Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

Η Ελευθερία της Συνείδησης... (ή η Συνείδηση της Ελευθερίας)



Καλέ μου φίλε Θανάση, για να καταλάβεις πόσο μεγάλη είναι η ευτυχία σου που έγινες τακτικός αναγνώστης του φτωχού μου μπλόγκ, θα σου θυμίσω ότι είχα προβλέψει στο άρθρο που έγραψα στις 23/3, «… τίποτα δεν θα μου χαλάσει το κέφι, ….. ούτε οι Ελληναράδες που τόσο πολύ πολλαπλασιάστηκαν με την οικονομική κρίση, σαν τα κουνούπια μέσα σε βάλτο, ούτε οι επερχόμενες εκλογές που θα αποδείξουν ότι η βαρκούλα μας αρμενίζει ακυβέρνητη και οι καπεταναίοι που μας έκατσαν στο σβέρκο δεν μπορούν να μοιράσουν ούτε δύο γαϊδουριών άχυρα».

Βέβαια, θα μου πεις ότι δεν είναι και ιδιαίτερα μεγάλο ταλέντο να προβλέπεις κατά που θα πάει το πράγμα, όταν γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι οι πολιτικές σου επιλογές περιορίζονται σε ένα τσούρμο ανίκανων ατόμων, που το τελευταίο πράγμα που έχουν στο μυαλό τους είναι η ευημερία των συμπολιτών τους, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα εδώ…

Έτσι, για να αποσπάσω την προσοχή σου από τις αμέτρητες κοκορομαχίες που δικαιώνουν την ύπαρξη των διαφόρων τηλεαστέρων των ειδήσεων και την σφοδρή τρικυμία εν κρανίω των προσκεκλημένων τους, θα σε πάρω από το χέρι για να σε οδηγήσω σε ένα κόσμο διαχρονικών και άφθαρτων ιδεών που συγκροτούν αυτό που ονομάζουμε Τεκτονικό Ιδεώδες και οι οποίες εν τω συνόλω τους αποτελούν τα δομικά στοιχεία του Ναού του Ορθού Λόγου.

Γνωρίζω ότι τα άρθρα μου κάποιες φορές είναι  μακροσκελή και ίσως κοπιώδη μια και μας λείπει συνήθως ο χρόνος να ασχοληθούμε με τις αμπελοφιλοσοφίες των άλλων, αλλά πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο να επενδύσεις λίγη ώρα για να το μελετήσεις, καλέ μου αμύητε φίλε.

………….

Όλες οι πολιτικές διαμάχες της εποχής που ζούμε γίνονται πάντοτε στο όνομα της Ελευθερίας, καλέ μου φίλε. Ελευθερία των Αγορών, ελευθερία από το «Μνημόνιο», ελευθερία να εκφράζουμε ακόμα και τις πιο ακραίες και αντικοινωνικές αντιλήψεις και ιδεολογίες, ελευθερία του Τύπου.

Το 2ο Κεφάλαιο του Τεκτονικού Συντάγματος (Καταστατικού Χάρτη) αναφέρει ότι «Ως ύπατον αγαθόν ο ελεύθερος τέκτων θεωρεί την ελευθερίαν σκέψεως και συνειδήσεως, αποδοκιμάζει παν μέσον απειλούν την ελευθερίαν ταύτην και καταδικάζει την βίαν». Έτσι, αν και ακολουθεί άλλη παράγραφος που ορίζει ότι ο Τεκτονισμός δεν είναι πολιτικός οργανισμός και συνεπώς απαγορεύεται κάθε πολιτική συζήτηση εντός του, η πρότερη μνεία του συγκεκριμένου Κεφαλαίου τονίζει την υπερπολιτική  ιδιότητα του αγαθού της Ελευθερίας, πέρα και πάνω από οποιαδήποτε πολιτική ιδεολογία.

Για το λόγο αυτό άλλωστε, το τεκτονικό σύνταγμα επανέρχεται στο θέμα, τονίζοντας ότι «Οι τέκτονες θεωρούν ως καθήκον τους το αμύνεσθαι υπέρ παντός αδικουμένου και έχουν ως αρχήν τον σεβασμόν της ελευθερίας κλπ». Συνεπώς, τόσο ο σεβασμός της ελευθερίας, όσο και η άμυνα για χάρη των αδικουμένων, ΔΕΝ εμπίπτουν στις πολιτικές ενέργειες τις οποίες πολύ σωστά ο Τεκτονισμός απαγορεύει μέσα στις στοές.

