Γιατί Μασόνος και όχι ... Χάρε Κρίσνα;

Καλέ μου φίλε και διστακτικέ (κατρουλιάρη) αναγνώστη Θανάση, σήμερα θα επιχειρήσω να κρεμάσω τα σώψυχά μου στο σχοινί της μπουγάδας, προσπαθώντας να απαντήσω στο ερώτημα που μου έχεις κάνει άπειρες φορές (κάτω από διάφορα ονόματα, βέβαια, αλλά εγώ σε αναγνωρίζω πάντα), σχετικά με το τι με ώθησε να αποφασίσω να «κρούσω ατάκτως τη θύρα» και να γίνω Τέκτονας.

Βλέπεις, η μισαλλοδοξία, ο φόβος του διαφορετικού, η καχυποψία και ο τυφλός δογματισμός είναι είδη εν αφθονία μέσα στην Ελληνική Κοινωνία και το να αποκτήσει κάποιος την Τεκτονική ιδιότητα δεν είναι και από τις εξυπνότερες κινήσεις που θα μπορούσε να κάνει, αν λογαριάζει τι θα σκεφτεί γι αυτόν ο προϊστάμενός του, ο μπατζανάκης του ή ο περιπτεράς του.

Όπως σου έχω πει και στο παρελθόν, επαγγελματικά έχω καταφέρει να πετύχω αρκετούς από τους στόχους μου, πολύ πριν αποφασίσω να μυηθώ στον Τεκτονισμό και ποτέ μου δεν περίμενα ότι ξαφνικά θα άρχιζαν οι διάφοροι αδελφοί μου να μου φέρνουν μεγάλες και επικερδείς δουλειές στο γραφείο μου.

Δεν παραμυθιάζομαι σχετικά με την Ελληνική οικονομική πραγματικότητα και γνωρίζω πολύ καλά ότι οι επαγγελματικοί στόχοι επιτυγχάνονται με δουλειά, συνέπεια, προσπάθεια και επιστημονική εξειδίκευση και όχι επειδή φοράς ένα τενεκεδένιο σηματάκι στο πέτο του σακακιού σου.

Ο Τεκτονισμός δεν είναι πολιτικό κόμμα, όπου η μετριότητα και η ήσσων προσπάθεια καμουφλάρονται κάτω από τον μανδύα της τυφλής κομματικής πίστης και υποταγής, εξασφαλίζοντάς σου μια χρυσοπληρωμένη και βαρύγδουπη «θεσούλα» στο (μαραμένο) βυζί του κρατικού προϋπολογισμού.

Κανένας δεν θα πετούσε τα χρήματά του σε έναν άχρηστο, μόνο και μόνο επειδή είναι Τέκτονας και αν αυτή είναι η φιλοδοξία σου, καλύτερα γράψου στο χορευτικό Όμιλο Ατάκτων Κορασίδων. Εκεί τουλάχιστον θα διασκεδάζεις, ενώ σαν μέλος μιας Τεκτονικής στοάς το πιθανότερο είναι να σου ζητούν να προσφέρεις υπηρεσίες και χρόνο, τόσο στους αδελφούς σου, όσο και στους συνανθρώπους σου.

Δεν ισχυρίζομαι ότι δεν υπάρχει και αυτό το είδος νεοφύτων μέσα στον Τεκτονισμό, αλλά οι καψεροί, μόλις ανακαλύψουν ότι δεν θα τους διορίσει κανείς αντιπρόεδρους στον ΟΠΑΠ, εξαφανίζονται πιο γρήγορα και από φραουλοπαραγωγούς την ημέρα πληρωμής του προσωπικού.

Έχοντας λοιπόν αφήσει πίσω μας το παραμυθάκι περί «χοντρών» μέσων, αλληλοϋποστήριξης, προώθησης ή όπως αλλιώς θέλεις να το αποκαλέσεις, είναι καιρός να ασχοληθούμε με τα πραγματικά κίνητρα που ωθούν έναν άνθρωπο να ενταχθεί στην Τεκτονική Αδελφότητα (και να παραμείνει σε αυτήν).

