν τα προβλήματα που ταλανίζουν τη ζωή μας είναι τόσο απλά που μπορούν να εξαφανιστούν «με ένα Νόμο και ένα Άρθρο» και με την Ανάπτυξη να έρχεται φουριόζα να φουσκώσει τα πανιά της βαρκούλας μας.

Το συμπέρασμα είναι μάλλον λυπηρό και για κάποιους από εμάς ανησυχητικό, ανεξάρτητα του τι γράφουν οι εφημερίδες και τι ξελαρυγγιάζεται να μας λέει ο κάθε Πρετεντέρης και Τράγκας της φάλτσας οπερέτας που λέγεται «Ελληνική Δημοσιογραφία».

Κάποιοι επώνυμοι συμπολίτες μας που έχουν το προνόμιο να εκφέρουν γνώμη στο χαζοκούτι, την οποία, εκόντες-άκοντες την καταπίνουμε σερβιρισμένη με γαρνιτούρα ύφους 40 καρδιναλίων εκ μέρους τους, διατείνονται ότι όλα τα προβλήματα οφείλονται σε μια «σοβαρή κρίση αξιών» και στην «έλλειψη Παιδείας» που χαρακτηρίζει την Ελληνική Κοινωνία και σε αυτό το σημείο βάζουν τελεία, προκαλώντας μας να κόψουμε το σβέρκο μας να βρούμε την πολυπόθητη λύση, μια και οι ίδιοι έκαψαν τα τελευταία εγκεφαλικά τους κύτταρα προσδιορίζοντας το πρόβλημα.

 Άλλοι, πιο επαναστατημένοι συμπολίτες μας, θεωρούν ότι το πρόβλημα έγκειται στην αέναη πάλη των Τάξεων και ονειρεύονται τη μέρα που οι προλετάριοι θα παρατήσουν τα τηλεκοντρόλ και τους φραπέδες τους και θα εισβάλουν στα ανάκτορα των Αστών, δίνοντας διά της κρεμάλας την απάντηση σε όλα τα προβλήματά μας.

Υπάρχει βέβαια και η τρίτη κατηγορία των «πανικό-βλιτων» (μην το διορθώνετε κ. επιμελητά) συμπολιτών μας, που πίσω από όλα αυτά που μας συμβαίνουν βλέπουν τον δάκτυλο των Μασόνων, των Εβραίων, των Μπίλντερμπεργκ και των λακέδων της παγκοσμιοποίησης που μας ψεκάζουν αλύπητα και μας βάζουν τσιπάκια σε κάθε πιθανή εσοχή του απροστάτευτου κορμιού μας, μέχρι να δούμε τη θεία μας την Ευτέρπη σαν Νεφελίμ και να την πάρουμε στο κυνήγι με την εικόνα του γέροντα Παϊσίου, μεγάλη η Χάρη του.

Ο αμπελοφιλόσοφος και αερολόγος φίλος σου (δηλαδή εγώ) καλέ μου Θανάση, βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να σου προτείνει κάποια πιο βαρετή και εκτεταμένη ανάλυση του ζητήματος και ελπίζω ότι θα βρεις λίγο χρόνο να την εξετάσεις ως πιθανό ενδεχόμενο, πριν την απορρίψεις συλλήβδην.

Όλα έχουν να κάνουν με αυτό που ονομάζω «Τρίτο Νόμο της Κοινωνικής Θερμοδυναμικής», ο οποίος, σε αντιστοιχία με τον φυσικό Νόμο που μάθαμε στο σχολείο (όσοι τουλάχιστον είναι μουτζούρηδες μηχανικοί, σαν και του λόγου μου), επιτάσσει ότι σε ένα κοινωνικό σύνολο αναπτύσσονται δυνάμεις και ενέργειες οι οποίες προκαλούν μια διαρκώς αυξανόμενη αταξία.