Αυτός είναι άλλωστε και ο κύριος λόγος, για τον οποίο οι Τέκτονες σε όλο τον κόσμο έχουν υποφέρει τόσα πολλά δεινά και διώξεις από τα απολυταρχικά καθεστώτα των πανίσχυρων θρησκευτικών Δογμάτων, του Ναζισμού και του Κομμουνισμού και εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να μετράνε νεκρούς αδελφούς, θύματα της αγάπης τους για την Ελευθερία, τόσο τη δική τους, όσο και των συνανθρώπων τους.

Αναζητώντας λοιπόν τα όρια και τα πλαίσια της Εθνικής Ελευθερίας κάθε λαού, οφείλουμε να ανασυνθέσουμε όλες τις συνιστώσες της, οι οποίες βρίσκουν την αρμονική τους υλοποίηση μέσα της.

Η Ελευθερία, Θανάση μου, δεν είναι η ανεμπόδιστη επιλογή ενεργειών που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος, διότι ο χώρος μέσα στον οποίο εκδηλώνεται, διέπεται από ορισμένους φυσικούς και κοινωνικούς νόμους. Έτσι, η πολιτική ελευθερία είναι φυσικό ότι θα οριοθετηθεί από τα δικαιώματα των συνανθρώπων μας, κατά τον ίδιο τρόπο που η ελευθερία της συνειδήσεώς μας θα οριοθετηθεί πάντα από τους φυσικούς νόμους του προϋπάρχοντα κόσμου.

Ο αδ.: Βολταίρος έδωσε ένα ενδιαφέροντα ορισμό, λέγοντας ότι «ελευθερία είναι να μην εξαρτιέται κανείς από τίποτα, εκτός από τους νόμους». Εδώ βέβαια θα πρέπει να προσδιορίσουμε ότι οι ίδιοι οι νόμοι δεν πρέπει να συνθέτουν ένα ασφυκτικό πλαίσιο που δεν λαμβάνει απλά υπόψη τα δικαιώματα του συνόλου, αλλά προσπαθεί να επιβάλλει τον περιορισμό τους. Για το λόγο αυτό, και σεβόμενος την ευφυΐα σου, αναφέρομαι μόνο στην έννοια της Ελευθερίας, όπως αυτή λειτουργεί σε μία δημοκρατικά δομημένη κοινωνία.

Εδώ θα πρέπει να τονίσω, καλέ μου φίλε, τα ηθικά διδάγματα που μας δίνει από το 442 π.Χ. η τραγωδία του Σοφοκλή «Αντιγόνη», σχετικά με τη συχνή ασυμφωνία των ανθρώπινων με τους ηθικούς Νόμους, όπως ορίζεται από τη διαφορά των ρημάτων «δει» και «χρη», αλλά χάριν οικονομίας χώρου και χρόνου θα δεχθώ απλά ότι η ανθρώπινη Δικαιοσύνη στις υψηλότερες εκφάνσεις της, προσπαθεί να επιλύσει αυτές τις ασυμφωνίες, με μικρότερη ή μεγαλύτερη επιτυχία, όπως άλλωστε σου εξήγησα περιληπτικά και σε κάποια άλλη ανάρτησή μου (http://mason100.blogspot.gr/2012/03/blog-post.html) .

Κάθε πολίτης που γεννιέται λοιπόν μέσα σε μια τέτοια δημοκρατική κοινωνία, αλλά και κάθε άλλος άνθρωπος που βρέθηκε να ζει μέσα σε αυτή, έχει το δικαίωμα να εξασφαλίζει για τον εαυτό του και την οικογένειά του την ελευθερία του λόγου και της σκέψης, το σεβασμό του ιδιωτικού απορρήτου και του ασύλου, την ελευθερία της συμμετοχής του στη λήψη συλλογικών αποφάσεων, την οικονομική ελευθερία, την προστασία της ιδιοκτησίας, την ελευθερία της επιστημονικής και καλλιτεχνικής πληροφόρησης, δημιουργίας και έρευνας κλπ.

