Φωνή βοώντος...

Καλέ μου φίλε και μοναδικέ μου εναπομείναντα αναγνώστη, Θανάση, όταν αποφασίζω να σου αραδιάσω άλλο ένα κείμενο που βρίθει από τις συνήθεις αμπελοφιλοσοφίες μου, αρχίζω να το γράφω, ελπίζοντας ότι στο μεταξύ θα μου κατέβει κάποια ιδέα άξια των φιλοσοφικών σου ενασχολήσεων.

Αν καταφέρω να το τελειώσω, αποφασίζω να του δώσω ένα τίτλο που θα ταιριάζει με όσα έγραψα και να το στολίσω με μια πολύχρωμη φωτογραφία που θα τραβήξει την προσοχή σου, μια και η λογοτεχνική μας καλλιέργεια ξεκίνησε από τα πρώτα τεύχη του «Μίκυ Μάους», κάπου στο 1968 και από τότε δεν έκανε ιδιαίτερα μεγάλα άλματα, αλλιώς δεν θα ήσουν εδώ, μαζί μου.

Έτσι, καταφέρνω να σου παρέχω ένα ακόμα «πνευματικό» πόνημα που θα σε πείσει πόσο κατρουλιάρης υπήρξες στη διαλεκτική σου με το Ελευθεροτεκτονικό Ιδεώδες.

Το αγαπημένο έτερο (και καλύτερο) μισό μου, εκφράζει κάποιες αντιρρήσεις σχετικά με την προσπάθειά μου αυτή. Η θέση της (που είναι δύσκολο να αντικρούσω χωρίς να γίνω εντελώς «ρόμπα») είναι ότι ματαιοπονώ με αυτή τη μοναχική μου προσπάθεια, μια και η συντριπτική πλειοψηφία των αδελφών μου έχει συμβιβαστεί με το υπάρχον κοινωνικό στίγμα (ο όρος μπορεί να εκληφθεί  τοπογραφικά, κοινωνικά ή παθολογικά) της Αδελφότητάς μας και απλά αποκρύπτουν την τεκτονική τους ιδιότητα από τον κοινωνικό και επαγγελματικό τους κύκλο, από φόβο ότι η γνωστοποίησή της θα τους έβαζε σε μπελάδες.

Ποιος είμαι εγώ, τέλος πάντων, που προσπαθώ να βγάλω το φίδι από την τρύπα του; Μήπως τελικά όλη αυτή η προσπάθεια φανερώνει μια μονομανία από μέρους μου και πρέπει να το κοιτάξω το θέμα, πριν με πάρουν τέσσερεις, δεμένο με ένα από εκείνα τα πολύ μακρυμάνικα πουκάμισα;

Αυτή η συλλογιστική, καλέ μου Θανάση, θα μπορούσε ίσως να σου δώσει μια μικρή ιδέα του φαύλου κύκλου στον οποίο έχει περιέλθει ο Τεκτονισμός στην Ελλάδα. Μας θεωρούν ύποπτους για κάθε τι κακό κι εμείς, (μια και δεν έχουν ΠΟΤΕ απαγγελθεί επίσημες κατηγορίες εναντίον μας που θα μας υποχρέωναν να βγούμε και να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας), κρατάμε χαμηλό προφίλ, δεν μιλάμε για την Τεκτονική μας ιδιότητα και τηρούμε μια σιγή που από πολλούς συμπολίτες μας εκλαμβάνεται ως ένοχη.

Και φυσικά, η σιγή μας αυτή ανατροφοδοτεί τα σενάρια κάθε ευφάνταστου, κακόβουλου ή συνομωσιολόγου Ταλιμπάν και με τον καιρό δημιουργεί άλλο ένα σκληρό στρώμα δυσπιστίας που κάποια στιγμή θα πρέπει να αγωνιστούμε να σπάσουμε. Κι έτσι, όταν δεχόμαστε ένα νέο αδελφό στις τάξεις μας, αντί να του δώσουμε την ευκαιρία να αισθανθεί υπερήφανος και προνομιούχος για την επιλογή του αυτή, του περνάμε το μήνυμα ότι είναι άξιος μεν, αλλά δεν χρειάζεται να το μάθει και ο γείτονάς του γιατί τότε θα αποκτήσει μια κοινωνική ρετσινιά.

Έτσι, καλέ μου φίλε, σε μια εποχή που ο κάθε συμπολίτης μας μπορεί υπερήφανα πια να δηλώσει ότι είναι Μαρξιστής, ομοφυλόφιλος, φετιχιστής, σαδομαζοχιστής κλπ και να επαίρεται γι αυτό (ενώ παλιότερα θα υφίστατο απηνείς διώξεις για κάποιες από αυτές του τις προτιμήσεις), οι εκπρόσωποι του Διαφωτισμού, του Ανθρωπισμού και του Ορθού Λόγου, στην Ελλάδα του 21^ου αιώνα, κρύβονται και σιωπούν, φοβούμενοι την Ιερά Αγανάκτηση του αγίου Πειραιώς, της Ελένης Λουκά, του Τσαρούχα, του Καμμένου, του Κασσιδιάρη και του Στέφανου Χίου, που αν περνούσε από το χέρι τους θα μας έκαιγαν σαν μάγισσες του Μεσαίωνα στην Πλατεία Συντάγματος.