Μη γελάς, καλέ μου Θανάση. Όταν ο καλός Θεούλης ψιθύρισε στο αυτί του αφελέστατου Αδάμ να αυξηθούμε, να πληθυνθούμε και να κατακυριεύσουμε τη Γη, διέπραξε τη μεγαλύτερη φάρσα του Σύμπαντος και έκτοτε κάθεται σε μια γωνιά και έχει κατουρηθεί στο γέλιο. Βλέπεις, αν ένας αναπτήρας (π.χ.) είναι χρηστικός και ματζόβολος στο μέγεθος που πουλιέται από τα περίπτερα, δεν θα είναι το ίδιο αν κάποιος σοφός από εμάς αποφασίσει να τον κάνει 32 μέτρα και 27 τόνους για να ανάβει περισσότερα τσιγάρα με τη μία.

Είτε μας αρέσει, είτε όχι, η Κοινωνία αποκτά εντελώς διαφορετική δυναμική όταν ξεπερνάει κάποια μεγέθη και δραστηριοποιείται με ρυθμούς που είναι αδύνατον πλέον να τους παρακολουθήσει το ανθρώπινο μυαλό. Κάποιες από αυτές μας τις δραστηριότητες αποκτούν δική τους οντότητα, ένα Εγρηγορός που ενεργεί πλέον ανεξάρτητα από τη θέλησή μας.

Αν δεν με πιστεύεις Θανάση μου, πάρε σαν παράδειγμα το προσφιλέστατο και άκρως αναγκαίο σε όλους μας Διαδίκτυο (άσχετα αν δεν το είχαμε καν ακούσει ως έννοια πριν από 25 χρόνια). Τι εξαίσιο εργαλείο στα χέρια των αναζητούντων κάποιες σημαντικές για την καθημερινότητά τους πληροφορίες, αλλά και τι ανεξάντλητη πηγή παραπληροφόρησης και απύθμενης βλακείας για όσους δεν διαθέτουν τα εργαλεία να διαχειριστούν τις πληροφορίες αυτές…

Έδωσε βήμα, όχι μόνο σε τσαχπίνηδες μασόνους, σαν και του λόγου μου, αλλά και σε κάθε άλλο άνθρωπο που είτε από ιδιοτέλεια, είτε από ηλιθιότητα διαδίδει θεωρίες και ειδήσεις που καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα. Και οι πληροφορίες αυτές προκαλούν μεγαλύτερη τρικυμία εν κρανίω στους περισσότερους από εμάς, γιατί μας συντονίζουν προς μια κατεύθυνση σκέψης με τέτοιο τρόπο που οι ψυχικές μας ταλαντώσεις αποκτούν ακόμα μεγαλύτερο εύρος με κάθε ανεπαίσθητο σπρώξιμο που δεχόμαστε προς την κατεύθυνση αυτή.

Και η ανεξέλεγκτη αυτή πληροφόρηση δημιουργεί φόβο και ανασφάλεια, καλέ μου φίλε, και μας διασκορπίζει σε χιλιάδες μονοπάτια σκέψης, κάνοντάς μας στην πορεία αδύναμους να δούμε τον εαυτό μας σαν κομμάτι ενός ομογενοποιημένου κοινωνικού συνόλου. Είναι δηλαδή οι φυγόκεντρες δυνάμεις που μας απομονώνουν και μας διαφοροποιούν σε βαθμό που ούτε εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε πια να προσδιορίσουμε ποιοι είμαστε και τι πιστεύουμε.

Με αυτό τον τρόπο, δημιουργείται μια «σούπα» ατόμων που κάθε άλλο παρά «Κοινωνία» μπορείς να την αποκαλέσεις, μέσα στην οποία οποιαδήποτε Κοινωνική, Εθνική, Θρησκευτική ή Φιλοσοφική συνείδηση και αυτοπροσδιορισμός έχουν πάει περίπατο και ο καθένας μας ενεργεί και σκέφτεται με όλο και πιο απροσδιόριστο και ανεξέλεγκτο τρόπο.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον είναι μάλλον αστείο να διατείνεται κανείς ότι οποιαδήποτε προσπάθεια «Παγκοσμιοποίησης» και «παγκόσμιας διακυβέρνησης» έχει την οποιαδήποτε ελπίδα να πετύχει, ακόμα κι αν υποστηρίζεται από όλα τα κεφάλαια και όλα τα όπλα του ντουνιά. Οι φυγόκεντρες δυνάμεις και η αταξία που αναπτύσσονται με όλο και μικρότερα αρχικά ερεθίσματα, αλλά και η απροσδιοριστία των αντιδράσεων της σούπας αυτής που ονομάζουμε «Κοινωνία» θα καθιστούσαν οποιαδήποτε προσπάθεια παγκόσμιου ελέγχου μάταιη, μια και η εξίσωση που θα έπρεπε να επιλυθεί θα ήταν πρακτικά ανεπίλυτη.