Η προηγούμενη αξιωματική θέση, λοιπόν, έχει ως φυσικό επακόλουθο το γεγονός ότι οποιαδήποτε ενέργεια ή παράλειψη τρίτων που άμεσα ή έμμεσα θα στερήσει τις παραπάνω ελευθερίες σε έναν ή περισσότερους ανθρώπους, θα πρέπει εκ προοιμίου να θεωρείται καταχρηστική, αντικοινωνική και συνεπώς κολάσιμη (όπως βλέπεις, το επακόλουθο αυτό δεν ασχολείται καθόλου με τη σύγκρουση ηθικών και ανθρώπινων Νόμων και η παραβίαση ενός ανθρώπινου νόμου λόγω συνειδησιακών ασυμφωνιών δεν θεωρείται αυτόματα κολάσιμη, στο βαθμό που δεν περιορίζει τις ελευθερίες άλλων ανθρώπων, τονίζει μάλιστα τις μεταφυσικές ποιότητες της αίσθησης της Ελευθερίας).

Μένει λοιπόν Θανάση μου, να προσδιορίσουμε κάποια χτυπητά παραδείγματα περιορισμού των ελευθεριών μας, όχι από τους Νόμους (είπαμε, αναφερόμαστε σε μια δημοκρατική κοινωνία), αλλά από εμάς τους ίδιους, ως μέλη ενός κοινωνικού συνόλου. Υπεισερχόμεθα λοιπόν στα χωράφια της Ασυδοσίας, δηλαδή της συνειδητής παραβίασης των δικαιωμάτων και ελευθεριών των γύρω μας, προς αποκόμιση ιδίου οφέλους, υλικού ή ηθικού.

Συνεπώς:
  • Η παραπληροφόρηση του λαού από όλα τα ΜΜΕ, έντυπα ή ηλεκτρονικά, με σκοπό να επωφεληθούν κάποιοι βαρόνοι του Τύπου, του αποστερεί την ελευθερία να παίρνει ενημερωμένες και ορθές αποφάσεις για το μέλλον του
  • Η δημιουργία χάους μέσα στις πόλεις μας, τα λιμάνια και τους δρόμους, προκειμένου κάποιες μειονότητες να διεκδικήσουν τα επαγγελματικά τους δικαιώματα (ή κεκτημένα προνόμια) είναι μία από τις χειρότερες εκφάνσεις ασυδοσίας εις βάρος του κοινωνικού συνόλου.
  • Η φίμωση, πολλές φορές με τη χρήση βίας, της φωνής κάποιων συμπολιτών μας, όταν έχουν απόψεις μη αρεστές στους υπολοίπους αποτελεί εκδήλωση ακραίας φασιστικής νοοτροπίας.
  • Η άποψη ότι οι Κανόνες δεν έχουν εφαρμογή σε εμάς τους ίδιους, όταν μας περιορίζουν τα προνόμια και το βόλεμά μας, είναι ενδεικτική μιας σοσιοπαθούς προσωπικότητας.
  • Η βίαιη σίγαση των ελεύθερα εκφραζόμενων απόψεων μέσα στα πανεπιστήμια, από μια μερίδα κομματικά κατευθυνόμενων ατόμων με κάνει να ντρέπομαι για την κοινωνία μας που βαυκαλίζεται ότι είναι δημοκρατική
  • Η χρήση πλούτου και κοινωνικής ή πολιτικής δύναμης για την επιβολή των δικών μου απόψεων στην κοινωνία, μέσω άβουλων και καιροσκόπων πολιτικών δεν μπορεί να ονομαστεί για κανένα λόγο «ελεύθερη έκφραση των δικαιωμάτων μου».
  • Η συνεχής υποβάθμιση της κοινωνίας μας, μέσω μιας διαρκώς διαβρωνόμενης παιδείας, οδηγεί στην επιβολή του λαϊκισμού, της έλλειψης ορθού λόγου και της έκφρασης των κατώτατων ανθρώπινων συναισθημάτων, σε βάρος των ελευθεριών του ατόμου.
  • Η ατιμωρησία αυτών που δεν συμμετέχουν στα φορολογικά βάρη του συνόλου των πολιτών παραβιάζει κατάφορα το δικαίωμά μου να αισθάνομαι ισότιμος πολίτης μιας υγιούς δημοκρατίας.
  • Η αδιαφορία των πολιτικών να προσφέρουν στους φορολογούμενους πολίτες της χώρας μου τα απαραίτητα επίπεδα περίθαλψης, φροντίδας, παιδείας, ασφάλειας και υποδομών, προς όφελος της ικανοποίησης κάποιων ευνοημένων ομάδων του πληθυσμού προσβάλλει πολλαπλά το όποιο αίσθημα ελευθερίας μπορώ να έχω ως πολίτης.
  • Η αδυναμία που αισθάνεται ο μέσος πολίτης να πληροφορηθεί και να ελέγξει τα τεκταινόμενα των διαφόρων αρχόντων, αποτελεί κατάφορη παραβίαση των δικαιωμάτων του.