Δεν διεκδικώ περγαμηνές βαθειά πνευματικού ανθρώπου. Όπως σου έχω πει και στο παρελθόν, θεωρώ τον εαυτό μου ως ένα εξευγενισμένο μουτζούρη, στον οποίο η ζωή του επέτρεψε να υλοποιήσει το ρητό «primum vivere, deinte filosofare”, ακόμα κι αν οι μεγαλοτραπεζίτες αυτής της Πλάσης θα γελούσαν ειρωνικά αν έβλεπαν το υπόλοιπο των λογαριασμών μου.

Όμως, από μικρό παιδί είχα τη «διαστροφή» να καταστρέφω τα παιχνίδια μου για να καταλάβω πώς δουλεύουν και η διαστροφή αυτή με οδήγησε στο να γίνω μηχανικός. Με τον ίδιο τρόπο, τόσο εγώ, όσο και οι περισσότεροι τεχνικοί και φυσικοί επιστήμονες αντιμετωπίζουν τον κόσμο γύρω τους. Εκδηλώνουν δηλαδή μια διαρκή αναζήτηση που σταδιακά τους οδηγεί σε όλο και βαθύτερα επίπεδα της ανθρώπινης ύπαρξης (να γιατί εμείς οι τεχνικοί συνήθως είμαστε παιδιά που αργούν να ωριμάσουν, αλλά είμαστε πολύ καλοί για παρέα στα γεράματά μας).

Ίσως αυτός να είναι λοιπόν ο λόγος που η συντριπτική πλειοψηφία των αδελφών μου είναι μηχανικοί, γιατροί, τεχνικοί και γενικά φυσικοί επιστήμονες, με ένα «πασπάλισμα» δικηγόρων και οικονομολόγων, γιατί η τελική προσφυγή μας στον Ορθό Λόγο εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την εκπαίδευση του καθένα μας.

Βέβαια, οι επιστημονικές ή επαγγελματικές ιδιότητες του καθένα μας δεν είναι από μόνες τους ικανές να μας οδηγήσουν στον Τεκτονισμό. Απαιτείται και μια άλλη σημαντική ιδιότητα που πρέπει να λειτουργεί ταυτόχρονα μέσα μας, αυτή της αναζήτησης του σκοπού της ύπαρξής μας. Μια ιδιότητα που μπορεί να εντείνεται μέσα μας μετά τη συνειδητοποίηση της φθαρτότητας της υλικής ύπαρξής μας, και των ερωτημάτων που θα γεννηθούν από τη συνειδητοποίηση αυτή.

Φυσικά, το να οδηγηθεί κανείς στον Τεκτονισμό, μετά την εμφάνιση αυτών των ερωτημάτων, δεν είναι μια αυτόματη διαδικασία. Βλέπεις, η ίδια η φύση του Ελευθεροτεκτονισμού έχει διαστρεβλωθεί πέραν πάσης αναγνωρίσεως, από διάφορους «καλοθελητές», οι οποίοι, είτε από άγνοια, είτε από σκοπιμότητα, κάνουν τα πάντα για να παρουσιάσουν τον θεσμό αυτό ως το πλέον κολάσιμο ολίσθημα που έχει καταγράψει ο Άγιος Πέτρος στο τεφτέρι του.

 Για το λόγο αυτό, αν και ο Τεκτονισμός πιστεύω ότι είναι ένα φυσικό βήμα για κάποιο καλλιεργημένο και φιλομαθή άνθρωπο, στην πορεία του για την προσωπική του βελτίωση, εξακολουθεί να μην βρίσκεται στις πρώτες προτεραιότητες της Κοινωνίας μας ως επιλογή. Να λοιπόν γιατί σου γράφω όλα αυτά τα βαρετά και μακροσκελή κείμενα (χωρίς εικονογράφηση), καλέ μου Θανάση, για να σου δώσω την ευκαιρία να συνειδητοποιήσεις ότι όχι μόνο ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός, αλλά και ότι «μυρίζει», δεν είναι απαραίτητα σκατά.

Συνεχίζοντας, φαντάζομαι ότι θα συμφωνήσεις κι εσύ Θανάση μου, ότι ως κοινωνικά όντα, είναι εξαιρετικά δύσκολο (και άβολο, βεβαίως-βεβαίως) να ακολουθήσουμε τα βήματα όσων ασκητικών τύπων αποφάσισαν να τη βγάλουν με αγριόμελο και ακρίδες, στην έρημο, κατά τη διαδικασία της αυτογνωσίας τους. Άλλωστε, η μελέτη του εαυτού μας πρέπει να γίνεται in vivo, και όχι στο αποστειρωμένο περιβάλλον της αναγκαστικής απουσίας κάθε πειρασμού από τη ζωή μας.