Σε μια κατάσταση σαν αυτή που σου περιέγραψα, ο όρος «συνωμοσία» έχει απολέσει κάθε έννοια, μια και για να διαπράξει κανείς συνωμοσία θα πρέπει να προσδιορίσει κάποια επιθυμητά αποτελέσματα, πράγμα μάλλον αδύνατο, όχι μόνο σε εθνικό, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Αν λοιπόν ψάχνεις για τους λόγους που η ζωή σου έχει γίνει μπάχαλο τα τελευταία χρόνια, δοκίμασε άλλες γενεσιουργές αιτίες, όπως «χάος», «πανικός» και «φιλοτομαρισμός».

Έτσι, καλέ μου Θανάση, αυτό που πολλοί συμπολίτες μας εκλαμβάνουν ως ένα «σχέδιο» να ελέγξουν κάποιοι τη ζωή μας, δεν είναι τίποτα άλλο από τις ασυνάρτητες ενέργειες που κάνουν κάποιοι οργανισμοί και κυβερνήσεις, με την ελπίδα να «τους βγει» η μπλόφα, ενώ είναι εντελώς απροετοίμαστοι στο ενδεχόμενο κάποια από τις πράξεις τους αυτές να τους σκάσει στα μούτρα.

Σε ζάλισα καλέ μου φίλε. Άλλωστε ποτέ κανείς δεν έγινε ιδιαίτερα ευχάριστος, λέγοντας στην παρέα του ότι ζούμε σε μια εποχή που η κβαντική απροσδιοριστία τείνει να γίνει καθεστώς για τις κοινωνίες που ζούμε και ότι η εντροπία που αναπτύσσεται μέσα σε αυτές είναι ακατανίκητη, τουλάχιστον μακροσκοπικά. Και σε μια τέτοια ανομοιογενή σούπα που διαρκώς θερμαίνεται, ο ρυθμός των αντιδράσεων αυξάνεται σε βαθμό που κανένας μας δεν μπορεί να γνωρίζει το τελικό αποτέλεσμα, πέρα από το γεγονός ότι θα κερδίσουν τα στοιχήματα υπέρ του Χάους.

Όλα τα παραπάνω είσαι ελεύθερος να τα δεχτείς ως αληθή, ή να τα απορρίψεις, καλέ μου Θανάση. Φοβάμαι όμως ότι είναι τα γεγονότα που προσδιορίζουν το αίτιο και όχι κάποια πετριά που έφαγα πρωί-πρωί και με έκανε να προσπαθώ να σε πανικοβάλλω. Μια λοιπόν που δεν μπορούμε πια να σχεδιάσουμε το μέλλον μας μέσα σε μια Κοινωνία που διαρκώς αλλάζει τους κανόνες του παιχνιδιού, θεωρώ ότι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε τη σταθερότητα και τους στόχους μας σε ένα περιορισμένης εμβέλειας πεδίο, ελπίζοντας με το παράδειγμα που θα δώσουμε οι ίδιοι να προκαλέσουμε μια μικρή διαφορά στον τρόπο που σκέφτονται και ενεργούν οι άνθρωποι γύρω μας.

Άλλωστε, αυτό πρεσβεύει και ο Τεκτονισμός κι έτσι δεν φαίνομαι ασυνεπής στα μάτια σου.

Μικρά όνειρα, μικρών ανθρώπων, Θανάση μου. Δεν είμαστε δα και τίποτα περισσότερο, ακόμα κι αν στον καθρέφτη βλέπουμε τον Μεγαλέξανδρο. Όσο για την Μεγάλη Επανάσταση, αυτή μπορεί να περιμένει…