Όπως καταλαβαίνεις, καλέ μου Θανάση, δεν θα μπορούσα ποτέ να σου απαριθμήσω τον τεράστιο αριθμό των εκφράσεων ασυδοσίας μέσα στην κοινωνία μας. Σου ανέφερα λοιπόν κάποια ελάχιστα παραδείγματα, μόνο και μόνο για να συνεχίσουμε τη συζήτησή μας.

Πολλά από τα παραπάνω παραδείγματα αφορούν συμπεριφορές που ΔΕΝ είναι και δεν μπορούν να είναι καν κολάσιμες από τον ανθρώπινο νόμο. Η χρήση της δύναμης που μας δίνει το χρήμα, η κοινωνική μας θέση ή η συντεχνιακή υποστήριξη που μπορεί να απολαμβάνουμε, τις περισσότερες φορές δεν μπορεί να προβλεφθεί από το νομοθέτη, διότι αφορά περισσότερο το συνειδησιακό επίπεδο του καθένα μας.

Η επιβολή της δύναμης των πολλών ή ισχυρών στους λίγους ή αδύναμους, πολλές φορές μπορεί να κρυφτεί πίσω από τον μανδύα των πολιτικών και δημοκρατικών διεργασιών.

Η Τεκτονική θεώρηση λοιπόν της Ελευθερίας εισέρχεται πολύ πιο βαθειά από αυτή που μας παρέχουν οι νόμοι και οι κοινωνικές συνθήκες και αναζητά την ηθική και όχι μόνο τη νομική ή de facto δικαίωση των πράξεών μας. Όπως πολύ σωστά είχε πει ένας φίλτατος ενδ.: αδελφός σε μια κουβέντα μας, «η ποιότητα ενός ανθρώπου φαίνεται καθαρότερα από τον τρόπο που αυτός συμπεριφέρεται στους (κοινωνικά, οικονομικά, μορφωτικά ή επαγγελματικά) κατωτέρους του».

Ο συνειδητοποιημένος Τέκτων, λοιπόν, οφείλει πριν από κάθε πράξη του να αναλογιστεί εάν με κάποιο τρόπο η πράξη του αυτή αποστερεί την ελευθερία ή την αξιοπρέπεια ενός άλλου ανθρώπου, ακόμα κι αν νομότυπα η πράξη αυτή είναι ορθή ή τουλάχιστον μη κολάσιμη.

Είναι ένα πάρα πολύ δύσκολο έργο αυτό, φίλε μου Θανάση. Όχι μόνο κάποια απόφασή μας μπορεί να είναι επιζήμια, αλλά σε βαθύτερο ηθικό επίπεδο μπορεί να κληθούμε να «ζυγίσουμε» την απόφασή μας αυτή, απέναντι σε δύο αντικρουόμενες ελευθερίες άλλων ανθρώπων, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι οποιαδήποτε από τις αποφάσεις μας μπορεί να είναι άδικη, αλλά και η ίδια η αναποφασιστικότητά μας να είναι καταστροφική. Και όσο πιο συνειδητοποιημένος είναι κανείς, τόσο περισσότερο η απόφαση που θα πρέπει να λάβει θα βαρύνει τη συνείδησή του.

Για παράδειγμα, ποια απόφαση θα έπαιρνες χωρίς τύψεις, καλέ μου φίλε, αν γνώριζες ότι για να αναπτύξεις ένα θαυματουργό φάρμακο που θα έσωζε χιλιάδες ζωές, θα έπρεπε να το δοκιμάσεις σε εκατοντάδες ανθρώπινα πειραματόζωα, πολλά από τα οποία θα πέθαιναν ή θα έμεναν ανάπηρα από τις δοκιμές αυτές;

Θέλει Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία, Θανάση μου. Και όσο πιο πολύ καλλιεργεί κανείς τη συνείδησή του και την αίσθησή του περί Ελευθερίας, τόσο πιο δυστυχής θα αισθάνεται πολλές φορές με τις επιλογές που έχει να κάνει.