Βλέπεις, καλέ μου Θανάση, η οικονομική και κοινωνική κρίση που καταδυναστεύει την Πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια, δεν είναι κάτι που προήλθε από παρθενογένεση. Είναι προϊόν της πολύχρονης διαβρωτικής δράσης του σκοταδισμού, της έλλειψης Παιδείας, του θρησκευτικού φανατισμού, του βλαχοεθνικισμού και της μεσαιωνικής νοοτροπίας της Μάζας, που έντεχνα καλλιεργήθηκαν και θέριεψαν μέσα στο εύφορο έδαφος της χρονίως Τουρκοκρατούμενης Ελληνικής ψυχής.

Αν, ως φιλοσοφική Αδελφότητα, είχαμε προσκυνήσει (όπως κάνουν τόσοι και τόσοι «λόγιοι» και «σεβάσμιοι» συμπολίτες μας) ένα συγκεκριμένο θρησκευτικό Δόγμα και μια συγκεκριμένη πολιτική τοποθέτηση, θα απολαμβάναμε του σεβασμού φίλων και εχθρών, γιατί θα ήμασταν πλέον μια γνωστή, καθορισμένη και συνεπώς «ελέγξιμη» ποσότητα. Η επιλογή μας όμως να παραμείνουμε, εδώ και 300 χρόνια, εντελώς ελεύθεροι από πολιτικές ή θρησκευτικές επιρροές μας καθιστά ύποπτους και επικίνδυνους για όλους τους άλλους, που εκδηλώνουν το φυσικό μίσος του οικόσιτου σκύλου απέναντι στο λύκο.

Όπως σου έχω πει και παλιότερα, δεν θεωρώ ότι οι Τέκτονες αποτελούν την αφρόκρεμα της διανόησης και της Ηθικής, μέσα στην Κοινωνία. Έχω γνωρίσει εκατοντάδες άλλους συνανθρώπους μας που ποτέ δεν μυήθηκαν στους συμβολισμούς της Αδελφότητάς μας αλλά θα αποτελούσαν κοσμήματα σε οποιοδήποτε κοινωνικό κύκλο αποφάσιζαν να ενταχθούν.

Όμως, η δύναμη του Τεκτονισμού είναι ότι ως σύνολο είναι πολύ ισχυρότερο, σοφότερο και αγνότερο από τα συνθετικά του μέρη, καταφέρνοντας να διατηρήσει ανέγγιχτα τα υψηλά του ιδανικά και αξίες, ακόμα κι αν αυτοί που τον διακονούν δεν είναι πάντοτε, ως μονάδες, ολοκληρωμένοι, αλάνθαστοι και τέλειοι χαρακτήρες. Ως αρχαίος θεσμός, ο Ελευθεροτεκτονισμός έχει πλέον αποκτήσει τη δική του δυναμική, τη δική του Ψυχή και δεν μπορούν να τον καταστρέψουν, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχει κάποιο «κεφάλι» για να κόψουν.  

Παρόλα αυτά, η αγωνία μου, όπως και η αγωνία και ο προβληματισμός τόσων και τόσων άλλων αδελφών, έγκειται στο γεγονός ότι έχουμε ενταχθεί σε ένα θεσμό ο οποίος, αν και διαθέτει τεράστια αποθέματα σοφίας, λογικής, ηθικής και προσφοράς, έχει φτάσει σε σημείο να κείτεται αδρανής και πληγωμένος από τα χτυπήματα που καθημερινά του καταφέρουν οι ίδιοι άνθρωποι που οδήγησαν την Πατρίδα μας στα θλιβερά χάλια που βρίσκεται σήμερα.

Και ο φόβος μας είναι ότι αν αφήσουμε τις ραγδαίες εξελίξεις γύρω μας να μας προσπεράσουν, χωρίς να προσπαθήσουμε να κάνουμε την Αδελφότητά μας ένα φάρο Λογικής, Ορθής Κρίσης και Μέτρου για την αμύητη κοινωνία, θα καταλήξουμε σε λίγα χρόνια να μη θυμόμαστε γιατί γίναμε Τέκτονες, και να αναρωτιόμαστε γιατί μας κοίταξε με μισό μάτι ο κυρ-Χαράλαμπος ο περιπτεράς, αγωνιώντας μήπως έμαθε από κάπου ότι είμαστε «παλιομασόνοι».

Να λοιπόν γιατί σε ταλαιπωρώ με τις αμπελοφιλοσοφίες μου, καλέ μου φίλε, είτε τις διαβάζεις, είτε όχι.

Γιατί, τη μέρα που θα ασπαστώ τις (κάθε άλλο παρά παράλογες) απόψεις της αγαπημένης μου γυναίκας, θα σημάνει η ώρα να αποχωρήσω από το Ναό, γιατί είτε θα είμαι εκεί, είτε όχι, δεν θα κάνει πια καμία διαφορά μέσα μου….