Ως άνθρωποι επιθυμούμε πάντα να ανήκουμε σε κάποια κοινωνική ομάδα, έστω κι αν αυτή είναι ο «Σύλλογος Ανθρώπων που Δεν Επιθυμούν να Ανήκουν Πουθενά» και όποιος σου πει το αντίθετο, σημαίνει ότι έχει μια μάλλον στρεβλή θεώρηση για το άτομό του. Ακόμα και το κουπί στη γαλέρα, φαντάζομαι ότι ήταν πιο διασκεδαστικό (και πιο ξεκούραστο) για τους σκλάβους, όταν γινόταν με παρέα.

Το ίδιο συμβαίνει και με τον Τεκτονισμό, όπου αντιλαμβάνεται κανείς, ότι η μυσταγωγική διαδικασία που ακολουθείται από το σύνολο των συμμετεχόντων, δεν έχει σκοπό να τον διδάξει τις 666 επικλήσεις προς τον Αντίχριστο, αλλά να καλλιεργήσει αυτή την συλλογική πνευματική οντότητα που αποκαλούμε Τεκτονικό Εγρηγορός, η οποία ενδυναμώνει και μεγεθύνει τη δεξαμενή από την οποία αντλούμε ψυχική δύναμη και κουράγιο να αντιμετωπίσουμε τις σκιές που κρύβονται στα βάθη της ύπαρξής μας.

Αν προσπαθούσα να κάνω έναν παραλληλισμό, θα έλεγα ότι η συμμετοχή στο Τεκτονικό Εγρηγορός λειτουργεί για το Πνεύμα μας, με τον ίδιο τρόπο που η προσευχή λειτουργεί για την ψυχή μας (οι αγνωστικιστές και άθεοι φίλοι μπορούν να αφήσουν τα χατζάρια τους κάτω, στο Θανάση μιλούσα).

Καταλαβαίνω ότι ίσως είναι δύσκολο, τόσο για εμένα να σου εξηγήσω τη διαδικασία και πολύ περισσότερο το Βίωμα μιας τέτοιας μυσταγωγίας, όσο και για εσένα να την αντιληφθείς πλήρως, μέσα από τη φτωχή επιλογή των φράσεών μου, καλέ μου (κατρουλιάρη) φίλε Θανάση.

Ίσως αυτή η λεπτή (για κάποιους) διαφορά δημιουργεί ένα περικαλλές μπέρδεμα των μπουτιών στους επικριτές μας, οι οποίοι αγνοούν ότι ο Τεκτονισμός ΔΕΝ είναι θρησκεία και δεν περιέχει κάποιο Σωτηριολογικό υπόβαθρο, μια και δεν ασχολείται καθόλου με το Επέκεινα, παρά το γεγονός ότι διαθέτει ένα Κώδικα Ηθικής. Η διαφορά είναι ότι επιλέγουμε την Ηθική, όχι για να πάμε στον Παράδεισο, αλλά για να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας και το συνάνθρωπό μας

Εν ολίγοις, καλέ μου Θανάση, η επιλογή που θα κάνει κάποιος να ακολουθήσει τα μονοπάτια της Τεκτονικής Αδελφότητας, έχει άμεση σχέση με το πνευματικό και πολιτισμικό του υπόβαθρο, με το ρόλο που παίζει για τον ίδιο η χρήση του Ορθού Λόγου στη διαδικασία λήψης αποφάσεων και φυσικά με τα ερωτήματα που θέτει κανείς στον εαυτό του (είναι βέβαιον ότι το ερώτημα «ποια αοιδός διαθέτει τα.. βαρύτερα προσόντα στα σκυλάδικα της Εθνικής Οδού;», δεν θα σε οδηγήσει στον Τεκτονισμό).

Δες λοιπόν τι πραγματικά απασχολεί το πνεύμα σου Θανάση μου, και αν υπάρχει λίγος χώρος ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και τη Στανίση, εδώ είμαστε και σε περιμένουμε (κατρουλιάρη!).