Να γιατί το μυητικό Τεκτονικό μονοπάτι προς την τελείωση είναι τόσο μοναχικό, επίπονο και βιωματικό και να γιατί τόσο λίγοι άνθρωποι τελικά επιλέγουν να το ακολουθήσουν…

3 σχόλια:

Αλέξανδρος Δημοκράτης είπε...

Αδερφέ μου ,

Πρώτα απ΄'ολα να σε συγχαρώ για την σκέψη σου και τον τόσο ένθερμο τρόπο που την διατύπωσες σε αυτό το τεμάχιο .

Το βασικό πρόβλημα της ελευθερίας είναι ότι δεν συμβιώνει με την ησυχία . Όπως πολύ όμορφα είχε υποστηρίξει ο Θουκιδίδης : "Ή θα είστε ελεύθεροι, ή θα είστε ήσυχοι" . Κι αυτό επειδή η ελευθερία έχει μόνο διλήμματα και επιλογές ... Η Ελευθερία δεν φυτρώνει σε όμορφα μονοπάτια όπου όμορφες νεράϊδες και ξωτικά μας προσφέρουν το νέκταρ της ζωής , αλλά σε κακοκτράχηλα μονοπάτια , ανηφορικά , τέτοια που προτιμού οι Αιγίδες να βαδίζουν μοναχικά . Ο Ελεύθερος άνθρωπος είναι καταδικασμένος να επιλέγει μεταξύ ηθικών διλημμάτων με βάση την ηθική του και όχι με μόνο οδηγό την λογική του . Το ίδιο υποστήριξε άλλωστε ο Κάντ στην κριτική του καθαρού λόγου , όταν συνέδεσε άρρηκτα την ηθική με την λογική , αφήνοντας απέξω δυστυχώς το συναίσθημα .
Η προαίρεση σου είτε είσαι Τέκτονας είτε μέλος ενός κλάμπ αλληλοχαιρετιζόμενων ανθρώπων , είναι αυτή που καθορίζει την υθική σου υπόσταση , ποιότητα και βάθος .
Θα κλείσω συμπληρώνοντας με μία φράση του αξιόλογου Φ. Νίτσε : "Η αξία ενός ανθρώπου μετριέται με πόση αλήθεια είναι ικανός να βαστάξει" .

Deimitori είπε...

Καλησπέρα φίλτατε,

Όμορφο το κείμενο, όπως άλλωστε και όλα σου τα γραπτά! Εύγε!

Διαφωνώ με την γελοιογραφία που προηγείται του κειμένου. Πιστεύω πως δεν ταιριάζει στην ποιότητα του γραπτού λόγου που ακολουθεί. Δείχνει το ίδιο "φανατική" με αντίστοιχες των κάθε φύσης δογματισμών που αναφέρεις στο κείμενό σου.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι, άραγε και ο τεκτονισμός, δεν είναι και αυτός δόγμα;


Φιλικά,

Δημήτρης

GREEK MASON είπε...

Αγαπητέ Δημήτρη, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Οσον αφορά το σκιτσάκι που προηγείται του κειμένου, έχει να κάνει με το γεγονός ότι βλέπω κάθε δογματισμό ως στερητικό της προσωπικής μας ελευθερίας, μια και είναι κάποιος άλλος που προσπαθεί να σου επιβάλλει τι πρέπει να σκέφτεσαι και να πιστεύεις.

Όσον αφορά το ερώτημα του αν είναι ο Τεκτονισμός δογματικός, θα απαντήσω κατηγορηματικά πως όχι, δέν είναι. Το μόνο που ζου ζητάει να πιστεύεις είναι η ύπαρξη του Θεού (με όποια μορφή ή όνομα κι αν βρίσκεται Αυτός μέσα σου)και στην μη φθαρτότητα της ψυχής σου, αλλά εκεί σταματάει κάθε άλλος κανόνας (για να μην πω ότι ακόμα κι αυτός έχει ατονήσει στις μέρες μας και σε κάποιες χώρες έχει απαλειφθεί).

Φυσικά, σε κάθε ομάδα ανθρώπων υπάρχουν και κάποιοι που θεωρούν ότι τα πιστεύω τους είναι Κανόνας, αλλά αυτό δεν είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του πεπαιδευμένου και συνειδητού Τέκτονα, ο οποίος είναι ανοικτός πάντοτε σε κάθε αντίθετη γνώμη και πρόθυμος να συζητήσει εν αδελφική αγάπη τις όποιες διαφορές απόψεων.